Το «μνημόνιο συνάντησης» μεταξύ των αρχών και πολλών συνδικαλιστικών οργάνων το οποίο υπεγράφη τη Δευτέρα με έβαλε σε σκέψεις. Σύμφωνα με αυτό, μεταξύ άλλων, οι διοργανωτές της πορείας καλούνται να ενημερώνουν την Αστυνομία για τον αριθμό των συμμετεχόντων, την διαδρομή τους αλλά και τον περιορισμό σε μία μόνο λωρίδα κυκλοφορίας.
Η αλήθεια είναι ότι ως οδηγός τα τελευταία χρόνια υπήρξαν φορές που κι εγώ αισθάνθηκα ότι οι πορείες στο κέντρο της Αθήνας ήταν τουλάχιστον ενοχλητικές, αφού το έκαναν απροσπέλαστο. Ο κ. Πολύδωρας δήλωσε ότι δεν μπορεί στις διαδηλώσεις η πόλη να τελεί «υπό πολιορκία» και οι πολίτες «υπό ομηρία». Η Αθήνα δεν πρέπει να νεκρώνει οικονομικά αλλά και κοινωνικά όποτε υπάρχει διαδήλωση σε εξέλιξη. Ή μήπως πρέπει;
Αν δεν έκλεινε το κέντρο, αν δεν ταλαιπωρούμασταν τότε ποιος από εμάς θα μάθαινε στα αλήθεια ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας, εργαζόμενοι, συμπολίτες μας έχουν κάτι να πουν σε αυτούς που μας κυβερνούν; Σίγουρα πολύ λιγότεροι. Δεν πρέπει να μας ενοχλεί η ταλαιπωρία αυτή αλλά η άλλη. Εκείνη που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση στον καθένα μας. «Υπό ομηρία» μπορεί να βρισκόμαστε κ. Πολύδωρα αλλά σίγουρα όχι από τους διαδηλωτές. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους μαθητές και τους καθηγητές όταν κλείνουν την Πανεπιστημίου αλλά το υπουργείο Παιδείας που αδυνατεί να προσφέρει να όσα υπόσχεται προεκλογικά. Ούτε και τους συμβασιούχους που ο ίδιος ο πρωθυπουργός είπε ότι θα μονιμοποιήσει -200.000 άτομα- και στη συνέχεια βγήκε ο κ. Παυλόπουλος στην τηλεόραση να διαψεύσει το βίντεο! Αφήστε μας λοιπόν να κλείνουμε τους δρόμους και να ενοχλούμε όσους ενοχλούνται. Διότι αυτοί είναι που στηρίζουν τα όσα πραγματικά επηρεάζουν τη ζωή μας και διαμορφώνουν την καθημερινότητά μας, και όχι 1-2 ώρες αναμονής στη Βασιλίσσης Σοφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου