Ιασω και χάος.

Να 'μαι πάλι στο Ιασώ. Μου έφεραν το βραχιολάκι με τα στοιχεία μου το οποίο ευγενικα δεν φορεσα αλλα αφησα δίπλα μου, σε περιπτωση που χρειαστει να παω για καποια εξεταση να το βαλω. Ερχεται η διευθυνουσα λοιπον με υφακι και λεει οτι ειναι στις υποχρεωσεις του νοσηλευομενου για την ασφαλεια του να το φοραει. Και παλι της λεω οτι καταλαβαινω τη χρηση του αλλα δεν το θελω. Επιμενει. Της απαντω λοιπον οτι αντι να ασχολειται με το γελοιο βραχιολακι της ας κοιταξει να φτιαξει ενα μπανιο που να χωραει μεσα ενα αναπηρικο καροτσι ή ενας ανθρωπος με πατεριτσες! Απανταει: Δεν μπορω να ριξω τα ντουβαρια τωρα κυριε, ενω εσεις μπορειτε να βαλετε το βραχιολακι. Δεν εχετε διαθεση για συζητηση, οποτε δεν σας πιεζω. Και φευγει.
Σε λιγο την ξαναφωναζω. Και της θυμιζω οτι για 700 ευρω υπαρχουν ενα σωρο πραγματα που θα πρεπει να προστεθουν στο ξενοδοχειακο κομματι του νοσοκομειου. Της ανεφερα το πετσοκομμενο ενσυρματο ιντερνετ (προσπαθω να κατεβασω ενα pdf και δεν παιζει γτ ειναι πάνω απο 15μβ), την προσθηκη π.χ. νοβα, το νερο της βρυσης (οι εγγλεζοι εφερναν το πανακριβο εμφιαλωμενο τους καθε πρωι), την βρωμερη τους καραβανα, το γεγονος οτι απο την τελευταια μας συζητηση (δες παλαιοτερο ποστ) δεν αλλαξε τιποτα στο μενου/μαγειρικη αλλά ο σεφ ειπε να μου φτιαχνει προσωπικα οτι ζητησω. Της ειπα οτι το θεμα ειναι να φτιαξει το νοσοκομειο και οχι να βολεψει εμενα. Και τοτε ηρθε ο παρακατω διαλογος:
-Έλληνας δεν είστε;
-Όχι.
-Από που είστε;
-Είμαι πολίτης του κόσμου και περιμενω τις ίδιες υπηρεσίες παντού.
Μετά από αυτό έφυγε. Δηλαδή επειδή είμαι Έλληνας πρέπει να είμαι και μαλάκας;

Θέμα νοοτροπίας ή ιδιοτροπίας;

Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να βγαίνω έξω. Με αρκετή ταλαιπωρία των δικών μου ανθρώπων αλλά και δική μου, σέρνομαι στις πατερίτσες μου με αρκετή επιτυχία. Μέχρι και σινεμά πήγα.
Απόψε πήγα σε μια ταβέρνα κλασική σε μια πλατεία. Καλοκαιρινό τοπίο. Στο διπλανό μεγάλο τραπέζι 2 φαμίλιες με τα παιδιά τους. Τα παιδιά κλασικά φασαριόζικα, να σπρώχνουν τις καρέκλες και να φωνάζουν.
-Θέλω παγωτό.
-Να φάει το φαγητό του πρώτα ο Κωστάκης γιατί θα ζηλέψει.
-Ναι αλλά εγώ θέλω τωρααααα.
Υποφερτά. Μετά άρχισαν να γαυγίζουν μεταξύ τους και ο πατέρας τα κοιτούσε με θαυμασμό. Ο άλλος πατέρας λέει -Σε παρακαλώ παιδί μου, μη φωνάζεις ενοχλεις τον κόσμο.
Ο περήφανος λεει -Δεν πειράζει, ας ενοχλήσουμε και λίγο δεν είναι κακό.

