Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

O κ. Καβουράκης και το ταξίδι του

Το παρακάτω είναι μια μικρή ιστορία που έγραψα και απευθύνεται σε παιδιά που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν καρκίνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτό που πέρασα εγώ τώρα στα 28 μου δεν πρέπει να το περνάει κανένα παιδί. Είναι απόδειξη ότι δεν είναι τα πάντα "εν σοφία". Για να απαλύνω κάπως την κατάσταση λοιπόν έγραψα αυτό το μικρό κειμενάκι. Πολλοί θα βαρεθείτε να το διαβάσετε. Λογικό καθώς απευθύνεται σε παιδιά και έχει συγκεκριμένο σκοπό. Προστατέυεται με άδεια Creative Commons, καθώς θεωρώ απαράδεκτο το να βγουν λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά απαραίτητο να κυκλοφορήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σκέφτομαι αν βρεθεί ένας σκιτσογράφος με κέφι να το κάνουμε ένα pdf και να το στείλουμε στην κ. Βαρδινογιάννη για να το διαθέσει (αν φυσικά της αρέσει) στα παιδιά που νοσηλεύονται στην κλινική. Αυτά.

Άδεια Creative Commons
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .


Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.

Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!

35 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Μακάρι να μην χρειαστεί να το διαβάσει κανένα παιδάκι, ξέρεις γιατί ;-)
Πολύ ωραία ιστορία για μικρούς και μεγάλους.

philos είπε...

Τέλειο! Τέλειο! Τέλειο!
Νομίζω ότι αξίζει να το αναδημοσιεύσουμε στο mamadesmpampades.gr αποδίδοντας όλα τα credits και γράφοντας και τον πρόλογό σου, προκειμένου να αναδημοσιευτεί και άλλο!

Georgina είπε...

Εξαιρετική ιστορία...όσο περισσότερο ακουστεί και διαβαστεί τόσο γρηγορότερα θα βρεθεί εικονογράφος...το αξιοποήσα κι εγώ στο blog μου φυσικα αποδίδοντας όλα τα credits(αν εχω κάνει κάποια παράληψη παρακαλώ συγχωρέστε με και ενημερώστε με!) ... και προώθησα και την ιστορια σε μια φιλη που έχει ασχοληθεί με την παιδική εικονογράφηση αν ενδιαφέρεται...

Μαρία Σπάρταλη είπε...

Συγχαρητήρια!! Σίγουρα η ιστοριούλα αυτή θα βοηθήσει τα παιδιά που πάσχουν από καρκίνο να δουν όλα αυτά που περνάνε μέσα από άλλο πρίσμα.
Σου αξίζουν πολλά μπράβο γιατί κατάφερες μέσα από το δικό σου πόνο να δημιουργήσεις κάτι τόσο μοναδικό που θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους.Είσαι Άνθρωπος με Α κεφαλαίο!!Και πάλι μπράβο σου!!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφη η ιστορία σου και αισιόδοξη.
Ο παππούς που είναι γεμάτος ζάχαρη θα είναι υπερήφανος για τον Άκη που με τόση δύναμη αντιμετώπισε την περιπέτειά του. Όσο για το τριαντάφυλλο σίγουρα σύντομα θα δει το μικρό Πρίγκηπα να πλησιάζει κρατώντας την ουρά ενός κομήτη. Άλλωστε τον έχει εξημερώσει...

Σιδερένιος και πιστεύω οτι σύντομα κάποιος θα βρεθεί να το εκδόσει.

Moloch είπε...

@KitsosMitsos έλα όμως που θα χρειαστεί...
@philos Σας ευχαριστώ πολύ!

@Georgina Βλέπω κινητικότητα στο twitter και χαίρομαι πολύ! Αν φτάσει στα αυτιά των μικρών παιδιών που ταλαιπωρούνται και τους δώσει ένα έστω χαμογελάκι μου φτάνει!

@Maria ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Θέλω να το δω σε νοσοκομεία ή έστω να πάει από γνωστό σε γνωστό στα παιδιά που τραβάνε ότι πέρασα.

