Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Αιχμαλωσία στιγμής.

Ξύλινο κουτί σχήματος ακαθόριστου,
τρύπες από σαράκι και χτύπημα κύματος,
γροθιά αρμύρας στο πρώτο άνοιγμα
και μέσα σεντέφι από όστρακο παλιό,
φτηνό και λαμπερό.

Ζεστή παλάμη αγκαλιάζει το αντικείμενο,
του αλλάζει υπόσταση, από κέλυφος κόσμημα
και οι ομορφιές συγκρίσιμες στα μάτια του παρατηρητή.

Βήχας πνιγμένος, το κορίτσι τρομάζει, το κόσμημα στον αέρα
και μετά καθ'οδόν προς το αναπόφευκτο
ώσπου να βρει το μάρμαρο του πατώματος και χαθεί.

Έμεινε μόνο η αντανάκλαση του διδύμου στο μάτι του παρατηρητή.

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Σύγκριση με τους απολίτιστους appendix.

Βλέποντας τηλεόραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Πόλη, και συγκεκριμένα Simpsons, κάποια στιγμή ο Homer, βάζει στο στόμα του και ανάβει ένα πράσινο λουλούδι. Ναι. Οι υποανάπτυκτοι έχουν λογοκρίνει το τσιγάρο στην τηλεόραση. Τα παιδιά θα καπνίζουν απευθείας το φυτό.

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Φοβάσαι;

Φοβήθηκα το Γενάρη του 2010 ότι έχω καρκίνο. Τελικά είχα.
Φοβήθηκα λίγο αργότερα όταν είδα ότι 40% των ασθενών με σάρκωμα Ewing δεν τη βγάζουν καθαρή. Για την ώρα είμαι καλά.
Δε φοβάμαι πλέον εύκολα τη δυσκολία του να βρω δουλειά, το αν θα καθυστερήσω τη διπλωματική, μην παρεξηγηθεί ένας "φίλος", αν θα μου γρατζουνίσουν το αυτοκίνητο.

Φοβάμαι μόνο μην επιστρέψει το θηρίο στη μέση κάποιου ονείρου μου, σαν το σπίτι που φτιάχνω τώρα και με ξυπνήσει άγρια σαν τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα, από εκείνα που κάνουν την καρδιά να τρέχει και να σου παίρνει ώρα να επιστρέψεις, ένα χρόνο ίσως, ίσως πάλι και ποτέ.

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Σύγκριση με τους απολίτιστους.

Θέμα πρώτον. Οι μεταφορές. Ένα δίκτυο από μετρό, πρακτικό τράμ, υπέργειο τρένο σαν τον προαστιακό μας, πλοία. Πιο παλιό από το δικό μας. Το εισιτήριο για μια διαδρομή 1,75 YTL, κάτι λιγότερο από ευρώ. Οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν ένα μπρελόκ το οποίο γεμίζουν με χρήματα και το κόστος ελαχιστοποιείται. Για να μπεις σε οποιοδήποτε μέσο, ρίχνεις το jeton/μάρκα, και περνάς από μπάρες, όπου υπάρχει πάντα και ένας security. Κυλιόμενοι διάδρομοι υπογείως, ειδικές έξοδοι για ΑΜΕΑ και ασανσέρ. Στην αποβάθρα σχεδιαγράμματα εκεί που αντιστοιχούν οι πόρτες όταν έρθει το τρένο, με βέλη που υπενθυμίζουν ότι πρώτα βγαίνουν οι άλλοι από το κέντρο και μετά μπαίνουμε.
Ως και τα φανάρια στο δρόμο έχουν χρονόμετρο από πάνω, ενώ κάποια πιο κεντρικά μιλάνε κιόλας. Παντού υπάρχουν ράμπες για να ανεβοκατεβαίνει καροτσάκι.

Θέμα δεύτερον. Εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά, μπαρ. Εκεί που τρώει ο άλλος και πίνει το ρακί του, σηκώνεται, βάζει το μπουφανάκι του και βγαίνει στους -2 να κάνει το τσιγάρο του. 5 μέρες δεν είδα άνθρωπο να καπνίζει σε κλειστό χώρο, πουθενά. Ακόμα και σε βεράντες με τζαμαρία, που εδώ τις πουλάνε για κήπο, εκεί υπήρχε η ταμπελίτσα 62-70 λίρες πρόστιμο.