Κάφρε πατέρα που δε σε πειράζει αν το παιδί σου γαυγίζει, που αυριο μεθαυριο θα το στείλεις στο ΤΕΙ Κοζάνης με 0.9, που θα το στείλεις να υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις για να πάρει μόρια για να ξύνεται σε ένα γκισέ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ! Γιατί ένας καρκινοπαθής που παρά τον πόνο του, τα χάπια του, τις πατερίτσες του βρίσκει τις δυνάμεις να βγει έξω δεν το κάνει για να ακούει το παιδί σου που κι αυτό δε φταίει που εσυ είσαι ένα ζώον και μισό.
Αυτά. Τα είπα, ξεθύμανα. Καληνύχτα.

Καλοκαιρινή ραστώνη

Βγήκα σήμερα μετά την 2η μετεγχειρητική μου χημειοθεραπεία. Κύλησε ομαλά όπως πάντα, το μαλλί με εγκατέλειψε οπως πάντα, θέλω 2 μερούλες να συνέλθω όπως πάντα.
Πρέπει σιγά σιγά να βάλω μπρος τη διπλωματική. Να βάλω το κεφάλι μου να σκεφτεί για κάτι παραγωγικότερο από το Wii, το βραδινό φαγητό, τις σειρές. Έτσι ίσως νιώσω πάλι ότι έχω μια φυσιολογική ζωή. Βέβαια δεν είναι εύκολο. Αφενός έχω ψιλοχάσει την επαφή με το αντικείμενο και θα πρέπει να το πιάσω από την αρχή και αφετέρου δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα. Στα δέκα λεπτά μελέτης αρχίζω να δυσανασχετώ. Αδυνατώ να πιέσω τον εαυτό μου να συνεχίσει. Ίσως χρειαστώ μια αναβολή τελικά.
Κατά τα άλλα όλα καλά.

Τους λέω ότι δεν είμαι καλά. Όταν τους ρωτάνε πως παω να λένε χάλια. Δεν είμαι καλά! Τι κι αν βγάλαμε τον όγκο, τι κι αν κάνουμε προληπτικές και μόνο θεραπείες. Συζητάνε και για ακτινοθεραπείες. Περπατάω (lol) με τις πατερίτσες, δεν οδηγώ, δεν μπορω να πάω θάλασσα, δεν μπορώ να πάω για καφέ γιατί δεν ξέρω αν θα βρω αρκετά ψηλή καρέκλα για να καθίσω. Και όταν λένε σε 6 μήνες θα μπορείς να τα κάνεις όλα, απαντώ ότι μπορούσα και πριν 1 χρόνο. Δεν το είχα ανάγκη αυτό. Τρελαίνομαι όταν θέλω 10 λεπτά για να φτάσω στη γωνία. Δε βρίσκω το λόγο να σηκωθώ από το κρεβάτι...

