Παρα πέντε

Πάει και το Παρά Πέντε. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να πέφτει πολύ, ειδικά σεναριακά. Ακόμη και το πολυαναμενόμενο φινάλε ήταν ένα μακρύ δακρύβρεχτο επεισόδιο. Ο καλλιτέχνης γενικά, με ότι κι αν καταπιάνεται πρέπει να ξέρει πότε να κάνει ένα βήμα πίσω και να κατέβει τη σκάλα πριν πέσει και κατρακυλήσει. Στην περίπτωση του Καπουτζίδη καιρό τώρα φαινόταν ότι τράβαγε από τα μαλλιά την ιστορία. Με βάση τη σύμβασή του, έπρεπε να πάει 2 χρόνια. Πέρα λοιπόν από τις επαναλήψεις επί επαναλήψεων, πολλά από τα τελευταία επεισόδια ήταν αυτό που, «οι φίλοι μας οι αμερικάνοι» λένε filler. Γεμίσματα χρόνου για να μπορέσει να φτάσει τα απαιτούμενα επεισόδια. Έτσι είχαμε άπειρες σάχλες και μελό καταστάσεις που δεν ήταν πάντα δεμένες με τη φρεσκάδα που έβγαλε η σειρά στο ξεκίνημά της.
Και ενώ πολλοί περίμεναν το φινάλε να δώσει μια έκπληξη η έστω μια ένεση φρεσκάδας, από τη μιάμιση ώρα της διάρκειάς του πάνω από τη μισή το θέμα ήταν η γιαγιά, και δώστου flashbacks με τη γιαγιά και κλάααμα. Δεν είχε τι να βάλει ο άνθρωπος δηλαδή για να γεμίσει το χρόνο; Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό τελείωμα αν δεν μας είχε «καρφώσει» με τις ενδείξεις του την αγγελική υπόσταση της Αμαλίας. Να μας άφηνε άφωνους με κάτι καλά κρυμμένο, σαν την «Έκτη Αίσθηση» που αργότερα αν σκεφτόσουν θα έβλεπες τα στοιχεία…
Στην ελληνική τηλεόραση πάντως, που δύσκολα βλέπεις κάτι καλό, το Παρά Πέντε ήταν ευχάριστο. Θύμισε εποχές παλιού καλού Mega με Απαράδεκτους ή Δύο Ξένους, έστω κι αν εκεί τα επεισόδια δεν έβγαιναν με το τσιγκέλι όπως στην περίπτωση του Καπουτζίδη τον οποίο υποχρέωσαν να καταστρέψει ένα έτοιμο καλογραμμένο σενάριο.