Τον είχα δει μια φορά στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, στο Γαργηττό. Ψώνιζε λίγα πράγματα για το σπίτι και μια σκούπα. Ένα σκουπόξυλο για την ακρίβεια. Έκανε λίγη πλάκα με τους υπαλλήλους και έφυγε βιαστικά. Τόσο βιαστικά όσο και για το τελευταίο του ταξίδι ο Σωτήρης Μουστάκας.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου είναι από μόνο του ένα γεγονός που μας λυπεί κυρίως γιατί μας θυμίζει την ματαιότητα του κόσμου αλλά και το ότι και η δική μας κατάληξη αργά η γρήγορα θα είναι η ίδια. Όταν πρόκειται δε για έναν μεγάλο άνθρωπο που έχει προσφέρει την ψυχή του στον κόσμο η θλίψη είναι μεγαλύτερη.
Σαν παιδί της γενιάς του ’80, πέρασα άπειρα απογεύματα χαζεύοντας τις ταινίες της «βιντεοκασέτας». Στάθης Ψάλτης, Σταμάτης Γαρδέλης, Ρένα Παγκράτη, όλοι περνούσαν από την οθόνη και μας έκαναν να γελάμε. Ο Μουστάκας όμως για μένα ήταν ο μόνος που αισθανόμουν ως μεγάλο κωμικό. Επιπέδου Τζέρι Λιούις τουλάχιστον. Δεν είναι τυχαία η σύγκριση που κάνω. Δεν είναι πολλοί οι ηθοποιοί σήμερα που κάνουν τον κόσμο να γελάει οι ίδιοι και όχι οι ατάκες τους. Ο Μουστάκας ήξερε να τσαλακώνεται. Να παίζει με το πρόσωπό του, τις κινήσεις του και τα επιφωνήματά του που θύμιζαν κινούμενα σχέδια. Σε ένα καλογραμμένο σενάριο με απανωτές πλάκες, σίγουρα θα γελάσεις ακόμη κι αν παίζουν καθημερινοί άνθρωποι χωρίς κανένα ταλέντο. Σε ταινίες όμως χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, ηθοποιοί σαν τον μακαρίτη κρατούσαν το βάρος του να παράγουν γέλιο μονάχα με έναν μορφασμό τους. Ευχαριστούμε πολύ Σωτήρη για όλες τις ταινίες, παραστάσεις και συνεντεύξεις που έχεις δώσει για να μπορούμε να σε απολαμβάνουμε εμείς και τα παιδιά μας. Να λέμε ότι αυτό ήταν κωμωδία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου