300

Το καθήκον μου ως Έλληνας έκανα κι εγώ το βράδυ της Τετάρτης. Πήγα να δω τους 300. Το Λεονάιντας και την παρέα του. Άλλα περίμενα, άλλα μου βγήκαν, αφού τελικά το χόλυγουντ γύρω έπλεε άφθονο. Κλίσε καταστάσεις, λες και έβλεπα ταινία του Τομ Κρούζ. Εντυπωσιακά εφέ και πειστικές μάχες, σε συνδυασμό με τη σκοτεινιά έκαναν την ταινία ένα βάρος στο στήθος απλώς και μόνο λόγω ατμόσφαιρας. Λες και μύριζες το αίμα και στεκόσουν ανάμεσα στους άπειρους νεκρούς Πέρσες.
Παρατηρήσεις πέραν του εικαστικού οι εξής δύο. Πρώτα απ’ όλα μου αρέσει η προβολή της Ελλάδας σαν μια μικρή χώρα με κόσμο που μπερδεύει την περηφάνια με τη λογική. Θυμίζει στον κόσμο ότι κάποτε υπήρξε μια χώρα με τέτοιο επίπεδο και τέτοιους ανθρώπους. Γέλασα βέβαια όταν ένας Σπαρτιάτης είπε ότι η μάχες δίνονται για να εξασφαλίσουν το σπουδαίο μέλλον και τη δόξα της Ελλάδας. Τελικά τσάμπα φαίνεται να πήγαν και οι 300 και τόσοι άλλοι.
Δεύτερη παρατήρηση. Τα αγγλικά ήταν γελοία και οι υπότιτλοι εκνευριστικοί. Αρχαία ελληνική χρειαζόταν, όπως ο Γκίμπσον γύρισε το Apocalypto στη γλώσσα των Μάγια. Θα έδινε άλλον αέρα και βαρύτητα στην κατά τα άλλα τυπική ταινία δράσης. Είναι κάπως ενοχλητικό το «ή ταν ή επί τας» να το ακούς «with your shield or on it» καθώς χάνει το κύρος του.
Πέραν αυτών των δύο και του κακόμοιρου θηλυπρεπούς Ζέρξες, ή αλλιώς Ξέρξη, η ταινία ήταν από αυτές που αξίζει να δεις, όχι απαραίτητα στο σινεμά. Γιατί πρακτικά είναι μια μεγάλη μάχη, με καλή προβολή της Ελλάδας που σου ανεβάζει λίγο την εθνική συνείδηση, χωρίς πολλές ιστορικές ανακρίβειες και με αρκετό ρεαλισμό.