Λέγεται ανθρωπισμός.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Μόνο καλές και κακές πράξεις και συμπεριφορές. Ενίοτε, μου περνά από το μυαλό πως όλα αυτά τα δίποδα γύρω μου δεν είναι άνθρωποι. Μια μικρή μονάχα μειοψηφία τους.

Βλέπω κάποιον να πετάει ένα πακέτο τσιγάρα και να μην μπαίνει στον κάδο. Το κοιτάζει, γυρνάει από την άλλη και φεύγει. Το μαζεύω.

Αποφεύγω ένα τρακάρισμα μέσα στο πάρκινγκ του μετρό, με κάποια που κινείται παράνομα, και με ρωτάει αν είμαι μαλάκας. Απαντώ με το λογικό επιχείρημα ότι κινείται ανάποδα και εισπράττω ένα «ούργκ» και ένα νεύμα. Ούτε ο Caveman τέτοιο λεξιλόγιο.

Προχωράω, κινούμενος ανάμεσα στα αυτοκίνητα που παρκάρουν όπου μα όπου να ‘ναι, όντα που δεν μπορούν να περπατήσουν 100 μέτρα παραπάνω. Άπειρες φορές βλέπω την εικόνα, να κυκλοφορώ με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ και να σπάω παρμπρίζ…

Μπαίνω στο μετρό, τα εκδοτήρια όλα ελεύθερα. Δύο κυρίες να στέκονται πίσω μου και να αναστενάζουν που τις καθυστερώ, γιατί ήθελαν να βγάλουν από το ίδιο μηχάνημα…

Μπαίνω στο συρμό, και τη στιγμή που χαμηλώνω για να καθίσω, ανοίγοντας το βιβλιαράκι μου, αισθάνομαι κάτι να περνάει από κάτω μου, και βρίσκομαι στην αγκαλιά μιας κυρίας. Πέρασε από κάτω μου για να διεκδικήσει τη θέση. Ένα αγριεμένο βλέμμα από έναν μουσάτο αγουροξυπνημένο τύπο 123 κιλών, τη σήκωσε με συνοπτικές διαδικασίες…

Είναι μέρα αυτή; Είναι ζωή; Μερικοί με λένε θύμα, γιατί δεν είμαι σαν κι αυτούς. Δεν καταλαβαίνω γιατί στον αγώνα της ζωής οι άλλοι είναι αντίπαλοι και όχι συμπαίκτες.