Ανασκόπηση

Ιδού τι μου έμεινε από το 2010.

α)Το να μη σε καλούν για συνεντεύξεις σε δουλειές είναι άσχημο. Το να έχεις καρκίνο είναι χειρότερο.

β)Δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ομοίως δεν πρέπει να αφήνεις τίποτα να σε φοβίζει.

γ)Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσο πόνο αντέχεις. Θα αντέξεις τα πάντα. Απλώς δεν το ξέρεις.

δ)Ποτέ μην εμπιστεύεσαι γιατρούς του δημοσίου. Είναι το ίδιο δημόσιοι υπάλληλοι με εκείνους της εφορίας που βάφουν τα νύχια τους ενώ περιμένεις. Μόνο που εδώ γκρινιάζουν κι από πάνω γιατί όντως άξιζαν περισσότερα.

ε)Στα πιο απρόσωπα μέρη συναντάς μερικές φορές πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα. Βλέπε Twitter.

στ)Μου έμειναν πολλές ιατρικές πληροφορίες και μέθοδοι. Θα μπορούσα να γίνω γραμματέας ογκολόγου.

Bye bye Cancer, hello thrombosis

Ναι! Κι όμως! 3 μέρες μετά την τελευταία ΧΜΘ έπαθα θρόμβωση της έσω σφαγίτιδας, εκεί που πιάνει το port a cath. Τυχερός ε; 2 ενέσεις την ημέρα για κανένα μήνα, αντιβίωση, αντιφλεγμονώδη, αφαίρεση του πορτ. Μεγάλη ζωή.

Όσον αφορά τον καρκίνο:

Decision support στην υγεία

Την περασμένη εβδομάδα, εντυπωσιάστηκα από το συνέδριο στο Σάλτσμπουργκ στο οποίο παρευρέθη η Kathi Apostolidis καλύπτοντας το μέσω twitter. Το θέμα ήταν Decision Support στο χώρο της υγείας. Τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό στα DSS αλλά και ως καρκινοπαθής είχα συνδυασμένο ενδιαφέρον! Πολλές φορές καλείσαι ως ασθενής να πάρεις μια σημαντική απόφαση σχετικά με την εξέλιξη της θεραπείας σου. Ενδεικτικά, στην περίπτωσή μου μας είχε απασχολήσει το θέμα των ακτινοθεραπειών. Είμαι βλέπετε γκρίζα ζώνη για την ιατρική. Πριν μερικούς μήνες, ζητήσαμε την άποψη των Βρετανών ογκολόγων οι οποίοι είπαν ότι με βάση τη νέκρωση του όγκου και την επιτυχία της επέμβασης (long live Mr. Cannon) δεν υπάρχει λόγος επιβάρυνσης με το ρίσκο της ακτινοβολίας. Είναι ούτως ή άλλως ήδη τόσο μικρή η πιθανότητα επανεμφάνισης με βάση τα έως τώρα στοιχεία που δεν αξίζει να ρισκάρεις ένα μελλοντικό νέο όγκο ή άλλη τοξικότητα. Με βάση αυτό είχαμε καταλήξει ότι δεν θα χρειαστούν και έτσι καλύψαμε τη μέγιστη δυνατή δόση φαρμάκων ΧΜΘ. Τώρα, μήνες αργότερα φιλοτιμήθηκε να απαντήσει και η Mayo Clinic, η οποία λέει "ήξεις αφίξεις". Λέει ότι σε άτομα με τα δικά μου στοιχεία ακτινοβολεί σήμερα με βάση ένα τυχαίο πρωτόκολλο (αυτούς ναι εκείνους όχι) ώστε σε μια 3ετία να αποδείξει κατά πόσον έχει νόημα η ακτινοθεραπεία ή όχι. Η γιατρός μου εδώ, ως αμερικανοσπουδαγμένη και με προυπηρεσία στη Mayo προτείνει να το λάβουμε υπ' όψιν. Έχεις λοιπόν εδώ 2 σχολές με τη μία (Ευρώπη) να λέει ότι δεν χρειάζεται και την άλλη (Αμερική) να λέει ότι δεν ξέρει αν βοηθάει αλλά ας το ρισκάρουμε. Το καλό είναι ότι σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχει και ο ασθενής, αντίθετα με το Αττικό νοσοκομείο π.χ. όπου δεν μου έλεγαν καν τι πρωτόκολλο ακολουθούν, σαν να μην είχα δικαίωμα να συμμετέχω στη διαδικασία. Τώρα έχω στα χέρια μου τα δεδομένα, ποσοστά, πιθανότητες, papers και η τελική απόφαση είναι σε μένα.

