Not today

Today I am not Ok. Κόπηκα στο ένα από τα 2 μαθήματα που είχα για πτυχίο. Εγώ και άλλοι 60 από τους 72 που έδωσαν το μάθημα από τους 200 που το είχαν για πτυχίο. Όπως καταλαβαίνετε για κάποιο λόγο δεν ήρθαν να το δώσουν οι υπόλοιποι. Το μάθημα καταργείται και πάμε για άλλα. Να ευχαριστήσω μόνο τον κ. Μ. για την όμορφη εμπειρία...

Προχειρότητες

Μίλησα αυτές τις ημέρες με έναν φίλο που είναι νεοσύλλεκτος στο στρατό ξηράς και συγκεκριμένα στην Κόρινθο. Περίμενε να περάσουν οι μέρες και να φύγει από εκεί για κάπου καλύτερα. Η απόγνωση στη φωνή του ήταν εμφανής. «Αν δεν με βάλουν στο τάδε τμήμα, δεν ξέρω πως θα αντέξω» μου είπε. Έκανε και την πρώτη του σκοπιά. Σήμερα συνδύασα την συνομιλία μας με την είδηση σχετικά με την αύξηση αυτοκτονιών στο στρατό, και ιδιαίτερα την ώρα της σκοπιάς.
Ένας μικρός αριθμός ατόμων, που συνειδητοποιεί την ματαιότητα του να βρίσκεται εκεί, όπου οι σπουδές του, τα πτυχία του αλλά και οι γνώσεις που έχει απαξιώνονται στο όνομα της ισότητας κάτω από την πειθαρχία, δεν μπορεί να βιώσει εύκολα το περιβάλλον του στρατού. Μιας μονάδας που περισσότερο θυμίζει φυλακή παρά κέντρο εκπαίδευσης και προετοιμασίας για συνθήκες πολέμου. Η σκοπιά είναι το κερασάκι στην τούρτα, για αυτόν που είναι ήδη καταπιεσμένος.
Πέντε αυτοκτονίες μέσα σε 3 μόλις μήνες και όλες στη σκοπιά. Όταν ο φαντάρος είναι μόνος με τον εαυτό του και θέλει να φύγει γιατί δεν έχει επιλέξει να βρίσκεται εκεί. Και αφού κανείς δεν τον αφήνει, παίρνει το συντομότερο δρόμο. Έτσι, το Γενικό Επιτελείο Στρατού επιτέλους κινείται και σκέφτεται να μετατρέψει την ατομική σκοπιά σε περίπολο τριών ατόμων. Ένας μόνιμος και δύο κληρωτοί. Έτσι ο φαντάρος δεν θα μένει μόνος και δεν θα μπορεί να αυτοκτονήσει. Βλέπετε φαντάζομαι το κενό στο συλλογισμό. Σαν να θέλει κάποιος να αυτοκτονήσει και αντί να τον βγάζεις από τις δύσκολες συνθήκες ή να κάνεις ευκολότερη τη ζωή του, απλά του δένεις τα χέρια και του παίρνεις το όπλο. Προχειρότητες αν με ρωτήσετε.

