Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Παράπονο.

Κοντεύω να κλείσω 6 μήνες από την τελευταία ΧΜΘ και ένα χρόνο από το χειρουργείο. Δεν είμαι καλά. Είμαι σίγουρα καλύτερα απ' ότι πριν ένα χρόνο αλλά όχι καλά. Διάφορα δερματικά από τις ΧΜΘ, πόνοι στις αρθρώσεις, ειδικά στο καλό πόδι που τραβάει το βάρος από το δεξί.
Με αφορμή ένα γάμο, άφησα τον εαυτό μου να ρωτήσει "γιατί εγώ;" ενώ είχα πειστεί να λέω "γιατί όχι εγώ;". Είδα γύρω μου κόσμο κάθε ηλικίας να είναι καλά. Να περπατάει, να χορεύει, να σηκώνεται από τις καρέκλες, να γελάει. Και μετά κοιτάζω το εξάνθημα στο χέρι μου, στηρίζομαι στο τραπέζι για να σηκωθώ, καταπίνω ένα παυσίπονο και περπατάω αργά μέχρι το αμάξι.
Ξέρω ότι είναι λάθος οι σκέψεις μου. Γιατί εγώ και όχι κάποιος άλλος... Σε κανέναν δεν αξίζει ο πόνος και η ταλαιπωρία που πέρασα και συνεχίζω να περνάω. Λέω σε φίλους πότε πότε ότι ακόμη και τον σημερινό μου πόνο αν τον είχε κάποιος άλλος θα περνούσε τη μέρα του στο κρεβάτι. Αλλά εγώ έχω δει περισσότερο πόνο, και το κρεβάτι το χόρτασα.
Συγγνώμη αλλά μου βγαίνει το παράπονο.

11 σχόλια:

afroO είπε...

Συγγνώμη μη ζητάς.έχεις δίκιο.Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα το αντιμετώπιζαν με τόση δύναμη όση δείχνεις εσύ.όπως εγώ.
Και υπάρχουν και άνθρωποι που σε έχουν σαν παράδειγμα.όπως εγώ.Κουράγιο εύχομαι και όλα να πάνε καλά!!

Ανώνυμος είπε...

Είναι μόνο ανθρώπινο να είμαστε αδύναμοι κάποιες φορές.
Και μόνο που έχει φτάσει η σκέψη σου στο Γιατί όχι εγώ- είναι μεγάλη υπόθεση.
Μην αισθάνεσαι άσχημα λοιπόν όταν νιώθεις αδύναμος, είναι γιατί κουράστηκες από την τόση ταλαιπωρία.

Με το παραμύθι σου τελικά τι έγινε; Τότε θυμάμαι είχε μεγάλη απήχηση και έγιναν διάφορες προτάσεις για εικονογράφηση.
Ελπίζω να προχωρήσει γιατί ήταν πολύ όμορφο.

Καλό απόγευμα!

mamma είπε...

"γιατί εγώ;"

Είναι η πιό ειλικρινής ερώτηση που θα μπορούσα να κάνω στον εαυτόν μου αν ήμουν στη θέση σου.

Κουράγιο.

javapapo είπε...

δεν υπάρχει συγνώμη ρε φίλε.Άσε το παράπονο να βγει είναι και αυτό μέρος της διαδικασίας. Δεν υπάρχουν λόγια συμπαράστασης που να μειώνουν το παράπονο σου - οπότε το μόνο που θα πω είναι υπομονή - δείξε την ίδια δύναμη.

Pavlos Vasileiadis είπε...

Πιστεύω πως η κρίσιμη ερώτηση δεν είναι το ποιος θα πονάει, αλλά το γιατί υπάρχει ο πόνος.

Δέσποινα είπε...

Καθένας θ'αναρωτιόταν στη θέση σου,εμένα μου τυχαίνουν πολύ πιο ασήμαντες αναποδιές και πάλι λέω "γιατί σε μένα". Θέλω να πω μ'αυτό ότι είναι στη φύση του ανθρώπου ,ειδικά όταν έχει περάσει όσα εσύ είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Βρες κουράγιο και δύναμη. όσο δύσκολο κι αν είναι. και συνέχισε. Κάποια στιγμή μπορεί να πεις το ίδιο απ'την αντίθετη πλευρά. Να είναι τα πράγματα τόσο καλά που να μην μπορείς να πιστέψεις ότι αυτή η ευτυχία είναι δική σου.Και να λες πάλι "γιατί εγώ" με άλλα αισθήματα αυτή τη φορά. Στο εύχομαι

DaisyCrazy είπε...

Μη ζητάς συγνώμη. Όταν πονάς ειδικά για πολύ καιρό λογικό είναι να νιώθεις έτσι. Εδώ εμείς για λίγο κρυολογούμε και παραπονιόμαστε.

Έχεις δοκιμάσει εργαστήρια διαχείρισης πόνου; Δεν ξέρω αν λειτουργούν στο δημόσιο τομέα, αλλά κάπου θα υπάρχουν αν ψάξεις. Ίσως να βοηθήσουν σαν μια συμπληρωματική αγωγή μαζί με τη φαρμακευτική. Το να πονάς συνέχεια σίγουρα καταστρέφει την ποιότητα ζωής σου άρα πρέπει να βρεις τρόπο να μειωθεί στο ελάχιστο ο πόνος. Λογικό κι απολύτως ανθρώπινο να μη θες να πονάς!

Moloch είπε...

@afroO Ευχαριστώ πολύ.

@AnD είχε φτάσει αλλά πηγαινοέρχεται. Το παραμύθι χάρη σε ένα φίλο πέρασε από παιδοψυχολόγους οι οποίοι είχαν αντίθετες απόψεις μεταξύ τους ως προς το αν είναι κατάλληλο, οπότε το σταμάτησα.

@mamma δεν το είχα τόσο ξέρεις. Το είχα ξεπεράσει κάπως.

@Paris ίσως επειδή πλησιάζει ο επόμενος έλεγχος να πέφτω... ευχαριστώ

@Pavlos η γιατρός μου αυτό λέει. Κάθε μέρα βλέπει τόσο πόνο και τόσο κόσμο να χάνεται που πολλές φορές δεν το αντέχει. Αλλά να, σκέφτομαι ότι από εκεί που είμασταν πριν λίγα χρόνια στον 5ο όροφο και παίζαμε Unreal (θυμάσαι;) σήμερα η ζωή δεν είναι όπως την περίμενα.

@Δέσποινα ευχαριστώ. Όλα είναι λογικά αλλά δύσκολα.

@Daisy δεν πήγα όταν πονούσε ο καρκίνος, αν και μου το είχαν προτείνει. Τώρα ο πόνος είναι ανεξάρτητος και με άλλη φύση, οπότε δε μου περνάει από το μυαλό.

marilia είπε...

Απόλυτα ειλικρινής η απορία σου και εξαιρετικά δυνατή η παραδοχή της από σένα. Μην πτοείσαι! Όλα καλά θα πάνε. Ναι;

σνουποφιλάκι τόοοοοοοοοοοοοοοοσο! :)

serenata είπε...

Μη ζητάς συγγνώμη, άλλος στη θέση σου δε θα είχε τη δύναμη σου!
Οταν έχασα τη μαμά μου, άρχισα να έχω φοβίες...τις ξεπέρασα(με βοήθεια ειδικού) εκτός από μια που την παλεύω. Εγώ δεν πονάω αλλά με προσβάλουν τα σχόλια κάποιων που δεν καταλαβαίνουν...ο περισσότερος κόσμος όταν του λες πως έχεις μια φοβία νομίζει πως 'χαιδεύεσαι'...Κουράγιο!!

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου,
διάβασα την ιστορία σου.
Δεν θα πω πολλά, θα σου θυμίσω μόνο μια κυρία που περιγράφεις σε ένα ποστ σου, η οποία σε κοίταξε σαν να έλεγε ''καταλαβαίνω''...
Λοιπόν και γω καταλαβαίνω...
Καλή συνέχεια! Από ότι κατάλαβα από τις απαντήσεις σου έχεις τον γνωστό επανέλεγχο μπροστά σου. Μην μασάς λοιπόν, άλλωστε μοιάζεις για άτομο που δεν μασάει...
Φιλιά και καλή συνέχεια
Μια συνοδοιπόρος