Έχω πρόβλημα νομίζω. Αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ενοχλούμαι να ακούω από ανθρώπους ατάκες όπως "Θα πεθάνω", "Δεν αντέχω άλλο", "υποφέρω" για θέματα δουλειάς, κούρασης, βαρεμάρας. Το βρίσκω προσβλητικό. Πήγα να πεθάνω. Υπέφερα. Δεν άντεχα.
Παράλληλα, δεν μπορώ να βλέπω/ακούω κόσμο να τσακώνεται για σαχλαμάρες. Κυρίως γιατί πολλά πλέον μου φαίνονται σαχλαμάρες.
Και να που καταλαβαίνω. Και να δεις την αλήθεια του κόσμου, και να μάθεις τι είναι αληθινό και σημαντικό δεν είναι αρκετό. Η κοινωνία, η ζωή όπως τη φτιάξαμε, η μίζερη φύση του ανθρώπου προσπαθεί με τη βία να σε κάνει να ξεχάσεις, να σε κάνει πάλι να αγχωθείς για το μεταπτυχιακό σου, να σε κάνει να εκνευριστείς για μια παραβίαση stop.
Πόσο δίκιο έχεις! Και πόσο δύσκολο είναι να το ελέγξουμε στον καθημερινό μικρόκοσμό μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά
Είναι λογικό να ενοχλείσαι. Όποιος έχει φάει αυτή τη γροθιά κατά πρόσωπο (είτε ο ίδιος είτε το ΄χει ζήσει με κάποιον πολύ δικό του) και έχει περάσει αυτό το λούκι, ασχέτως καταλήξεως, δεν μπορεί να το ανεχτεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι -δυστυχώς- μια εμπειρία που σε κάνει και αναθεωρείς τα πάντα και μαθαίνεις να εκτιμάς αυτά που σου φαίνονται ως τότε αυτονόητα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν προσπαθείς να καλυτερεύσεις τη ζωή σου και να διεκδικήσεις το καλύτερο.
Σ' όποιο φίλο παραπονιέται χωρίς σοβαρό λόγο, του συστήνω να διαβάσει το μπλογκ της Λυδίας ή περάσει μια βόλτα απ΄το ΚΕΘ ή ΤΑΟ του Παίδων και να ΄ρθει να μου πει μετά αν συνεχίζει.
Υ.Γ. Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχουμε σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα διότι βρισκόμαστε στο εγώ και όχι στο εμείς. Μετατρέψαμε τις αυλές σε ακάλυπτους, τις αλάνες σε πεζόδρομους (προκειμένου να παρκάρουμε...) και τους καλοκαιρινούς κινηματογράφους σε ταχυφαγία. Κάποιων συνανθρώπων μας τα κορμιά βάλλονται απ' την επάρατο νόσο κι αυτό από μόνο του είναι θλιβερό. Όμως δεν ξέρω αν το χειρότερο είναι αυτό, ή το ότι οι περισσότεροι μπολιάζουμε την ψυχή μας (αυτόβουλα) με καρκινογόνα συναισθήματα, αισθήματα, πάθη και εγωιστικές προσδοκίες, με αποτέλεσμα να τυφλωνόμαστε και να αδιαφορούμε για τον ανθρώπινο πόνο και τις ανάγκες των συνανθρώπων μας. Χτίζουμε έναν θόλο μοναξιάς και φυλακιζόμαστε σ' αυτόν με την "θέληση" μας... Συγχαρητήρια για αυτή την όαση ανθρωπιάς και συγνώμη για την πολυλογία.
ΑπάντησηΔιαγραφή