Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Αφυπνιστική εμπειρία

Έτσι το λέει ο Γιάλομ. Ένας περαστικός καρκίνος είναι κλασικό παράδειγμα. Σε μαθαίνει να ζεις τη ζωή σε επίπεδο πέρα από το καθημερινό. Φιλοσοφείς περισσότερο τα πράγματα. Εκλογές, καβγάδες, παρεξηγήσεις, φίλοι που γίνονται γνωστοί, εργασίες. Μετά την αφυπνιστική σου εμπειρία αρχικά τα παραπάνω σε αφήνουν αδιάφορο αυτομάτως. Έχεις άλλα πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείς. Μόλις η εμπειρία αρχίσει να σβήνει, να απομακρύνεται, απλώς σκέφτεσαι πια σε δύο βήματα. Αρχικά λειτουργείς όπως παλιά. Εκνευρίζεσαι, στενοχωριέσαι, αγχώνεσαι. Μερικά λεπτά αργότερα όμως σαν αναμνησιακά χτυπάει μέσα σου η εμπειρία. Και όλα σβήνονται πίσω από το σύννεφο που σηκώνει. Στο βιβλίο του ΓΙάλομ μια γυναίκα λέει "Γιατί έπρεπε να μάθω να ζω τώρα που το σώμα μου είναι γεμάτο καρκίνο". Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά εμείς που βιώνουμε την εμπειρία και we live to tell the story και να απολαύσουμε τη νέα πραγματικότητα. Αυτή τη νέα ζωή περιμένω γι' αυτό και ανυπομονώ. Ακούω μέσα κραυγές μέσα στο μυαλό μου να φωνάζουν "τελείωνεεε", σαν να εξαρτάται από εμένα. Έχω σχεδιάσει όμορφα πράγματα για το χρόνο που έρχεται. Όχι όλα χρήσιμα ή λογικά, αλλά ποιός τη χέζει πια τη λογική με το συμπάθειο;

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Περί θανάτου, μνήμης,

Να μια νύχτα σαν κι αυτή έρχεται να σβήσει τα περί γαιδάρου και υπομονής. Ξύπνιος από τις 3 με πόνους σε όλους το σώμα από τον αυξητικό παράγοντα, να μην μπορεις να ησυχάσεις ούτε με Lonalgal.
Διαβαζω το "Στον κήπο του Επίκουρου, αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Χωρίς ακόμη να μου έχει αγγίξει την ανησυχία περί θανάτου, με οδήγησε σε μια απλή σκέψη που μοιράστηκα και στο twitter. Αφήνοντας κάτω το βιβλίο και πιάνοντας τη συσκευή του κινητού αυθόρμητα θέλησα να καλέσω τον νεκρό παππού μου και σε δεύτερη σκέψη τη μητέρα μου. Τελικώς η έννοια της ανυπαρξίας του εαυτού μας ή ενός αγαπημένου ατόμου ίσως δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο. Με πόση φυσικότητα έψαξα στις επαφές για 1-2 δεύτερα μέχρι να αναλογιστώ το μάταιο της πράξης...
Λες κι αν τους τα πεις θα αλλάξει κάτι. "Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονούν την πίκρια της ζωής...τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν." Μαβίλης.
Και θυμήθηκα τη Χάλκη και τα καλοκαίρια εκεί, αλλά και τις άλλες γιορτές στην Πόλη. Ο παππούς πριν τον καθίσει το Πάρκινσον στην καρέκλα, με σιδερωμένα κοστούμια να ανεβοκατεβαίνει στο Πατριαρχείο, φέρνοντας πάντα μια σοκολάτα. Και όλες οι καλές κυρίες του νησιού, κατά τις έξι, λίγο μετά το κάλεσμα του χότζα, έβαζαν τα καλά τους και κατέβαιναν να υποδεχτούν τους συζύγους στη βαπορόσκαλα, να πιούν ένα τσάι στο λιμάνι παρέα με τους γλάρους και το σούρουπο να ανηφορίσουν προς το σπίτι. Το σπίτι συνήθως ξύλινο, ίσως αναπαλαιωμένο, σαν αυτά που βλέπετε στο Κισμέτ, με τη μυρωδιά του παλιού, του ζεστού.

Πριν ένα χρόνο, όταν νόμιζα ότι είμαι καλά είχα γράψει αυτό:

Κάτω από πεύκα μεγαλώσαν οι ψυχές μας
κι εμείς ψηλώσαμε πιο γρήγορα από αυτά.

Γλιστρώντας στη θάλασσα με τις βελόνες
ρουφήξαμε την αύρα απ' το ρετσίνι σαν να ήταν αγριεμένο κύμα.

