Το βάρος μιας γραμμής.

4 deep tension ράμματα και 60 clips. Τόσα χρειάστηκαν εξωτερικά για να κλείσει το χειρουργείο στο πόδι μου. Παραμέσα δεν ξέρω τι έγινε. Είδα μόνο την απόδειξη με τα ανταλλακτικά και ξέρω ότι κουβαλάω πλέον ένα κομμάτι μέταλλο. Η γραμμή ωστόσο που ξεκινά από τη μέση και φτάνει λίγο πάνω από το γόνατο είναι πιο βαριά από το τιτάνιο. Να, είναι που πρώτη φορά με την αρρώστια αυτή κατάλαβα τη φθαρτότητα του ανθρώπου. Την προσωρινότητα των πάντων. Και η γραμμή αυτή θα μείνει μέχρι να σβήσω για να κάνει μια σημαντική δουλειά, εξίσου με εκείνη του μετάλλου. Να με στηρίζει.
Σε κάθε κρίσιμη μέρα της ζωής μου από εδώ και εμπρός, πριν από μια συνεντευξη για δουλειά, πριν από μια παρουσίαση, θα αρκεί μια ματιά στον καθρέφτη βγαίνοντας από το μπάνιο για να θυμηθώ ότι τίποτα δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα. Να μου θυμίζει ότι στη ζωή μου έφτασα κοντά στο να χαθώ -αν ειχε κανει μετάσταση ο Ewing, θα ειχα 20% πιθανότητα να ζήσω-, ότι πέρασα 1 χρόνο με πόνο που δε φανταζόμουν οτι υπάρχει, ότι σπατάλησα ώρες και μέρες σε κρεβάτια νοσοκομείων.
Ο χρόνος σε κάνει βλέπεις να τα ξεχνάς όλα αυτά. Παρασύρεσαι πάλι στην καθημερινότητα. Η γραμμή όμως θα είναι εκεί, σα λάφυρο, να σου θυμίζει γιατί είσαι ακόμα εδώ στα αλήθεια. Και δεν είναι άλλο από το να ζεις.