Californication

Ανασκόπηση σειρών.
Το Heroes αρχίδι και κουράδι. Το Prison break μας άφησε στα κρύα του λουτρού. Το Californication από την άλλη έκλεισε μια υπέροχη σεζόν χτες. Πολύ ευχάριστη σειρά, ο Duchovny δίνει ρέστα ως ξεπεσμένος συγγραφέας, και η μουσική επένδυση ακριβώς ότι χρειάζεται. Υπομονή ως το Lost...

Παρατήρηση

Το προηγούμενο μου ποστ, σχετικά με το νέο blog είναι το εκατοστό! Τώρα το πρόσεξα και είπα να το σχολιάσω... Τα κέφια όμως κινούνται προς το άλλο οπότε...

Ανακοινωση

Νέο βλογ

http://xwris-logo.blogspot.com
Ευχαριστώ.

Χαρτι

Δεν περιμενα οτι θα υπηρχε χαρτι που να θελει κανεις σχεδόν όσο το κωλοχαρτο όταν έχει κόψιμο.

Κι όμως τείνω να αλλάξω γνώμη...
Που είναι το χαρτί οεο;

ατιτλο

... and wait for the ricochet ...

Για να μπαίνουμε στο πνεύμα Φοίβο...

Και μελαγχολικός κρατώντας τίμιο λάβαρο
Ν΄ ανοίγει την πομπή ο εθνικός μαλάκας.

Απόψε που σου γράφω μπαίνω στον μήνα τον ένατο
Στο θάλαμο το ημίφως μου σκεπάζει την ψυχή
Σε θέλω, σε σκέφτομαι κι απλώς ονειρεύομαι
Σε σένα να τελειώνει αυτός ο κάτω κόσμος.

Εγώ που δε βρίζω, που αυτοπεριορίζομαι
Που ψάχνω μες τη γλώσσα μιαν αρχαία πηγή
Δυο χρόνια απ’ το χρόνο μου αφήνω τον κόσμο μου
Και ζω στο πίσω μέρος της δημιουργίας

Πληγές, βωμολοχίες κι αλλήλοταπεινώσεις
Κάτω απ΄ τη μπότα ενός επινοημένου διοικητή
Κι ο αέρας αόρατος στη βάση του δόρατος
Σφυράει το φύσημα του στην πομπή της ύβρης

Αδέσποτα

Με συγκίνησε ο άνθρωπος που πήρε το μόσχευμα που προοριζόταν για το Χριστόδουλο. Γεμάτος χαρά, τραγούδησε, γέλασε, έδειξε ζωντανός! Ξέρετε εκείνη την έννοια του ζωντανού που η καθημερινότητα και τα προβλήματα σβήνουν από επάνω μας, την περνάμε άλλο ένα χέρι κάθε Σαββατόβραδο αλλά το πρωί της Δευτέρας ξεθωριάζει και ξεκινάμε από την αρχή.

Σαν σάπιο φρούτο τον περιμένουν από κάτω οι θεόπιστοι μητροπολίτες του, μην και δεν προλάβουν να πάρουν τη θέση. Σαν το παιχνίδι που παίζαμε στα πάρτι, μουσικές καρέκλες, αλλά αντί για μουσική περιμένουν το «Αιωνία του η μνήμη».

Τελευταία είχα αναφέρει ότι και ο Χριστόδουλος είναι άνθρωπος, και είναι λογικό το να φθαρεί και να πεθάνει. Άνθρωποι είναι και οι μητροπολίτες. Φθονούν και λιγουρεύονται τη δόξα, τα κανάλια, την εύνοια της δεξιάς κυβέρνησης που στηρίζουν χρόνια. Γαλάζια παιδιά είναι και οι κληρικοί, τι νομίζετε…

Ψάχνω ποια βιβλία θα με συντροφεύσουν στα ελληνικά στρατά. Διαβάζω αυτό τον καιρό το «Η περί Θεού Αυταπάτη». Καλό και με σωστά επιχειρήματα αλλά κουραστικό. Ο Dawkins γράφει σαν εμένα, αλλά για τετρακόσιες σελίδες. Θα το αντέχατε; Είμαι ανοιχτός σε προτάσεις σας, αρκεί να χωράνε σε τσέπη παραλλαγής...

Λέγεται ανθρωπισμός.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Μόνο καλές και κακές πράξεις και συμπεριφορές. Ενίοτε, μου περνά από το μυαλό πως όλα αυτά τα δίποδα γύρω μου δεν είναι άνθρωποι. Μια μικρή μονάχα μειοψηφία τους.