Συγκρίσεις

Όταν πήγα από το Αττικό στο Ιασώ ένιωσα ότι η διαφορά ήταν τεράστια. Σε κάθε επίπεδο, από εξυπηρέτηση νοσηλευτικού προσωπικού μέχρι καθαριότητα και φαγητό. Το ίδιο έπαθα όταν από το Ιασώ πήγα στο φτηνότερο παρακαλώ Clementine Churchill. Ιδιαίτερα στο κομμάτι του φαγητού, που όπως καταλαβαίνετε από προηγούμενα ποστ με ενδιαφέρει αρκετά, η διαφορά ήταν στο ταΐζω άνθρωπο με το ταΐζω γουρούνια. Κάθε πρωί μαζί με τις ζεστές φρυγανιές, τσάι, βούτυρα, μαρμελάδες ερχόταν και ένας κατάλογος με τα πιάτα ημέρας. Ενδεικτικά: σολωμός ποσέ με λευκή σως με εστραγκόν, ψητή πάπια με πουρέ σελινόριζας, φιλέτο γαλοπούλας με cranberry sauce, λαζάνια, τορτελίνια με ρικότα και σως τυριών, παέγια, αρνάκι tandoori. κάθε πιάτο μπορούσε να συνοδευτεί από new potatoes, roast potatoes, mashed potatoes, chips, steamed basmati rice, green beans, broccoli, carrots, cauliflower. Πέρα της τηγανιτής πατάτας όλα τα άλλα ήταν φρέσκα προιόντα. Κάθε μέρα υπήρχε επιπλέον φρέσκια φρουτοσαλάτα, γλυκό, παγωτά αλλά και ορεκτικά όπως χουμους ή καπνιστό σολωμό. Ο σεφ είχε αστέρι μισελέν.
Τους έλεγες τι ώρα θέλεις το φαγητό σου και ερχόταν σε δίσκο εστιατορίου, με τα ζεστά πιάτα καλυμμένα με μεταλλικό καπάκι και τα κρύα με διαφανή ζελατίνα.
Επιστρέφοντας στο Ιασώ, με την αναμνησιακή ναυτία -μη σας τύχει-, μου φέρνουν τον πλαστικό κλεισμένο δίσκο ο οποίος ανοίγει και πέρα από τη βρωμερή μυρωδιά του κατεψυγμένου κρεμμυδιού, βλέπω ένα πιάτο μπάμιες και μια χοιρινή μπριζόλα βρασμένη και μετά ψημένη για 2-3 λεπτά να πάρει χρώμα. Ακολούθησαν κατεψυγμένο τηγανητό σνίτσελ με πουρε σκόνη, χοιρινά φιλετάκια ομοίως βρασμένα και ψημένα. Μόνο μια κρέπα με ανθότυρο έσωσε κάπως την κατάσταση. Έδειξα στη γιατρό και φίλη μου, μια φώτο από ένα δείπνο στο Λονδίνο με σολωμό ποσέ, γαρίδες κοκτέιλ και μους φράουλας. Με τα πολλά, εχθες ήρθε στο δωμάτιο η διευθύνουσα με τον σεφ να τους πω τις προτάσεις μου για βελτίωση. Τελικώς αντί να ακούσουν τα όσα είχα να μεταφέρω, αρκέστηκαν στο "Όποτε έρχεσαι θα ζητάς από το πρωι τι φαι θες και εγω θα στο φτιάχνω". Όσο κι αν επεμεινα ότι το ζήτημα δεν είναι αυτό αλλά η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών για όλους τους ασθενείς, δεν νομίζω ότι νοιάστηκαν και πολύ. Έμειναν στο ότι ένας πελάτης την είδε Μποτρίνι. "Αυτό είναι σκατά"! Θα αρχίσω λοιπόν να ζητάω πουρέ από φρέσκες πατάτες και μπριζόλα ψημένη εξ' αρχής στη σχάρα, και να στέλνω πίσω τους πλαστικούς στρατιωτικούς τους δίσκους.

Ενημέρωση

Λοιπόοον! Μετά τις 4 χημειοθεραπείες, έκανα μια βόλτα στο Λονδίνο, όπου ο φανταστικός Mr. Cannon μου έβγαλε τον όγκο και τον αντικατέστησε με πρώτης ποιότητος ανταλλακτικά. Μαζί του έφυγαν και λίγοι μυς οπότε τώρα παιδεύομαι λίγο με πόνο, φυσικοθεραπείες, πατερίτσες. Το μενού έχει ακόμη μερικές χημειοθεραπείες (7-8 έκανα ήδη 1) και ίσως και ακτινοθεραπεία, αλλά θα δουμε...
Στο Λονδίνο δεν είχα ξαναπάει, από το λίγο που το είδα όμως πρέπει να είναι μια ωραία πόλη για να ζει κανείς. Πολυπολιτισμική πόλη με υπέροχο καιρό και κτίρια.
Έχουμε ακόμα δρόμο, με άλλη ψυχολογία πλέον...