Μίλησα αυτές τις ημέρες με έναν φίλο που είναι νεοσύλλεκτος στο στρατό ξηράς και συγκεκριμένα στην Κόρινθο. Περίμενε να περάσουν οι μέρες και να φύγει από εκεί για κάπου καλύτερα. Η απόγνωση στη φωνή του ήταν εμφανής. «Αν δεν με βάλουν στο τάδε τμήμα, δεν ξέρω πως θα αντέξω» μου είπε. Έκανε και την πρώτη του σκοπιά. Σήμερα συνδύασα την συνομιλία μας με την είδηση σχετικά με την αύξηση αυτοκτονιών στο στρατό, και ιδιαίτερα την ώρα της σκοπιάς.
Ένας μικρός αριθμός ατόμων, που συνειδητοποιεί την ματαιότητα του να βρίσκεται εκεί, όπου οι σπουδές του, τα πτυχία του αλλά και οι γνώσεις που έχει απαξιώνονται στο όνομα της ισότητας κάτω από την πειθαρχία, δεν μπορεί να βιώσει εύκολα το περιβάλλον του στρατού. Μιας μονάδας που περισσότερο θυμίζει φυλακή παρά κέντρο εκπαίδευσης και προετοιμασίας για συνθήκες πολέμου. Η σκοπιά είναι το κερασάκι στην τούρτα, για αυτόν που είναι ήδη καταπιεσμένος.
Πέντε αυτοκτονίες μέσα σε 3 μόλις μήνες και όλες στη σκοπιά. Όταν ο φαντάρος είναι μόνος με τον εαυτό του και θέλει να φύγει γιατί δεν έχει επιλέξει να βρίσκεται εκεί. Και αφού κανείς δεν τον αφήνει, παίρνει το συντομότερο δρόμο. Έτσι, το Γενικό Επιτελείο Στρατού επιτέλους κινείται και σκέφτεται να μετατρέψει την ατομική σκοπιά σε περίπολο τριών ατόμων. Ένας μόνιμος και δύο κληρωτοί. Έτσι ο φαντάρος δεν θα μένει μόνος και δεν θα μπορεί να αυτοκτονήσει. Βλέπετε φαντάζομαι το κενό στο συλλογισμό. Σαν να θέλει κάποιος να αυτοκτονήσει και αντί να τον βγάζεις από τις δύσκολες συνθήκες ή να κάνεις ευκολότερη τη ζωή του, απλά του δένεις τα χέρια και του παίρνεις το όπλο. Προχειρότητες αν με ρωτήσετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου