Trochanteritis bursitis.
:D:D:D
Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2010
Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009
Η ζωή...

Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία
K. Γώγου
Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009
Σκατά
Αφού δεν βγάζω άκρη και πονάω ακόμα, σήμερα θα πάω σε νευροχειρουργό να μου πει κι εκείνος καμια ιδέα...
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009
Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Καλοκαίρι το χειμώνα.
Κάτω από πεύκα μεγαλώσαν οι ψυχές μας
κι εμείς ψηλώσαμε πιο γρήγορα από αυτά.
Γλιστρώντας στη θάλασσα με τις βελόνες
ρουφήξαμε την αύρα απ' το ρετσίνι σαν να ήταν αγριεμένο κύμα.
Και δε σκεφτήκαμε στιγμή ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει.
Σε δεκαπέντε χρόνια.
Ότι θα φτάναμε να θυμηθούμε με νοσταλγία τις απλές εκείνες μέρες
που παίζαμε με τις σανίδες στο νησί.
Κάτω από τα πεύκα.
Είχαμε και το χειμώνα πεύκα γύρω μας
μα δεν τα αγγίξαμε ποτέ. Σα να μην ήταν τα ίδια δέντρα,
σαν να μύριζαν πόλη και ξένο.
Και περιμένουμε το χρόνο να κυλήσει για να επιστρέψουμε.
Θα 'ρθει ο καιρός. Αρκεί να κρατήσουμε άκόμα έναν χειμώνα.
κι εμείς ψηλώσαμε πιο γρήγορα από αυτά.
Γλιστρώντας στη θάλασσα με τις βελόνες
ρουφήξαμε την αύρα απ' το ρετσίνι σαν να ήταν αγριεμένο κύμα.
Και δε σκεφτήκαμε στιγμή ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει.
Σε δεκαπέντε χρόνια.
Ότι θα φτάναμε να θυμηθούμε με νοσταλγία τις απλές εκείνες μέρες
που παίζαμε με τις σανίδες στο νησί.
Κάτω από τα πεύκα.
Είχαμε και το χειμώνα πεύκα γύρω μας
μα δεν τα αγγίξαμε ποτέ. Σα να μην ήταν τα ίδια δέντρα,
σαν να μύριζαν πόλη και ξένο.
Και περιμένουμε το χρόνο να κυλήσει για να επιστρέψουμε.
Θα 'ρθει ο καιρός. Αρκεί να κρατήσουμε άκόμα έναν χειμώνα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)