Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Εδώ και 15 μέρες τα πράγματα έχουν αλλάξει. Καθώς ο μυελός φαίνεται να έχει πάρει τα πάνω του, αποφασίσαμε ότι θα πάμε για κινητοποίηση και συλλογή για αυτόλογη. Φαντάσου ότι σου κινητοποιούν το μυελό για να φτιάξει αρχέγονα κύτταρα του αίματος όσο πιο πολλά μπορεί και μετά σου τα μαζεύουν. Τα βάζουν ψυγείο, σου κάνουν σουπερ ντούπερ βαρβάτη χμθ και επειδή ο μυελός σου τότε τα παίζει, σου δίνουν πίσω τα αρχέγονα κύτταρα για να την παλέψεις. Το θέμα είναι ότι έχουν έρθει κάποια νέα πρωτόκολλα σχετικά με το πώς κάνεις κάτι τέτοιο και οι γιατροί μου μελετούν ποιο ταιριάζει καλύτερα και το οργανώνουν. Κι ως τότε εγώ πονάω αφάνταστα. Πλακωμένος στα παυσίπονα, ζαλισμένος μεν αλλά με τον πόνο πάντα εκεί, ειδικά τις νύχτες. Καρκίνος και νεύρα πονάνε πάντα νύχτα... Περιμένω και υπομένω λοιπόν. Κυκλοφορώ μόνο την ημέρα, μετά τις 21.00 κλειδώνω... Δε φτάνω ούτε ως τη Ριβιέρα να δω ένα σινεμά. Αυτή είναι η κατάντια μου. Παίζω PS3, βλέπω ταινίες, διαβάζω. Ευτυχώς είμαι σπιτόγατος από τη φύση μου. Μόνο η θάλασσα μου λείπει. 3ος χρόνος ε; Άστα. Δεν φιλοσοφώ σήμερα. Έτσι, απλώς μια σύνοψη του που βρίσκομαι, σαν σε ημερολόγιο.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Σκέψεις

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Μια ιδέα για το Kindle

Διαβάζω τελευταία ένα βιβλίο 1178 σελίδων. Το είχα αφήσει για λίγο καιρό στην άκρη, 2 φορές, τη μία για το #tropcanc και την άλλη για το #readathongr. Όταν το ξαναέπιασα κάπου στο 15% διαπίστωσα ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ ονόματα, ποιος χαρακτήρας είναι τι, αλλά ακόμη και που εξελίσσεται το κάθε κομμάτι της ιστορίας. Το Kindle έχει τη δυνατότητα πηγαίνοντας με τον κέρσορα σε μια λέξη να σου δίνει την ερμηνεία της με βάση κάποιο λεξικό που υπάρχει αποθηκευμένο. Μάλιστα μπορείς να προσθέσεις λεξικά και να επιλέξεις αυτό που ταιριάζει στη γλώσσα που διαβάζεις.
Χθες βράδυ εδώ στο νοσοκομείο και στη βαρεμάρα μου διαβάζοντας το εν λόγω βιβλίο σκέφτηκα πόσο χρήσιμο θα ήταν να μπορείς να πας τον κέρσορα δίπλα σε ένα όνομα και το Kindle να σου λέει ποιος είναι με 2-3 γραμμες, ή ακόμη καλύτερα να σου λέει λιγότερα ή περισσότερα ανάλογα με το % που έχεις μείνει και τι ξέρεις για αυτόν. Amazon ακουει;

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

OpenIndia part2

Κάθομαι στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Πήρα το Irinotecan μου, με έχει ζαλίσει λίγο, τώρα θα μπει η πλατίνα. Κι εκεί που χαζολογάω στο Internet θυμήθηκα ότι είχα να κάνω κάτι σημαντικό. Να βοηθήσω ξανά τη Τζο. Όχι μόνο με κουβεντούλα και τουιτς. Αν και να πω την αλήθεια όποτε ανταλλάσσουμε μηνύματα στο twitter δημοσίως νιώθω ότι μόνο εκείνη καταλαβαίνει. Σαν τα μηνύματά μας να είναι μια εκκωφαντική κραυγή που ακούγεται σε όλο το timeline και το σκίζει στα δύο. Περάστε λοιπόν μια βόλτα από το blog της http://mylymeupdates.blogspot.com και ενισχύστε αν μπορείτε. Αν πάλι όχι πείτε της μια κουβέντα και δείτε πώς μπορείτε να βοηθήσετε.
Όπως είχα πει την 1η φορά που πήγε για θεραπεία, απαιτώ να δείξετε την ίδια αγάπη και βοήθεια που θα δείχνατε σε μένα.