Τα καλά σκυλάκια πάνε στον παράδεισο...

Μετά από 9 χρόνια συντροφιάς και γλύκας ο Αργούλης μου δεν είναι πια στον κήπο. Θα είναι για πάντα μέσα μου. Το άσχημο με το να έχεις σχετικά καλή μνήμη είναι ότι θυμάσαι εικόνες σαν να ήταν φωτογραφίες σε άλμπουμ. Τον θυμάμαι στο μπαλκόνι στα Εξάρχεια να ανοίγει τρύπα επί μέρες στο πλαστικό πλέγμα για να πάει να βρει τη μπάλα του που είχε φύγει από το μπαλκόνι. Τον θυμάμαι να ανοίγει δρόμο στο χιόνι για να φέρει τα παιχνίδια του. Θυμάμαι ένα βράδυ μέσα στο σπίτι που ξαφνικά εξαφανίστηκε και τον βρήκαμε να ακουμπά το κεφάλι του στον παππού που ήταν κατάκοιτος.
Αργούλη να περνάς καλά, ξέρεις αν υπάρχει κοινός παράδεισος για όλα τα όντα έχεις 2-3 που σε περιμένουν και σε λατρεύουν.
Που είναι το καρότο σου;