Έξω τα χρώματα!

Είναι κρίμα να ακούς νέα παιδιά, φοιτητές, να μιλούν εμφανώς καλυμμένοι κάτω από πολιτικά κόμματα. Έβλεπα στην τηλεόραση να μιλούν για την παιδεία, διάφοροι να εκτιμούν ότι το θέμα είναι η πραγματική αναβάθμιση των πανεπιστημίων, το κλείσιμο των περιφερειακών σχολών αγνώστου ταυτότητας που υπάρχουν μόνο για αναβολές από το στρατό και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Προς το τέλος και ενώ σκεφτόμουν και μελετούσα τα όσα είχα ακούσει βγαίνει να μιλήσει και ο τυπικός εκπρόσωπος ΔΑΠ. Λέω τυπικός αρχικά επειδή ήταν το κλασικό γαλάζιο πουκαμισάκι, σήμα κατατεθέν κάθε οδηγού λεωφορείου και δαπίτη. Πιο ταμπέλα δεν γίνεται. Πάμε παρακάτω. Ενώ περιμένεις να ακούσεις την πρόταση των φοιτητών, και τονίζω την ιδιότητα αυτή, ακούς κάτι που σε εξοργίζει. Να κατατεθεί λέει ο νόμος πλαίσιο ως έχει, αφού έτσι μόνο θα υποχωρήσουν όσοι αντιδρούν. Πιο δεξιά θέση κι από την ίδια την κυβέρνηση. Τελικά μάλλον αρκετός λαός ξεχνά τι σημαίνει δεξιά…
Η ίδια παράταξη, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, πριν μερικά χρόνια πρότεινε το κλείσιμο μιας σχολής διότι λειτουργούσε σε βάρος μιας άλλης. Πρακτικά αποτελούσε απειλή στην αναζήτηση εργασίας. Ακόμη και οι φοιτητές της σχολής που θα έκλεινε, ως γνήσιοι δαπίτες, υποστήριζαν ότι αφού έτσι πρέπει ας κλείσει η σχολή και ας μείνουμε εκτός ΑΕΙ. Και επειδή δεν νομίζω ότι είναι ηλίθιοι, μήπως η μεταγραφή τους ήταν κανονισμένη;
Τα φερέφωνα των κομμάτων δεν έχουν θέση μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι πια. Οι φοιτητές έχουν αυτή και μόνο την ιδιότητα και κανένα χρώμα. Δεν πρέπει να υπηρετούν το συμφέρον κανενός πέραν του δικού τους και των αυριανών φοιτητών. Να εξασφαλίσουν ότι το πανεπιστήμιό τους θα είναι πηγή γνώσης και όχι μαγαζί της εκάστοτε κυβέρνησης και του κάθε επιχειρηματία.