Ευτυχία, η υποκειμενική

Η ζωή χωρίζεται σε περιόδους μεταβλητού μεγέθους και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Που, πώς, γιατί, για πόσο, με ποιόν, είναι λίγα από τα ερωτήματα που αφορούν την κάθε περίοδο. Ανεξαρτήτως των απαντήσεων μέσα μας στήνεται μια διαμόρφωση αποθήκευσης τους μαζί με τα χαρακτηριστικά τους. Και ενώ οι απαντήσεις στα περισσότερα ερωτήματα είναι σαφείς και αντικειμενικές, το πώς, δηλαδή η ποιότητα της περιόδου αλλάζει ανάλογα με τη ματιά σου όταν κάνεις την ανάκληση. Να, τώρα που έχω μετακομίσει στο ημιυπόγειο του σπιτιού ας πούμε είναι μέρες που αγανακτώ με το χάλι μου, με τις πατερίτσες που κουβαλάω, με την κάλτσα που δεν μπορώ να βάλω. Στιγμές όμως, και όχι παραπάνω, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα γιασεμιά, τους ιβίσκους, τις τριανταφυλλιές, το γάτο να κοιμάται και καταλαβαίνω ότι είναι μια πλευρά του σπιτιού που δεν είχα ποτέ προσέξει. Δεν είναι αρκετή για να με κρατήσει όμως. Μέρες τώρα ετοιμάζομαι να φύγω. Περιμένω να ανακτήσω πλήρως το πόδι, να τελειώσω τις θεραπείες και να επιστρέψω στα Εξάρχεια. Δεν έχω άσχημες αναμνήσεις από εκεί βλέπεις. Καμία. Σαν όλα τα στραβά να μου συνέβησαν απ' όταν ήρθα εδώ πάνω. Αρρώστιες, θάνατοι, ταλαιπωρία, όλα εδώ. Και βλέπω την επιστροφή μου στη Βαλτετσίου σαν κάθαρση. Σαν το σάρκωμα να ήταν το τελευταίο χαρτί της δυστυχίας και ότι τώρα είναι σειρά μου να παίξω. Να πάρω μαζί μου τη Μ. και να ηρεμήσω για ένα εξάμηνο μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Άλλοι λένε μετά την αρρώστια θα κάνω ένα ταξίδι. Εγώ θέλω να πάω σπίτι.