ΤΟ σπινθηρογράφημα δείχνει πρόβλημα μόνο στη λεκάνη από την καλή μου πλευρά, όπου πονούσα καιρό και όπου φάνηκε και στην MRI. Στην αντίστοιχη MRI 3 μήνες νωρίτερα δεν φαινόταν καμία βλάβη, αν και τότε πονούσα.
Σήμερα κάναμε βιοψία μυελού των οστών, MRI οσφυικής μοίρας που ήταν καθαρή, και βιοψία ιστού από τη λεκάνη, εκεί που υπάρχει το πρόβλημα.
Πονάω στις τρύπες προφανώς και στο πόδι όπως πονούσα.
Μου είπαν ότι υπάρχει ένα απειροελάχιστο ποσοστό πιθανότητας να μην πρόκειται για νόσο, αλλά χλωμό.
Πάω να ξεκουραστώ λίγο. Αύριο που γιορτάζω έχω ρεπό. Ευχαριστώ για όλα.€
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Εντυπώσεις από μια γιορτή ζωής
Ήταν η πρώτη φορά που παρευρισκόμουν σε μια τέτοια εκδήλωση. Όχι απαραίτητα γιορτή. Απλώς να περιτριγυρίζομαι από άτομα που σαν κι εμένα έδωσαν ή δίνουν μια μάχη με τον καρκίνο ή πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά.
Τη σελίδα της ΜΚΟ Μείνε δυνατός (http://www.bestrong.org.gr/) την είχα επισκεφθεί όταν ξεκίνησα με τη δική μου αρρώστια. Μου έδωσε τότε μια εικόνα προχειρότητας, με κείμενα σαν μεταφράσεις, ένα offline Skype, ένα offline chat, ένα φόρουμ χωρίς ζωή. Προσπέρασα λοιπόν και την ανάγκη που θα μου κάλυπτε -τη συζήτηση με άτομα που δεν ήξερα και την επιφόρτιση με τις σκοτεινές μου σκέψεις- την κάλυψα στο blog μου πού όλως τυχαίως είχε το κατάλληλο url αλλά και στο twitter.
Δε θα έπαιρνα χαμπάρι τη χθεσινή γιορτή αν δε μου το έλεγε μια φίλη από το twitter είναι η αλήθεια.
Μερικές σκέψεις από χθες λοιπόν.
- Όσο κοντά κι αν έχει έρθει κάποιος με έναν καρκινοπαθή (συγγενή, φίλο, ασθενή) η φωνή του ακούγεται αλλιώς από εκείνου που το έζησε ο ίδιος. Σαν τη φράση στο Lost, "live together, die alone" και ο άνθρωπος που είδε το θάνατο ως ενδεχόμενο, κατάλαβε ότι όταν πεθαίνεις, πεθαίνεις μόνος και ίσως αυτό να είναι πιο τρομακτικό και εγωιστικό από όλα.
- Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί φορείς για τον καρκίνο, ενώ θα έπρεπε κατ' εμε να υπάρχει μόνο ένας που να εκφράζει και να διεκδικεί δυνατά. Παρά τις καλές προθέσεις όλων των συμμετεχόντων θα ήθελα να τους δω κάτω από μία ομπρέλα.
- Κάθε εβδομάδα, άντε κάθε δυο μαθαίνω για μια οικογένεια που κάποιο μέλος της έχει καρκίνο. Στη χθεσινή γιορτή όμως ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Προτίμησαν να πάνε στο Σύνταγμα από το να ακούσουν έναν άνθρωπο να μιλάει για τις 3,5,10 φορές που είδε το θάνατο και νίκησε.
- Λόγω πίεσης χρόνου δεν πήρα χθες το λόγο όπως πρότεινε η καλή μου @kgapo (http://epatientgr.wordpress.com/). Ήθελα να πω 3 πράγματα. α) Σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, η γενική περίπτωση σε δύσκολες περιπτώσεις είναι να σε αφήσουν να πεθάνεις. Το έζησα. β) Να μην ξεχνάμε τους μεγαλύτερους ήρωες, τα μικρά παιδιά-ασθενείς που ταλαιπωρούνται όσο κι εμείς με μια τεράστια ψυχή. γ)Να μην ξεχνάμε τους μόνους ανθρώπους. Σαν τον κ. Γιώργο αν θυμάστε, που ενώ το σώμα τους λιώνει δεν έχουν ένα χέρι να τους προτείνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα χαμόγελο.
- Ο καρκίνος δεν είναι κατάρα ούτε επάρατη νόσος. Πρέπει να ζούμε μαζί του με μια σχέση σεβασμού και προσοχής. Η πρόληψη είναι πάνω από όλα. Και δε θα πω για ακτινοβολίες κινητών, διατροφή κτλ. αλλά για τακτικούς ελέγχους, σημασία σε περίεργους πόνους και αφύσικη κόπωση ή μεταβολές του βάρους.
Δυνατοί ή μη, μένουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να μας είναι αρκετό.
Τη σελίδα της ΜΚΟ Μείνε δυνατός (http://www.bestrong.org.gr/) την είχα επισκεφθεί όταν ξεκίνησα με τη δική μου αρρώστια. Μου έδωσε τότε μια εικόνα προχειρότητας, με κείμενα σαν μεταφράσεις, ένα offline Skype, ένα offline chat, ένα φόρουμ χωρίς ζωή. Προσπέρασα λοιπόν και την ανάγκη που θα μου κάλυπτε -τη συζήτηση με άτομα που δεν ήξερα και την επιφόρτιση με τις σκοτεινές μου σκέψεις- την κάλυψα στο blog μου πού όλως τυχαίως είχε το κατάλληλο url αλλά και στο twitter.
Δε θα έπαιρνα χαμπάρι τη χθεσινή γιορτή αν δε μου το έλεγε μια φίλη από το twitter είναι η αλήθεια.
Μερικές σκέψεις από χθες λοιπόν.
- Όσο κοντά κι αν έχει έρθει κάποιος με έναν καρκινοπαθή (συγγενή, φίλο, ασθενή) η φωνή του ακούγεται αλλιώς από εκείνου που το έζησε ο ίδιος. Σαν τη φράση στο Lost, "live together, die alone" και ο άνθρωπος που είδε το θάνατο ως ενδεχόμενο, κατάλαβε ότι όταν πεθαίνεις, πεθαίνεις μόνος και ίσως αυτό να είναι πιο τρομακτικό και εγωιστικό από όλα.
- Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί φορείς για τον καρκίνο, ενώ θα έπρεπε κατ' εμε να υπάρχει μόνο ένας που να εκφράζει και να διεκδικεί δυνατά. Παρά τις καλές προθέσεις όλων των συμμετεχόντων θα ήθελα να τους δω κάτω από μία ομπρέλα.
- Κάθε εβδομάδα, άντε κάθε δυο μαθαίνω για μια οικογένεια που κάποιο μέλος της έχει καρκίνο. Στη χθεσινή γιορτή όμως ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Προτίμησαν να πάνε στο Σύνταγμα από το να ακούσουν έναν άνθρωπο να μιλάει για τις 3,5,10 φορές που είδε το θάνατο και νίκησε.
- Λόγω πίεσης χρόνου δεν πήρα χθες το λόγο όπως πρότεινε η καλή μου @kgapo (http://epatientgr.wordpress.com/). Ήθελα να πω 3 πράγματα. α) Σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, η γενική περίπτωση σε δύσκολες περιπτώσεις είναι να σε αφήσουν να πεθάνεις. Το έζησα. β) Να μην ξεχνάμε τους μεγαλύτερους ήρωες, τα μικρά παιδιά-ασθενείς που ταλαιπωρούνται όσο κι εμείς με μια τεράστια ψυχή. γ)Να μην ξεχνάμε τους μόνους ανθρώπους. Σαν τον κ. Γιώργο αν θυμάστε, που ενώ το σώμα τους λιώνει δεν έχουν ένα χέρι να τους προτείνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα χαμόγελο.
- Ο καρκίνος δεν είναι κατάρα ούτε επάρατη νόσος. Πρέπει να ζούμε μαζί του με μια σχέση σεβασμού και προσοχής. Η πρόληψη είναι πάνω από όλα. Και δε θα πω για ακτινοβολίες κινητών, διατροφή κτλ. αλλά για τακτικούς ελέγχους, σημασία σε περίεργους πόνους και αφύσικη κόπωση ή μεταβολές του βάρους.
Δυνατοί ή μη, μένουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να μας είναι αρκετό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)