Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Ένα δραματικό γεγονός που γεννά τόση ομορφιά και γαλήνη.

Ο καρκίνος -πέρα από το προφανές- έχει ένα ακόμη χαρακτηριστικό το οποίο δεν είμαι σίγουρος αν είναι θετικό ή αρνητικό. Σε φυλακίζει. Σε πρώτο επίπεδο σε φυλακίζει σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου για κάποιες μέρες. Σε φυλακίζει σε μία κατάσταση που δεν σου αρέσει, με πόνο, ναυτία, περιορισμούς από δραστηριότητες που θεωρούσες δεδομένες. Αυτή η μορφή φυλάκισης ωστόσο είναι -για μένα τουλάχιστον- αντιμετωπίσιμη πιο εύκολα από τη δεύτερη. Τη φυλάκιση στο παρόν.
Κουβαλώντας μια νόσο με αρκετές πιθανότητες να σε σκοτώσει εγκλωβίζεσαι στο παρόν. Ζεις το τώρα, τα σχέδιά σου δεν πάνε πέρα από μερικές μέρες ή ένα μήνα μακριά, δε βλέπεις το μέλλον σου μπροστά σου όπως παλιά. Από τη μία είναι όμορφο συναίσθημα γιατί δε σε αγχώνει πια η ζωή. Εκτιμάς περισσότερο ένα ήσυχο πρωινό που χαζεύεις τα σύννεφα και τα κίτρινα φύλλα από το παράθυρο ενώ γράφεις στο blog σου. Μέχρι τη στιγμή που η πραγματικότητα σε χτυπάει στο στομάχι και συνειδητοποιείς ότι η ηρεμία αυτή προέρχεται από το ενδεχόμενο του θανάτου.

21 σχόλια:

serenata είπε...

Καλέ μου φίλε, μακάρι όλοι να μπορούσαμε να ζήσουμε το παρόν τόσο έντονα όσο εσύ!
Δες το θετικά.
Κανένας μας δεν ξέρει τι ξημερώνει αύριο.
Πόσο μάλλον σ' ένα χρόνο!
Εχω χάσει φίλους που δεν είχαν καρκίνο, που έκαναν όνειρα και εντελώς ξαφνικά κόπηκε το νήμα της ζωής τους...
Οι Κινέζοι λένε πως πρέπει να προσπαθούμε να μην κάνουμε άσχημες σκέψεις γιατί έτσι προκαλούμε το κακό.
Δεν ξέρεις πότε θα έρθει το τέλος!
Φοβάσαι, λογικό αλλά προσπάθησε να σκεφτείς θετικά!
Πάλεψε το!
Μην το αφήνεις να σε νικήσει!!
Κανε όνειρα καλέ μου φίλε!
Μπορείς!!!
Δεν έχεις ιδέα πόσος κόσμος σε σκέφτεται όπως εγώ και σου στέλνει θετική ενέργεια!!!

Crazy Tourists είπε...

Η serenata έχει δίκιο. Όλοι θα έπρεπε να ζούμε την κάθε μας μέρα σα να ήταν η τελευταία, θα ήμασταν περισσότερο ευτυχισμένοι έτσι! Η επόμενη μέρα ποτέ δεν είναι δεδομένη για κανέναν.
Ζήσε τη ζωή σου όσο πιο όμορφα και έντονα μπορείς με τους ανθρώπους που αγαπάς, μόνο αυτό έχει αξία τελικά, οι αναμνήσεις που θα έχουμε στο τέλος...Ξέρω ότι όσοι είναι έξω από το χορό...αλλά προσπάθησε να φανείς δυνατός. Και κάνε όνειρα, όπως λέει και η serenata!

Τρελοτουρίστρια

Ξωτικό είπε...

μια φορά κι έναν καιρό είχα έναν δάσκαλο
που έλεγε οτι την αληθινή γαλήνη, αυτή τη βαθιά ειρήνη του να ζεις στο "τώρα", που συνοδεύεται από άφεση και σιγή (stillness το έλεγε εκείνος)ο μέσος άνθρωπος τη ζει μόνο όταν είναι είτε στο κατώφλι του ύπνου είτε στο κατώφλι του θανάτου... αυτή είναι η κατάσταση της πραγματικής ενότητας με το Σύμπαν/Θεό/όπως θες πες το, που οι Μεγάλοι Σοφοί ονομάζουν Αγάπη ή Φώτιση...
είσαι τυχερός που το ζεις, είμαστε τυχεροί/ες που σε διαβάζουμε...

serenata είπε...

Ζωή στη Γη και έμπνευση τον @moloch82
Από τότε που έχασα τη μαμά μου η ζωή έχει αποκτήσει άλλο νόημα.
Θα ήθελα ν' αφήσω το αποτύπωμα μου στη γη...
Δεν ξέρω πως....
Είναι τεράστιο, δύσκολο θέμα....
Μπερδεύομαι πολύ μ' αυτό!
Αγχώνομαι και με τα βιβλία, τη μεγάλη μου αγάπη....
Η ζωή μας τόσο μικρή και πολύτιμη.....
Φοβάμαι πως δε θα προλάβω να διαβάσω όλα όσα θέλω.
Και η λίστα όλο μεγαλώνει.....όσο περισσότερο διαβάζω!
Ανακάλυψα όμως και κάτι καλό!
Πως μπορώ να γίνομαι ευτυχισμένη, απίστευτα ευτυχισμένη, με τα πιο μικρά πράγματα.....
Ενας καφές και κουβέντα με τη φίλη μου στο Λουμπαρδιάρη...
Ενα θερινό σινεμά.....
Να κολυμπώ με τις ώρες....
Να περπατώ ξυπόλυτη στη βρεγμένη άμμο...
Να κοιτάζω πως μπερδεύεται το γαλάζιο της θάλασσας με το λουλακί τ' ουρανού....
Να βλέπω τον ήλιο να λιώνει μέσα στο νερό ξαπλωμένη στη ζεστή ακόμα άμμο...
Κάθε μέρα είναι και ένα θαύμα!
Μπορείς να βρεις ομορφιά στα πάντα....
Πόσο λίγο εκτιμούμε τη φύση και όσα μας δίνει απλόχερα....
Οταν ήμουν μικρή είχα διαβάσει(όπως τα περισσότερα κοριτσάκια)'το παιχνίδι της Πολυάννας'.
Η Πολυάννα έβρισκε κάτι όμορφο στις χειρότερες καταστάσεις.
Ο,τι και να συνέβαινε...
Από όλα έβγαζε ένα νόημα...
Εγώ δεν τα καταφέρνω....
Είναι φορές στενοχωριέμαι/αγχώνομαι για ασήμαντα πράγματα......
Κάπως έτσι ήταν και η μαμά μου....
Γι αυτό έφυγε νωρίς.....
Ισως πρέπει να προσπαθήσω να μοιάσω περισσότερο στον τρόπο σκέψης της Πολυάννας και λιγότερο της μαμάς μου....

Μάθημα: τελικά πρέπει να μάθω να μην αγχώνομαι και να ζω την κάθε μέρα..!!

Η serenata έμαθε το 'Μάθημα' και ακούει...

http://sophieil104.blogspot.com

Nefosis είπε...

Αφιερωμένο:

http://rubycloud.blogspot.com/2012/01/blog-post_14.html

roubinakiM είπε...

Ευχές πολλές και καλές!
http://rubycloud.blogspot.com/2012/01/blog-post_9718.html

Ανώνυμος είπε...

με μια αγκαλιά


http://elieskalamonlux.blogspot.com/2012/01/blog-post_14.html

giannis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Νάση Αναγνωστοπούλου είπε...

Από το χάος ερχόμαστε, στο χάος πηγαίνουμε, το μεσοδιάστημα το λέμε ζωή. Ν. Καζαντζάκης.

Το μεσοδιάστημα που το λέμε ζωή κανείς δεν μας είπε πόσο θα διαρκέσει. Ούτε κι έχει τόση σημασία. Αυτά κι άλλα σκεφτόμουν καθώς ξεκίνησα τη μικρή απόσταση (800 μέτρα) από το σπίτι στη δουλειά. Απόσταση μικρή αλλά αρκετή για να γεμίσω με σκέψεις τον εγκέφαλό μου.

Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά, το καπέλο αλήτικα γερμένο προς τα πίσω, το πρόσωπο αυθάδικα εκτεθειμένο στον ήλιο που μου 'παιζε πότε κρυφτούλι, πότε μου 'κλεινε το μάτι. Του το 'κλεινα κι εγώ. Μου 'δειχνε τα δόντια του, σκέφτηκα να του δείξω κι εγώ τα δικά μου. Το μετάνιωσα όμως, δεν μπορούσα να τα βάλω μαζί του. Μου 'βγαζε τη γλώσσα, ήθελα να του βγάλω κι εγώ τη δική μου. Άλλαξα γνώμη. Αντί για τη γλώσσα έβγαλα τα γάντια μου, τέντωσα τα χέρια να περάσουν πιο εύκολα μέσα μου οι χειμωνιάτικες ηλιαχτίδες του. Ω ναι, αυτή είναι η ζωή μας, μια διαδρομή, μια στάση πριν, χωρίς στάση μετά. Μια διαδρομή που κάθε της εκατοστό αφήνει το σημάδι της επάνω μας, όσο σύντομη κι αν είναι. Μια διαδρομή στο χρόνο που και το δικό μας σημάδι χαράσσεται ανεξίτηλα στα κιτάπια του.

Πριν χρόνια μου έδωσαν τη ζωή χωρίς να με ρωτήσουν, μαζί μ' ένα συμβόλαιο-δώρο "ισόβιο" χωρίς θέση υπογραφής (πώς θα μπορούσε άλλωστε ένα νεογέννητο να υπογράψει) κι έκτοτε η ευθύνη της διατήρησης και της συντήρησης έχει περάσει ολοκληρωτικά και ανεπιστρεπτί σε μένα. Χωρίς δικαίωμα πώλησης από μένα, εξαγοράς από άλλον ή έστω προσωρινής ενοικίασης προς ....αξιοποίησιν. Εγώ το όφελος, εγώ και τη ζημιά. Μου πήρε καιρό να πω "yes I do (agree)".

http://nasianagnostopoulou.blogspot.com/2012/01/moloch82.html

arkoudos είπε...

αυτοί που σε κάνουν φίλο τους.

http://arkoudos.com/blog/?p=2907

Ανώνυμος είπε...

Oι στιγμές και η στιγμή!
:)

http://lympiap.blogspot.com/2012/01/blog-post.html

Phivos Nicolaides είπε...

Εφιερωνένο εξαιρετικά σε σένα αγαπητέ μου φίλε με ιδιαίτερη αγάπη!
ΦοίβοςΝικολαΐδης

Sraosha είπε...

Τώρα το είδα αυτό.

Αυτό που περιγράφεις το έχω ζήσει με δικούς μου ανθρώπους, την προσγείωσή τους στο no day but today.

Σ' ευχαριστώ που το έγραψες.

philos είπε...

Σε ευχαριστώ!

Δημητρης Καραβασίλης είπε...