Και δε σκεφτήκαμε στιγμή ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει.
Σε δεκαπέντε χρόνια.
Ότι θα φτάναμε να θυμηθούμε με νοσταλγία τις απλές εκείνες μέρες
που παίζαμε με τις σανίδες στο νησί.

Κάτω από τα πεύκα.

Είχαμε και το χειμώνα πεύκα γύρω μας
μα δεν τα αγγίξαμε ποτέ. Σα να μην ήταν τα ίδια δέντρα,
σαν να μύριζαν πόλη και ξένο.

Και περιμένουμε το χρόνο να κυλήσει για να επιστρέψουμε.
Θα 'ρθει ο καιρός. Αρκεί να κρατήσουμε άκόμα έναν χειμώνα.

Πόσο μέσα έπεσα...

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Τικ τακ

Ξεκίνησα το Φλεβάρη και έλεγα το καλοκαίρι η επέμβαση και από το φθινόπωρο καλά. 8-12 κύκλους κάνεις λένε. Έχω κάνει 9. Ρωτάω πόσους ακόμη; Απ' την Τρίτη περιμένω υπομονετικά να μάθω το μαγικό νούμερο. Να δω πότε θα μπω για τελευταία φορά για χημειοθεραπεία, πότε θα γυρίσει η ζωή μου στους ρυθμούς της. Χωρίς να μετράω λευκά, να κάνω ενεσάκια που με ξαγρυπνούν στους πόνους, με μαλλιά, να έχω πια μόνο την αποκατάσταση του ποδιού σαν να πέρασα ένα ελαφρύ ατύχημα, να λέω ότι έπεσα απ' τη σκάλα. Είμαστε υποχρεωμένοι να σου πούμε, είναι θέμα πρωτοκόλλου και δεν αλλάζει. Έτσι μου είπαν. Και σήμερα; "Υπολόγισε μέχρι Δεκέμβρη". Μετράω από δω, μετράω από εκεί. Λέω άντε να είναι άλλες τρεις. Μετράω τις μέρες, τελειώνω αρχές Νοέμβρη. Που είναι ο ένας μήνας; Ξαφνικά δε το θέμα ακτινοθεραπεία επηρεάζει το θέμα χημειοθεραπεία, κι ας έλεγαν ότι δεν παίζει ρόλο και δεν υπάρχει πίεση χρόνου για να ζητήσουμε άποψη από τους ξένους. Και να εγώ που σήμερα περίμενα να ακούσω 2-3,-4 ένα νούμερο, να βάλω μια ημερομηνία ορόσημο στην κωλοκατάσταση που έχω μπλέξει, όπως είχα πριν την 7/7, πάλι βρέθηκα στο κενό. Και έχω βαρεθεί να ακούω ατάκες του στιλ:
"έφαγες το γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσεις;"
Φάε κι εσύ ένα γάιδαρο και μετά μιλάμε.
"δεν κοιτάς που όλα πάνε μια χαρά;"
Αυτό έλειπε κιόλας. Δε φοβάμαι και γι' αυτό εκνευρίζομαι.
"Ε τώρα για 1 μήνα πάνω ένα κάτω, μετά θα ξεγνοιάσεις".
Δεν είχα έγνοια ποτέ, παρά μόνο τους τελευταίους 7 μήνες. Πλέον κάθε μέρα με βαραίνει. Αισθάνομαι ότι σπατάλησα πολύ χρόνο για κάτι που δεν επέλεξα.

Το να γίνεις καλά είναι το 99% της δουλειάς του γιατρού. Το να νιώθεις καλά είναι το άλλο 1. Και εγώ δε νιώθω καλά.

Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010

Ανταπόκριση από το Ιασώ

Απευθείας ανταπόκριση από Ιασώ αυτή τη φορά. Η θεραπεία κυλά ομαλά όπως πάντα. Περιμένω μέχρι την Κυριακή να γνωρίζω τον ακριβή αιρθμό των θεραπειών που θα χρειαστώ ακόμη και συνεπώς πότε θα ξενοιασω προσωρινώς έστω. Στο κομμάτι του Ιασώ και χάος, μεγάλη πρόοδος. Το φαγητό μου έπαψε να έρχεται στην πλαστική καραβάνα, ενώ πλέον μου λένε τι φαγητό έχει και αναλόγως μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. Καταπληκτική η πατατοσαλάτα σήμερα. Ωστόσο ως σωστός σπασαρχίδας ενημέρωσα τη γιατρό μου ώστε να ζητήσει να καθιερωθεί το ίδιο σύστημα για όλους τους ασθενείς που κάνουν χημειοθεραπείες. Είναι ιδιαίτερη κατάσταση, δεν ξέρω αν διαβάσατε και την επιστολή του κ.Μαμαλάκη, αλλά πραγματικά μπορεί να σε ενοχλούν τα πιο περίεργα πράγματα, οι πιο απλές οσμές.
Μου ζήτησαν να βγάλω ένα μενού με φαγητά για να προτείνουν, ωστόσο καταλαβαίνω ότι στον κάθε ασθενή είναι διαφορετικά αυτά που τον ενοχλούν γιατί λειτουργούν αναμνησιακά. Εμένα π.χ. με ενοχλεί πλέον η μυρωδιά του κάρυ και της μπριζόλας στο τηγάνι, γιατί τα έφαγα 2 φορές γυρνώντας από θεραπείες. Να τώρα τα σκέφτηκα και αηδίασα.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Ακούω για άτομα που τους έρχεται ναυτία απλώς περνώντας έξω από το Ιασώ... Καλά είμαι λοιπόν.

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Προς φίλους οδηγούς

Οδηγώ από το 2005. Δεν έχω παρκάρει ποτέ, μα ποτέ μου παράνομα. Έλεγα πάντα ότι δεν θέλω να δυσκολέψω τη ζωή κανενός. Εδώ και δύο μήνες είμαι με πατερίτσες. Η κυκλοφορία μου στο δρόμο είναι ένας δρόμος μετ' εμποδίων. Σα να μη φτάνουν οι κακοτεχνίες, οι λακούβες, η γλίτσα, τα σπασμένα πεζοδρόμια, έχω και τους οδηγούς. Στην καλύτερη περίπτωση παρκάρουν στις γωνίες μπροστά στις ράμπες αναπήρων. Στη χειρότερη παρκάρουν κάθετα επάνω στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν δε σημεία στα οποία μονίμως υπάρχουν αμάξια παρακαρισμένα παράνομα. Μπροστά στον κινηματογράφο Αβάνα στο Χαλάνδρι π.χ., παρκάρει πάντα το ίδιο αμάξι από το απόγευμα και μετά. Και οι Δελτάδες πίνουν τον καφέ τους δίπλα στο Γρηγόρη. Αυτός ο διαχωρισμός τροχαίας και αστυνομίας είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτε... Παρανομία δεν είναι ούτως ή άλλως;
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αν περνώντας από το πεζοδρόμιο -όσο απομένει- γδαρω το αμάξι με την πατερίτσα ή "σκοντάψω" πάνω στο καπώ του, φταίω; Οφείλω να τον αποζημιώσω;
Μακάρι να μη βρεθείτε στη θέση μου αγαπητοί οδηγοί.

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Περι ηρωισμού

Με αφορμή 2 tweets αυτές τις μέρες, μπήκα στον προβληματισμό του τι είναι ήρωας. Στη δική μου θεώρηση, ήρωας είναι εκείνος που σε μια κρίσιμη κατάσταση επιλέγει να φερθει ηρωικά, δεν δειλιάζει αλλά μένει και παλεύει. Δείχνει έτσι τη γενναιότητα του που τον διαχωρίζει από τους άλλους. Κάποιος είχε πει ότι ήρωας δεν είναι εκείνος που δεν δειλιάζει, αλλά εκείνος που δειλιάζει πέντε λεπτά αργότερα από τους υπόλοιπους.
Στη δική μου περίπτωση δε νομίζω ότι είναι θέμα ηρωισμού. Δεν επέλεξα να πολεμήσω με έναν καρκίνο. Πολεμάω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Αν σου πουν ότι έχεις μια οποιαδήποτε επιλογή ή το να πεθάνεις δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να επιλέξεις την άλλη. Απλή λογική θέλει.
Ίσως πρέπει να έχεις βρεθεί στη θέση μου για να καταλάβεις την ψυχολογία μου. Ίσως απ΄έξω να φαίνομαι σαν ένα άτομο που έχει ένα δύσκολο αγώνα και συνεχίζει να γελάει και να χαζολογάει ανέμελα στο twitter. Μα δεν είναι έτσι. Απλώς δεν έχω επιλογές. Και αυτό από μόνο του μου έχει στοιχίσει πολύ.
Σου λένε χημειοθεραπείες, επέμβαση, πατερίτσες, πάλι χημειοθεραπείες, φυσιοθεραπείες, όχι θάλασσα, όχι πούρο, όχι αλκοολ, όχι χαμηλές καρέκλες, όχι... Όλες οι επιλογές σου είναι κομμένες. Ακολουθείς γραμμικά αυτό που πρέπει γιατί μόνο έτσι θα είσαι εδώ σε 5 χρόνια.

