Ένα δραματικό γεγονός που γεννά τόση ομορφιά και γαλήνη.

Ο καρκίνος -πέρα από το προφανές- έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν είναι θετικό ή αρνητικό. Σε φυλακίζει. Σε πρώτο επίπεδο σε φυλακίζει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου για κάποιες μέρες. Σε φυλακίζει σε μία κατάσταση που δεν σου αρέσει, με πόνο, ναυτία, περιορισμούς από δραστηριότητες που θεωρούσες δεδομένες. Αυτή η μορφή φυλάκισης ωστόσο είναι -για μένα τουλάχιστον- αντιμετωπίσιμη πιο εύκολα από τη δεύτερη. Τη φυλάκιση στο παρόν.
Κουβαλώντας μια νόσο με αρκετές πιθανότητες να σε σκοτώσει εγκλωβίζεσαι στο παρόν. Ζεις το τώρα, τα σχέδιά σου δεν πάνε πέρα από μερικές μέρες ή ένα μήνα μακριά, δε βλέπεις το μέλλον σου μπροστά σου όπως παλιά. Από τη μία είναι όμορφο συναίσθημα γιατί δε σε αγχώνει πια η ζωή. Εκτιμάς περισσότερο ένα ήσυχο πρωινό που χαζεύεις τα σύννεφα και τα κίτρινα φύλλα από το παράθυρο ενώ γράφεις στο blog σου. Μέχρι τη στιγμή που η πραγματικότητα σε χτυπάει στο στομάχι και συνειδητοποιείς ότι η ηρεμία αυτή προέρχεται από το ενδεχόμενο του θανάτου.

Δε θα με γνωρίσεις

Στους καιρούς εκείνους που δεν θα είμαι
Μαζί σου θα είναι ένα σύννεφο
Η σκιά του από πάνω σου συνέχεια
Εκείνο το σύννεφο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ένας αγέρας θα ανεμίσει τη φούστα σου
Τα μαλλιά σου θα αναστατωθούν
Το ένα χέρι σου στη φούστα το άλλο στα μαλλιά σου
Εκείνος ο αγέρας είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Της νύχτας μία ώρα στο κρεβάτι σου
Πότε στο ένα πλευρό πότε στο άλλο
Είτε είσαι κοιμισμένη είτε είσαι ξύπνια
Εκείνο το όνειρο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ολομόναχη θα μιλάς με κάποιον που δεν είναι
Θα διηγέισαι όσα ποτέ δε διηγήθηκες
Εκείνος που θα ακούει είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Έναν πόνο θα νιώσεις σε πρωτόγνωρους καιρούς
Που δε θα μπορείς να τον εντοπίσεις
Η καρδιά σου θα παγιδευτεί στις αναμνήσεις
Εκείνος ο πόνος είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Αζίζ Νεσίν -

Δεν ξέρω αν το μετέφρασα σωστά. Ζητώ συγνώμη αν όχι.

Μια εικόνα

Μέσα σε ένα καράβι σαν κι αυτό, κάπου ανάμεσα στην Πόλη και τη Χάλκη

Με τον ουρανό συννεφιασμένο και τους γλάρους να πετάνε γύρω

Καθισμένος δίπλα σε ένα παράθυρο να απολαμβάνεις το v-οστό σου τσάι

Και από ένα ραδιοφωνάκι φορητό να ακούγεται με ζεστά παράσιτα αυτό


Για μια τέτοια στιγμή αδερφέ αξίζει να πας στην Πόλη. Για μια τέτοια στιγμή αξίζει να ζεις.

Νομιμότητα και υπηρεσίες στην ελληνική αγορά

Συγχύστηκα απίστευτα.
Παραγγέλνω την Κυριακή μια τηλεόραση από το Πλαίσιο αξίας 237 ευρώ, δίνοντας τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας. Μου έρχεται μήνυμα ότι υπάρχει πρόβλημα με την παραγγελία. Τη Δευτέρα το πρωί επικοινωνώ μαζί τους και αποδεικνύεται ότι πρόκειται για τυπικό θέμα, σχετικό με το όνομα που είναι περασμένο στην παραγγελία. Ο υπάλληλος, ευγενικά μου εξηγεί και ξαναβάζει την παραγγελία ενημερώνοντας με ότι θα την παραλάβω την Τρίτη. Τρίτη σήμερα, μου έρχεται SMS ότι η παράδοση θα γίνει στο διάστημα 12.00-14.30 οπότε λέω όλα καλά. Κατά τις 15.00 με παίρνει ο οδηγός και μου λέει ότι έχει την τηλεόραση, είναι έξω από την πόρτα αλλά δε με βρίσκει. Διαπιστώνουμε ότι η παραγγελία έχει πάει Κολωνάκι αντί για Γέρακα και με πληροφορεί ότι η παράδοση θα γίνει την Πέμπτη. Όλα αυτά για μια τηλεόραση άμεσα διαθέσιμη. Παίρνω τηλέφωνο λοιπόν στο Πλαίσιο και συνεννοούμαι με τον κ. Α., ο οποίος αναγνωρίζει το λάθος και τη διαφορά στην παρεχόμενη υπηρεσία (2 μέρες καθυστέρηση) και εντοπίζει στο κοντινότερό μου κατάστημα της Λ. Μεσογείων 2 διαθέσιμα κομμάτια. Με βάζει στην αναμονή για λίγο, η γραμμή κλείνει, με καλεί πίσω και με ενημερώνει ότι έχει φροντίσει ώστε να κρατήσουν το κομμάτι για μένα, στην τιμή internet, σαν τελικό στάδιο της συναλλαγής μου απλώς θα πρέπει να φροντίσω εγώ για την παραλαβή. Ο κύριος ήταν ευγενέστατος και μου ζήτησε συγνώμη για την ταλαιπωρία.
Επειδή βγήκα από τη χημειοθεραπεία Κυριακή, αποφεύγω τις μετακινήσεις μέχρι να συνέλθω και να δω τα λευκά μου αιμοσφαίρια. Στέλνω λοιπόν τον αδερφό μου στο κατάστημα για να την παραλάβει. Με πήρε 1-2 φορές τηλέφωνο γιατί τον ρώτησαν για το μοντέλο, για το αν η παραγγελία είναι στο όνομά μου κτλ. Για να διευκολύνω τη συζήτηση ζήτησα και μίλησα με τον πωλητή, του έδωσα το τηλέφωνο του κ. Α., επιβεβαιώσαμε το μοντέλο και όλα καλά. Δέκα λεπτά αργότερα μου τηλ πάλι ο αδερφός μου έξαλλος, ότι σηκώνεται και φεύγει γιατί δεν βγάζει άκρη, ότι θέλουν να πάω εγώ και λοιπά ακατάληπτα. Ε λέω, βαρέθηκε, παίρνω τηλ στο Πλαίσιο και με συνδέουν με το διευθυντή, ο διάλογος με τον οποίο ήταν κάτι τέτοιο:
-Ναι γεια σας, Γκανάς λέγομαι.
-Μάλιστα... ... ...
-Σχετικά με την τηλεόραση; Έχετε ενημερωθεί;
-Βεβαίως.
-Ποιο είναι το πρόβλημα;
-Πρέπει να έρθετε ο ίδιος να την παραλάβετε.
-Κοιτάξτε. Είμαι καρκινοπαθής, βγήκα από τη ΧΜΘ Κυριακή βράδυ, δε μου επιτρέπεται να κυκλοφορώ. Γι' αυτό περίμενα να μου τη φέρετε σπίτι, στο οποίο αποτύχατε, και αφού βρήκατε λύση με ταλαιπωρείτε και πάλι.
-Ναι αλλά πρέπει να παραλάβετε ο ίδιος, για λόγους ασφαλείας.
-Για ποιο λόγο;
-Γιατί έχει πληρωθεί με την κάρτα σας.
-Κι αν μου τη φέρνατε σπίτι;
-Θα υπογράφατε στην παραλαβή.
-Και στο amazon? Στο paypal? Υπογράφω πουθενά;
-Δε γνωρίζω κύριε.
-Εμ βέβαια, μόνο το μπακάλικο γνωρίζετε.
-Ναι αλλά έτσι έχουμε τα χαμηλότερα ποσοστά απάτης με πιστωτικές κάρτες.
-Και όσον αφορά το επίπεδο της υπηρεσίας και την εξυπηρέτηση σας είναι αδιάφορο;
-Ίσα ίσα θα έπρεπε να το βλέπετε σαν θετικό. Πιστεύω ότι οι μεγάλες εταιρίες σε παγκόσμιο επίπεδο θα έπρεπε να ακολουθούν ένα τέτοιο σύστημα ασφαλείας.
Ηρεμώ λίγο.
-Κοιτάξτε να δείτε, είναι δική σας ευθύνη που δεν μου την παραδώσατε στο σπίτι σήμερα, χαίρομαι που βρήκατε μια λύση και τώρα μου βγάζετε πάλι πρόβλημα.
-Δε με ενδιαφέρει τι κάνει το τμήμα Internet. (σ.σ. ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΠΟΥ ΕΡΓΑΖΕΤΑΙ) Άλλωστε όταν εκδόσατε την κάρτα σας συμφωνήσατε στην ταυτοπροσωπία. Κάνω το νόμιμο.
-Μου θυμίζετε τη συζήτηση για το νόμιμο και το ηθικό.
-Και επιλέγω το νόμιμο.

Και έτσι κλείσαμε αφού ζήτησα ξανά το όνομά του. Θα πείτε κάποιοι ότι με βάση το νόμο είχε δίκιο. Θα πω ότι ως πελάτης αισθάνθηκα προσβεβλημένος από τη συνολική μου εμπειρία. Γιατί να ξανακάνω μετά από αυτό σοβαρή συναλλαγή με το Πλαίσιο; Μου θύμισε παλαιότερο περιστατικό σε εταιρικό επίπεδο που δε δεχόταν να κάνει την παράδοση σε άλλο σημείο επί πιστώσει μετά από χρόνια συνεργασίας...

10 βιβλία που χαίρομαι που διάβασα στην ως τώρα ζωή μου (pt.1)

10. The Ultimate Hitchhikers guide to the Galaxy, Douglas Adams

Αν με ρωτήσεις γιατί έβαλα αυτό το βιβλίο στη δεκάδα η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι 42. Το διάβασα πριν 11 χρόνια στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Παρα Πέντε. Το είχαμε αγοράσει μαζί με συμμαθητές, από ένα ο καθένας (ήταν 4 μέρη) και ανταλλάζαμε. Μου το είχε προτείνει ο τρελός κι αγαπημένος μου μαθηματικός. Το ξαναδιαβάζω τώρα στα αγγλικά, το κείμενο είναι πολύ καλύτερο.

9. On the Road, Jack Kerouac

Είχα την τύχη να το διαβάσω στα 17 μου. Υποχρεωτικό εξωσχολικό ανάγνωσμα μας είχαν δώσει το Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, ήμουν όμως κάπου στα μισά του Στο Δρόμο. Είπα στον καθηγητή ότι δεν αφήνω το βιβλίο μου στη μέση. Συμφώνησε, με τον όρο να γράψω μια εργασία για τη beat generation. Why don't you just leave us alone? Αυτό μου έμεινε.

8. Έτσι ήρθαν τα πράγματα μα έτσι δε θα πάνε, Αζίζ Νεσίν, εκδόσεις Θεμέλιο

Πρόκειται για την αυτοβιογραφία του Αζίζ Νεσίν μέσα από μικρές αφηγήσεις, τυχαία περιστατικά από τη ζωή του, γραμμένα απλά, με χιούμορ και πίκρα. Ο Νεσίν όπως κι εγώ περνούσε τις διακοπές του στη Χάλκη των Πριγκιποννήσων, και έτσι είχα ένα λόγο παραπάνω να οπτικοποιώ τις ιστορίες του.

7. The little prince, Antoine de Saint-Exupery

Ένα βιβλίο που δε χρειάζεται συστάσεις, ένα βιβλίο που πρέπει imho να διαβάζει κανείς κάθε τόσο για να θυμάται βασικά πράγματα για τη ζωή. "What is essential, is invisible to the eye".

6. Childhood's End, Arthur Clarke

Κι αυτό πρόταση από το μαθηματικό. Μου το είχε δανείσει θυμάμαι, μια παλιά έκδοση με κιτρινισμένα φύλλα και εκείνη τη μυρωδιά από χαρτί και τσιγάρο. Ο ελληνικός τίτλος παραδόξως είναι Οι Επικυρίαρχοι, και πρόκειται για μια ιστορία επιστημονικής φαντασίας που θα ήθελα πολύ να είναι πραγματική. Να τη ζήσουμε κάποτε ως ανθρωπότητα.

5. The Lord of the Rings, J.R.R. Tolkien

Θα έπρεπε να πω απλώς Tolkien, αφού τόσο το Hobbit όσο και το Silmarilion αξίζουν να μπουν στη λίστα. Το διάβασα πρώτα στα ελληνικά και μετέπειτα στα αγγλικά, ένα μαγικό παραμύθι που αδικήθηκε από την ταινία.

Kindle and Light leather case (Chocolate Brown)

Όταν πήρα το Kindle ήμουν σε μια φάση νοσοκομείων και είχα εκνευριστεί από την πολύ κακή ποιότητα ενός paperback. Όταν το έπιασα στα χέρια μου πρώτη φορά εντυπωσιάστηκα από την οθόνη, εκνευρίστηκα από το χειρισμό σε μενού όπως του experimental web browser, ή στο να οργανώσω λίγο τα βιβλία μου, είπα αυτό είναι όλο; Και τότε θύμισα στον εαυτό μου ότι δεν είναι tablet αλλά ebook reader. Άνοιξα το A clash of kings και άρχισα να διαβάζω. Μου πήρε μέρες αλλά άξιζε γιατί με κράτησε στενά συνδεδεμένο με το Kindle. Μου άρεσε πρώτα από όλα αυτή η υπέροχη οθόνη σαν χαρτί, απόλυτα ξεκούραστη στο μάτι. Διάβασα 220 σελίδες συνεχόμενες και ήταν σα να διαβάζω σε καλής ποιότητας χαρτί. Επιπλέον, το πανταχού παρόν αγγλο-αγγλικό λεξικό. Για κάποιον που τα αγγλικά του είναι αρκετά καλά ώστε να διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο, είναι συνηθισμένο φαινόμενο να προσπερνά άγνωστες λέξεις και να βγάζει νόημα από τα συμφραζόμενα. Όχι πια! Πλέον πας τον κέρσορα στη λέξη που θέλεις και παίρνεις πλήρη επεξήγηση. Φυσικά δεν μπορείς να μη λατρέψεις την αυτονομία της συσκευής. Φορτίζει σε 2 ώρες περίπου και μπορείς να διαβάζεις πιστεύω κοντά στις 50.
Ναι εντάξει, δεν είναι καλό με τα pdf, αν και επιστημονικά άρθρα, αν τους κόψεις τα περιθώρια διαβάζονται αρκετά καλά.
Στα θετικά επίσης η συνεργασία του με υπηρεσίες όπως το Sendtoreader.com που σου επιτρέπουν να στείλεις οποιοδήποτε κείμενο βαριέσαι να διαβάσεις στο browser σου με ένα κλικ στο Kindle σου, να το κατεβάσεις μέσω wifi και να το απολαύσεις αργότερα στον καναπέ, το κρεβάτι, την τουαλέτα ;-)
Συμπερασματικά, αν κρατήσεις στο μυαλό σου ότι πρόκειται για ένα EBOOK READER και όχι μια ios συσκευή, και ότι προορισμός της είναι να αντικαταστήσει τα άπειρα paperbacks που διαβάζεις και στοιβάζεις στις γωνίες γιατί δε χωράνε πλέον στα ράφια, είναι μια υπέροχη συσκευή. Προσωπικά με έχει κάνει να αναθεωρήσω τη σχέση μου με το διάβασμα και να διαβάζω όσο πριν αρκετά χρόνια.

Πάμε και στη λυπητερή. Το πρόβλημα που εντόπισα στη χρήση του Kindle ήταν ο φωτισμός. Ή μάλλον η ανάγκη φωτισμού για να διαβάσω. Στο δωμάτιο π.χ. του νοσοκομείου όπου δεν υπάρχει πορτατίφ αλλά ένα έντονο φως πάνω από το κεφάλι, ακόμη και στο δωμάτιο που κοιμάμαι στο πατρικό ή στον καναπέ του σαλονιού, αν θες να διαβάσεις η επιλογή σου είναι να έχεις αναμμένο το κεντρικό φως που όσο να 'ναι κουράζει. Η θήκη που είχα πάρει αρχικά ήταν χωρίς φωτισμό, αρκετά καλή και σταθερή, ασφαλής και με καλό κράτημα. Χαζεύοντας στο site του Amazon, είδα αυτή τη θήκη και φυσικά μου άρεσε η ποιότητα του δέρματος και το φωτάκι που βγαίνει από τη γωνία σα να παίζει κρυφτό. Το μαγικό αυτό φωτάκι τροφοδοτείται από το ίδιο το Kindle, μέσω των μικρών επιχρυσωμένων γάντζων που πιάνει η συσκευή στη θήκη. Η τιμή μου φάνηκε φυσικά πολύ υψηλή οπότε δεν το αποφάσιζα. Ήρθε τότε ο @eanagnostis που διατηρεί ένα εξαιρετικό ebook blog και μου είπε μια κουβέντα: "Αν σκοπεύεις να κρατήσεις το kindle, αξίζει να πάρεις μια καλή θήκη". Και συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι. Το Kindle είναι κάτι που πλέον κρατάω στα χέρια τουλάχιστον 1-2 ώρες την ημέρα, και μεταφέρω σχεδόν παντού. Αξίζει. Ε με τα πολλά σήμερα ήρθε και ακολουθούν φωτό:

Αν και το έκανε κάπως πιο βαρύ, η ποιότητά της δε συγκρίνεται με την παλιά. Αν και είναι πολύ έξυπνο το σύστημα φωτισμού και τροφοδοσίας θα προτιμούσα να την έχω πληρώσει 40 ευρώ αντί για 65.

ΧΜΘ στα μέσα

Με αφορμή μια σαχλοταινία (Vaniglia e cioccolato) που πέτυχα την περασμένη εβδομάδα, μου γεννήθηκε ένα παράπονο. Σε αυτή, ο Χοακίν Κορτές πεθαίνει από καρκίνο.
Εμφανίζεται με σκούφο στο κρεβάτι, με πλήρες μούσι και φρύδι από κάτω. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι σε πολλές ταινίες ο σκηνοθέτης φοράει ένα μαντήλι/σκούφο στο κεφάλι του ασθενούς και λέει να αυτός έχει καρκίνο. Με παράπονο σκέφτηκα ταινίες ή και σειρές που ο ασθενής κάνει τη θεραπεία του και είναι μια χαρούλα, με τα μαλλάκια του, χωρίς ναυτίες, χωρίς κούραση.
Και λες ως και εγώ που ομολογουμένως έχω ανεχτεί κατά γιατρούς ιδανικά τις θεραπείες, χωρίς πολλές παρενέργειες, θέλω 2 μέρες να συνέλθω στις ταινίες είναι όλοι τόσο ατσαλάκωτοι;
Νοστάλγησα τη σκηνή από το The Bucket list με το Nickolson να κάνει την 1η του ΧΜΘ δίπλα στο Freeman σατυρίζοντας τη ναυτία και το βράδυ να μην μπορεί να σηκωθεί από τη λεκάνη. Θα ήθελα οι καρκινοπαθείς να εμφανίζονται στα μέσα πιο ρεαλιστικά.
Αυτό το ποστ π.χ. θέλει σουλουπωμα αλλά το chemo brain δε με αφήνει.

Η αναμονή

Παρατήρησα το εξής. Για τον ασθενή ενός νοσοκομείου, η αναμονή είναι κάτι που αφενός τον εκνευρίζει και αφετέρου είναι πάντα παρούσα. Αναμονή για κάποιο φάρμακο, για εξέταση, για το φαγητό, για τους γιατρούς, για άλλο φάρμακο, για μια εξέλιξη, για να μάθει πότε θα βγει, για να βγει. Πάντα αισθάνεται ότι περιμένει κάτι να συμβεί. Το γεγονός αυτό τον κρατάει σε επαγρύπνηση και ενίοτε σε εκνευρισμό. Προσπάθησα αυτή τη φορά να μην περιμένω τίποτα, απλώς να περιμένω να περάσουν οι μέρες. Φαίνεται να πιάνει, η διαμονή γίνεται κάπως πιο ευχάριστη αν και είναι πολύ δύσκολο να το βγάλεις τελείως από μέσα σου. Ανθρώπινη φύση υποθέτω...

Σκέψη

Δροσιά και σήμερα εδώ μέσα. Κρύο σα νοσοκομείο, με το κλιματιστικό ανοιχτό φυσικά.
2η δόση φαρμάκων, η ναυτία συγκαλυμμένη, το pH σχετικά σταθερό.
Μικρά πράγματα σε απασχολούν εδώ μέσα. Όπως η σαλάτα καρότο που ζήτησες το πρωί και στη θέση της ήρθαν δύο βραστά καρότα. Λες και είσαι ηλίθιος και δεν ξέρεις να πεις "βραστά καρότα".
Χαζεύεις καμιά σειρά, το timeline στο twitter. Ξαπλωμένος δεν μπορείς να γράψεις και περιμένεις να πιαστείς για να γυρίσεις καθιστός ώσπου να ξαναπιαστείς και να ξαπλώσεις πάλι. Ανάσκελα. Πάντα ανάσκελα, κι ας κοιμάσαι μια ζωή μπρούμυτα.
Ουφ.
Δε γαμιέται. Καλά είσαι μάλλον.

Geo

Στην πορεία της μάχης μου με τον καρκίνο, γνώρισα πολλούς ανθρώπους μέσω τουίτερ. Πολλά καλά παιδιά που ο καθένας θέλει ένα πόστ από μόνος του. Σήμερα όμως θέλω να σας πω για τη Τζώρτζια.
Μιλούσαμε για καιρό και πάντοτε έδειχνε ένα άτομο γεμάτο ζωή, με εμψύχωνε στα δυσκολότερα και με στήριζε. Παραδόξως δεν μου έβγαλε ποτέ αυτό που μου έχουν βγάλει ίσως κάποιοι, το "καλά τα λες, ευχαριστώ, αλλά που ξέρεις εσύ τι περνάω εγώ..."
Κάποια στιγμή τυχαία, πρόσεξα το blog στο οποίο περιγράφει τη ΔΙΚΗ της μάχη με μια αρρώστια ύπουλη σαν τη δική μου. Μια νόσο που σου αλλάζει τη ζωή. Και τότε τη θαύμασα. Γιατί ποτέ δε μου είπε "ναι αγόρι μου ταλαιπωρείσαι, αλλά να κοίτα κι εγώ...", έχει τσαμπουκά και μάχεται αξιοπρεπώς λέγοντας τα πράγματα με το όνομά τους.
Τώρα έχει την ανάγκη μας http://mylymeupdates.blogspot.com/p/india-calling.html
και απαιτώ -άσε ρε μαλάκα που απαιτείς- ναι, ΑΠΑΙΤΩ να δείξετε ότι ακόμα κουβαλάτε ψυχή και αγάπη μέσα σας, όπως το δείχνετε τόσο καιρό σε μένα.

Υπέροχη διαφήμιση για την πρόληψη του καρκίνου

Έλεγχος πάνω από όλα.

Briefing

ΤΟ σπινθηρογράφημα δείχνει πρόβλημα μόνο στη λεκάνη από την καλή μου πλευρά, όπου πονούσα καιρό και όπου φάνηκε και στην MRI. Στην αντίστοιχη MRI 3 μήνες νωρίτερα δεν φαινόταν καμία βλάβη, αν και τότε πονούσα.
Σήμερα κάναμε βιοψία μυελού των οστών, MRI οσφυικής μοίρας που ήταν καθαρή, και βιοψία ιστού από τη λεκάνη, εκεί που υπάρχει το πρόβλημα.
Πονάω στις τρύπες προφανώς και στο πόδι όπως πονούσα.
Μου είπαν ότι υπάρχει ένα απειροελάχιστο ποσοστό πιθανότητας να μην πρόκειται για νόσο, αλλά χλωμό.

Πάω να ξεκουραστώ λίγο. Αύριο που γιορτάζω έχω ρεπό. Ευχαριστώ για όλα.€

Εντυπώσεις από μια γιορτή ζωής

Ήταν η πρώτη φορά που παρευρισκόμουν σε μια τέτοια εκδήλωση. Όχι απαραίτητα γιορτή. Απλώς να περιτριγυρίζομαι από άτομα που σαν κι εμένα έδωσαν ή δίνουν μια μάχη με τον καρκίνο ή πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά.
Τη σελίδα της ΜΚΟ Μείνε δυνατός (http://www.bestrong.org.gr/) την είχα επισκεφθεί όταν ξεκίνησα με τη δική μου αρρώστια. Μου έδωσε τότε μια εικόνα προχειρότητας, με κείμενα σαν μεταφράσεις, ένα offline Skype, ένα offline chat, ένα φόρουμ χωρίς ζωή. Προσπέρασα λοιπόν και την ανάγκη που θα μου κάλυπτε -τη συζήτηση με άτομα που δεν ήξερα και την επιφόρτιση με τις σκοτεινές μου σκέψεις- την κάλυψα στο blog μου πού όλως τυχαίως είχε το κατάλληλο url αλλά και στο twitter.
Δε θα έπαιρνα χαμπάρι τη χθεσινή γιορτή αν δε μου το έλεγε μια φίλη από το twitter είναι η αλήθεια.
Μερικές σκέψεις από χθες λοιπόν.
- Όσο κοντά κι αν έχει έρθει κάποιος με έναν καρκινοπαθή (συγγενή, φίλο, ασθενή) η φωνή του ακούγεται αλλιώς από εκείνου που το έζησε ο ίδιος. Σαν τη φράση στο Lost, "live together, die alone" και ο άνθρωπος που είδε το θάνατο ως ενδεχόμενο, κατάλαβε ότι όταν πεθαίνεις, πεθαίνεις μόνος και ίσως αυτό να είναι πιο τρομακτικό και εγωιστικό από όλα.
- Υπάρχουν υπερβολικά πολλοί φορείς για τον καρκίνο, ενώ θα έπρεπε κατ' εμε να υπάρχει μόνο ένας που να εκφράζει και να διεκδικεί δυνατά. Παρά τις καλές προθέσεις όλων των συμμετεχόντων θα ήθελα να τους δω κάτω από μία ομπρέλα.
- Κάθε εβδομάδα, άντε κάθε δυο μαθαίνω για μια οικογένεια που κάποιο μέλος της έχει καρκίνο. Στη χθεσινή γιορτή όμως ο κόσμος ήταν ελάχιστος. Προτίμησαν να πάνε στο Σύνταγμα από το να ακούσουν έναν άνθρωπο να μιλάει για τις 3,5,10 φορές που είδε το θάνατο και νίκησε.
- Λόγω πίεσης χρόνου δεν πήρα χθες το λόγο όπως πρότεινε η καλή μου @kgapo (http://epatientgr.wordpress.com/). Ήθελα να πω 3 πράγματα. α) Σε ένα ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο, η γενική περίπτωση σε δύσκολες περιπτώσεις είναι να σε αφήσουν να πεθάνεις. Το έζησα. β) Να μην ξεχνάμε τους μεγαλύτερους ήρωες, τα μικρά παιδιά-ασθενείς που ταλαιπωρούνται όσο κι εμείς με μια τεράστια ψυχή. γ)Να μην ξεχνάμε τους μόνους ανθρώπους. Σαν τον κ. Γιώργο αν θυμάστε, που ενώ το σώμα τους λιώνει δεν έχουν ένα χέρι να τους προτείνει ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα χαμόγελο.
- Ο καρκίνος δεν είναι κατάρα ούτε επάρατη νόσος. Πρέπει να ζούμε μαζί του με μια σχέση σεβασμού και προσοχής. Η πρόληψη είναι πάνω από όλα. Και δε θα πω για ακτινοβολίες κινητών, διατροφή κτλ. αλλά για τακτικούς ελέγχους, σημασία σε περίεργους πόνους και αφύσικη κόπωση ή μεταβολές του βάρους.

Δυνατοί ή μη, μένουμε και αυτό είναι το σημαντικότερο. Πρέπει πάντα να μας είναι αρκετό.

Παράπονο.

