Kindle and Light leather case (Chocolate Brown)

Όταν πήρα το Kindle ήμουν σε μια φάση νοσοκομείων και είχα εκνευριστεί από την πολύ κακή ποιότητα ενός paperback. Όταν το έπιασα στα χέρια μου πρώτη φορά εντυπωσιάστηκα από την οθόνη, εκνευρίστηκα από το χειρισμό σε μενού όπως του experimental web browser, ή στο να οργανώσω λίγο τα βιβλία μου, είπα αυτό είναι όλο; Και τότε θύμισα στον εαυτό μου ότι δεν είναι tablet αλλά ebook reader. Άνοιξα το A clash of kings και άρχισα να διαβάζω. Μου πήρε μέρες αλλά άξιζε γιατί με κράτησε στενά συνδεδεμένο με το Kindle. Μου άρεσε πρώτα από όλα αυτή η υπέροχη οθόνη σαν χαρτί, απόλυτα ξεκούραστη στο μάτι. Διάβασα 220 σελίδες συνεχόμενες και ήταν σα να διαβάζω σε καλής ποιότητας χαρτί. Επιπλέον, το πανταχού παρόν αγγλο-αγγλικό λεξικό. Για κάποιον που τα αγγλικά του είναι αρκετά καλά ώστε να διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο, είναι συνηθισμένο φαινόμενο να προσπερνά άγνωστες λέξεις και να βγάζει νόημα από τα συμφραζόμενα. Όχι πια! Πλέον πας τον κέρσορα στη λέξη που θέλεις και παίρνεις πλήρη επεξήγηση. Φυσικά δεν μπορείς να μη λατρέψεις την αυτονομία της συσκευής. Φορτίζει σε 2 ώρες περίπου και μπορείς να διαβάζεις πιστεύω κοντά στις 50.
Ναι εντάξει, δεν είναι καλό με τα pdf, αν και επιστημονικά άρθρα, αν τους κόψεις τα περιθώρια διαβάζονται αρκετά καλά.
Στα θετικά επίσης η συνεργασία του με υπηρεσίες όπως το Sendtoreader.com που σου επιτρέπουν να στείλεις οποιοδήποτε κείμενο βαριέσαι να διαβάσεις στο browser σου με ένα κλικ στο Kindle σου, να το κατεβάσεις μέσω wifi και να το απολαύσεις αργότερα στον καναπέ, το κρεβάτι, την τουαλέτα ;-)
Συμπερασματικά, αν κρατήσεις στο μυαλό σου ότι πρόκειται για ένα EBOOK READER και όχι μια ios συσκευή, και ότι προορισμός της είναι να αντικαταστήσει τα άπειρα paperbacks που διαβάζεις και στοιβάζεις στις γωνίες γιατί δε χωράνε πλέον στα ράφια, είναι μια υπέροχη συσκευή. Προσωπικά με έχει κάνει να αναθεωρήσω τη σχέση μου με το διάβασμα και να διαβάζω όσο πριν αρκετά χρόνια.

Πάμε και στη λυπητερή. Το πρόβλημα που εντόπισα στη χρήση του Kindle ήταν ο φωτισμός. Ή μάλλον η ανάγκη φωτισμού για να διαβάσω. Στο δωμάτιο π.χ. του νοσοκομείου όπου δεν υπάρχει πορτατίφ αλλά ένα έντονο φως πάνω από το κεφάλι, ακόμη και στο δωμάτιο που κοιμάμαι στο πατρικό ή στον καναπέ του σαλονιού, αν θες να διαβάσεις η επιλογή σου είναι να έχεις αναμμένο το κεντρικό φως που όσο να 'ναι κουράζει. Η θήκη που είχα πάρει αρχικά ήταν χωρίς φωτισμό, αρκετά καλή και σταθερή, ασφαλής και με καλό κράτημα. Χαζεύοντας στο site του Amazon, είδα αυτή τη θήκη και φυσικά μου άρεσε η ποιότητα του δέρματος και το φωτάκι που βγαίνει από τη γωνία σα να παίζει κρυφτό. Το μαγικό αυτό φωτάκι τροφοδοτείται από το ίδιο το Kindle, μέσω των μικρών επιχρυσωμένων γάντζων που πιάνει η συσκευή στη θήκη. Η τιμή μου φάνηκε φυσικά πολύ υψηλή οπότε δεν το αποφάσιζα. Ήρθε τότε ο @eanagnostis που διατηρεί ένα εξαιρετικό ebook blog και μου είπε μια κουβέντα: "Αν σκοπεύεις να κρατήσεις το kindle, αξίζει να πάρεις μια καλή θήκη". Και συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι. Το Kindle είναι κάτι που πλέον κρατάω στα χέρια τουλάχιστον 1-2 ώρες την ημέρα, και μεταφέρω σχεδόν παντού. Αξίζει. Ε με τα πολλά σήμερα ήρθε και ακολουθούν φωτό:

Αν και το έκανε κάπως πιο βαρύ, η ποιότητά της δε συγκρίνεται με την παλιά. Αν και είναι πολύ έξυπνο το σύστημα φωτισμού και τροφοδοσίας θα προτιμούσα να την έχω πληρώσει 40 ευρώ αντί για 65.

ΧΜΘ στα μέσα

Με αφορμή μια σαχλοταινία (Vaniglia e cioccolato) που πέτυχα την περασμένη εβδομάδα, μου γεννήθηκε ένα παράπονο. Σε αυτή, ο Χοακίν Κορτές πεθαίνει από καρκίνο.
Εμφανίζεται με σκούφο στο κρεβάτι, με πλήρες μούσι και φρύδι από κάτω. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι σε πολλές ταινίες ο σκηνοθέτης φοράει ένα μαντήλι/σκούφο στο κεφάλι του ασθενούς και λέει να αυτός έχει καρκίνο. Με παράπονο σκέφτηκα ταινίες ή και σειρές που ο ασθενής κάνει τη θεραπεία του και είναι μια χαρούλα, με τα μαλλάκια του, χωρίς ναυτίες, χωρίς κούραση.
Και λες ως και εγώ που ομολογουμένως έχω ανεχτεί κατά γιατρούς ιδανικά τις θεραπείες, χωρίς πολλές παρενέργειες, θέλω 2 μέρες να συνέλθω στις ταινίες είναι όλοι τόσο ατσαλάκωτοι;
Νοστάλγησα τη σκηνή από το The Bucket list με το Nickolson να κάνει την 1η του ΧΜΘ δίπλα στο Freeman σατυρίζοντας τη ναυτία και το βράδυ να μην μπορεί να σηκωθεί από τη λεκάνη. Θα ήθελα οι καρκινοπαθείς να εμφανίζονται στα μέσα πιο ρεαλιστικά.
Αυτό το ποστ π.χ. θέλει σουλουπωμα αλλά το chemo brain δε με αφήνει.