300

Το καθήκον μου ως Έλληνας έκανα κι εγώ το βράδυ της Τετάρτης. Πήγα να δω τους 300. Το Λεονάιντας και την παρέα του. Άλλα περίμενα, άλλα μου βγήκαν, αφού τελικά το χόλυγουντ γύρω έπλεε άφθονο. Κλίσε καταστάσεις, λες και έβλεπα ταινία του Τομ Κρούζ. Εντυπωσιακά εφέ και πειστικές μάχες, σε συνδυασμό με τη σκοτεινιά έκαναν την ταινία ένα βάρος στο στήθος απλώς και μόνο λόγω ατμόσφαιρας. Λες και μύριζες το αίμα και στεκόσουν ανάμεσα στους άπειρους νεκρούς Πέρσες.
Παρατηρήσεις πέραν του εικαστικού οι εξής δύο. Πρώτα απ’ όλα μου αρέσει η προβολή της Ελλάδας σαν μια μικρή χώρα με κόσμο που μπερδεύει την περηφάνια με τη λογική. Θυμίζει στον κόσμο ότι κάποτε υπήρξε μια χώρα με τέτοιο επίπεδο και τέτοιους ανθρώπους. Γέλασα βέβαια όταν ένας Σπαρτιάτης είπε ότι η μάχες δίνονται για να εξασφαλίσουν το σπουδαίο μέλλον και τη δόξα της Ελλάδας. Τελικά τσάμπα φαίνεται να πήγαν και οι 300 και τόσοι άλλοι.
Δεύτερη παρατήρηση. Τα αγγλικά ήταν γελοία και οι υπότιτλοι εκνευριστικοί. Αρχαία ελληνική χρειαζόταν, όπως ο Γκίμπσον γύρισε το Apocalypto στη γλώσσα των Μάγια. Θα έδινε άλλον αέρα και βαρύτητα στην κατά τα άλλα τυπική ταινία δράσης. Είναι κάπως ενοχλητικό το «ή ταν ή επί τας» να το ακούς «with your shield or on it» καθώς χάνει το κύρος του.
Πέραν αυτών των δύο και του κακόμοιρου θηλυπρεπούς Ζέρξες, ή αλλιώς Ξέρξη, η ταινία ήταν από αυτές που αξίζει να δεις, όχι απαραίτητα στο σινεμά. Γιατί πρακτικά είναι μια μεγάλη μάχη, με καλή προβολή της Ελλάδας που σου ανεβάζει λίγο την εθνική συνείδηση, χωρίς πολλές ιστορικές ανακρίβειες και με αρκετό ρεαλισμό.

Από το τούβλο στο καλώδιο...

Η ιστορία λέει ότι μετά την εποχή του λίθου περάσαμε στην εποχή του χαλκού, αν δεν με απατά η μνήμη μου δηλαδή. Στο Γέρακα πάλι ουδεμία εξέλιξη. Έψαχνα για καμιά ώρα χθες για ένα μαγαζί με ηλεκτρονικό υλικό, για ένα εξάρτημα εικόνας και ήχου. Εξάρτημα ε! Όχι συσκευή! Θυμήθηκα ένα μαγαζάκι στη Μαραθώνος, κοντά στην πλατεία. Όλο χαρά πήγα και διαπίστωσα ότι έγινε κατάστημα της ΤΙΜ. Ποιος σκέφτηκε να βάλει την ΤΙΜ στη μέση της Μαραθώνος άγνωστο. Δηλαδή υπεύθυνο γεωγραφικών πληροφοριακών συστημάτων δεν έχει; Τέλος πάντων. Φεύγω από εκεί και ξεκινώ τη βόλτα στους κεντρικότερους δρόμους του Γέρακα, με την προοπτική ότι κάπου θα πετύχω ένα τέτοιο μαγαζάκι. Μετά από αρκετή ώρα και αφού τα μαγαζιά έκλειναν σιγά σιγά πήγα προς Αγία Παρασκευή και το βρήκα σε ένα μαγαζί κάτω από την πλατεία. Στο Γέρακα πάντως όχι.
Διαπίστωσα στη χτεσινή μου βόλτα ότι ο Γέρακας είναι ακόμη στην εποχή της οικοδόμησης. Άπειρα καταστήματα δομικών υλικών και εργαλείων. Σχεδόν κάθε 200μ βλέπεις και ένα. Όταν χτίζαμε κι εμείς το δικό μας σπίτι, θυμάμαι ότι επισκεπτόμασταν ένα τέτοιο κατάστημα κάθε 2 βδομάδες. Κάτι γυαλόχαρτα, κάτι σιλικόνες δουλειά να υπάρχει. Όταν το χτίσιμο τελείωσε δεν ξαναπάτησα. Όσο λοιπόν ο Γέρακας είναι στα μπετά δεν υπάρχει πολύς χώρος για κάτι άλλο πέρα από αυτά τα μαγαζιά. Εκτός ίσως από τα συνεργεία επισκευών και βελτίωσης αυτοκινήτων που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν της περιοχής. Μέχρι τότε λοιπόν μένουμε στα ίδια. Για να γίνει η δουλειά σου πρέπει να πλησιάσεις προς το κέντρο των πολυκατοικιών και συνεπώς των πολλών κατοίκων και πελατών. Περαστικά μας.

