Συντεταγμένες

Σε ένα μπαλκόνι θα ήθελα απόψε να είμαι. Όχι από αυτά που μας έμαθαν οι πολυκατοικίες, τους στενούς ακάλυπτους διαδρόμους. Τα άλλα, που στόλιζαν χρόνια πριν ξύλινα σπίτια, προεξοχές τριγυρισμένες με παράθυρα και κεντημένη λευκή δαντέλα για κουρτίνα.

Το ένα μου παράθυρο να κοιτά το φωτισμένο δρόμο. Ψυχή δε θα είχε αυτή την εποχή. Κανένα αμάξι θα πέρναγε αραιά και που με τα φαναράκια του και το κουδούνι να ξυπνάει τους πεζούς. Το αριστερό παράθυρο πιο σκοτεινό, κοιτά προς το λόφο που είναι η Σχολή. Ένα δυο φώτα ξεχωρίζουν κάπου εκεί στο βάθος σημάδι πώς κάποιος είναι κι από εκεί. Το δεξί, το δυνατό χαρτί, τα φώτα της Πριγκήπου, πιο πέρα τα αντικρινά της Πόλης.

Με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι, με τη Μαρία να χαζεύει ένα περιοδικό, να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο και να περιμένω τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.