Ευτυχία, η υποκειμενική

Η ζωή χωρίζεται σε περιόδους μεταβλητού μεγέθους και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Που, πώς, γιατί, για πόσο, με ποιόν, είναι λίγα από τα ερωτήματα που αφορούν την κάθε περίοδο. Ανεξαρτήτως των απαντήσεων μέσα μας στήνεται μια διαμόρφωση αποθήκευσης τους μαζί με τα χαρακτηριστικά τους. Και ενώ οι απαντήσεις στα περισσότερα ερωτήματα είναι σαφείς και αντικειμενικές, το πώς, δηλαδή η ποιότητα της περιόδου αλλάζει ανάλογα με τη ματιά σου όταν κάνεις την ανάκληση. Να, τώρα που έχω μετακομίσει στο ημιυπόγειο του σπιτιού ας πούμε είναι μέρες που αγανακτώ με το χάλι μου, με τις πατερίτσες που κουβαλάω, με την κάλτσα που δεν μπορώ να βάλω. Στιγμές όμως, και όχι παραπάνω, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα γιασεμιά, τους ιβίσκους, τις τριανταφυλλιές, το γάτο να κοιμάται και καταλαβαίνω ότι είναι μια πλευρά του σπιτιού που δεν είχα ποτέ προσέξει. Δεν είναι αρκετή για να με κρατήσει όμως. Μέρες τώρα ετοιμάζομαι να φύγω. Περιμένω να ανακτήσω πλήρως το πόδι, να τελειώσω τις θεραπείες και να επιστρέψω στα Εξάρχεια. Δεν έχω άσχημες αναμνήσεις από εκεί βλέπεις. Καμία. Σαν όλα τα στραβά να μου συνέβησαν απ' όταν ήρθα εδώ πάνω. Αρρώστιες, θάνατοι, ταλαιπωρία, όλα εδώ. Και βλέπω την επιστροφή μου στη Βαλτετσίου σαν κάθαρση. Σαν το σάρκωμα να ήταν το τελευταίο χαρτί της δυστυχίας και ότι τώρα είναι σειρά μου να παίξω. Να πάρω μαζί μου τη Μ. και να ηρεμήσω για ένα εξάμηνο μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Άλλοι λένε μετά την αρρώστια θα κάνω ένα ταξίδι. Εγώ θέλω να πάω σπίτι.

Νέα και ελευθερίες

Πρώτα τα νέα! Ότι εξετάσεις έκανα ήταν πεντακάθαρες, I am strong as an ox! Απομένουν 4 θεραπείες, οι οποίες ενδεχομένως να γίνουν 3! Έφτασα στην μέγιστη δόση ενός φαρμάκου που με ταλαιπωρούσε πολύ με τη 48ωρη αντλία και την 2η φλέβα, οπότε οι μικρές μου θεραπείες θα κρατάνε πλέον 1 νύχτα και οι μεγάλες κανονικά 5. Τελειώνω και πλέον το νιώθω μέσα μου πιο έντονα από ποτέ. Πρέπει να εντείνω την αποκατάσταση του ποδιού με περισσότερες ασκήσεις.

Στα πιο βαριά τώρα.
Όταν σου λένε ότι έχεις καρκίνο ασπρίζεις. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Φοβάσαι και αν πεις ότι δε φοβάσαι είσαι ψεύτης. Στην πορεία βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων, αν πάει καλά και βρεις μια σχετική διαύγεια σταματάς να φοβάσαι και ασχολείσαι με άλλα πράγματα και μια πιο φιλοσοφική θεώρηση της κατάστασής σου. Αν εξαιρέσουμε το φρικτό πόνο που περνάς κατά καιρούς, είτε από το ίδιο το σάρκωμα, είτε από το χειρουργείο, είτε από τα ενεσάκια το μεγαλύτερο κακό του καρκίνου για μένα ήταν η έλλειψη επιλογών. Και ζητώ συγγνώμη από όσους περνάνε μια νόσο με κακά προγνωστικά και προσβάλλω με τα προβλήματά μου.
Αφενός στο ιατρικό κομμάτι. Δεν έχεις επιλογές πέρα από το ποιόν γιατρό θα εμπιστευτείς. Ακόμη κι αυτό όμως καθορίζεται σχεδόν αυτόματα. Δεν μπορείς να πεις ότι δε θα κάνεις χημειοθεραπείες ή επέμβαση ή ενεσάκια. Αλλά αυτά εμπίπτουν και στο ποστ περί ηρωισμού.
Στην καθημερινότητα τα πράγματα είναι χειρότερα. Το πρόγραμμά σου διαμορφώνεται από το πρόγραμμα των θεραπειών. Δεν μπορείς να μπεις σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο γιατί έχεις χαμηλά λευκά. Έπρεπε να περιμένω να ανοίξουν οι θερινοί για να πάω σινεμά και τώρα το έκοψα.
Μικρές απολαύσεις της ζωής, απλές κλασικές δεν μπορείς πια να τις έχεις. Το έχω πει πολλές φορές. Να οδηγήσεις, να καπνίσεις ένα πούρο, να κολυμπήσεις, να πιεις ένα τζίν, να κάνεις έρωτα δεν είναι επιλογές σου. Να πάρεις το αυτοκίνητο ότι ώρα να 'ναι και να πας να πιεις ένα ποτό. Να φοβάσαι τη βροχή μην σε κλείσει στο σπίτι. Ειδικά όταν γύρισα από την Αγγλία και είχα ανάγκη άλλους για τα πιο βασικά πράγματα πήγαινα να τρελαθώ. Και τώρα ακόμη το μπάνιο π.χ. με δυσκολεύει.

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ! Από το Γενάρη ήταν 9 μήνες γκάστρωμα και μέχρι τις 30/11 που θα τελειώσω είναι ουκ ολίγες ημέρες αλλά τουλάχιστον είναι εκεί. Βλέπω την ημερομηνία στον ορίζοντα και μπορώ πια και προχωράω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί τελευταία είχα λυγίσει κάπως.

Ψήφος χωρίς εμπιστοσύνη

Στο στρατό περνάς το σοκ πρώτη φορά. Βλέπεις γύρω σου νέα παιδιά να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και απειλείται από παντού. Βλέπεις άλλους να τους είναι πιο εύκολο να πιστεύουν σε μια οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη παρά στη θεωρία του Δαρβίνου. Το χειρότερο, βλέπεις άτομα να λένε ότι τα ΜΑΤ έκαναν καλά που έδερναν συνταξιούχους γιατί α) ήταν η δουλειά τους β) έπρεπε να προστατευθούν. Για λόγους σαν κι αυτούς δεν αισθάνομαι καλά όταν πάω να ψηφίσω. Αισθάνομαι μαλάκας όταν καταλαβαίνω ότι με την ψήφο μου πρέπει να σταθώ απέναντι σε αυτούς, στις γιαγιάδες με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια, σε αυτούς που πήραν μετάταξη και ο βουλευτής τους πλήρωσε τα εισιτήρια για να πάνε να τον ψηφίσουν, σε εκείνους που περιμένουν μια θέση στο δημόσιο.