Τι να μας πει πια ο καρκίνος;

Το 2003-4 ήταν για μένα μια πολύ άσχημη χρονιά. Είδα τη μητέρα μου, στα 44 της, να παλεύει άσκοπα ένα επιθετικό καρκίνο για να σβήσει νικημένη σε 11 μόλις μήνες. Αν και δεν ήξερα στ' αλήθεια τη σοβαρότητα της κατάστασης, υπήρξε μια στιγμή κοντά στους 6 μήνες που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Μου πήρε καιρό να συνέλθω. Ήταν πέρα από μητέρα, η καλύτερη παρέα μου σε αυτό το σπίτι. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Για λίγο, κάθε αρρώστια και κάθε πόνος μου έφερνε στο μυαλό καρκίνο. Θεωρούσα πια ότι είναι κάτι οικείο βλέπεις, όχι κάτι που συμβαίνει στους άλλους αλλά και σε εμάς. Έξι χρόνια μετά, καθισμένος στην καρέκλα ενός ιατρείου, άκουσα τον ορθοπεδικό-ογκολόγο να λέει ότι θέλει βιοψία στο πόδι μου γιατί μπορεί να είναι σάρκωμα, καρκίνος. Πάνιασα. Φοβήθηκα. Όλα γύρισαν πίσω στο μυαλό μου. Θεραπείες, ταλαιπωρία, θάνατος. Μου είχε πει τότε ο γιατρός "Να λες καλά να είναι κανένας όγκος να τον καθαρίσουμε να ησυχάσουμε, μην είναι καμιά μόλυνση και σε πάει χρόνια". Τι μαλακίες λέει σκεφτόμουν. Καρκίνος ρε. 11 μήνες πέρασαν. 3 θεραπείες στο Αττικό, άλλες 13 στο Ιασώ, χειρουργείο στην Αγγλία, φυσιοθεραπείες, ταλαιπωρία ναι. Αλλά είμαι εδώ. Και η λέξη καρκίνος δε με φοβίζει πια. Όπως δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν. Παλαιότερα τα είχε πει θυμάμαι και ο αρκούδος εδώ. Ψηλά το κεφάλι και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Με τάξη, προσοχή και επιλογή γιατρών.
Περίμενα ότι θα κατέληγα στο ότι το 2010 θα ήταν η πιο άσχημη χρονιά της ζωής μου. Ήταν δύσκολη ναι, αλλά το 2003 παραμένει χειρότερο. Είναι τελικά χειρότερο να βλέπεις τον άλλο να δίνει τον αγώνα της ζωής του και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις, παρά να παλεύεις για τη δική σου.