Τι είναι πόλεμος;

Να που άρχισε ο πόλεμος. Όχι με τους Τούρκους που θα θέλατε κάποιοι, για να δικαιολογήσετε και την υποχρεωτική στράτευση. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Κάποτε είχα ένα παιχνίδι όπου ανέπτυσσες έναν πολιτισμό με πολλές πόλεις. Κρατούσες τους πολίτες ευτυχισμένους με δημόσια έργα και έργα ψυχαγωγίας. Όσοι ήταν χαρούμενοι δούλευαν και η χώρα ευημερούσε. Αν οι πολίτες πιέζονταν, η πόλη έπεφτε σε αναρχία. Τα πάντα έπαυαν να δουλεύουν και ο κόσμος ερχόταν σε σύγκρουση με την άρχουσα τάξη.
Εκείνη την Πέμπτη που τα ΜΑΤ έπαιζαν ξύλο με τους αναρχικούς και τους φοιτητές, δεν καταλάβαιναν ότι έχει χοντρύνει το πράγμα. Η στάση του Πολύδωρα ήταν προκλητική και οδήγησε σε έναν πόλεμο των «γνωστών αγνώστων» με την αστυνομία. Έτσι μετά το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων, το οποίο γενικά φυλάσσεται αρκετά καλά, επόμενος στόχος ήταν το αστυνομικό τμήμα Νέας Ιωνίας. Αν επρόκειτο για μια μολότοφ, δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Το γάζωμα όμως με όπλο αλλά και η χειροβομβίδα παύουν να είναι μέσα εντυπωσιασμού. Γίνονται θανατηφόρα μέσα σε μια μάχη που δεν μπορεί να τελειώσει εύκολα, ούτε ευχάριστα.
Δεν υπάρχει μια τρομοκρατική οργάνωση που να εκφράζει μια ιδεολογία, όπως με την 17Ν. Δεν υπάρχει κάποιος του οποίου η σύλληψη κατευνάζει τα πράγματα.
Η αλήθεια είναι ότι μετά τη σύλληψη της 17Ν, η οποία έμαθα θα γίνει και ταινία του Χόλιγουντ, το κράτος επαναπαύθηκε στις δάφνες του και ξέχασε την έννοια της τρομοκρατίας. Όσο όμως μένει ανεπηρέαστο από τις φωνές των φοιτητών και των εργατών, και χρειάζεται χειροβομβίδες για να στρίψει το κεφάλι, είναι άξιο της τύχης του. Δεν επικροτώ τη βία. Απλώς αντί να την αποδοκιμάζω, προτιμώ να αποδοκιμάσω τα αίτια που την προκαλούν.