@AnD αχ αυτοί οι παππούδες! Όσο για το μικρό πρίγκηπα δε νομίζω ότι τα παιδιά θα το πιάσουν αλλά οι γονείς ίσως μπουν στη διαδικασία να το ξαναδιαβάσουν, ίσως και στα παιδιά τους.

elenamy είπε...

Μπράβο σου!!!!!και για το κουράγιο σου και για την ιστορία σου!
Ιδέα: αν την εικονογραφούσαν τα παιδιά? δηλαδή ένα βιβλιαράκι χωρίς εικόνες, με χώρο για ζωγραφιές.Νομίζω θα βγουν εκπληκτικά πράγματα.
είσαι τρομερός:))

kikop80 είπε...

Μπράβο Moloch!
Είναι υπέροχο!
Εύχομαι πραγματικά να το δεις αξιοποιημένο, αλλά πραγματικά να μην το έχει ανάγκη κανένα παιδί ή μεγάλος!
Το αναδημοσίευσα, αλλά αν έχω παραλείψει κάτι, παρακαλώ πες μου!

Καλή σου μέρα!

marilia είπε...

Εξαιρετική η ιστορία σου! Μου επιτρέπεις, εν καιρώ, να το διαβάσω στα παιδιά μου, στο σχολείο; Πάνε στη Β' τάξη και ξέρουν και για το Μικρό Πρίγκιπα! ;)

Φιλικά,
Μαριλία

Evil Chef είπε...

Σχεδον ενα χρονο πριν μεσω καποιων φιλων που οργανωσαν για τα παιδια που νοσηλευταν με αυτην την παθηση στο Αγια Σοφια, μια γιορτη με αφορμη τις γιορτες των Χριστουγεννων ,ηρθα σε πολυ κοντινη επαφη με τα παιδια αυτα και τους γονεις τους .Οταν δεχτηκα να βοηθησω εθεσα σαν ορο να μην δω καποιο παιδι γιατι δεν ηξερα πως να το αντιμετωπισω.
Ομως οι φιλοι μου που ειχαν ξανακανει κατι αναλογο μου το αρνηθηκαν και μου το παρουσιασαν σαν μια ευκαιρια να δω και να μαθω απο αυτες τις ψυχες.Ειναι η δυνατοτερη εμπειρια ζωης που εχω ζησει στα 35 χρονια μου.
Εφυγα τελειως αλλος ανθρωπος εκεινο το μεσημερι και ειμαι σιγουρος οτι αν ειχαμε τοτε την ιστορια σου σε μια εντυπη μορφη και τους την μοιραζαμε ,θα μας ελεγαν οτι βρηκαν κατι απο τον εαυτο τους σε αυτην.
Κλεινω με την ευχη να ελαχιστοποιηθουν οι επισκεψεις του κ.Καβουρακη στα παιδακια του κοσμου και οχι μονο σ'αυτα.
Θεωρω μεγαλη μου τιμη και ευλογια που εγινα αναγνωστης της ιστοριας σου.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μαάρι να μη χρειαζόταν ψυχή μου moloch, ούτε να έπρεπε να δοκιμάζονται τόσο βάρβαρα και να ταλαιπωρούνται κορμιά αι ψυχές...

Εξαιρετικό το παραμύθι και μακάρι να βρεθεί ΑΝ-θρωπος για να βοηθήσει

Καλώς σε βρίσκω από τον καλό μας kikop80 και σου εύχομαι ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Nikos Lioliopoulos είπε...

Αν και γνωριζομαστε απο αλλου, ο Kikop μας εφερε στα μερη σου. Ευχομαι αυτη η τοσο γλυκια ιστορια να ειναι πηγη εμπνευσης και παρηγοριας για πολλα παιδια που περνάν τον ίδιο γολγοθα..

Ανώνυμος είπε...

Να σαι παντα ετσι.
δυνατος κ ομορφος.

Maria Malidaki είπε...

Εξαιρετικό.

barel είπε...

Εξαιρετικο κειμενο. Εγω και μια ομαδα φιλοι ερασιτεχνες σκιτσογραφοι μπορουμε να αποδωσουμε το κειμενο σε εικονα. Να επικοινωνησουμε για να το οργανωσουμε καλυτερα.Συγχαρητηρια για την προσπαθεια.