Βλέπω κάποιον να πετάει ένα πακέτο τσιγάρα και να μην μπαίνει στον κάδο. Το κοιτάζει, γυρνάει από την άλλη και φεύγει. Το μαζεύω.

Αποφεύγω ένα τρακάρισμα μέσα στο πάρκινγκ του μετρό, με κάποια που κινείται παράνομα, και με ρωτάει αν είμαι μαλάκας. Απαντώ με το λογικό επιχείρημα ότι κινείται ανάποδα και εισπράττω ένα «ούργκ» και ένα νεύμα. Ούτε ο Caveman τέτοιο λεξιλόγιο.

Προχωράω, κινούμενος ανάμεσα στα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου μα όπου να ‘ναι, όντα που δεν μπορούν να περπατήσουν 100 μέτρα παραπάνω. Άπειρες φορές βλέπω την εικόνα, να κυκλοφορώ με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και να σπάω παρμπρίζ…

Μπαίνω στο μετρό, τα εκδοτήρια όλα ελεύθερα. Δύο κυρίες να στέκονται πίσω μου και να αναστενάζουν που τις καθυστερώ, γιατί ήθελαν να βγάλουν από το ίδιο μηχάνημα…

Μπαίνω στο συρμό, και τη στιγμή που χαμηλώνω για να καθίσω, ανοίγοντας το βιβλιαράκι μου, αισθάνομαι κάτι να περνάει από κάτω μου, και βρίσκομαι στην αγκαλιά μιας κυρίας. Πέρασε από κάτω μου για να διεκδικήσει τη θέση. Ένα αγριεμένο βλέμμα από έναν μουσάτο αγουροξυπνημένο τύπο 123 κιλών, τη σήκωσε με συνοπτικές διαδικασίες…

Είναι μέρα αυτή; Είναι ζωή; Μερικοί με λένε θύμα, γιατί δεν είμαι σαν κι αυτούς. Δεν καταλαβαίνω γιατί στον αγώνα της ζωής οι άλλοι είναι αντίπαλοι και όχι συμπαίκτες.

Φιλοσοφίσματα...

Δεν συμβαίνει τίποτα. Προφανώς. Όταν το πρωί είσαι κλεισμένος σε ένα γραφείο, και τα μόνα παράθυρα που κοιτάς είναι τα Windows, ακόμη κι αν συμβεί κάτι, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα το διαβάσεις σε λίγες λέξεις. Αν βέβαια κριθεί από κάποιους ως σημαντικό.

Άλλωστε καθένας μας έχει άλλες προτεραιότητες στη ζωή του. Ψέματα να σας πω; Δε με απασχολεί η μεταμόσχευση του Χριστόδουλου. Ούτε ο πρώτος είναι ούτε ο τελευταίος που την πάτησε. Ο γιος του Βούτση; Καθένας με την τρέλα του. Σάμπως καλύτεροι είναι εκείνοι που κλέβουν από εδώ κι από εκεί μέσω ομολόγων και χαρτοφυλακίων; Κάθε ιδεολογία με τον τρόπο της…

Σχεδόν τελείωσα με την πτυχιακή, και με αγχώνει η παράδοσή της. Αρχές Νοέμβρη μπαίνω φαντάρος και όσο να’ ναι με επηρεάζει κι αυτό στην ψυχολογία και το γράψιμό μου. Πράγματα που πρόσεχα πριν λίγο καιρό, με εκνεύριζαν, με εντυπωσίαζαν, σήμερα με αφήνουν αδιάφορο.

Αντί για είδηση ή σχόλιο σήμερα, τροφή για σκέψη σε όλους σας που παρακολουθείτε τα κανάλια και τις εφημερίδες, μην βήξει ο Σημίτης και ρίξει το Γιωργάκη. Αξίζει;

Πέρα από την καθημερινότητά μας, τα προβλήματα και τις χαρές μας, πρέπει να μας απασχολούν οι αηδίες τους; Τι έχουμε να περιμένουμε; Μας επηρεάζει σε κάτι το ποιος θα είναι τελικά αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Ούτως ή άλλως δεξιά πολιτική θα ακολουθήσει… Μας επηρεάζει η κατάσταση του Χριστόδουλου περισσότερο από οποιουδήποτε ανθρώπου που χειρουργείται αυτή τη στιγμή;

Αφήστε τους λοιπόν να βγάζουν μαύρες και ζήστε τη ζωούλα σας. Όσο τους νοιάζει αυτούς για εσάς να νοιάζεστε κι εσείς για εκείνους.

