Σύγκριση με τους απολίτιστους.

Θέμα πρώτον. Οι μεταφορές. Ένα δίκτυο από μετρό, πρακτικό τράμ, υπέργειο τρένο σαν τον προαστιακό μας, πλοία. Πιο παλιό από το δικό μας. Το εισιτήριο για μια διαδρομή 1,75 YTL, κάτι λιγότερο από ευρώ. Οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν ένα μπρελόκ το οποίο γεμίζουν με χρήματα και το κόστος ελαχιστοποιείται. Για να μπεις σε οποιοδήποτε μέσο, ρίχνεις το jeton/μάρκα, και περνάς από μπάρες, όπου υπάρχει πάντα και ένας security. Κυλιόμενοι διάδρομοι υπογείως, ειδικές έξοδοι για ΑΜΕΑ και ασανσέρ. Στην αποβάθρα σχεδιαγράμματα εκεί που αντιστοιχούν οι πόρτες όταν έρθει το τρένο, με βέλη που υπενθυμίζουν ότι πρώτα βγαίνουν οι άλλοι από το κέντρο και μετά μπαίνουμε.
Ως και τα φανάρια στο δρόμο έχουν χρονόμετρο από πάνω, ενώ κάποια πιο κεντρικά μιλάνε κιόλας. Παντού υπάρχουν ράμπες για να ανεβοκατεβαίνει καροτσάκι.

Θέμα δεύτερον. Εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά, μπαρ. Εκεί που τρώει ο άλλος και πίνει το ρακί του, σηκώνεται, βάζει το μπουφανάκι του και βγαίνει στους -2 να κάνει το τσιγάρο του. 5 μέρες δεν είδα άνθρωπο να καπνίζει σε κλειστό χώρο, πουθενά. Ακόμα και σε βεράντες με τζαμαρία, που εδώ τις πουλάνε για κήπο, εκεί υπήρχε η ταμπελίτσα 62-70 λίρες πρόστιμο.

Οι απολίτιστοι, βάρβαροι, υποανάπτυκτοι Τούρκοι όπως πολλοί απευθείας απόγονοι του Περικλή θέλετε να τους αποκαλείτε μας βάζουν τα γυαλιά σε κάποια πράγματα. Περαστικά μας.

Και επειδή κάποιοι θα πείτε ε τώρα, η Κωνσταντινούπολη δεν είναι ενδεικτική της Τουρκίας, οκ. Η Αθήνα είναι της Ελλάδας;