Αφυπνιστική εμπειρία

Έτσι το λέει ο Γιάλομ. Ένας περαστικός καρκίνος είναι κλασικό παράδειγμα. Σε μαθαίνει να ζεις τη ζωή σε επίπεδο πέρα από το καθημερινό. Φιλοσοφείς περισσότερο τα πράγματα. Εκλογές, καβγάδες, παρεξηγήσεις, φίλοι που γίνονται γνωστοί, εργασίες. Μετά την αφυπνιστική σου εμπειρία αρχικά τα παραπάνω σε αφήνουν αδιάφορο αυτομάτως. Έχεις άλλα πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείς. Μόλις η εμπειρία αρχίσει να σβήνει, να απομακρύνεται, απλώς σκέφτεσαι πια σε δύο βήματα. Αρχικά λειτουργείς όπως παλιά. Εκνευρίζεσαι, στενοχωριέσαι, αγχώνεσαι. Μερικά λεπτά αργότερα όμως σαν αναμνησιακά χτυπάει μέσα σου η εμπειρία. Και όλα σβήνονται πίσω από το σύννεφο που σηκώνει. Στο βιβλίο του ΓΙάλομ μια γυναίκα λέει "Γιατί έπρεπε να μάθω να ζω τώρα που το σώμα μου είναι γεμάτο καρκίνο". Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά εμείς που βιώνουμε την εμπειρία και we live to tell the story και να απολαύσουμε τη νέα πραγματικότητα. Αυτή τη νέα ζωή περιμένω γι' αυτό και ανυπομονώ. Ακούω μέσα κραυγές μέσα στο μυαλό μου να φωνάζουν "τελείωνεεε", σαν να εξαρτάται από εμένα. Έχω σχεδιάσει όμορφα πράγματα για το χρόνο που έρχεται. Όχι όλα χρήσιμα ή λογικά, αλλά ποιός τη χέζει πια τη λογική με το συμπάθειο;