ΑΝΑΡΧΙΚΕ! ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ! ΑΛΗΤΗ!

Ενώ έφτιαχνα κάτι στον υπολογιστή, είχα δίπλα ανοιχτή την τηλεόραση και ψιλο-άκουγα τις ειδήσεις του Άλτερ. Κόσμος πολύς. 6 παράθυρα παρακαλώ! Ένας φοιτητής, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Μιλούσαν και πάλι για τα επεισόδια της περασμένης εβδομάδας. Όλοι εκτός από το φοιτητή, ο οποίος πήρε το λόγο και είπε ότι είναι κατά της βίας και καταδίκασε τον άκριτο ξυλοδαρμό αθώων φοιτητών από τα ΜΑΤ. Οι δημοσιογράφοι και κυρίως ο πολιτικός της ΝΔ τον ρώτησαν με στόμφο εάν στο όνομα των κινητοποιήσεων συμφωνεί με το κάψιμο της σημαίας και του περίφημου φυλακίου. Ο φοιτητής απάντησε ότι θα έπρεπε να κοιτάνε καλύτερα την ουσία. Το γιατί ήταν όλοι αυτοί οι φοιτητές στο δρόμο και τη στάση της κυβέρνησης απέναντί τους. Το γεγονός ότι σε πρακτικό επίπεδο, με τον ξυλοδαρμό διαδηλωτών και όχι ταραξιών, κάνουν τον κόσμο να φοβάται να διαμαρτυρηθεί όταν δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση. Ξανά η ερώτηση από τον πολιτικό. Χωρίς να σχολιάζει τα όσα λέει ο φοιτητής. Άντε πάλι να προσπαθεί ο φοιτητής να μιλήσει για την αδιαλλαξία της κυβέρνησης. ΤΑ ΙΔΙΑ ο πολιτικός, και πρίμο σεκόντο οι δημοσιογράφοι: «Είναι εμφανές ότι δεν θέλει να απαντήσει» και ένα υποτιμητικό «Αφήστε τον!». Τον παλιο-αναρχικό! Τελικά ο φοιτητής απάντησε τα αυτονόητα και το σεβασμό προς την αιματοβαμμένη σημαία του πολυτεχνείου. Απάντηση όμως ο ίδιος δεν πήρε. Ούτε καν επιχειρήματα. Αν έλεγε ότι στο όνομα της παιδείας δεν τον νοιάζει η σημαία, θα ήταν είδηση. Αυτό προσπάθησαν να βγάλουν. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να με τσαντίσουν και να αλλάξω κανάλι… Περαστικά σας αγαπητοί…

Τι είναι η ζωή...