Ηταν περασμένη η ώρα την Κυριακή το βράδυ όταν ο ιερέας του ναού αποφάσισε να τηλεφωνήσει στην πρεσβυτέρα του στο σπίτι για να της πει οτι σε λίγο θα κινήσει για το σπίτι. Αφησε το τηλέφωνο να χτυπήσει πολλές φορές αλλά εκείνη δεν απάντησε. Ο ιερέας παραξενεύτηκε αλλά αποφάσισε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκρεμμότητες προτού ξανατηλεφωνήσει. Οταν το έκανε ύστερα από λίγα λεπτά, εκείνη απάντησε αμέσως.
«Γιατί δεν απάντησες τη πρώτη φορά;» τη ρώτησε
«Μα δεν χτύπησε άλλη φορά!» του είπε εκείνη.
Δεν έδωσαν παραπάνω σημασία στο γεγονός και ασχολήθηκαν με τα τρέχοντα θέματα της οικογένειας τους.
Την επόμενη μέρα ο ιερέας δέχτηκε ένα τηλεφώνημα στο ναό.
«Μου τηλεφωνήσατε χθες» ακούστηκε μια ανδρική φωνή από την άλλη άκρη του τηλεφώνου
«Εγώ;» ρώτησε ο ιερέας
«Ναι, χτύπησε πολλές φορές αλλά δεν το σήκωσα» απάντησε ο άνδρας
Αμέσως ήρθε στο νου του ιερέα το περιστατικό με τη τηλεφώνημα που έκανε στη πρεσβυτέρα του.
«Α! Ναι!» έκανε ο ιερέας. «Ηθελα να τηλεφωνήσω στη σύζυγό μου και κατα λάθος τηλεφώνησα σε σας!»
«Δεν πειράζει» τον καθησύχασε ο άγνωστος. «Μόνο θα ήθελα να σας πω με δυο λόγια την ιστορία μου. Χθες λοιπόν είχα αποφασίσει να δώσω τέλος στη ζωή μου. Δεν άντεχα να υποφέρω άλλο. Είχα κουραστεί. Δεν έχει σημασία το πως και το γιατί. Προτού όμως το κάνω αυτό είχα πει στο Θεό οτι αν δεν θέλει να αυτοκτονήσω, να μου στείλει ένα σημάδι. Τότε χτύπησε το τηλέφωνο. Κοίταξα την αναγνώριση κλήσης και έγραφε Αγία Τριάδα. Μόλις το είδα, μέσα στο πανικό μου και την ένταση της κατάστασης που βίωνα φοβήθηκα να απαντήσω. Κι έτσι το σημάδι που ζήτησα μου ήρθε μέσα από το τηλεφώνημα σας»!
Ο ιερέας χαμογέλασε και από μέσα του ευχαρίστησε το Θεό για τούτο το δώρο ζωής. Χάρηκε τόσο πολύ που ήταν εφημέριος του ιερού ναού της Αγίας Τριάδας και το τηλέφωνο της εκκλησίας ήταν καταχωρημένο στο τηλεφωνικό κατάλογο.

Η καρδιά της ιστορίας αυτής είναι αφιερωμένη ολοκληρωτικά στον φίλο, ας μου επιτρέψει, και δάσκαλο Απόστολο. Αποστόλη, το ξέρεις πολύ καλά οτι σε κάθε στροφή της ζωής μας, υπάρχει μια έκπληξη που δεν καταλαβαίνουμε. Με πολύ αγάπη. Πάντα.

http://tinyurl.com/7l7moyz

Αntidrasex είπε...

Φιλαράκι, τα κορίτσια με είχαν και εμένα καλέσει στην ιδέα τους, δέχτηκα, αλλά ως γνωστό ρεμάλι που είμαι, δεν πρόκαμα να γράψω.
Αλλά είχα την καβάτζα μου, να μιλήσω για αυτό στην εκπομπή και αντί να τα γράψω, να τα πω προφορικά.
Συγγνώμη που δεν τα κατάφερα, αλλά εδώ θα είμαστε.
:)

angel είπε...

Καλησπέρα Moloch... Καλή χρονιά με δύναμη και αισιοδοξία!
Σε έμαθα από τον Αρκούδο, θα περνάω να τα λέμε...
Μη μασάς, τρία χρόνια και κάτι είμαι στο canser club και είμαι ακόμα εδώ! Πίστη και πείσμα θέλει...

Litsa είπε...

Έχεις όλη μου τη θετική ενέργεια, όλη, όλη, στο λέω αλήθεια. Σ' ευχαριστώ και καλή καλή χρονιά.
Θα ξανάρθω...

Ξωτικό είπε...

καταλαβαίνεις, αποστόλη, από την αγάπη και τα σχόλια, το πόσο αγγίζεις τις ζωές μας κι ας μη σε ξέρουμε "από κοντά"!
και σ' ευχαριστούμε γι αυτό!
http://syn-therapy.blogspot.com/2012/01/blog-post_14.htm

KidsCloud.gr είπε...

Καλή Εβδομάδα!
:))
http://www.kidscloud.gr/?p=1550

Sylvia ORenIshii είπε...

οπότε είμαι χάλια σε σκέφτομαι και λέω σαν αυτόν θέλω να γίνω θα ήθελα να είχα την μισή σου ενέργεια και αγάπη για την ζωη... σε ευχαριστω για όλα