Φως! Περισσότερο φως!

Πολλή ζέστη βρε παιδιά. Και χωρίς κλιματιστικό ακόμη χειρότερα. Θα κάτσω σπίτι λες, με κλειστά πατζούρια να κρατάνε τη δροσιά. Πτώσεις τάσης, μικροδιακοπές ρεύματος αλλά και τηλεφώνου δεν σ’ αφήνουν να το χαρείς. Πέφτει το ίντερνετ, σβήνουν τα μηχανήματα. Φαντάσου να είχα και air-condition λες… Και ακούς την ανακοίνωση, ποια ανακοίνωση δηλαδή την έκκληση της ΔΕΗ για να μην χρησιμοποιούμε όλες τις συσκευές μαζί και σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.
Με 40 βαθμούς έξω, θέλεις το air-condition σου για να μη λιώνεις, θέλεις την κουζίνα σου για να μαγειρέψεις, τον υπολογιστή για δουλειές, άντε και την τηλεόραση για να βλέπεις τι γίνεται έξω. Πως έρχεται τώρα η ΔΕΗ και σου λέει να κλείσεις τα μισά λόγω υπερφόρτωσης του δικτύου της; Συγγνώμη δηλαδή υπέγραψα πουθενά που να λέει «Ξέρετε κύριε οι υπηρεσίες μας παρέχονται από τους 10-30 βαθμούς Κελσίου;». Έπρεπε να έχετε φροντίσει να δουλεύουν τα πάντα αγαπητοί εφόσον ξέρατε καιρό τώρα ότι πλησιάζουν οι ζέστες και ο κόσμος χρειάζεται ρεύμα.
Δε λέω ότι πρέπει κι εμείς να δουλεύουμε τα πάντα στο φουλ. Δεν το κάνουμε άλλωστε. Ωστόσο θεωρώ ότι δεν είναι δική μου ευθύνη. Ο μονοπωλιακός χαρακτήρας της ΔΕΗ δεν σημαίνει ότι δεν παραμένω πελάτης της. Ένας πελάτης ο οποίος πληρώνει για μια υπηρεσία-προϊόν και απαιτεί να το έχει ανεξαρτήτως συνθηκών, εκτός βέβαια από ακραίες καταστάσεις που δεν μπορούσαν να προβλεφθούν. Τον καύσωνα όμως τον περιμέναμε. Πόσο περίπλοκος μπορεί να ήταν ο προληπτικός σχεδιασμός ή στο κάτω κάτω η εξαγορά ενέργειας από γειτονικές χώρες; Αλλά όχι. Καλύτερα να μεταθέτουμε τις ευθύνες στον πελάτη. Σαν ελλατωματικό προϊόν που επιστρέφεις και σου λένε ότι εσύ το χάλασες…

Παλέτα;

Χτες βράδυ βρεθήκαμε με το μωρό μου σε ένα εστιατόριο στο Χολαργό, μοντέρνο με μοτίβο τη ντομάτα. Φυσιολογικό σχετικά σε τιμές. Με ενόχλησε όμως ένα πράγμα που ενδέχεται να ισχύει παντού πλέον. Η κατάργηση του κουβέρ. Ναι ναι... Με το που καθίσαμε, μας έφερε εμφιαλωμένο νερό χωρίς να ρωτήσει εαν θέλουμε. Το παραβλέψαμε. 1.5 ευρώ είχε σιγά...
Στη συνέχεια πριν παραγγείλουμε μας λέει: "Έχουμε μια υπέροχη παλέτα με κρητικά προϊόντα. Ελιές, λιαστή ντομάτα, λάδι. Επειδή έχει καταργηθεί το κουβέρ, αν θέλετε να σας το φέρουμε, χρεώνεται". Αρνηθήκαμε. Ωστόσο το βρήκα απαίσιο σαν κίνηση. Γιατί αν είσαι μάγκας φέρε 2-3 ελιές και λιαστή ντομάτα χωρίς να πάρεις παραπάνω από τα 37 ευρώ που σου άφησα ούτως ή άλλως φεύγοντας. Έχουμε πολλά τέτοια να δούμε Έλληνα που κοιτάς πως να κερδίσεις τα περισσότερα...
Χίος-->3 καφέδες 3 νερά 12 ευρώ
Τσεσμές (απέναντι από τη Χίο, ΤΟυρκία)-->τα ίδια 6 ευρώ