Δεν μπορείς παρά να αισθανθείς τη μικρότητα του ανθρώπου μπροστά στους γραμμένους νόμους του σύμπαντος όταν διαβάζεις ειδήσεις σαν κι αυτή…
Ο 56άχρονος Άντι Φίτσετ όταν πληροφορήθηκε ότι πάσχει από καρκίνο του πνεύμονα και έχει λίγους μήνες ζωής μπροστά του είχε προετοιμαστεί για μια νέα ζωή στη Μαγιόρκα. Είχε αγοράσει μάλιστα δύο μπάρ και ετοιμαζόταν να κάνει αυτό που τον ευχαριστούσε. Η γνωμάτευση φυσικά του άλλαξε τα σχέδια και για λίγες μέρες τον έριξε σε απραξία. Ευτυχώς συνήλθε σύντομα και στους έξι μήνες ζωής που του έδωσαν κανόνισε τις τελευταίες του υποθέσεις, τακτοποίησε τα πράγματά του και θυμήθηκε όλες τις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του. Κανόνισε λοιπόν στους 5 μήνες, μια αγρυπνία, όχι με τη μορφή θρήνου αλλά εορτασμού για την γεμάτη ζωή που έζησε. Την προσωπική του αγρυπνία!
Όμως, 10 μέρες πριν το γεγονός, ο Άντι έφυγε. Λες και ότι είναι ανώτερο από τον άνθρωπο θεώρησε ότι δεν έπρεπε να τον αφήσει να κρατήσει την αξιοπρέπειά του. Να μην πετύχει τη νίκη απέναντι στο θάνατο γιορτάζοντας για την ζωή του.
Ωστόσο, σε εμένα τουλάχιστον ο άνθρωπος αυτός χαράχτηκε στη μνήμη μου ως αγωνιστής σε έναν αγώνα χαμένο από χέρι. Και αυτό γιατί δεν αγωνίστηκε για να κρατηθεί στη ζωή, μάταιος κόπος θα ήταν, αλλά γιατί ο αγώνας του ήταν απέναντι στο συναίσθημα της μικρότητας που αφήνει ο θάνατος. Ακόμη κι αν δεν πρόλαβε να δώσει το χτύπημά του, για μένα η σκέψη του και μόνο μετράει. Γιατί στην άλλη πλευρά θα πάει με το κεφάλι ψηλά. Και ίσως βρει και εκεί ένα μπαράκι για να σερβίρει τους υπόλοιπους που ξεκίνησαν νωρίτερα από αυτόν.

Μαγειρική αντικειμενικότητα

Γενικά μαγειρεύω αρκετά καλά. Από τα λίγα πράγματα που δεν έχω μάθει να κάνω και έχω αρχίσει να το παλεύω είναι το άνοιγμα φύλλου για πίτες. Χαζεύοντας λοιπόν στο Ιντερνετ έπεσα σε μια συνταγή η οποία είχε και 2 νεροπότηρα νερό. Και συμπλήρωνε εντός παρενθέσεως : "Όχι από εκείνα τα τεράστια". E; Τεράστια; Πόσο τεράστια; Πολύ τεράστια; Πόσα ml είναι το τεράστια; Μπερδεύτηκα.

Mπορώ να έχω μισό Τόλκιν παρακαλώ;

Όσοι έχετε μια επαφή με τον κόσμο της λογοτεχνίας, θα ξέρετε το έργο του Τολστόι «Πόλεμος και Ειρήνη». Το κατά πόσο έχετε καθίσει να διαβάσετε τις 1500 σελίδες του όμως είναι ένα θέμα. Είναι όντως κάπως αποθαρρυντικό σαν ιδέα αλλά στο κάτω κάτω της γραφής έτσι το έγραψε και έτσι υπάρχει. Έρχονται λοιπόν μελετητές και συγγραφείς και απομονώνουν από την ιστορία μόνο την πλοκή και την απογυμνώνουν από τους φιλοσοφικούς στοχασμούς του συγγραφέα.
Συγκεκριμένα η κ. Εβελίνα Ζάιντενσουρ είναι η υπεύθυνη η οποία μελετώντας τις αλλαγές στα μελάνια και τα χαρτιά του Τολστόι κατέληξε στην αρχική εκδοχή της ιστορίας. Την οποία όμως ο Τολστόι βελτίωσε με 700 ακόμη σελίδες! Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα πλήρες έργο. Ο τίτλος της νέας έκδοσης θα έχει υπότιτλο «Η αυθεντική εκδοχή». Γιατί όχι η πετσοκομμένη;
Εντάξει. Ο κόσμος έχει σταματήσει να διαβάζει βιβλία και αυτό το βλέπουμε γύρω μας καθημερινά. Τα βιβλιοπωλεία τείνουν να γίνουν τόπος απόκρυφης λατρείας προς ένα είδος καταδικασμένο να μένει στα ράφια. Κάτι οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, κάτι οι απίστευτα ποικίλες εναλλακτικές μορφές διασκέδασης, το βιβλίο περνάει σε τελευταία μοίρα για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων. Και αυτό για αυτούς που κάποτε διάβαζαν. Γιατί υπάρχουν άλλοι και κυρίως νεότεροι οι οποίοι τα απεχθάνονται. Είναι όμως τα παραπάνω λόγος να βγάζουν συμπτυγμένες εκδόσεις των κλασικών βιβλίων; Εμένα μου θυμίζει τη στιχομυθία: «Διάβασες το τάδε;» , « Μπα είδα την ταινία, δεν έλεγε». Μα φυσικά και δεν έλεγε όσα έκατσε να γράψει στίβοντας το μυαλό και την ψυχή του ο συγγραφέας. Η λύση λοιπόν δεν είναι το πετσόκομμα αλλά η διαμόρφωση της κατάλληλης παιδείας. Και ίσως σε κάποια χρόνια να αλλάξει η κατάσταση.

