Θέμα νοοτροπίας ή ιδιοτροπίας;

Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να βγαίνω έξω. Με αρκετή ταλαιπωρία των δικών μου ανθρώπων αλλά και δική μου, σέρνομαι στις πατερίτσες μου με αρκετή επιτυχία. Μέχρι και σινεμά πήγα.
Απόψε πήγα σε μια ταβέρνα κλασική σε μια πλατεία. Καλοκαιρινό τοπίο. Στο διπλανό μεγάλο τραπέζι 2 φαμίλιες με τα παιδιά τους. Τα παιδιά κλασικά φασαριόζικα, να σπρώχνουν τις καρέκλες και να φωνάζουν.
-Θέλω παγωτό.
-Να φάει το φαγητό του πρώτα ο Κωστάκης γιατί θα ζηλέψει.
-Ναι αλλά εγώ θέλω τωρααααα.
Υποφερτά. Μετά άρχισαν να γαυγίζουν μεταξύ τους και ο πατέρας τα κοιτούσε με θαυμασμό. Ο άλλος πατέρας λέει -Σε παρακαλώ παιδί μου, μη φωνάζεις ενοχλεις τον κόσμο.
Ο περήφανος λεει -Δεν πειράζει, ας ενοχλήσουμε και λίγο δεν είναι κακό.

Κάφρε πατέρα που δε σε πειράζει αν το παιδί σου γαυγίζει, που αυριο μεθαυριο θα το στείλεις στο ΤΕΙ Κοζάνης με 0.9, που θα το στείλεις να υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις για να πάρει μόρια για να ξύνεται σε ένα γκισέ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ! Γιατί ένας καρκινοπαθής που παρά τον πόνο του, τα χάπια του, τις πατερίτσες του βρίσκει τις δυνάμεις να βγει έξω δεν το κάνει για να ακούει το παιδί σου που κι αυτό δε φταίει που εσυ είσαι ένα ζώον και μισό.
Αυτά. Τα είπα, ξεθύμανα. Καληνύχτα.