Και εξηγούμαι...

Γραφικός, γκρινιάρης δεν πα να λέτε... Όταν σε μια δημοκρατική διαδικασία, βλέπεις γύρω σου τον κόσμο που έχεις ίση δύναμη, ας πιστεύουν ότι θέλουν, ας ψηφίζουν ότι τους κατέβει, είναι ένα πράγμα που δεν δέχομαι. Φτάνω έξω από την τάξη που ψηφίζω, 15 άτομα ουρά. Με το καπελάκι στο φρεσκοξυρισμένο κεφάλι και τις πατερίτσες είναι εμφανές ότι δεν διασκεδάζω όρθιος. Περιμένω αμήχανα να βρεθεί ΕΝΑΣ που να πει "Ρε παιδιά λίγο στην άκρη να περάσει ο άνθρωπος". Από 15 άτομα, δε βρέθηκε ούτε ένας. Για να μη σχολιάσω τις κλώσσες που καθόντουσαν στις 3 καρέκλες απ' έξω και έκαναν σαν να είμαι αόρατος. Τελικώς έστειλα τον αδερφό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, ο οποίος με πέρασε μέσα ενώ οι της ουράς δεν έκαναν καν αρκετά στην άκρη, μήπως και βρεθούν κατά λάθος 1 ή 2 θέσεις πίσω. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια εξουσία και δύναμη με μένα; Να τους βράσω.