Σεμινάριο για σκληρά νεύρα.

Λόγω της κατάστασης μου, ειδικά λίγους μήνες πριν που ήμουν περισσότερο κλεισμένος μέσα, γράφτηκα σε ένα εξ αποστάσεως σεμινάριο με θέμα Συστήματα Οργάνωσης ERP. Με τις βασικές μου σπουδές σε Ψηφιακά Συστήματα και ένα master στα τελειώματα με αντικείμενο τα συστήματα υποστήριξης αποφάσεων. Ο οδηγός σπουδών έλεγε:
"Προς την κατεύθυνση αυτή, το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Συστήματα Οργάνωσης
ERP» αναπτύχθηκε με απώτερο σκοπό την εξοικείωση των συμμετεχόντων σχετικά με την
τεχνολογία των ERP συστημάτων. Μετά το πέρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο εκπαιδευόμενος θα είναι σε θέση να:
-γνωρίζει τη λειτουργία του βιβλίου αποθήκης, του βιβλίου παραγωγής και κοστολογίου,
καθώς και το περιεχόμενο της αναλυτικής λογιστικής, προκειμένου να έχει τη δυνατό-
τητα να προσδιορίζει το κόστος τόσο εξωλογιστικά όσο και εσωλογιστικά,
-κατανοεί τον τρόπο λειτουργίας των συστημάτων ERP, τις επιμέρους λειτουργίες τους
και τη σημασία των συστημάτων αυτών στην λειτουργία ενός σύγχρονου οργανισμού
και
-αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από την υιοθέτηση και τη χρήση
ενός συστήματος ERP."
Κάθε bullet και ένα μάθημα. Λέω λοιπόν ότι με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να ζητά από έναν απόφοιτο Λυκείου ή ένα λογιστή να υλοποιήσει ένα ERP, θα αγγίζει το ίδιο εγκυκλοπαιδικά και το κομμάτι της λογιστικής, θα προσφέρει μια βάση για τη σύνδεση μεταξύ των δύο χώρων.
Στην αρχή του μαθήματος πήραμε ένα pdf με "έντυπο υλικό" το οποίο συνόδευε η οδηγία ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό, αλλά απαιτείται η παρακολούθηση από την ηλεκτρονική πλατφόρμα. Στην πλατφόρμα αυτή υπήρχε απλώς μια δομή σαν .chm με τα κείμενα από το pdf αυτούσια. Δεν ξανά ασχολήθηκα. Διάβαζα το pdf και κάθε εβδομάδα έδινα τα τεστ. Το αντικείμενο ωστόσο ξέφυγε. Ήταν φανερό ότι είναι φτιαγμένο από λογιστή ή τέλος πάντων ΜΗ τεχνικό και θεωρούσε δεδομένες πολλές γνώσεις λογιστικής. Στην πορεία κατέληξα να απαντώ κυρίως στις θεωρητικές ερωτήσεις και κάποιες πιο απλές ασκήσεις σχετικές συνήθως με το βιβλίο αποθήκης. Το μάθημα τελείωσε και μας δόθηκε τελική εργασία η οποία αφορά αναλυτική λογιστική, όπου φυσικά δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα πέραν του τρόπου με τον οποίο δουλεύει.
Εφόσον το πρόγραμμα απευθύνεται (κατά τον οδηγό) σε:
-αποφοίτους ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της ημεδαπής και της αλλοδαπής
-αποφοίτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με συναφή στο αντικείμενο εργασιακή εμπειρία
αναρωτιέμαι αν στο επόμενο μάθημα με αντικείμενο πια τα ERP θα έπρεπε να υπάρχει ύλη σχετική με σχεδιασμό ERP, ανάλυση απαιτήσεων ή ακόμα και υλοποίηση ΑΝ θέλουμε να λέμε ότι κάνουμε κάτι σωστά και ΟΧΙ με βάση το τι ξέρουμε.

Σε γενικές γραμμές αισθάνομαι ότι τα 700 ευρώ που στοιχίζει είναι πολλά για το προσφερόμενο υλικό αλλά και ότι είναι πρόχειρα σχεδιασμένο με βάση τους διαθέσιμους καθηγητές και γνώσεις. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα ζητήσεις από έναν απόφοιτο λογιστικής να γράψει κώδικα, μη ζητάς κι από μένα να μάθω αναλυτική λογιστική.