Οι απολίτιστοι, βάρβαροι, υποανάπτυκτοι Τούρκοι όπως πολλοί απευθείας απόγονοι του Περικλή θέλετε να τους αποκαλείτε μας βάζουν τα γυαλιά σε κάποια πράγματα. Περαστικά μας.

Και επειδή κάποιοι θα πείτε ε τώρα, η Κωνσταντινούπολη δεν είναι ενδεικτική της Τουρκίας, οκ. Η Αθήνα είναι της Ελλάδας;

Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Ταξιδάκι πάντα γρήγορο...

Ξεκίνησα από εδώ νωρίς. Μέσα στο Ελ. Βενιζέλος ακούστηκε από το μεγάφωνο ότι η πτήση τάδε για Heathrow μεταφέρεται στη θύρα που ήταν η δική μου πτήση. Περίμενα να ακούσω αν αλλάζει και η δική μου αλλά τίποτα. Με την ησυχία μου λοιπόν, 40 λεπτά πριν την πτήση πήγα στη θύρα μου, πέρασα τον έλεγχο και διαπίστωσα τότε και μόνο τότε ότι η θύρα είχε αλλάξει και μάλιστα με ένδειξη Last call. Στην άλλη άκρη του αεροδρομίου τρέχοντας με την πατερίτσα, αν ήταν Ολυμπιακό άθλημα ένα μετάλλιο το είχα. Φτάνω εκεί και τσουπ, λεωφορειάκι στο κέντρο της πίστας. Ψιλοσπασμένος από την ταλαιπωρία της Aegean, είχα μια γενικά καλή πτήση, με ένα γιουβέτσι σαν του Ιασώ και ένα λευκό κρασάκι. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Λόγω ανακαίνισης του lobby: α. Δεν υπήρχε lobby -duh! β. Δεν υπήρχε internet station. γ. Το wifi έπαιζε όποτε μα όποτε ήθελε. Και πάμε στο σοβαρότερο. Το ασανσέρ δεν ήταν διαθέσιμο από το ισόγειο, αλλά έπρεπε να ανεβαίνω κούτσα κούτσα στον 1ο για να το παίρνω. Σε ξενοδοχείο 4 * με 109 ευρώ τη βραδιά. Κάθε φορά λοιπόν που έφτανα στη σκάλα ακούγονταν οι λέξεις μαλάκες, ζώα, ασανσέρ, booking.com, κράξιμο. Έπιασαν τόπο μάλλον, γιατί αφού άνοιξε η πρόσβαση στο ασανσέρ την 3η μέρα, μας κέρασαν ότι είχαμε πάρει από το mini-bar ΚΑΙ δύο από τις 5 βραδιές. Σημαντική έκπτωση, φιλότιμη κίνηση.
Πέρασα υπέροχα με δυο λογάκια.
Κρύωσα αρκετά.
Ήπια τα καφεδάκια μου.
Έφαγα τα συκωτάκια και τα κεμπάπ μου.


Χάζεψα ψαράκια και περπάτησα με καρχαρίες πάνω από το κεφάλι μου-best time ever.


Στην επιστροφή, η Aegean τα ξεφτίλισε όλα. Μας κατέβασε μέσα στη βροχή στη μέση της πίστας να πάρουμε λεωφορείο. Ελληνική εταιρεία στην Αθήνα δεν είχε φυσούνα να δέσει. Με τη βροχή και φορτωμένος ξεκινάω να κατέβω τη βρεγμένη σκάλα και βρίζω. "Είχατε ζητήσει βοήθεια; Θέλατε καρότσι;" λέει μια κότα. Απάντησα ότι αν ήμουν σε φυσούνα δε θα χρειαζόμουν βοήθεια και σίγουρα δε χρειάζομαι καρότσι, αλλά δε μου περνούσε καν από το μυαλό ότι η aegean θα με έβαζε να κατέβω στην πίστα μέσα στην χθεσινή καταιγίδα. Αυτά τα ωραία, αλλά είναι λεπτομέρειες.

Ότι κι αν πω για το ταξίδι αυτό είναι λίγο! Κάποιοι φίλοι που με άκουσαν στο τηλέφωνο αφού γύρισα λένε ότι ακούγομαι αλλιώς. Και έτσι νιώθω! Σα να πήρα δυνάμεις, σαν να τράβηξα καζανάκι στη δύσκολη χρονιά που άφησα πίσω.