Φθορά

Για 20 χρόνια έζησα στην Αθήνα. Συγκεκριμένα στα Εξάρχεια. Αρχικά στη Νεάπολη και αργότερα στη Βαλτετσίου, τον κεντρικό δρόμο των Εξαρχείων. Είχα μάθει να ζω με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου. Και δεν εννοώ τις καθημερινές φάτσες αλλά τις άλλες. Τις ύποπτες. Τους τοξικομανείς στη γωνία Μπενάκη και Βαλτετσίου, που τα βράδια μαζεύονταν για να τα πούνε ή να τα πιούνε. Πέρναγες ανάμεσά τους και ήξερες πως είσαι ο παρείσακτος και ωστόσο εντυπωσιακά ασφαλής. Σαν να ήσουν άνθρωπος δικός τους απλώς γιατί σε βλέπανε κάθε τόσο να περνάς μέσα στη ζάλη τους.
Τότε δεν φοβόμουν τα Εξάρχεια ούτε την Ομόνοια τις νύχτες. Δεν μου έκαναν εντύπωση οι εκδιδόμενες γυναίκες της Σόλωνος ούτε και οι παρακμιακοί τύποι που κυνηγιόντουσαν στους δρόμους και περνούσαν σε λίγο αιμόφυρτοι από μπροστά μου. Ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μου. Σήμερα όμως νιώθω αλλιώς. Δεν μπορώ να περπατήσω νύχτα στην Αθήνα. Ακόμα και την ημέρα αποφεύγω έρημους δρόμους. 2 φορές μου έχει τύχει μέρα μεσημέρι κάποιος να με ακολουθεί και μόλις τον κοιτάξω λίγο στραβά και καλοσκεφτεί τον όγκο μου αλλάζει γνώμη και απομακρύνεται. Και δεν μιλάμε για σκοτεινές γειτονιές αλλά για Πλάκα και Κολωνάκι.
Τι έχει αλλάξει λοιπόν; Η Αθήνα έγινε πιο σκοτεινή και ο κόσμος της ένα κολαστήριο; Αγρίεψαν οι μάζες και δεν μπορεί να τις ελέγξει κανείς; Είναι όντως πιο επικίνδυνη απ’ ότι πριν 10 χρόνια που ανέβαινα για βόλτα σούρουπο στο Λυκαβηττό; Η μήπως άλλαξα εγώ; Μήπως η αυτοσυντήρηση μου αυξάνεται στο πέρασμα του χρόνου; Μήπως έχω χάσει το συναίσθημα του «άτρωτου» που είχα κάποτε; Αν ισχύει το πρώτο λυπάμαι για τον κόσμο που ζω. Αν πάλι ισχύει το δεύτερο λυπάμαι για τη φύση του ανθρώπου…