Τι να μας πει πια ο καρκίνος;

Το 2003-4 ήταν για μένα μια πολύ άσχημη χρονιά. Είδα τη μητέρα μου, στα 44 της, να παλεύει άσκοπα ένα επιθετικό καρκίνο για να σβήσει νικημένη σε 11 μόλις μήνες. Αν και δεν ήξερα στ' αλήθεια τη σοβαρότητα της κατάστασης, υπήρξε μια στιγμή κοντά στους 6 μήνες που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Μου πήρε καιρό να συνέλθω. Ήταν πέρα από μητέρα, η καλύτερη παρέα μου σε αυτό το σπίτι. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Για λίγο, κάθε αρρώστια και κάθε πόνος μου έφερνε στο μυαλό καρκίνο. Θεωρούσα πια ότι είναι κάτι οικείο βλέπεις, όχι κάτι που συμβαίνει στους άλλους αλλά και σε εμάς. Έξι χρόνια μετά, καθισμένος στην καρέκλα ενός ιατρείου, άκουσα τον ορθοπεδικό-ογκολόγο να λέει ότι θέλει βιοψία στο πόδι μου γιατί μπορεί να είναι σάρκωμα, καρκίνος. Πάνιασα. Φοβήθηκα. Όλα γύρισαν πίσω στο μυαλό μου. Θεραπείες, ταλαιπωρία, θάνατος. Μου είχε πει τότε ο γιατρός "Να λες καλά να είναι κανένας όγκος να τον καθαρίσουμε να ησυχάσουμε, μην είναι καμιά μόλυνση και σε πάει χρόνια". Τι μαλακίες λέει σκεφτόμουν. Καρκίνος ρε. 11 μήνες πέρασαν. 3 θεραπείες στο Αττικό, άλλες 13 στο Ιασώ, χειρουργείο στην Αγγλία, φυσιοθεραπείες, ταλαιπωρία ναι. Αλλά είμαι εδώ. Και η λέξη καρκίνος δε με φοβίζει πια. Όπως δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν. Παλαιότερα τα είχε πει θυμάμαι και ο αρκούδος εδώ. Ψηλά το κεφάλι και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Με τάξη, προσοχή και επιλογή γιατρών.
Περίμενα ότι θα κατέληγα στο ότι το 2010 θα ήταν η πιο άσχημη χρονιά της ζωής μου. Ήταν δύσκολη ναι, αλλά το 2003 παραμένει χειρότερο. Είναι τελικά χειρότερο να βλέπεις τον άλλο να δίνει τον αγώνα της ζωής του και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις, παρά να παλεύεις για τη δική σου.

Συντεταγμένες

Σε ένα μπαλκόνι θα ήθελα απόψε να είμαι. Όχι από αυτά που μας έμαθαν οι πολυκατοικίες, τους στενούς ακάλυπτους διαδρόμους. Τα άλλα, που στόλιζαν χρόνια πριν ξύλινα σπίτια, προεξοχές τριγυρισμένες με παράθυρα και κεντημένη λευκή δαντέλα για κουρτίνα.

Το ένα μου παράθυρο να κοιτά το φωτισμένο δρόμο. Ψυχή δε θα είχε αυτή την εποχή. Κανένα αμάξι θα πέρναγε αραιά και που με τα φαναράκια του και το κουδούνι να ξυπνάει τους πεζούς. Το αριστερό παράθυρο πιο σκοτεινό, κοιτά προς το λόφο που είναι η Σχολή. Ένα δυο φώτα ξεχωρίζουν κάπου εκεί στο βάθος σημάδι πώς κάποιος είναι κι από εκεί. Το δεξί, το δυνατό χαρτί, τα φώτα της Πριγκήπου, πιο πέρα τα αντικρινά της Πόλης.

Με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι, με τη Μαρία να χαζεύει ένα περιοδικό, να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο και να περιμένω τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.

Χριστούγεννα

τις τελευταίες δυο μέρες στολίστηκε το mall, η Κηφισιά, η Πολιτεία και μερικά σπίτια στη γειτονιά μου. άθελά μου δεν σκέφτηκα ευτυχισμένα χριστούγεννα, αλλά τα περυσινά σκατά. πονούσα πολύ πέρυσι στις γιορτές. παραμονή πρωτοχρονιάς την πέρασα ξαπλωμένος σε καναπέ με ένα 37.4 και να μην ξέρω τι έχω. φέτος οι πόνοι είναι χειρότεροι αλλά εγώ αντέχω περισσότερα. φέτος έχω πατερίτσα και μαλλί σκίνχεντ. αλλά και μόνο το γεγονός ότι έμαθα τι είχα και που ξέρω ότι καθάρισα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Να ψάχνεστε παιδιά. Μην λέτε δεν είναι τίποτα, για πάνω από καμια εβδομάδα.