Ας ξαναμπούμε στα κλουβιά μας...

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!

...

Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας
τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας
τώρα που οι μακρυνές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Κι είμαστε μόνοι ολομόναχοι
τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.

Ελύτης

A point in time revisited

Αρχή του χρόνου είναι για μένα το φθινόπωρο, κατάλοιπο σαφώς από το σχολείο. Εκεί βλέπω τα όσα έγιναν και προγραμματιζω τα επόμενα. Έγραψα στο πρώτο τα πόσα άλλαξαν σε μια χρονιά, η φυγή του Άργου σαν να σφράγισε τις αλλαγές.
Και τώρα ανασύνταξη. Διπλωματική και αγγελίες. Τι ωραίο timing να ψάχνεις για δουλειά!
Οι εργοδότες βολεύονται καλά πίσω από την κρίση, λίγα πτυχία, καλή προυπηρεσία, να βγει η δουλειά κι ας μην ξέρεις το πώς.
Κι εγώ; Με 1 πτυχίο και 2/3 μάστερ είμαι εκτός σεζόν... Πουλάω γνώση και πτυχίο και η αγορά ζητάει χέρια. Σαν να πουλάω ομπρέλες στη Σαχάρα.
Και μετα μου λένε άλλοι, γιατί δεν γυρνάς στη δημοσιογραφία; Το έχεις δοκιμάσει και σου βγαίνει. Το κάνεις όμως; Αφήνεις τίτλους, διαβάσματα και όνειρα αν θες για να γράφεις κείμενα;
Μεγάλες αποφάσεις το χειμώνα ετούτο (κι αμα τον πηδήσουμε;).

Τα καλά σκυλάκια πάνε στον παράδεισο...

Μετά από 9 χρόνια συντροφιάς και γλύκας ο Αργούλης μου δεν είναι πια στον κήπο. Θα είναι για πάντα μέσα μου. Το άσχημο με το να έχεις σχετικά καλή μνήμη είναι ότι θυμάσαι εικόνες σαν να ήταν φωτογραφίες σε άλμπουμ. Τον θυμάμαι στο μπαλκόνι στα Εξάρχεια να ανοίγει τρύπα επί μέρες στο πλαστικό πλέγμα για να πάει να βρει τη μπάλα του που είχε φύγει από το μπαλκόνι. Τον θυμάμαι να ανοίγει δρόμο στο χιόνι για να φέρει τα παιχνίδια του. Θυμάμαι ένα βράδυ μέσα στο σπίτι που ξαφνικά εξαφανίστηκε και τον βρήκαμε να ακουμπά το κεφάλι του στον παππού που ήταν κατάκοιτος.
Αργούλη να περνάς καλά, ξέρεις αν υπάρχει κοινός παράδεισος για όλα τα όντα έχεις 2-3 που σε περιμένουν και σε λατρεύουν.
Που είναι το καρότο σου;

A point in time

Πέρυσι όταν ξεκινούσα για διακοπές είχα μόλις απολυθεί από την αεροπορία, είχα απορριφθεί στο μεταπτυχιακό και είχα κλείσει δουλειά. Πέρασα υπέροχα νομίζοντας ότι ξεκουράζομαι από το τελευταίο δίμηνο στα ΚΕΔΑ, όπου το τρέξιμο που έριξα ήταν θρυλικό...
Σε ένα χρόνο πόσα πράγματα άλλαξαν! Με πήραν τελικώς στο μεταπτυχιακό ως επιλαχόντα, παράτησα τη δουλειά αφού δεν έβγαιναν τα ωράρια, έμαθα πολλά πράγματα κυρίως από εργασίες. Τώρα, θα αρχίσω πάλι να ψάχνω για δουλειά μέσα στην ψευτοκρίση τους...
Φέρος πάντως περιμένω ακόμη περισσότερο τις διακοπές, αφού το μεταπτυχιακό είχε πολλές απαιτήσεις. Τι να πουν και συνάδελφοι που εργάζονταν... Ας είναι...
Αύριο, τέτοια ώρα θα είμαι στο μικρό νησάκι μου αγκαλιά με τη Μ. και θα απολαμβάνω αυτό που τόσο μου λείπει. Η Σ Υ Χ Ι Α. Κι άσε τους Simon and Garfunkel να λένε...