Δεν ειναι απλό

Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μου έχουν πει ότι έχω σάρκωμα Ewing. Όγκο. Καρκίνο. Το πήρα χαμπάρι νωρίς γιατί είχα την τύχη να πιέσω το πόδι λίγο παραπάνω και να κάνει φλεγμονή. Συνήθως το παίρνεις χαμπάρι όταν πας να σηκωθείς και σπάει το κόκκαλο. Μου έχουν πει να μην ανησυχώ. Ανήκω στην κατηγορία ασθενών με υψηλή πιθανότητα μόνιμης ίασης. Κατά >90% όταν τελειώσω θα έχω καθαρίσει μια και καλή. Ταλαιπωρούμαι. Αρκετά. Χημειοθεραπείες μέχρι τον Ιούνιο, απομόνωση για να μην αρρωστήσω, τρυπήματα κάθε μέρα, επέμβαση, και μετά βλέπουμε τι άλλο. Και με όλα αυτά πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχει κάνει μεταστάσεις, που το κατάλαβα εγκαίρως, που τελικά θα καθαρίσω.
Όπως και να έχει τελευταία έχω προσέξει 2 πράγματα που μάλλον έχουν όλοι όσοι έχουν καρκίνο. Τα πρωινά που ξυπνάω, πριν κινηθώ, πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη σκέφτομαι ότι είδα ένα περίεργο όνειρο, ότι έχω λέει καρκίνο. Σχεδόν κάθε πρωί το συνειδητοποιώ από την αρχή. Μέσα στην ημέρα από την άλλη μελαγχολώ. Δεν υπήρξα ποτέ δραστήριο άτομο και οι φίλοι μου το ξέρουν. Έκανα πάντα τα ίδια πράγματα και συνήθως με τον ίδιο τρόπο. Με έκαναν ευτυχισμένο όμως. Απίστευτα ευτυχισμένο. Θα προσπαθήσω με επόμενα ποστ και φωτογραφίες να εξηγήσω τι εννοώ. Απλώς να θυμάστε ότι, οι καθημερινές δραστηριότητες σας είναι τελικά η ζωή σας και πρέπει να την απολαμβάνετε. Δεν είναι ποτέ άσχημη, όσο στραβά κι αν φαίνεται να πηγαίνει.