Ζαπ!

Θα αλλάξει άραγε ποτέ η κοινωνία ή μάλλον καλύτερα ο άνθρωπος ως είδος; Αν είσαι μια εμφανίσιμη ξανθιά ύπαρξη βουτηγμένη στα ναρκωτικά, με έκλυτο βίο πορνοστάρ, όταν πεθάνεις από άγνωστα αίτια τα μέσα θα συνεχίσουν να ασχολούνται μαζί σου για αρκετό καιρό. Αν είσαι ο εφευρέτης μιας από τις σημαντικότερες συσκευές του κόσμου θα περάσεις στα ψιλά γράμματα.
Πέθανε την περασμένη εβδομάδα ο Ρόμπερτ Άντλερ ο οποίος είναι ο πατέρας του τηλεκοντρόλ! Από το 1950 η εταιρεία Zenith ξεκίνησε να πειραματίζεται φτιάχνοντας αρχικά ένα ενσύρματο χειριστήριο, μάλλον άχρηστο. Το 1955 έφτιαξε ένα τηλεκοντρόλ που λειτουργούσε με φωτεινά σήματα. Όχι ιδιαίτερα βολικό, αφού τελικά επηρεαζόταν από κάθε πηγή φωτός. Τελικά τη δεκαετία του ’60 ο Άντλερ έφερε στην παραγωγή το τηλεκοντρόλ υπερήχων το οποίο επικράτησε για μια εικοσαετία οπότε και περάσαμε στις υπέρυθρες. Για 20 ολόκληρα χρόνια λοιπόν όσοι είχαν τηλεόραση της Zenith χάρη σε αυτόν τον άνθρωπο δεν χρειαζόταν να σηκωθούν από την πολυθρόνα τους!
Έχοντας προλάβει την εποχή που οι τηλεοράσεις δεν είχαν τηλεκοντρόλ, έστω και οριακά, έχω εκτιμήσει κάθε άνθρωπο που εργάστηκε για κάτι τόσο απλό το οποίο σήμερα με τα ασύρματα δίκτυά μας και τα κινητά με ενσωματωμένα χειριστήρια θεωρούμε αυτονόητο. Βέβαια την εποχή εκείνη, η τηλεόραση στην Ελλάδα είχε 2 κρατικά κανάλια όλα κι όλα οπότε το ζάπινγκ δεν υπήρχε καν σαν έννοια.
Γιατί είμαστε έτσι; Γιατί δεν εκτιμάμε αυτούς που πραγματικά βοηθούν την ανθρωπότητα και κάνουν κάτι για το συνάνθρωπό τους και την επιστήμη; Και κυρίως πως περιμένουμε ο νέος επιστήμονας να προσπαθήσει να δημιουργήσει μία ΙΔΕΑ. Όχι τόσο να την υλοποιήσει αλλά να εντοπίσει τις μικρές ανάγκες της καθημερινότητας και να «δει» τρόπους για να τις καλύψει.

Μικρός ο κόσμος...

Τυχαία μέσα από μονιτορ, βρήκα την συναναγνώστρια. Ο Αζίζ Νεσίν είναι ένας από τους συγγραφείς που διάβαζα από το δημοτικό. Τον έβλεπα συχνά στη Χάλκη, νήπιο ακόμη. Μέχρι και αφιέρωση στην αυτοβιογραφία του έχω, από την επίσκεψή του στην Ελλάδα. Ο Νεσίν με έκανε να αγαπήσω τον εκεί τόπο περισσότερο, να τον δω από τα μάτια του έμπειρου κατοίκου με ψυχή παιδιού. Με έκανε να χρησιμοποιώ την έκφραση "Ετσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δε θα πάνε" σαν οδηγό.

Μια βουτιά ακόμη

Δεν θα στεριώσω ποτέ σε ένα μπλόγκ απ' ότι φαίνεται. Οπως και να έχει ξαναδοκιμάζω το comeback μου και ευχαριστώ αυτούς που μου το θύμισαν. Θα προσπαθήσω να τα λέμε πιο συχνά.