Τουρκοφοβία

Στην Π.Α. πέρασα για 1μιση μήνα από την 358 Μοίρα Έρευνας Διάσωσης. Ήταν η πιο μάχιμη μοίρα που βρέθηκα από την άποψη ότι την αποτελούσαν ιπτάμενοι διασώστες. Σήμερα έβλεπα Alpha, ο Βερύκιος και οι λοιποί σχολίαζαν κάποια βίντεο με διασώσεις. Αφού μίλησαν για την ανδρεία και τις ικανότητες της ΠΑ και του λιμενικού, ο Βερύκιος είπε τη μεγάλη αλήθεια "Η προβολή τέτοιου έργου είναι εντεταλμένη γιατι την εκτέλεση των επιχειρήσεων στο Αιγαίο διεκδικούν και οι Τουρκοι". Αυτό δε που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η απάντηση της ξανθιάς: "Ε δεν θα την πάρουν ποτέ!" και ο Καρσιώτης συμφωνούσε...Εφόσον ο άνθρωπος σωθεί σας νοιάζει ποιος τον έσωσε; Έλεος δηλαδή! έχουμε ξεχάσει την έννοια της συνεργασίας στον τόπο αυτό. Ούτε σε κυβερνήσεις ούτε σε διασώσεις ούτε πουθενά. Καθένας μόνος του.
Και εμείς που τελειώνουμε τη δουλειά μας και βοηθάμε τον άλλο για να τελειώσει και μετά μαζί πάμε και βοηθάμε τον τρίτο είμαστε οι μαλάκες...

Είδα

την εκπομπή πως να αλλάξετε έναν άντρα στον σκαι. Ο γκέι που ανέλαβε την αλλαγή σχολίασε το αποτέλεσμα: "He is acting more gay than I do." O-gay...

Ποιός φταίει;

Σε μεγάλο σουπερ μάρκετ, με τις 3 σειρές καρότσια, ήταν μια κυρία και πάλευε. Η θεία μου πάει, βάζει ένα κέρμα και ενώ παίρνει το καρότσι, η κυρία φωνάζει "Α όχι! Αυτό το καρότσι θα το έπαιρνα εγώ!" Καταλαβαίνετε πόσο γελοίο φάνηκε με άλλα 150 καρότσια να την περιμένουν. Το πήραμε και φύγαμε. Έμεινα όμως με τη σκέψη "Πόσο θύμα πρέπει να αισθάνεται αυτή η γυναίκα αλλά και ο μέσος έλληνας ώστε να ψάχνει δικαίωση - χαρά στην νίκη του σε κάτι τόσο μικρό όσο το καρότσι ή τη σειρά στο ταμείο ή τη θέση στο λεωφορείο;" Ποιός μας έκανε έτσι;

Μεγάλη αλήθεια.

Αν επί 2 εβδομάδες δεν πίνεις φραπέ αλλά εσπρέσσο και μάλιστα κρύο, ο φραπέ σου φαίνεται σαν ραδικόζουμο.

Ετοιμάζομαι...

Στη Χάλκη (με τη Θεολογική Σχολή αν έχετε ακουστά) έχω σπίτι. Από εκεί ήταν η καταγωγή της μητέρας μου και εκεί πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι τα 19 μου. Έχω να πάω από το 2001, και πολλά έχουν αλλάξει. Κυρίως όμως η απώλεια του παππού και της μητέρας με τους οποίους έχω τις περισσότερες αναμνήσεις από το νησί. Φέτος, 10 μέρες μετά την απόλυση μου και 10 πριν ξεκινήσω δουλειά, ετοιμάζομαι να ξαναπάω. Το σπίτι δεν είναι αυτό που θυμάμαι από παλιά, το είχαμε ανακαινίσει γύρω στο 1995, ήταν και 100 χρονών... Ωστόσο με βλέπω να γυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο, από στενό σε στενό και οι αισθήσεις να δουλεύουν στο φουλ για να ξυπνήσουν μνήμες.
Συνηθίζω να σκέφτομαι το νησί σαν την τελευταία "κονσέρβα" αναμνήσεων με τους χαμένους και ήρθε η ώρα να την ανοίξω.
Στην φωτογραφία είμαι εγώ, στο σπίτι πριν ανακαινιστεί ενώ με κουρεύει ένας γείτονας ο οποίος (και αυτός) έχει φύγει...

λελέ

Μετά τον Πυθαγόρα σειρά μου να απολυθώ. Από χθες είμαι και πάλι πολίτης. Μικρή διαφορά στην πράξη αλλά όπως και να έχει, σε επίπεδο ψυχολογίας αναβάθμιση. Για αυτό και το retouche στο blog. Πάω να βγάλω καινούρια ταυτότητα. Καλημέρα σας.