Ίσως έπρεπε αυτό να είναι το τελευταίο μου κείμενο πριν φύγω για το στρατό. Όμως τώρα το αισθάνθηκα, τώρα σας το δίνω…

Τελικά και άλλοι είναι...

...κομμάτια

Ανέκδοτο επίκαιρο για εμένα κι άλλους 3. Τουλάχιστον.

Είναι ένα κουνελάκι που χαίρεται τη ζωή του, έχει βγει έξω να
ξεκουραστεί και όπως δεν πρόσεξε, πλησιάζει μια αλεπού και
του ορμάει.
- Χα χα χα! Θα γίνεις ωραίο γεύμα!
- Δεν γίνεται να με φας! Όχι τώρα! Πρέπει να
περιμένεις μερικές μέρες τουλάχιστον!
- Καλά, είσαι σοβαρός? Τώρα θα σε φάω!
- Μα σε λίγες μέρες τελειώνω τη διατριβή μου με τίτλο "Η
Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και τους
Λύκους"
- Α, δεν πας καλά, όλοι ξέρουν ότι τα κουνέλια δεν
έχουν καμία τύχη απέναντι στις αλεπούδες!
- Ε, αν δεν πιστεύεις, έλα στη φωλιά μου να τη
διαβάσεις και να πειστείς. Αν δεν πειστείς, να με φας.
Πείθεται η αλεπού, πάει στη φωλιά του κουνελιού.....και δεν
ξαναβγαίνει ποτέ....
Επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, μόνο που ο κυνηγός αυτή τη
φορά είναι ένας λύκος που καταφέρνει και στριμώχνει εύκολα
το κουνέλι.
- Μμμμ, τι ζουμερό μεσημεριανό είσαι εσύ!
- Κάτσε, περίμενε, δεν μπορείς να με φας! Περίμενε
μερικές μέρες!
- Ίσως δεν πρέπει να σε φάω, φαίνεσαι πειραγμένος στο
κεφάλι! Με δουλεύεις?
- Όχι, σε μερικές μέρες τελειώνω τη διατριβή μου "Η Υπεροχή
των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και τους Λύκους" και
είναι κρίμα!
- Άσε ρε φίλε! Γίνονται αυτά;
- Περίμενε! Περίμενε! Αν δε με πιστεύεις, έλα στη
φωλιά μου να τη διαβάσεις και να πειστείς. Αν δεν
πειστείς, να με φας.
Πάνε στη φωλιά του κουνελιού μπαίνουν μέσα και
πάει ο λύκος, δεν ξαναβγήκε ποτέ....
Σε κάποια άλλη χαζοχαρούμενη στιγμή του κουνελιού,
περνάει μια φίλη του κουνέλα.
- Τι νέα; Φαίνεσαι χαρούμενος!
- Καλά μωρέ, τέλειωσα τη διατριβή μου και ξελασκάρισα λίγο.
Ήταν πολύ επιτυχημένη!
- Μπράβο! Τι θέμα είχε?
- «Η Υπεροχή των Κουνελιών σε σχέση με τις Αλεπούδες και
τους Λύκους»!
- Εεεχμμμ.... είσαι σίγουρος; Δεν μου ακούγεται πολύ σωστό
αυτό!
- Ναι σου λέω! Αν θες έλα να τη διαβάσεις!
Πηγαίνουν στη φωλιά του κουνελιού, κατεβαίνουν, ήταν λίγο
ακατάστατα βέβαια, αλλά ήταν μια γεμάτη εβδομάδα με την
παρουσίαση κι όλα αυτά, οπότε κατά σειρά εμφανίσεως βλέπει η
κουνέλα ένα κρεβάτι άνω-κάτω, έναν υπολογιστή ταλαιπωρημένο,
χαρτιά παντού, ένα σωρό από κόκκαλα αλεπούς, ένα σωρό από
κόκκαλα λύκου και ένα θεόρατο χορτασμένο λιοντάρι!!!

Ηθικόν Δίδαγμα της ιστορίας:

Ο τίτλος της πτυχιακής σου δεν έχει σημασία.
Το αντικείμενο της πτυχιακής σου δεν έχει σημασία.
Η έρευνα στην πτυχιακή σου δεν έχει σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ο Επιβλέπων Καθηγητής...

Περαστικά μας...