Μας δουλεύει η Digea?

Με αφορμή την έναρξη εκπομπής των νέων καναλιών από την Αίγινα, έστειλα ένα mail στη Digea για να ρωτήσω πότε θα προστεθούν και στον Υμηττό. Συγκεκριμένα:

" Προσθτέθηκαν χθες νεα κανάλια τα οποία εκπέμπονται από Αίγινα. Εμείς που πιάνουμε από Υμηττό πότε θα τα απολαύσουμε; "

Δυο μέρες μετά πήρα την παρακάτω απάντηση:
"Αγαπητέ κύριε Λαλά, καλησπέρα σας.
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για το ενδιαφέρον σας.

Σχετικά με το ερώτημα που μας θέσατε σας ενημερώνουμε ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί περιφερειακής εμβέλειας (0-6 TV, ATTICA TV, EXTRA CHANNEL-3, HIGH TV, MAD TV, MTV GREECE, NICKELODEON και SPORT TV) με βάση το νομικό πλαίσιο εκπέμπονται ψηφιακά μέσω της Digea μόνο από το κέντρο εκπομπής της Αίγινας.
Η συχνότητα και το κέντρο εκπομπής περιγράφονται στις σχετικές για τον κάθε τηλεοπτικό σταθμό αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), ενώ οι τεχνικές παράμετροι της ψηφιακής εκπομπής (συντεταγμένες, υψόμετρο, ισχύς εκπομπής) προδιαγράφονται στο άρθρο 14, του Νόμου 3592/2007, σε συνδυασμό με την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161/2008.

Σας γνωρίζουμε ότι στο site μας www.digea.gr, στην κατηγορία «Είμαι Ιδιώτης», υπάρχει ενότητα «Συχνές Ερωτήσεις», η οποία εμπλουτίζεται συνεχώς και μπορείτε να ανατρέξετε για περισσότερες πληροφορίες. "

Λέω εγώ είμαι βλάκας, και πάω στο FAQ. Εκεί αναφέρεται ότι συνιστάται να στρίψεις την κεραία προς Αίγινα για να τα πιάσεις. Εφόσον εκπέμπονται ΜΟΝΟ από Αίγινα γιατί συνιστάται; Είναι υποχρεωτικό και παράλογο εάν μένεις στο Γέρακα γιατί έχεις ένα βουνό στη μέση.

Είναι απαράδεκτη η στάση της εταιρίας και δημοσιουπαλληλική η απάντησή τους.

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

Το βάρος μιας γραμμής.

4 deep tension ράμματα και 60 clips. Τόσα χρειάστηκαν εξωτερικά για να κλείσει το χειρουργείο στο πόδι μου. Παραμέσα δεν ξέρω τι έγινε. Είδα μόνο την απόδειξη με τα ανταλλακτικά και ξέρω ότι κουβαλάω πλέον ένα κομμάτι μέταλλο. Η γραμμή ωστόσο που ξεκινά από τη μέση και φτάνει λίγο πάνω από το γόνατο είναι πιο βαριά από το τιτάνιο. Να, είναι που πρώτη φορά με την αρρώστια αυτή κατάλαβα τη φθαρτότητα του ανθρώπου. Την προσωρινότητα των πάντων. Και η γραμμή αυτή θα μείνει μέχρι να σβήσω για να κάνει μια σημαντική δουλειά, εξίσου με εκείνη του μετάλλου. Να με στηρίζει.
Σε κάθε κρίσιμη μέρα της ζωής μου από εδώ και εμπρός, πριν από μια συνεντευξη για δουλειά, πριν από μια παρουσίαση, θα αρκεί μια ματιά στον καθρέφτη βγαίνοντας από το μπάνιο για να θυμηθώ ότι τίποτα δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα. Να μου θυμίζει ότι στη ζωή μου έφτασα κοντά στο να χαθώ -αν ειχε κανει μετάσταση ο Ewing, θα ειχα 20% πιθανότητα να ζήσω-, ότι πέρασα 1 χρόνο με πόνο που δε φανταζόμουν οτι υπάρχει, ότι σπατάλησα ώρες και μέρες σε κρεβάτια νοσοκομείων.
Ο χρόνος σε κάνει βλέπεις να τα ξεχνάς όλα αυτά. Παρασύρεσαι πάλι στην καθημερινότητα. Η γραμμή όμως θα είναι εκεί, σα λάφυρο, να σου θυμίζει γιατί είσαι ακόμα εδώ στα αλήθεια. Και δεν είναι άλλο από το να ζεις.