Παρα πέντε

Πάει και το Παρά Πέντε. Ευτυχώς γιατί είχε αρχίσει να πέφτει πολύ, ειδικά σεναριακά. Ακόμη και το πολυαναμενόμενο φινάλε ήταν ένα μακρύ δακρύβρεχτο επεισόδιο. Ο καλλιτέχνης γενικά, με ότι κι αν καταπιάνεται πρέπει να ξέρει πότε να κάνει ένα βήμα πίσω και να κατέβει τη σκάλα πριν πέσει και κατρακυλήσει. Στην περίπτωση του Καπουτζίδη καιρό τώρα φαινόταν ότι τράβαγε από τα μαλλιά την ιστορία. Με βάση τη σύμβασή του, έπρεπε να πάει 2 χρόνια. Πέρα λοιπόν από τις επαναλήψεις επί επαναλήψεων, πολλά από τα τελευταία επεισόδια ήταν αυτό που, «οι φίλοι μας οι αμερικάνοι» λένε filler. Γεμίσματα χρόνου για να μπορέσει να φτάσει τα απαιτούμενα επεισόδια. Έτσι είχαμε άπειρες σάχλες και μελό καταστάσεις που δεν ήταν πάντα δεμένες με τη φρεσκάδα που έβγαλε η σειρά στο ξεκίνημά της.
Και ενώ πολλοί περίμεναν το φινάλε να δώσει μια έκπληξη η έστω μια ένεση φρεσκάδας, από τη μιάμιση ώρα της διάρκειάς του πάνω από τη μισή το θέμα ήταν η γιαγιά, και δώστου flashbacks με τη γιαγιά και κλάααμα. Δεν είχε τι να βάλει ο άνθρωπος δηλαδή για να γεμίσει το χρόνο; Θα μπορούσε να είναι ένα πολύ δυνατό τελείωμα αν δεν μας είχε «καρφώσει» με τις ενδείξεις του την αγγελική υπόσταση της Αμαλίας. Να μας άφηνε άφωνους με κάτι καλά κρυμμένο, σαν την «Έκτη Αίσθηση» που αργότερα αν σκεφτόσουν θα έβλεπες τα στοιχεία…
Στην ελληνική τηλεόραση πάντως, που δύσκολα βλέπεις κάτι καλό, το Παρά Πέντε ήταν ευχάριστο. Θύμισε εποχές παλιού καλού Mega με Απαράδεκτους ή Δύο Ξένους, έστω κι αν εκεί τα επεισόδια δεν έβγαιναν με το τσιγκέλι όπως στην περίπτωση του Καπουτζίδη τον οποίο υποχρέωσαν να καταστρέψει ένα έτοιμο καλογραμμένο σενάριο.

Κατάχρηση

Στο δρόμο, σταματημένος στο φανάρι. Ο κλασικός Πακιστανός να παρακαλάει να λερώσει λίγο τα τζάμια για μερικά λεπτά. Και εκεί είδα το κλασικό δείγμα Έλληνα αστυνόμου να οδηγεί το περιπολικό του λες και δεν υπήρχαν αυτοκίνητα τριγύρω. Πέρασε με κόκκινο και σταμάτησε επάνω στη διασταύρωση για να στρίψει σε μια στροφή που απαγορεύεται, και για την οποία ο καθένας μας θα έπρεπε να κάνει το γύρο 2 τετραγώνων και να περιμένει υπομονετικά ένα δύσκολο φανάρι. Όχι αυτός βλέπετε ήταν σε περιπολικό. Δεν τελειώνει εδώ όμως. Το όργανο βλέπετε πέρα από τις 2 αυτές παραβιάσεις μιλούσε και στο κινητό, χωρίς τη χρήση όχι Bluetooth αλλά ούτε καν απλού hands free. Φτάσαμε το χιλιάρικο την κλήση; Δεν θα έπρεπε ο τηρητής των νόμων να δίνει το καλό παράδειγμα; Δεν είναι η πράξη αυτή κατάχρηση εξουσίας; Αλλά τι να λέμε…
Εδώ δεν ντρέπονται για όσα βλέπει όλος ο κόσμος. Για βασανιστήρια τύπου Γκουαντάναμο. Ο ίδιος ο διοικητής του τμήματος να λέει ότι τα παιδιά έκαναν μια σαχλαμαρίτσα και όχι επίτηδες και να μην καταλαβαίνει γιατί πρέπει να παραιτηθεί… Ως ανώτερος των άλλων, πέραν του δικαιώματος του να διατάζει έχει και τη ευθύνη των πράξεών των κατωτέρων του. Γιατί δείχνει το κλίμα που επιτρέπει στους αστυνομικούς του τμήματός του και την αδυναμία ελέγχου μιας αρρωστημένης κατάστασης. Την ίδια αδυναμία που δείχνει μήνες τώρα ο κ. Πολύδωρας μέσα από τα ατοπήματα που σχετίζονται με το υπουργείο του. Κανείς δεν ελέγχει τους αστυνόμους, πέραν των στημένων ΕΔΕ, κανείς δεν ελέγχει τον υπουργό και σίγουρα κανείς δεν ελέγχει την κυβέρνηση. Τι να κάνει μια ΕΔΕ για εικόνες σαν κι αυτές; Διώξτε τους κι αφήστε τους να πεινάσουν για να τους φύγει η αγριάδα!

