Στη Χάλκη (με τη Θεολογική Σχολή αν έχετε ακουστά) έχω σπίτι. Από εκεί ήταν η καταγωγή της μητέρας μου και εκεί πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια μέχρι τα 19 μου. Έχω να πάω από το 2001, και πολλά έχουν αλλάξει. Κυρίως όμως η απώλεια του παππού και της μητέρας με τους οποίους έχω τις περισσότερες αναμνήσεις από το νησί. Φέτος, 10 μέρες μετά την απόλυση μου και 10 πριν ξεκινήσω δουλειά, ετοιμάζομαι να ξαναπάω. Το σπίτι δεν είναι αυτό που θυμάμαι από παλιά, το είχαμε ανακαινίσει γύρω στο 1995, ήταν και 100 χρονών... Ωστόσο με βλέπω να γυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο, από στενό σε στενό και οι αισθήσεις να δουλεύουν στο φουλ για να ξυπνήσουν μνήμες.
Συνηθίζω να σκέφτομαι το νησί σαν την τελευταία "κονσέρβα" αναμνήσεων με τους χαμένους και ήρθε η ώρα να την ανοίξω.
Στην φωτογραφία είμαι εγώ, στο σπίτι πριν ανακαινιστεί ενώ με κουρεύει ένας γείτονας ο οποίος (και αυτός) έχει φύγει...
1 σχόλιο:
Το κούρεμα πάντως φαίνεται πως ήταν πολύ τρομακτικό! :ο)
Δημοσίευση σχολίου