Moloch είπε...

@elenamy νομίζω ότι τελικά το σωστό είναι να κάνει ο καθένας ότι θέλει με αυτή την ιστορία. Αρκεί βέβαια να μην πάει να βγάλει λεφτά.

@kikop80 ευχαριστώ πολύ!

@marilia θα χαρώ πολύ να μάθω αν τους άρεσε!

@evilchef εμένα με τρομάζει η δύναμη που βγαίνει από μέσα μας στις δύσκολες καταστάσεις. Είναι για μένα η ανθρώπινη φύση.

@Φυρδην-Μιγδην κάποτε ρώτησαν τη μητέρα μου σε μια συνέντευξη, αν δεν ήταν άνθρωπος τι θα ήθελε να είναι. Είχε πει ένας γλάρος πάνω από το Αιγαίο. Άκουσα τη συνέντευξη αφού "έφυγε". Έκτοτε στα δύσκολα κοιτάζω επάνω. Και έχω δει γλάρο μέχρι και στην Πανεπιστημίου...

@Νικος @Μαρία @Χριστίνα Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!

@barel Πραγματικά χαίρομαι πολύ! Δεν σας περιορίζω, κάντε ότι σας βγαίνει πιο φυσικά. Το κείμενο είναι γραμμένο με μιαν ανάσα μέσα σε μια ώρα. Ότι και να κάνετε θα είναι όμορφο!

bad girl είπε...

Ναί, ακριβώς έπιασες το νόημα! Αν δεν συνεργασθούμε, δεν δουλέψουμε ομαδικά με τους γιατρούς, την οικογένεια και το βασικό άν δεν δούμε θετικά τη θεραπεία, ο δρόμος που θα έχουμε να διανύσουμε θα είναι πολύ μακρύτερος, δυσκολότερος ψυχολογικά.

Εχω και γώ μια ιστορία που λέω σε φίλες που παθαίνουν σόκ μόλις διαγνωσθούν. Βοηθά πολύ το θετικό παράδειγμα όλων όσων έχουν ξεπεράσει τον καρκίνο και έχουν ξαναγυρίσει στη κανονική ζωή.

Εύχομαι να τελειώσεις καλά τη θεραπεία σου και να γυρίσεις γρήγορα σε όσα αγαπάς

EFI είπε...

Μακάρι να μην χρειαζόταν κανένα παιδάκι να περνά από τέτοιες δοκιμασίες και να έχει μόνο το χαμόγελο στο πρόσωπο, όταν κλώτσαει την μπάλα, όταν κάνει ποδήλατο, όταν είναι με τους αγαπημένους του, όταν… Καλή δύναμη σε αυτά τα παιδιά και στους γονείς σε αυτόν τον μεγάλο αγώνα. Κι ο Θεός βοηθός! Σιδερένια να γυρίσουν μετά το ταξίδι τους! Και με μεγαλύτερη όρεξη για ζωή και δημιουργία! Η ιστορία σου Moloch πέρασε κι από το δικό μου blog και θα συνεχίσει να ταξιδεύει, μέχρι να βρει τον προορισμό της!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

:-)

Σ' ευχαριστώ που μου εμπιστεύθηκες προσωπικές σου μνήμες και επειδή είμαι καινούρια στην παρέα εδώ και όσον αφορά τη λατρεμένη σου μητέρα (μιλάς για συνέντευξη) σημαίνει πως ήταν αναγνωρίσιμο πρόσωπο

΄Οπως και να 'χει... ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ και να τη θυμάσαι

Σου στέλνω Φιλί και μεγααααάλη Γλαρένια αγκαλιά

Ελισσάβετ Γεωργιάδη είπε...

Μια υπέροχη ιστορία, θα καταλάβει ξεχωριστή θέση στο ιστολόγιο μου.

Αλλά θα την τυπώσω γιατί θέλω να τη διαβάσει η κόρη μου. Έχω και άλλη μια ιδέα. Θα σε ενημερώσω όμως όταν υλοποιηθεί.

Φιλικά,
Mamma El

demetrat είπε...

νάσαι γερός , και να γράφεις όμορφες ιστορίες.
δ

Evita T. είπε...

