Με αφορμή μια σαχλοταινία (Vaniglia e cioccolato) που πέτυχα την περασμένη εβδομάδα, μου γεννήθηκε ένα παράπονο. Σε αυτή, ο Χοακίν Κορτές πεθαίνει από καρκίνο.
Εμφανίζεται με σκούφο στο κρεβάτι, με πλήρες μούσι και φρύδι από κάτω. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι σε πολλές ταινίες ο σκηνοθέτης φοράει ένα μαντήλι/σκούφο στο κεφάλι του ασθενούς και λέει να αυτός έχει καρκίνο. Με παράπονο σκέφτηκα ταινίες ή και σειρές που ο ασθενής κάνει τη θεραπεία του και είναι μια χαρούλα, με τα μαλλάκια του, χωρίς ναυτίες, χωρίς κούραση.
Και λες ως και εγώ που ομολογουμένως έχω ανεχτεί κατά γιατρούς ιδανικά τις θεραπείες, χωρίς πολλές παρενέργειες, θέλω 2 μέρες να συνέλθω στις ταινίες είναι όλοι τόσο ατσαλάκωτοι;
Νοστάλγησα τη σκηνή από το The Bucket list με το Nickolson να κάνει την 1η του ΧΜΘ δίπλα στο Freeman σατυρίζοντας τη ναυτία και το βράδυ να μην μπορεί να σηκωθεί από τη λεκάνη. Θα ήθελα οι καρκινοπαθείς να εμφανίζονται στα μέσα πιο ρεαλιστικά.
Αυτό το ποστ π.χ. θέλει σουλουπωμα αλλά το chemo brain δε με αφήνει.
Γενικά στις ταινίες όλα γίνονται λίγο πιο light και είναι κρίμα γιατί, κακά τα ψέματα, διαμορφώνουν πολλές φορές την εικόνα που έχουμε για τα πράγματα (ειδικά γι αυτά που δε γνωρίζουμε)
ΑπάντησηΔιαγραφήστον κινηματογράφο (και όχι μόνο) έχουν μια τάση να στρογγυλεύουν (για να το πω ευγενικά) τα πράγματα, μην βάλουμε δα τον θεατή να σκεφτεί ή να αντιληφθεί τις πραγματικές διαστάσεις, αρκεί να τον "χτυπήσουμε" στο συναίσθημα και να "χτυπήσουμε" και καμμιά υποψηφιότητα για όσκαρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήεύχομαι να γυρίσεις γρήγορα σπίτι σου