Ντροπή. Τίποτε άλλο

http://www.youtube.com/watch?v=gCc7xc8hxDQ

+ να στρίβουν ανάποδα σε κόκκινα φανάρια μιλώντας στο κινητό σαν κύριοι...

Πάμε;

Θα σηκωθώ να φύγω. Και προτείνω το ίδιο να κάνουμε όλοι μας, και να τους αφήσουμε να βρίζονται μεταξύ τους. Ο Παπανδρέου κλέφτες τους ανεβάζει απατεώνες τους κατεβάζει. Οι δεξιοί να λένε ότι ναι μεν κλέβουν αλλά είναι ντροπή η αξιωματική αντιπολίτευση να τους μιλάει έτσι. Μετάθεση προβλήματος. Σαν να έχεις πονοκέφαλο και να χτυπάς το χέρι σου για να ξεχάσεις τον άλλο πόνο. Γιατί μπορεί να μιλάει όπως μιλάει ο Γιώργος και ο κάθε πολιτικός, αλλά αν είσαι μάγκας κύριε Αλογοσκούφη αντί να σχολιάζεις τον τρόπο που μιλάει και το αν είναι κανακάρης ή όχι βγες και πες ποιος φταίει και καθάρισε το όνομα της κυβέρνησης. Όσο δεν υπάρχει κανένας που να τιμωρείται και όσο δεν αποδεικνύεται η απουσία εμπλοκής της κυβέρνησης στην υπόθεση, εκείνος θα λέει και εσείς θα γυρνάτε από την άλλη.
Ο κ. Πολύδωρας είπε το σουξέ αυτές τις μέρες. «Είναι καλό το επίπεδο της ασφάλειας στην Ελλάδα και ίσως είναι καλύτερο και από την Ευρώπη, όσο το αποδεικνύουν αυτό οι στατιστικές». Ναι. Μάλλον παρεξήγησε. Το 49% των Ελλήνων φοβούνται ότι θα πέσουν θύματα ληστείας. Δεν έχει πιο πάνω κ. Πολύδωρα. Ίσως με μια Ιαπωνική μετάφραση να καταλαβαίνατε καλύτερα. Μας ακολουθεί η Ιταλία και η Γαλλία, ενώ ο παράδεισος των Κάτω Χωρών είναι κοντά στο 20%. Τι ακριβώς είναι καλό δηλαδή σε αυτά τα ποσοστά για την Ελλάδα; Δεν φτάνει που 1 στους 2 δεν κοιμάται ήσυχος τα βράδια, το πρωί που ξυπνάει ακούει και την ηγεσία που εμπιστεύτηκε να τον δουλεύει. Περαστικά μας κύριοι. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση που του αξίζει δε λένε; Ψηφίστε για το ρουσφέτι και ξεχάστε την ασφάλεια. Ψηφίστε για να βολευτεί το παιδί σας και ξεχάστε την παιδεία των εγγονών σας.

KOK ή ΕΚΛΕΡ;

Όσο κι αν θεωρώ ότι ο κώδικας οδικής κυκλοφορίας είναι σημαντικός για την σωστή οδηγική συμπεριφορά των πολιτών, υπάρχουν κάποια σημεία στον νέο ΚΟΚ που θεωρώ λανθασμένα. Φυσικά δεν είναι αρμοδιότητα μου να κρίνω αλλά ως πολίτης έχω δικαίωμα να σχολιάζω. Πρώτο σημείο η συνομιλία στο κινητό τηλέφωνο εν ώρα οδήγησης. Σύμφωνα με τις νέες συνθήκες μπορείς να μιλάς ενώ οδηγείς μόνο αν χρησιμοποιείς ασύρματο ακουστικό τεχνολογίας Bluetooth. Σε τι διαφέρει τώρα από το κανονικό hands-free πέρα από το καλώδιο; Υπάρχει φόβος μην μπλεχτούμε όταν βάζουμε δευτέρα; Αν είναι να βγάλουμε και τα κορδόνια από τα παπούτσια μας μην μπλεχτούν στα πετάλια. Στην συνομιλία αυτό που είναι επικίνδυνο δεν είναι τα καλώδια ή οι συσκευές, αλλά η ίδια η συνομιλία. Σε πειράματα ήταν ενδεικτικό ότι αν μιλούσες στο κινητό για κάτι σοβαρό και έπρεπε να σκέφτεσαι τι θα απαντήσεις, τα αντανακλαστικά σου μειώνονταν σημαντικά. Σαν προώθηση νέας τεχνολογίας μου κάνει λοιπόν αυτή η ιστορία. Το καλό είναι ότι κατέβασαν λίγο τις τιμές…
Από την άλλη, τα πρόστιμα… Να πλήρωνα κύριε 300 ευρώ επειδή ξέχασα να βάλω ζώνη αλλά να έχω βασικό μισθό 3000! Ξεχνάτε την ελληνική πραγματικότητα. Στις ποινές επίσης είδα ότι αν μαζέψεις 25 πόντους σε 3 χρόνια, χάνεις το δίπλωμά σου για 6 μήνες και για να το πάρεις πίσω κάνεις τα μισά πρακτικά μαθήματα, γιατί οι ιδιοκτήτες σχολών οδηγών θέλουν πισίνα στο εξοχικό τους, και ξαναδίνεις εξετάσεις. ΜΕ συγχωρείτε αλλά δεν νομίζω ότι έχετε δικαίωμα να αυξάνετε τις ευκαιρίες σας για λαδώματα! Γιατί περί αυτού πρόκειται! Καθαρίστε πρώτα το σύστημα εξετάσεων από τη διαφθορά του και μετά εξετάστε με πάλι για όποια λάθη έκανα.

Αντίο...

Τον είχα δει μια φορά στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, στο Γαργηττό. Ψώνιζε λίγα πράγματα για το σπίτι και μια σκούπα. Ένα σκουπόξυλο για την ακρίβεια. Έκανε λίγη πλάκα με τους υπαλλήλους και έφυγε βιαστικά. Τόσο βιαστικά όσο και για το τελευταίο του ταξίδι ο Σωτήρης Μουστάκας.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι από μόνο του ένα γεγονός που μας λυπεί κυρίως γιατί μας θυμίζει την ματαιότητα του κόσμου αλλά και το ότι και η δική μας κατάληξη αργά η γρήγορα θα είναι η ίδια. Όταν πρόκειται δε για έναν μεγάλο άνθρωπο που έχει προσφέρει την ψυχή του στον κόσμο η θλίψη είναι μεγαλύτερη.
Σαν παιδί της γενιάς του ’80, πέρασα άπειρα απογεύματα χαζεύοντας τις ταινίες της «βιντεοκασέτας». Στάθης Ψάλτης, Σταμάτης Γαρδέλης, Ρένα Παγκράτη, όλοι περνούσαν από την οθόνη και μας έκαναν να γελάμε. Ο Μουστάκας όμως για μένα ήταν ο μόνος που αισθανόμουν ως μεγάλο κωμικό. Επιπέδου Τζέρι Λιούις τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση που κάνω. Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί σήμερα που κάνουν τον κόσμο να γελάει οι ίδιοι και όχι οι ατάκες τους. Ο Μουστάκας ήξερε να τσαλακώνεται. Να παίζει με το πρόσωπό του, τις κινήσεις του και τα επιφωνήματά του που θύμιζαν κινούμενα σχέδια. Σε ένα καλογραμμένο σενάριο με απανωτές πλάκες, σίγουρα θα γελάσεις ακόμη κι αν παίζουν καθημερινοί άνθρωποι χωρίς κανένα ταλέντο. Σε ταινίες όμως χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, ηθοποιοί σαν τον μακαρίτη κρατούσαν το βάρος του να παράγουν γέλιο μονάχα με έναν μορφασμό τους. Ευχαριστούμε πολύ Σωτήρη για όλες τις ταινίες, παραστάσεις και συνεντεύξεις που έχεις δώσει για να μπορούμε να σε απολαμβάνουμε εμείς και τα παιδιά μας. Να λέμε ότι αυτό ήταν κωμωδία.

Ελεος

Πήγα χτες βράδυ με τη Μ. μου στην παραλία της Νέας Μάκρης. Η βραδιά ήταν υπέροχη, με την Πανσέληνο να φωτίζει τη θάλασσα. Λες και είχαμε φύγει από την Αθήνα... Καθίσαμε για φαγητό σε μια ταβέρνα με το μοτίβο της σέσουλας. Ομολογουμένως το φαγητό του ήταν πολύ καλό. Κάποια στιγμή ζητήσαμε το λογαριασμό. Σε 5-6 λεπτά τον ξαναζητήσαμε. Τότε τον ζήτησε και το διπλανό τραπέζι που φώναξε το σερβιτόρο με το μικρό του όνομα. Ο λογαριασμός τους ήρθε αμέσως. Εμείς τον ζητήσαμε άλλες 2 φορές μέσα σε 25 λεπτά. Όσο νόστιμο ήταν το φαγητό τους τόσο απαράδεκτο ήταν αυτό το γεγονός. Πρακτικά επιλέγει να κρατήσει τους πελάτες του και αδιαφορεί για αυτόν που το πέτυχε τυχαία και είναι εν δυνάμει πελάτης...