Κοντεύω να κλείσω 6 μήνες από την τελευταία ΧΜΘ και ένα χρόνο από το χειρουργείο. Δεν είμαι καλά. Είμαι σίγουρα καλύτερα απ' ότι πριν ένα χρόνο αλλά όχι καλά. Διάφορα δερματικά από τις ΧΜΘ, πόνοι στις αρθρώσεις, ειδικά στο καλό πόδι που τραβάει το βάρος από το δεξί.
Με αφορμή ένα γάμο, άφησα τον εαυτό μου να ρωτήσει "γιατί εγώ;" ενώ είχα πειστεί να λέω "γιατί όχι εγώ;". Είδα γύρω μου κόσμο κάθε ηλικίας να είναι καλά. Να περπατάει, να χορεύει, να σηκώνεται από τις καρέκλες, να γελάει. Και μετά κοιτάζω το εξάνθημα στο χέρι μου, στηρίζομαι στο τραπέζι για να σηκωθώ, καταπίνω ένα παυσίπονο και περπατάω αργά μέχρι το αμάξι.
Ξέρω ότι είναι λάθος οι σκέψεις μου. Γιατί εγώ και όχι κάποιος άλλος... Σε κανέναν δεν αξίζει ο πόνος και η ταλαιπωρία που πέρασα και συνεχίζω να περνάω. Λέω σε φίλους πότε πότε ότι ακόμη και τον σημερινό μου πόνο αν τον είχε κάποιος άλλος θα περνούσε τη μέρα του στο κρεβάτι. Αλλά εγώ έχω δει περισσότερο πόνο, και το κρεβάτι το χόρτασα.
Συγγνώμη αλλά μου βγαίνει το παράπονο.

22agustos

Τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, στα “trending topics” του twitter είναι ο μακαρίτης Θανάσης Βέγγος -να είναι καλά εκεί που πάει- το μάτι μου έπεσε σε ένα άλλο από τα πολυσυζητημένα θέματα του social network, το #22agustos. Με τα λίγα μου τουρκικά και λίγο ψάξιμο σε τουρκικές εφημερίδες και ειδησεογραφικά site (Sabah, Zaman, CNN turk) κατάλαβα ότι στη γείτονα χώρα, στις 22 Αυγούστου είναι προγραμματισμένη η εισαγωγή νέων διαδικτυακών φίλτρων. Με το πρόσχημα της ασφάλειας και της προστασίας των παιδιών από πορνογραφικό υλικό, η κυβέρνηση θα επιβάλλει την επιλογή ενός εκ των 4 φίλτρων με συγκεκριμένη διαβάθμιση από "παιδικό" έως "standard". Με τον τρόπο αυτό ισχυρίζεται ότι θα κρατήσει τις ακατάλληλες ιστοσελίδες μακριά από τα ακατάλληλα βλέμματα. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμη και το "standard" δε σημαίνει ξεκλείδωτο, αλλά παραμένει ένα φίλτρο ελεγχόμενο από την κυβέρνηση το οποίο θα περιορίζει την πρόσβαση στις σελίδες που αυτή αποφασίζει. Έτσι, ανάλογα με το ποιος κυβερνά μπορεί ξαφνικά ο καθένας να μπαίνει στη μαύρη λίστα. Με τις εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο να υποστηρίζονται από το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα να λειτουργούν ως μέσα συντονισμού των κινητοποιήσεων αλλά και προβολής τους στο δυτικό κόσμο, εγείρονται ερωτηματικά ως προς το εάν η Τουρκία αναζητά απλώς ένα πρόσχημα για να χτίσει ένα τείχος ανάμεσα στο λαό της και τις φιλελεύθερες ιδέες που επωάζονται μέσα στο διαδίκτυο. Έχει ήδη διευκρινιστεί ότι η παράκαμψη του φίλτρου ή η προσπάθεια για κάτι τέτοιο θα θεωρείται αδίκημα, ενώ οι πάροχοι υπηρεσιών ίντερνετ θα πρέπει να συμμορφώνονται αλλιώς θα θεωρούνται συνεργοί. Οι αντιδράσεις στο τουρκόφωνο twitter είναι έντονες, με χαρακτηριστικά tweet να μιλούν για το θάνατο του ελεύθερου internet, να ψάχνουν μια ελεύθερη χώρα να μεταναστεύσουν, να βλέπουν τα φίλτρα στο internet ως προάγγελο των φίλτρων στη ζωή.

Επιστροφή στη ζωή.

Μετά από 10 χρόνια στο Γέρακα μετακόμισα πίσω στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στην Ιπποκράτους. Από τη μονοκατοικία με θέα στο βουνό, στο διαμέρισμα με θέα τα κεραμίδια ενός νεοκλασικού. Και ήταν μια απόφαση απόλυτα συνειδητή.
Μπορεί να προκαλέσω επανάσταση μέσα στις οικογένειες με τα παρακάτω λόγια, πατεράδες ζητώ συγνώμη, αλλά ο Γέρακας ή η Παλλήνη είναι περιοχές για συνταξιούχους ή στην καλύτερη περίπτωση για οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά. Είναι τόποι αφιλόξενοι για άτομα που δεν οδηγούν ή δεν έχουν το δικό τους αυτοκίνητο. Ο νέος από τα 16 και μετά που αρχίζει να κυκλοφορεί έξω «ελεύθερα», πόσο μάλλον δε από τα 18 που αρχίζει τη φοιτητική ζωή, στο Γέρακα οδηγείται σταδιακά στην απομόνωση. Θα είναι αυτός που πρέπει να φύγει στις 11 για να προλάβει το τελευταίο λεωφορείο. Ακόμη και στις μικρότερες ηλικίες όμως η περιοχή ευνοεί περισσότερο την «αθλητική» διαπαιδαγώγηση, το ποδόσφαιρο στις αλάνες, την οδήγηση όσο γίνεται νωρίτερα –πόσους 15χρονους έχετε δει να οδηγούν στο Γέρακα και πόσους στα Εξάρχεια; Αποτέλεσμα; Μια νεολαία αποκομμένη από βιβλιοπωλεία, θέατρα, κινηματογράφους, συναυλίες, με μόνα ενδιαφέροντα τη μπάλα και το αμάξι. Προς Θεού δεν εννοώ ότι είναι κακά αυτά, αλλά το μονόπλευρο του πράγματος.
Κατά τα άλλα; Στα Εξάρχεια έχω αποχέτευση. Σίγουρα οι κάτοικοι της ανατολικής Αττικής έχετε ακούσει τη λέξη αλλά δεν πρόκειται να δείτε σύντομα αφού ο κάθε εκλεγμένος πολιτικάντης μέχρι σήμερα αλλά και όσοι θα ακολουθήσουν δεν έχουν λόγο να υλοποιήσουν αυτό που τους βγάζει κάθε φορά στην εξουσία. Επίσης, το Σάββατο που πήγα στο πατρικό θαύμασα το βουνό από σκουπίδια απέναντι από το σπίτι μου. Ναι έχω κήπο στο Γέρακα και μπορώ να ψήσω τα παϊδάκια μου έξω. Και να καθίσω να τα απολαύσω με τα σκουπίδια απέναντι, αφού η σκουπιδιάρα περνάει 2-3 φορές την εβδομάδα και πολλές φορές αδειάζει μόνο τον ένα κάδο. Εξάρχεια λοιπόν, με βεράντα και ηλεκτρική ψηστιέρα αλλά χωρίς τη βρώμα απέναντι.
Ανταλλάσω με μεγάλη ευκολία τα οφέλη ενός προαστίου με εκείνα του κέντρου, κυρίως επειδή τα μειονεκτήματά του πρώτου είναι βουνό μπροστά του δεύτερου. Από τότε που επέστρεψα, νιώθω σα να γύρισα εκεί όπου συμβαίνουν όλα, εκεί που ο κόσμος κινείται αδιάκοπα, χωρίς να απομακρυνθώ πάνω από 5 τετράγωνα με τα πόδια.

Οι φυλές

Δε θα έλεγα ότι είμαι από τους ανθρώπους που διασκεδάζουν όταν είναι έξω. Προτιμώ πολλές φορές να πιω ένα κρασί στο σπίτι με ένα-δυο φίλους. Από βραδυνές εξόδους θα προτιμήσω σίγουρα ένα ήσυχο καφέ-μπαρ με καλά ποτά και καλή μουσική σε ένταση που να μπορείς να πεις και μια κουβέντα με τον άλλον. Δε μου αρέσουν τα κλαμπ, ειδικά δε αυτά που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν είναι κλαμπ ή μπαρ. Μαγαζιά με πολύ κόσμο, πολύ δυνατή μουσική, έτσι που θα μπορούσες να χορεύεις αλλά αντί για αυτό κρατάς ένα ποτήρι και κουνιέσαι αμήχανα για να πεις ότι διασκεδάζεις. Είχα χρόνια να βρεθώ σε κάτι τέτοιο και στη βαρεμάρα μου παρατήρησα τις εξής φυλές.

Ο/η ωραίος/α
Είναι αυτός που για να πάει σε ένα μαγαζί έχει κάνει αποτρίχωση στο στήθος, peeling έχει περάσει πάνω από 5 λεπτά για να φτιάξει το μαλλί. Αν είναι γυναίκα έχει πάει κομμωτήριο και nail care και έχει σοβατιστεί αρκετά. Είναι ωραίοι και το ξέρουν. Επιλέγουν ένα κεντρικό σημείο του χώρου με αρκετό φωτισμό. Μέχρι και το ποτό τους θα είναι κάτι σε ελεκτρίκ χρώμα ή κάτι elegant.

Η φιλότιμη
Συνήθως γυναίκα η οποία δεν είναι στα επίπεδα της πρώτης κατηγορίας αλλά παρόλα αυτά έχει βάλει μίνι και ξώβυζο για να ρίχνει και κανένας μια ματιά επάνω της. Είναι πρώτη στο χορό, μόλις συναντήσει άλλη της φυλής της επικεντρώνονται στις "πουτανιές" της ωραίας, ενώ πίνει κάτι πεπατημένο όπως Space, mojito, martini sprite...

O "γυμνάζομαι"
Υβρίδιο των δύο προηγούμενων φυλών, είναι ο τύπος με τα πεταχτά αυτιά ή στραβά δόντια ή καραφλίτσα ή σπυράκια, ο οποίος μετά από 1 χρόνο στο γυμναστήριο και πριν τα αποτελέσματα γίνουν ορατά σε σημείο που να το επιτρέπει, φοράει το κολλητό αμάνικο μπλουζάκι και κοιτάει αν τον κοιτάνε. Συνήθως whiskey με πάγο.

Ο πέφτουλας
Μια κατηγορία μόνος του! Ο κοστουμάτος 50άρης που πλησιάζει το τραπέζι με τις περισσότερες γκόμενες χαμογελαστός και φρεσκοξυρισμένος μπας και τραβήξει το ενδιαφέρον καμιάς απελπισμένης. Πίνει κλασικά ουίσκυ, αυτό έμαθε, αυτό εμπιστεύεται.

Ο κλαμπάκιας
Fit, με μονόχρωμο μακό και καρώ ανοιχτό πουκάμισο, φαρδύ παντελόνι. Κινείται αδιάκοπα σαν να το χρωστάει στο μαγαζί. Πίνει βότκα λεμόνι ή τζιν με Sprite.

Ο αταίριαστος ("ξενέρωτος")
Τον έχουν φέρει γιατί "καλά θα περάσουμε ρε", "έλα για την παρέα", "έλα, θα παίζουν γκόμενες", "δε θα κάτσουμε πολύ" κτλ. Σε ένα τέταρτο έχει πίει το ποτό του, συνήθως κάτι ιδιαίτερο (single malt, premium gin) και έχει αρχίσει να βαριέται. Γιατί καλά δεν περνάει, με την παρέα δεν μπορεί ούτε να μιλήσει, οι γκόμενες είναι είτε μέτριες είτε πιασμένες, και τελικά κάθονται περισσότερο από όσο περίμενε.

Έχετε άλλες προσθήκες;

Διάλογος με γιατρό-πελάτη.

Ραντεβού χθες στη 13.00 για μαγνητική, αξονική κτλ κτλ. Κλείνω -ο αδαής- ραντεβού στις 12.00 με τον ορθοπεδικό στο άλλο κτήριο. Φτάνω 11.15, βρίσκω έξω μια κυρία να περιμένει, λέω εντάξει νωρίς είναι θα είναι το προηγούμενο ραντεβού των 11.30. Ο γιατρός ήρθε τελικώς στις 12.00, έβαλε μέσα την κυρία, ενδιάμεσα είχε έρθει ένας νεαρός ο οποίος ήταν νέος πελάτης (συμπλήρωσε το έντυπο) και ένας κύριος στα 60 με μια κοπέλα. Κατά τη μία παρά, και ενώ έχει ενημερωθεί ότι στη 13.00 πρέπει να είμαι κάτω για να μη χάσω το ραντεβού μου, η πόρτα ανοίγει και η γραμματέας φωνάζει μέσα το νεαρό. Παρεμβαίνω και η γραμματέας μου λέει ότι ο γιατρός είπε να περάσει μέσα ο άλλος πρώτα. "Τα χαιρετίσματά μου" απάντησα και ξεκίνησα να φύγω σχολιάζοντας. Ρεμάλι, αλμπάνης, ανεύθυνος ήταν οι πρώτες λέξεις. Και τότε παρεμβαίνει ο 60άρης.
-Μη μιλάτε έτσι νεαρέ μου, δεν έχετε δίκιο.
-Μα είχα ραντεβού στις 12 και στη 1 πρέπει να είμαι στον τομογράφο. Θα ήταν καλό να με δει πριν πάω για τις εξετάσεις, μήπως θέλει κάτι επιπλέον.
-Κοιτά να δεις, κι εγώ στις 12 έχω ραντεβού αλλά δεν κάνω έτσι, και επειδή τυγχάνει να είμαι γιατρός γνωρίζω ότι τα ραντεβού των γιατρών δεν είναι καθορισμένης διάρκειας.
-Συγγνώμη δηλαδή μας έχει κλείσει σε 3 ασθενείς ραντεβού για τις 12 και δε σας προσβάλει αυτό; Δε βλέπετε ότι έπρεπε να είναι κάθε μισή ώρα;
-Τότε νεαρέ μου θα σε δεχόταν σε 3 μήνες.
-(σκέψεις: τι λε ρε καραγκιόζη; Λες να ήρθα σε ιδιωτική κλινική γιατί έχει καλύτερους γιατρούς;) Ας ερχόταν στην ώρα του!
-Κάτι σοβαρό θα του έτυχε.
-Άλλες δύο φορές τον έχω περιμένει 40 λεπτά έξω! Τον τουρίστα! Τη μία μετά από χειρουργείο σε αναπηρική καρέκλα!
-Μα γιατί αγχώνεσαι; Ηρέμησε παιδί μου. Έτσι είναι τα ραντεβού με τους γιατρούς.
-Ναι έχετε δίκιο. Ξεχνάτε όμως ότι υπάρχει μια παράμετρος που λέγεται ψυχολογία ασθενούς η οποία χτίζει και τη σχέση ιατρού-ασθενούς. Εγώ θα κατέβω κάτω σε 10 λεπτά για να πάρω ένα αποτέλεσμα ζωής, και το τελευταίο που χρειάζομαι είναι να με καθυστερεί ή να με αγχώνει η ανευθυνότητα/ανοργανωσιά ενός ανθρώπου, κι ας είναι και γιατρός.

Μετά από αυτό ο κύριος κατέβασε το βλέμμα και σταμάτησε τη συζήτηση.
Ο ορθοπεδικός με είδε σα να μη συμβαίνει τίποτα μετά από τις εξετάσεις...

Η ψυχολογία του ασθενούς είναι ένας παράγοντας τον οποίο λίγοι έως ελάχιστοι γιατροί από όσους συνάντησα αυτόν τον ένα χρόνο λαμβάνουν σοβαρά υπ'όψιν.

Αιχμαλωσία στιγμής.

Ξύλινο κουτί σχήματος ακαθόριστου,
τρύπες από σαράκι και χτύπημα κύματος,
γροθιά αρμύρας στο πρώτο άνοιγμα
και μέσα σεντέφι από όστρακο παλιό,
φτηνό και λαμπερό.

Ζεστή παλάμη αγκαλιάζει το αντικείμενο,
του αλλάζει υπόσταση, από κέλυφος κόσμημα
και οι ομορφιές συγκρίσιμες στα μάτια του παρατηρητή.

Βήχας πνιγμένος, το κορίτσι τρομάζει, το κόσμημα στον αέρα
και μετά καθ'οδόν προς το αναπόφευκτο
ώσπου να βρει το μάρμαρο του πατώματος και χαθεί.

Έμεινε μόνο η αντανάκλαση του διδύμου στο μάτι του παρατηρητή.

Σύγκριση με τους απολίτιστους appendix.

Βλέποντας τηλεόραση στο δωμάτιο του ξενοδοχείου στην Πόλη, και συγκεκριμένα Simpsons, κάποια στιγμή ο Homer, βάζει στο στόμα του και ανάβει ένα πράσινο λουλούδι. Ναι. Οι υποανάπτυκτοι έχουν λογοκρίνει το τσιγάρο στην τηλεόραση. Τα παιδιά θα καπνίζουν απευθείας το φυτό.

Φοβάσαι;

Φοβήθηκα το Γενάρη του 2010 ότι έχω καρκίνο. Τελικά είχα.
Φοβήθηκα λίγο αργότερα όταν είδα ότι 40% των ασθενών με σάρκωμα Ewing δεν τη βγάζουν καθαρή. Για την ώρα είμαι καλά.
Δε φοβάμαι πλέον εύκολα τη δυσκολία του να βρω δουλειά, το αν θα καθυστερήσω τη διπλωματική, μην παρεξηγηθεί ένας "φίλος", αν θα μου γρατζουνίσουν το αυτοκίνητο.

Φοβάμαι μόνο μην επιστρέψει το θηρίο στη μέση κάποιου ονείρου μου, σαν το σπίτι που φτιάχνω τώρα και με ξυπνήσει άγρια σαν τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα, από εκείνα που κάνουν την καρδιά να τρέχει και να σου παίρνει ώρα να επιστρέψεις, ένα χρόνο ίσως, ίσως πάλι και ποτέ.

Σύγκριση με τους απολίτιστους.

Θέμα πρώτον. Οι μεταφορές. Ένα δίκτυο από μετρό, πρακτικό τράμ, υπέργειο τρένο σαν τον προαστιακό μας, πλοία. Πιο παλιό από το δικό μας. Το εισιτήριο για μια διαδρομή 1,75 YTL, κάτι λιγότερο από ευρώ. Οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν ένα μπρελόκ το οποίο γεμίζουν με χρήματα και το κόστος ελαχιστοποιείται. Για να μπεις σε οποιοδήποτε μέσο, ρίχνεις το jeton/μάρκα, και περνάς από μπάρες, όπου υπάρχει πάντα και ένας security. Κυλιόμενοι διάδρομοι υπογείως, ειδικές έξοδοι για ΑΜΕΑ και ασανσέρ. Στην αποβάθρα σχεδιαγράμματα εκεί που αντιστοιχούν οι πόρτες όταν έρθει το τρένο, με βέλη που υπενθυμίζουν ότι πρώτα βγαίνουν οι άλλοι από το κέντρο και μετά μπαίνουμε.
Ως και τα φανάρια στο δρόμο έχουν χρονόμετρο από πάνω, ενώ κάποια πιο κεντρικά μιλάνε κιόλας. Παντού υπάρχουν ράμπες για να ανεβοκατεβαίνει καροτσάκι.

Θέμα δεύτερον. Εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά, μπαρ. Εκεί που τρώει ο άλλος και πίνει το ρακί του, σηκώνεται, βάζει το μπουφανάκι του και βγαίνει στους -2 να κάνει το τσιγάρο του. 5 μέρες δεν είδα άνθρωπο να καπνίζει σε κλειστό χώρο, πουθενά. Ακόμα και σε βεράντες με τζαμαρία, που εδώ τις πουλάνε για κήπο, εκεί υπήρχε η ταμπελίτσα 62-70 λίρες πρόστιμο.

Οι απολίτιστοι, βάρβαροι, υποανάπτυκτοι Τούρκοι όπως πολλοί απευθείας απόγονοι του Περικλή θέλετε να τους αποκαλείτε μας βάζουν τα γυαλιά σε κάποια πράγματα. Περαστικά μας.

Και επειδή κάποιοι θα πείτε ε τώρα, η Κωνσταντινούπολη δεν είναι ενδεικτική της Τουρκίας, οκ. Η Αθήνα είναι της Ελλάδας;

Ταξιδάκι πάντα γρήγορο...

Ξεκίνησα από εδώ νωρίς. Μέσα στο Ελ. Βενιζέλος ακούστηκε από το μεγάφωνο ότι η πτήση τάδε για Heathrow μεταφέρεται στη θύρα που ήταν η δική μου πτήση. Περίμενα να ακούσω αν αλλάζει και η δική μου αλλά τίποτα. Με την ησυχία μου λοιπόν, 40 λεπτά πριν την πτήση πήγα στη θύρα μου, πέρασα τον έλεγχο και διαπίστωσα τότε και μόνο τότε ότι η θύρα είχε αλλάξει και μάλιστα με ένδειξη Last call. Στην άλλη άκρη του αεροδρομίου τρέχοντας με την πατερίτσα, αν ήταν Ολυμπιακό άθλημα ένα μετάλλιο το είχα. Φτάνω εκεί και τσουπ, λεωφορειάκι στο κέντρο της πίστας. Ψιλοσπασμένος από την ταλαιπωρία της Aegean, είχα μια γενικά καλή πτήση, με ένα γιουβέτσι σαν του Ιασώ και ένα λευκό κρασάκι. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Λόγω ανακαίνισης του lobby: α. Δεν υπήρχε lobby -duh! β. Δεν υπήρχε internet station. γ. Το wifi έπαιζε όποτε μα όποτε ήθελε. Και πάμε στο σοβαρότερο. Το ασανσέρ δεν ήταν διαθέσιμο από το ισόγειο, αλλά έπρεπε να ανεβαίνω κούτσα κούτσα στον 1ο για να το παίρνω. Σε ξενοδοχείο 4 * με 109 ευρώ τη βραδιά. Κάθε φορά λοιπόν που έφτανα στη σκάλα ακούγονταν οι λέξεις μαλάκες, ζώα, ασανσέρ, booking.com, κράξιμο. Έπιασαν τόπο μάλλον, γιατί αφού άνοιξε η πρόσβαση στο ασανσέρ την 3η μέρα, μας κέρασαν ότι είχαμε πάρει από το mini-bar ΚΑΙ δύο από τις 5 βραδιές. Σημαντική έκπτωση, φιλότιμη κίνηση.
Πέρασα υπέροχα με δυο λογάκια.
Κρύωσα αρκετά.

Ήπια τα καφεδάκια μου.

Έφαγα τα συκωτάκια και τα κεμπάπ μου.

Χάζεψα ψαράκια και περπάτησα με καρχαρίες πάνω από το κεφάλι μου-best time ever.

Στην επιστροφή, η Aegean τα ξεφτίλισε όλα. Μας κατέβασε μέσα στη βροχή στη μέση της πίστας να πάρουμε λεωφορείο. Ελληνική εταιρεία στην Αθήνα δεν είχε φυσούνα να δέσει. Με τη βροχή και φορτωμένος ξεκινάω να κατέβω τη βρεγμένη σκάλα και βρίζω. "Είχατε ζητήσει βοήθεια; Θέλατε καρότσι;" λέει μια κότα. Απάντησα ότι αν ήμουν σε φυσούνα δε θα χρειαζόμουν βοήθεια και σίγουρα δε χρειάζομαι καρότσι, αλλά δε μου περνούσε καν από το μυαλό ότι η aegean θα με έβαζε να κατέβω στην πίστα μέσα στην χθεσινή καταιγίδα. Αυτά τα ωραία, αλλά είναι λεπτομέρειες.

Ότι κι αν πω για το ταξίδι αυτό είναι λίγο! Κάποιοι φίλοι που με άκουσαν στο τηλέφωνο αφού γύρισα λένε ότι ακούγομαι αλλιώς. Και έτσι νιώθω! Σα να πήρα δυνάμεις, σαν να τράβηξα καζανάκι στη δύσκολη χρονιά που άφησα πίσω.

byez

Θυμάστε που έλεγα ότι κανονίζω ταξίδι για την Πόλη; Ε ο καιρός πέρασε, μαζί του και οι δύο χμθ που έμεναν τότε. Και τώρα, σε 3 ώρες πετάω! Κρυωμένος, με αντιβίωση, με την πατερίτσα, με ενεσάκια για τη θρόμβωση, με παλιόκαιρο. Αλλά πετάω και αυτό είναι συνήθως καλό. Καλημέρα σας. Τα λέμε μετά τις 3/2.

Στον κ. Γιώργο

Στο Αττικό, τις δυο νύχτες που έμεινα για τη βιοψία πριν ένα χρόνο, ήσουν στο απέναντι κρεβάτι. Είχες περάσει τα 70. Με τον καρκίνο να σου έχει σκεπάσει όλο το σώμα, από κεφάλι ως τα κόκκαλα, πονούσες, δεν μπορούσες να σηκωθείς. Έψαχνες κοντά σου να βρεις λίγο γλυκό ή λίγο νερό. Μόνος σου σαν ξεχασμένος παρά για λίγες ώρες την ημέρα. 50 λεπτά με το ρολόι περίμενες μια νοσοκόμα να σε αλλάξει εκείνο το πρωί. Δε σου άξιζε. Σάμπως σε ποιόν αξίζει... Σου έφεραν οι δικοί μου νερά, μπόλικα μπουκάλια, είχες ένα να βγάλεις ως το απόγευμα. Δεν είχες χρόνο μπροστά σου και το ήξερες, ήσουν πια εντάξει με αυτό. Δεν ήξερα τότε ότι είχα καρκίνο, δε μου περνούσε από το μυαλό παρά μόνο σα φόβος ή ανησυχία. Σε θαύμασα. Αν είσαι σήμερα καλά χαίρομαι για σένα. Αν έχεις φύγει, να ξέρεις ότι ένας ξένος σε θυμάται και σήμερα σε σκέφτηκε φευγαλέα, τόσο ώστε να σου πει 'καλή ξεκούραση'...

Μετακαρκινικό πρόβλημα.

Έχω πρόβλημα νομίζω. Αντιμετώπισης της πραγματικότητας. Ενοχλούμαι να ακούω από ανθρώπους ατάκες όπως "Θα πεθάνω", "Δεν αντέχω άλλο", "υποφέρω" για θέματα δουλειάς, κούρασης, βαρεμάρας. Το βρίσκω προσβλητικό. Πήγα να πεθάνω. Υπέφερα. Δεν άντεχα.
Παράλληλα, δεν μπορώ να βλέπω/ακούω κόσμο να τσακώνεται για σαχλαμάρες. Κυρίως γιατί πολλά πλέον μου φαίνονται σαχλαμάρες.
Και να που καταλαβαίνω. Και να δεις την αλήθεια του κόσμου, και να μάθεις τι είναι αληθινό και σημαντικό δεν είναι αρκετό. Η κοινωνία, η ζωή όπως τη φτιάξαμε, η μίζερη φύση του ανθρώπου προσπαθεί με τη βία να σε κάνει να ξεχάσεις, να σε κάνει πάλι να αγχωθείς για το μεταπτυχιακό σου, να σε κάνει να εκνευριστείς για μια παραβίαση stop.

100 facts about me pt. IΙΙ

last part...
67. Τη μέρα που επισημοποιήσαμε τη σχέση μας με τη Μ. είχαμε δει το Hannibal στο Νιρβάνα.
68. Υπηρέτησα στην Π.Α. Τους έμαθα να φτιάχνουν σαλάτες. Μεσημέρι Κυριακής 200 κιλά ντομάτες.
69. Έχω ίντερνετ από το 1996. Θυμάμαι ένθετα στις εφημερίδες με ενδιαφέροντες ιστοσελίδες και το altavista.
70. Από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το "Έτσι ήρθαν τα πράγματα, μα έτσι δε θα πάνε..." του Αζίζ Νεσίν. Λίγο μετά τις διακοπές μου στην Πόλη, πήγα στις εκδόσεις Θεμέλιο να μου υπογράψει το βιβλίο του. Siz ne zaman geldiniz? (Εσείς πότε ήρθατε;) μας ρώτησε...
71. Από τα ταξίδια με το αυτοκίνητο των παιδικών μου χρόνων θυμάμαι στο repeat μια κασέτα Παπάζογλου και 2 Χατζιδάκι. Α και ένα live της Αρβανιτάκη.
72. Ήμουν σε συναυλία των Πυξ Λαξ στο Λυκαβηττό. Όχι την τελευταία. Τότε που είχε πέσει μέσα μια φωτοβολίδα και θύμωσε ο #pliatsikas.
73. Έχω καθίσει με άλλους 3 χειμώνα στα παγκάκια στη Μητρόπολη με χύμα κρασί στα 19-20 μου. Ο αδερφός μου πάει W. Εμείς περνούσαμε καλύτερα. Τον ένα τον έχω βάλει σε ταξί με χαρτάκι στο στήθος με τη διεύθυνσή του.
74. Είμαι φύσει ακατάστατος. Μιλάμε για χάος. Ωστόσο έχω πολύ δυνατή μνήμη και βρίσκω τα πάντα.
75. Δεν μπορώ τα μέρη με δυνατή μουσική ή πολύ κόσμο.
76. Έπαιζα lineage κατά καιρούς. Δεν ήμουν καλός για 2 λόγους. Δεν έχω υπομονή να περιμένω άλλους και νυστάζω νωρίς.
77. Το The Fountain είναι από τις αγαπημένες μου ταινίες. Όπως και οι Εραστές του Αρκτικού κύκλου, το Μαζί ποτέ, οι Monty Python.
78. Δεν ήξερα ότι υπάρχει καρκίνος στο πόδι. Δε μου περνούσε από το μυαλό. Τώρα ξέρω. 2/1000000 περιστατικά το χρόνο στην Αμερική.
79. Έχω ένα φίλο με τον οποίο συχνά τσακώνομαι, σε στυλ Λέμον-Ματάου. Με τον καλύτερό μου φίλο ωστόσο δεν έχω τσακωθεί ποτέ. Ούτε καν παρεξήγηση. Πλήρης ταύτιση.
80. Δεν αντέχω (πια) τις πολιτικές συζητήσεις. Η ματαιότητά τους με θλίβει.
81. Έστειλα στον Άγγλο χειρουργό τα άπαντα του Ελύτη μεταφρασμένα. Μου φάνηκε σαν να του στέλνω την Ελλάδα σε ένα πακέτο.
82. Είχα ένα golden retriever, τον Άργο μου τον φολιάσαν και υποψιάζομαι το γείτονα. Τώρα έχω ένα αδεσποτούλη.
83. Θυμάμαι ακόμη τον ορισμό του Homo Universalis στο σχολείο. Με είχε εντυπωσιάσει και στην πορεία μάλλον με επηρέασε.
84. Έχω "τσακωθεί" με καθηγητή στο σχολείο γιατί έλυνα ολοκληρώματα στο μυαλό και του έδινα την απάντηση. Είχε δίκιο...
85. Πρώτο θερινό σινεμά πήγα με τη μητέρα μου στα Νέα Παναθήναια. Είχαμε δει κάτι με πειρατές και φυσικά είχα τρομάξει.
86. Οι μυρωδιές από καυσαέριο, πεύκο και σάπιο φύκι μου αρέσουν.
87. Έχω άχτι ένα φίλο που είχε το κυλικείο στην αεροπορία. Δε μου έφτιαξε ποτέ ελληνικό. Hint: @CoachAlzheimer
88. Λέω πια να παντρευτώ.
89. Πλέον στο σπίτι για οτιδήποτε ιατρικό ρωτάνε εμένα.
90. Ο πατέρας μου έχει φτιάξει στον κήπο ένα παρτέρι με καμιά 10αριά μυρωδικά. Τα επέλεξα και τα απολαμβάνω. Ίσως είναι το μόνο που αξίζει σε αυτό το σπίτι.
91. Έφτιαξα την πολιτική ιστοσελίδα του αδερφού μου σε Joomla σε 20 λεπτά. Είχα ξαναδεί το περιβάλλον αλλά ποτέ δεν είχα φτιάξει σελίδα.
92. Δεν πίνω γάλα. Θα βάλω στον cappuccino αλλά that's it.
93. Νομίζω ότι δεν μπορώ να ζωγραφίσω τίποτα. Κάποτε, στο δημοτικό είχαν πάει μια ζωγραφιά μου στο μουσείο Κυκλαδικής τέχνης. Δε μου την επέστρεψαν ποτέ.
95. Έχω κολλήσει σε συνέντευξη να μην μπορώ να σχεδιάσω μια ΒΔ με Ν-Ν πίνακες, έχοντας περάσει Προηγμένα θέματα ΒΔ με 8 λίγες εβδομάδες νωρίτερα...
96. Έχω ανέβει σε γαϊδουράκι στην Πρίγκηπο. Ήμουν πιο αδύνατος τότε...
97. Μου αρέσει να οδηγώ σε άδειους δρόμους και οι κοντινές εκδρομές.
98. Έχω κερδίσει 280 ευρώ σε online καζίνο και τα έχω χάσει σε 10 λεπτά.
99. Περιμένω να έρθει η μέρα που θα καταργηθούν τα καλώδια.

100. Το 2010 κατάλαβα το νόημα της ζωής.

100 facts about me pt. IΙ

Συνεχίζω...

34. Στο γυμνάσιο είχα εμφανιστεί στην τιβί. 1 φορά στην ΕΤ και 1 στο Τζερόνιμο Γκρούβι. Μου είχαν προτείνει να πάω και στο "Εσύ αποφασίζεις". Κόλωσα. Μετανιώνω.
35. Την πρώτη φορά στις Πανελλήνιες πέρασα Χημικό Θεσσαλονίκης. Ξαναέδωσα πανελλήνιες. Αν είχαμε δέσμες έμπαινα ΕΜΠ. Αν δεν είχαμε απλώς Θρησκευτικά, έμπαινα Αθήνα...
36. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να σπάσω παρμπρίζ παράνομα παρκαρισμένου. Είμαι κότα.
37. Θυμάμαι και νοσταλγώ την Αθήνα του '88-'92. Ταβέρνες στα Εξάρχεια, ποικιλίες στου Στρέφη, βόλτα στο Λυκαβηττό και στου Φινόπουλου. Μέρες που δε χρειαζόσουν λεφτά για να περνάς καλά έξω. Μέσα πάντα περνούσες καλά.
38. Θεωρώ πολύ φίλους μου ορισμένα άτομα που μιλάμε σπάνια. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν προσπαθώ.
39. Η αντιβίωση με πειράζει στο στομάχι.
40. Δεν τρώω μπάμιες. Ούτε κουνουπίδι.
41. Δεν έχω facebook. Διαφωνώ με τη λογική του. Αν ήθελα "φίλους" αυτούς που πήγα μαζί σχολείο, θα τους είχα, όπως έχω. Δύο.
42. Δεν έμαθα ποτέ προγραμματισμό. Προσπάθησα πολλές φορές. Διαβάζω κώδικα αλλά δεν μπορώ να γράψω. Δεν έχω υπομονή μάλλον.
43. Έχω εμμονή με συγκεκριμένες παντόφλες της Parex. Το εργοστάσιο εδώ έκλεισε, φτιάχνονται κάτι φτηνιάρικες στη Βουλγαρία. Φοράω το τελευταίο ζευγάρι.
44. Πίνω, αρκετά. Με έχουν χαρακτηρίσει αλκοολικό γιατί πίνω και μόνος. Αν εκτιμάς το ποτό, πρέπει να το πίνεις μόνος λέω εγώ. Είναι παρέα από μόνο του. Hendrick's gin, Laphroaig, Glenmorangie, Talisker και στο τραπέζι Efe raki, Guinness.
45. Φέτος είδα πρώτη φορά το Λονδίνο, όταν πήγα για επέμβαση. Το λάτρεψα. Θα ήθελα να είχα πάει για να μείνω.
46. Αν δε βρω δουλειά της προκοπής μέχρι να τελειώσω τη διπλωματική και να συνέλθει το πόδι, σκέφτομαι να φύγω.
47. Έχω μεταλλικό μόσχευμα πάνω από 15 εκατοστά στο μηριαίο και την ανάλογη ουλή. Αγαπώ και σέβομαι την ουλή αυτή.
48. Δε μου αρέσει να πηγαίνω διακοπές με φίλους. Όταν είμαι διακοπές θέλω να κάνω ότι θέλω. Να μην πρέπει να συνεννοηθώ με κανέναν.
49. Αναγνωρίζω την κολόνια της μητέρας μου. Ενίοτε τη μυρίζω για να νομίζω ότι είναι εδώ.
50. Έχω ένα μικρό αδερφό εντελώς αντίθετο από εμένα. Κατηγορώ τις συνθήκες για αυτό.
51. Έδωσα Proficiency 5 φορές. Τις 4 με σχολείο ή φροντιστήριο. Την 5η διάβασα το Lord of the Rings και πήγα και έδωσα για πλάκα. Το πήρα.
52. Έχω καλή σχέση με το σκόρδο.
53. Στο διαμέρισμα των Εξαρχείων, εκεί που ήταν το δωμάτιο μου έβλεπε στον ακάλυπτο. Εκεί υπήρχε ένα πανύψηλο δέντρο, περνούσε τον 5ο όροφο. Με ηρεμούσε αυτό το δέντρο. Σύμβολο των εποχών.
54. Δε χώνεψα ποτέ το σπίτι που μένω τώρα. Ούτε τη γειτονιά μου. Ούτε τους γείτονες πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
55. Πιστεύω ότι στην Ελλάδα αξίζει ότι κακό κι αν πάθει. Χρεωκοπία, πτώση στην αγορά, πτώση στον τουρισμό.
56. Έχω βγάλει κατά λάθος τον ώμο του αδερφού μου. Εκείνος έφταιγε.
57. Έχω πάρει λάθος λεωφορείο μεθυσμένος από την craft στην Αλεξάνδρας και έχω καταλήξει στο σταθμό Λαρίσης.
58. Ο ιδανικός στιγμιαίος καφές, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, θέλει 2 κουταλιές καφέ και μία ζάχαρη. Παλιός ινδιάνικος νόμος που ακολουθώ πιστά.
59. Έχω φύγει από κατάστημα γυναικείων αξεσουάρ με κόσμημα στο χέρι, χωρίς να το καταλάβω.
60. Τελευταία ακούω αρκετά radiobubble. Μου αρέσει αυτή η αφομοίωση του twitter.
61. Όταν βλέπω γλάρο σκέφτομαι: Κωνσταντινούπολη, θάλασσα, Χατζιδάκι, τη μητέρα μου.
62. Δεν μπορώ πια να λυγίσω το δεξί πόδι τόσο ώστε να κόψω τα νύχια μου.
63. Βλέπω πολλές σειρές. Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο χρόνο από τη ζωή μου χάνω έτσι.
64. Τραγουδάω αρκετά καλά. Έτσι λένε.
65. Θα ήθελα πολύ να είμαι κριτικός εστιατορίων. Δίνω μεγάλη σημασία στο σέρβις και στις γεύσεις. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι "it's just food".
66. Δε φανταζόμουν ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεις 100 πράγματα να γράψεις για σένα.