Ypzroxh istoria..!!! Makari pragmatika na mhn xreiastei pote kanena paidaki na tautistei mazi ths :)

Zoulapaki είπε...

Πραγματικά υπέροχο... με συγκίνησες!
Ευχομαι να μην χρειαζόταν κανενας ανθρωπος να περάσει αυτο το μαρτυριο!

Κάνω εικονογραφήσεις και θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω! Mπορω να σου κάνω μια εικονογράφηση και αν σ αρεσει να το χρησιμοποιήσεις. Μπορεις να με βρεις στο zoulapaki_20@hotmail.com

:D

KALLIOPI είπε...

Πάρα πολύ ωραία ιστορία..θα μπορούσαμε να κάνουμε μία πολύ καλή εικονογράφιση..

{Marianna} είπε...

Καλησπέρα... Η ιστορία σου κυκλοφορεί σε διάφορα blogs... Δικαίως... Είναι κάτι που πρέπει να διαβαστεί... Θα σε πείραζε να βάλω link για την ανάρτησή σου και στο δικό μου blog;... Φυσικά αν σε πειράζει πες μου, και το βγάζω... Απλά πρέπει να διαβαστεί απ' όσο γίνεται περισσότερους, είναι πολύ συγκινητική και ίσως κάποιος να έχει την διάθεση να σε βοηθήσει με την εικονογράφηση! :)

Stef... είπε...

Πάρα πολύ όμορφο! Όπως είπε και ο φίλος barel θα το οργανώσουμε και θα το εικονογραφήσουμε το συντομότερο δυνατό ;)

Adr n' Nen είπε...

Συγχαρητήρια! Είναι πραγματικά μια υπέροχη ιστορία!

marilia είπε...

Τα παιδιά μου άκουγαν με αμείωτο ενδιαφέρον και στο τέλος... ζωγράφισαν ό,τι ήθελαν από το παραμύθι. Με ενθουσίασαν! Μόνο με την άδειά σου θα ανεβάσω στο μπλογκ μου το κείμενο και κάποιες από τις ζωγραφιές των παιδιών. Διαφορετικά θα μείνει ως εικονογραφημένο βιβλίο στην τάξη μας.

Να 'σαι πάντα καλά! :)
Μαριλία

Moloch είπε...

@Marilia Περιμένω να δω!

Andriana είπε...

Καλησπέρα!
Είχα την 'εμπειρία' απόψε να γνωρίσω τον κο Καβουράκη και το ταξίδι του! Αν δεν άργησα πολύ, μιας κι έχουν περάσει 2-3 μήνες από τη δημοσίευση της ιστορίας, θα ήθελα να συστηθώ: ονομάζομαι Ανδριάνα, είμαι σκιτσογράφος, ασχολούμαι επαγγελματικά με την εικονογράφηση παιδικών παραμυθιών κι έχω πολύ κέφι να συνοδεύσουμε αυτή την τόσο όμορφη ιστορία με εικόνες!
Συγχαρητήρια για τη δύναμή σου!!!
Αν θέλεις μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου στο anta.r@hotmail.com

Litsa είπε...

Δεν έχω λόγια να σου γράψω πόσο μου άρεσε, με πόσο ενδιαφέρον το διάβασα, το ξεζούμισα για να είμαι ακριβής, αλλά και πόσο με συγκίνησε.
Είναι υπέροχο Moloch, υπέροχο...
Και υπόσχομαι να βοηθήσω κι εγώ όσο μπορώ στη γνωστοποίηση αυτής της υπέροχης ιστορίας!

valia είπε...

KΑΛΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΣΥΡΟ!
ΣΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΕΥΓΕ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ Κ ΤΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΕΔΩ!
Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...!!!
ΘΑ ΤΟ ΠΡΟΩΘΗΣΩ Κ ΕΓΩ!

Demi είπε...

Είναι δύναμη και κουράγιο το παραμύθι σου για μικρούς και μεγάλους..Σευχαριστώ που μου εδωσες την δυνατότητα να το διαβάσω!Να είσαι καλά!!!!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
alom είπε...

telika vrethike skitsografos?
proxorise to protzekt :)