Περι ηρωισμού

Με αφορμή 2 tweets αυτές τις μέρες, μπήκα στον προβληματισμό του τι είναι ήρωας. Στη δική μου θεώρηση, ήρωας είναι εκείνος που σε μια κρίσιμη κατάσταση επιλέγει να φερθει ηρωικά, δεν δειλιάζει αλλά μένει και παλεύει. Δείχνει έτσι τη γενναιότητα του που τον διαχωρίζει από τους άλλους. Κάποιος είχε πει ότι ήρωας δεν είναι εκείνος που δεν δειλιάζει, αλλά εκείνος που δειλιάζει πέντε λεπτά αργότερα από τους υπόλοιπους.
Στη δική μου περίπτωση δε νομίζω ότι είναι θέμα ηρωισμού. Δεν επέλεξα να πολεμήσω με έναν καρκίνο. Πολεμάω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Αν σου πουν ότι έχεις μια οποιαδήποτε επιλογή ή το να πεθάνεις δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να επιλέξεις την άλλη. Απλή λογική θέλει.
Ίσως πρέπει να έχεις βρεθεί στη θέση μου για να καταλάβεις την ψυχολογία μου. Ίσως απ΄έξω να φαίνομαι σαν ένα άτομο που έχει ένα δύσκολο αγώνα και συνεχίζει να γελάει και να χαζολογάει ανέμελα στο twitter. Μα δεν είναι έτσι. Απλώς δεν έχω επιλογές. Και αυτό από μόνο του μου έχει στοιχίσει πολύ.
Σου λένε χημειοθεραπείες, επέμβαση, πατερίτσες, πάλι χημειοθεραπείες, φυσιοθεραπείες, όχι θάλασσα, όχι πούρο, όχι αλκοολ, όχι χαμηλές καρέκλες, όχι... Όλες οι επιλογές σου είναι κομμένες. Ακολουθείς γραμμικά αυτό που πρέπει γιατί μόνο έτσι θα είσαι εδώ σε 5 χρόνια.