100 facts about me pt. I

Είδα στο twitter να βάζουν 100 facts για τον εαυτό τους. 1 για κάθε tweet. Ζήλεψα αλλά για να μην ενοχλώ το timeline είπα να βάλω εδώ μερικά όσο γίνεται πιο useless.
1.Είμαι Καρκίνος με καρκίνο.
2. Η τριχόπτωση με άγχωνε. Μετά τις χημειοθεραπείες αποφάσισα να καθιερώσω το look. Μου πάει.
3. Κάποτε διάβαζα πολύ. Λογοτεχνία κυρίως. Μετά πήρα αυτοκίνητο.
4. Στο γυμνάσιο έκανα ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. 28 κοπέλες, εγώ και ο γυμναστής.
5. Έχω πάρει χρυσό μετάλλιο στο βόλεϋ και ασημένιο σε ρίψη ελαστικής σφαίρας. Δεν ξέρω που είναι.
6. Μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία της Αθήνας με ηρεμούσε πάντα. Όσο και στην παραλία το χειμώνα.
7. Έχω μανία με τα gadgets. Αν είχα άπειρα λεφτά, θα είχα και άπειρα gadgets.
8. Πίνω 6 εσπρέσο την ημέρα.
9. Μου αρέσει να περνάω τις διακοπές μου σε μέρη που ξέρω. Χάλκη, Σύρος αγαπημένοι τόποι.
10. Γνωρίζω τη Μ. από την 1η δημοτικού. Σε 2 μήνες κλείνουμε 10 χρόνια σχέσης. Τη λατρεύω.
11. Το σπίτι μου στη Χάλκη ήταν παλιό ξύλινο χοροδιδασκαλείο. Είχε μια τεράστια μαρμάρινη σάλα. Όταν έπεσε, έγινε διαμερίσματα. Δε μυρίζει όπως παλιά.
12. Θα ήθελα να τρώω κάθε μέρα για πρωινό poncik από το φούρνο της Χάλκης.
13. Έχω εμμονή με τα pilot g-tec c4 και τα μικρά γράμματα που με αφήνουν να κάνω.
14. Ένα καλοκαίρι του λυκείου μελέτησα τη γραμματική του Τριανταφυλλίδη μέχρι αηδίας.
15. Θέλω το μοσχάρι μου medium rare.
16. Πότε πότε κάπνιζα κανένα πούρο. Μου λείπει αυτό. Άντε και κανένα τσιγάρο τράκα από το Βασίλη στο διάλειμμα.
17. Δεν έχω κάνει ποτέ μου παρανομία στην οδήγηση.
18. Μου αρέσει η Acqua di Gio
19. Το 1986-7 ο πατέρας μου έφερε σπίτι ένα C64. Αντέγραφα τα έτοιμα προγράμματα και μετά έψαχνα το λάθος.
20. Έχω παίξει άπειρες ώρες μπάλα στο πάρκινγκ της ΕΡΤ περιμένοντας τη μητέρα μου.
21. Έχω ηχογραφημένη εκπομπή με συνέντευξη της μητέρας μου. Με μελαγχολεί και με ευχαριστεί ταυτόχρονα.
22. Έχω πολλούς φίλους. Ελάχιστους γνωστούς. Μου αρέσει έτσι.
23. Μαγειρεύω καλά. Όταν είχα το πόδι κανονικά μαγείρευα καλύτερα.
24. Σε ένα χρόνο πρέπει να τρυπήθηκα πάνω από 300 φορές.
25. Έχω δουλέψει σε επιλογή φωτογραφιών για εφημερίδα. Και ως αρθρογράφος για άλλη εφημερίδα.
26. Έχω πέσει από 2 μέτρα, με το κεφάλι πάνω σε θράκα.
27. Μου αρέσει η θάλασσα. Δε βγαίνω από μέσα. Αγαπώ την ησυχία του ψαροτούφεκου.
28. Αγαπημένοι μου κινηματογράφοι της Αθήνας: Ριβιέρα, Βοξ, Οπερα 2
29. Έφτιαξα το blog Doc am I ok? χρόνια πριν, όταν ήμουν καλά. Τυχαία, δεν ήμουν.
30. Μετά τη μητέρα μου, όποτε άκουγα καρκίνος άκουγα νεκρός. Για την ώρα με διαψεύδω.
31. Φοβάμαι για το μετά.
32. Γρατζουνάω κιθάρα. Ακόρντα κυρίως.
33. Είχα τουλάχιστον 3 δασκάλους που με έχουν επηρεάσει.

Αυτά για τώρα.

Πως αποχαρακτηρίζεται ένα σπίτι

Από το 2001 το υπνοδωμάτιό μου ήταν στη σχετικά ψηλοτάβανη σοφίτα. Ένα δωμάτιο για μένα, ένα για τον αδερφό μου και ένα κοινόχρηστο καθιστικό. Ξύλινη οροφή, τηλεόραση, υπολογιστής, 5.1 ήχος γύρω από το κρεβάτι, 2 βιβλιοθήκες με όλα τα βιβλία μου λογοτεχνικά ή απλώς τεχνικά, κάποια αγαπημένα της μητέρας μου, μια συλλογή από dvd... Ήταν ένας χώρος με όσα χρειάζεται ένας φοιτητής για να λέει ότι τα έχει όλα. Μετά την επέμβαση στο Λονδίνο, λόγω του ποδιού μεταφέρθηκα στο υπόγειο. Ένα διαμερισματάκι σα μονοκόμματο δωμάτιο με κουζίνα και μπάνιο, μετέφερα το κρεβάτι μου εκεί, το pc, την τηλεόραση, βολεύτηκα σχετικά. Σήμερα, 6 μήνες και 6 μέρες μετά την επέμβαση, ψάχνοντας για τη φωτογραφική μου μηχανή ανέβηκα για πρώτη φορά στη σοφίτα. Ανεβαίνοντας διαπίστωσα ότι δεν την είχα νοσταλγήσει. Όταν ανέβηκα και κοίταξα γύρω μου κατάλαβα ότι αντιθέτως είχα πρόβλημα. Σημάδια αναμνησιακής ναυτίας, φλας από μέρες και νύχτες πόνου και πανικού από την πρώτη επαφή με τον καρκίνο, ένα πνίξιμο. Για μένα η σοφίτα έχει τελειώσει. Κατέβηκα με μια ελαφριά ταχυκαρδία και δε σκοπεύω να ανέβω ξανά παρά για να μαζέψω τα πράγματά μου για τη μετακόμιση.

Απομεινάρια μιας μέρας κι ενός πορτ

Σήμερα ήταν προγραμματισμένη η αφαίρεση του port-a-cath. Με παίρνει ο χειρουργός τηλέφωνο την εβδομάδα που πέρασε. Μου λέει πως είσαι; Απαντώ ότι από άποψη πόνου είμαι πολύ καλύτερα. Από ποια άποψη δεν είσαι καλύτερα δηλαδή; Του είπα ότι μόνο από αυτή μπορώ να μιλήσω. Δεν ξέρω τι γίνεται μέσα, τι κάνει ο θρόμβος, αν υπάρχει φλεγμονή κτλ. Σιώπησε. Μου είπε μετά ότι σήμερα ήθελε να κάνω και κάποιες εξετάσεις. Επειδή η ογκολόγος ήθελε κι εκείνη ένα σκασμό εξετάσεις του είπα να μιλήσει μαζί της για να γίνουν όλες μαζί, μην τρυπάνε δυο φορές. Με διαβεβαίωσε ότι θα το φροντίσει.

Πάω σήμερα. Κάνω εισαγωγή στο one day care. Με πάνε για εξετάσεις στα επείγοντα και βλέπω να γράφει γενική αίματος και χρόνο πήξης. Αναρωτιέμαι τι γίνεται με τις υπόλοιπες. Παίρνω 7 το πρωί την ογκολόγο και διαπιστώνω ότι δεν είχε συνεννοηθεί μαζί της ο χειρουργός. Δίνω το παραπεμπτικό που είχα από την ίδια και τους λέω να προσθέσουν κι αυτές. Μου παίρνουν αίμα, πάω στο δωμάτιο. Βάζω την ηλίθια ρόμπα του χειρουργείου και έρχεται μια νοσοκόμα να μου πάρει αίμα. Ναι. Πάλι. Για χρόνο πήξης, την οποία κάποια σωστή επαγγελματίας ξέχασε να βάλει τη δεύτερη φορά ενώ ήταν σαφώς γραμμένο στο αρχικό χαρτί του χειρουργού. Ένταση πρωί πρωί.

Μια ελαφρά μέθη, λίγο χράτσα χρούτσα, βγάλαμε το πορτ απροβλημάτιστα. Γύρισα στο δωμάτιο, πήρα τον ορό μου και ήμουν έτοιμος να φύγω. Για 2μιση ώρες περίμενα να έρθει ο χειρουργός γιατί ήθελε "να με δει οπωσδήποτε" αλλά ήταν σε χειρουργείο. Όταν τελικά ήρθε μου είπε "όλα καλά, πάρε την αντιβίωση για 2 μέρες ακόμα, έλα σε 10 μέρες να βγάλουμε τα ράμματα". Και λέω περίμενα 2μιση ώρες για αυτό. Μετά βέβαια άρχισε να συμπληρώνει την απόδειξη και τα χαρτιά για το λογιστήριο για να πάμε να πληρώσουμε. Αισθάνθηκα ότι απλώς φοβόταν μη φύγουμε χωρίς να πληρώσουμε, λες και θα πάθαινε κάτι αν πήγαινα σπίτι να ξεκουραστώ και έπαιρνε τα λεφτά αύριο ή σε μια εβδομάδα. Απαράδεκτος.