Έξω τα χρώματα!

Είναι κρίμα να ακούς νέα παιδιά, φοιτητές, να μιλούν εμφανώς καλυμμένοι κάτω από πολιτικά κόμματα. Έβλεπα στην τηλεόραση να μιλούν για την παιδεία, διάφοροι να εκτιμούν ότι το θέμα είναι η πραγματική αναβάθμιση των πανεπιστημίων, το κλείσιμο των περιφερειακών σχολών αγνώστου ταυτότητας που υπάρχουν μόνο για αναβολές από το στρατό και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Προς το τέλος και ενώ σκεφτόμουν και μελετούσα τα όσα είχα ακούσει βγαίνει να μιλήσει και ο τυπικός εκπρόσωπος ΔΑΠ. Λέω τυπικός αρχικά επειδή ήταν το κλασικό γαλάζιο πουκαμισάκι, σήμα κατατεθέν κάθε οδηγού λεωφορείου και δαπίτη. Πιο ταμπέλα δεν γίνεται. Πάμε παρακάτω. Ενώ περιμένεις να ακούσεις την πρόταση των φοιτητών, και τονίζω την ιδιότητα αυτή, ακούς κάτι που σε εξοργίζει. Να κατατεθεί λέει ο νόμος πλαίσιο ως έχει, αφού έτσι μόνο θα υποχωρήσουν όσοι αντιδρούν. Πιο δεξιά θέση κι από την ίδια την κυβέρνηση. Τελικά μάλλον αρκετός λαός ξεχνά τι σημαίνει δεξιά…
Η ίδια παράταξη, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, πριν μερικά χρόνια πρότεινε το κλείσιμο μιας σχολής διότι λειτουργούσε σε βάρος μιας άλλης. Πρακτικά αποτελούσε απειλή στην αναζήτηση εργασίας. Ακόμη και οι φοιτητές της σχολής που θα έκλεινε, ως γνήσιοι δαπίτες, υποστήριζαν ότι αφού έτσι πρέπει ας κλείσει η σχολή και ας μείνουμε εκτός ΑΕΙ. Και επειδή δεν νομίζω ότι είναι ηλίθιοι, μήπως η μεταγραφή τους ήταν κανονισμένη;
Τα φερέφωνα των κομμάτων δεν έχουν θέση μέσα στα πανεπιστήμια. Όχι πια. Οι φοιτητές έχουν αυτή και μόνο την ιδιότητα και κανένα χρώμα. Δεν πρέπει να υπηρετούν το συμφέρον κανενός πέραν του δικού τους και των αυριανών φοιτητών. Να εξασφαλίσουν ότι το πανεπιστήμιό τους θα είναι πηγή γνώσης και όχι μαγαζί της εκάστοτε κυβέρνησης και του κάθε επιχειρηματία.