Ταξιδάκι πάντα γρήγορο...

Ξεκίνησα από εδώ νωρίς. Μέσα στο Ελ. Βενιζέλος ακούστηκε από το μεγάφωνο ότι η πτήση τάδε για Heathrow μεταφέρεται στη θύρα που ήταν η δική μου πτήση. Περίμενα να ακούσω αν αλλάζει και η δική μου αλλά τίποτα. Με την ησυχία μου λοιπόν, 40 λεπτά πριν την πτήση πήγα στη θύρα μου, πέρασα τον έλεγχο και διαπίστωσα τότε και μόνο τότε ότι η θύρα είχε αλλάξει και μάλιστα με ένδειξη Last call. Στην άλλη άκρη του αεροδρομίου τρέχοντας με την πατερίτσα, αν ήταν Ολυμπιακό άθλημα ένα μετάλλιο το είχα. Φτάνω εκεί και τσουπ, λεωφορειάκι στο κέντρο της πίστας. Ψιλοσπασμένος από την ταλαιπωρία της Aegean, είχα μια γενικά καλή πτήση, με ένα γιουβέτσι σαν του Ιασώ και ένα λευκό κρασάκι. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο με περίμενε μια μεγάλη έκπληξη! Λόγω ανακαίνισης του lobby: α. Δεν υπήρχε lobby -duh! β. Δεν υπήρχε internet station. γ. Το wifi έπαιζε όποτε μα όποτε ήθελε. Και πάμε στο σοβαρότερο. Το ασανσέρ δεν ήταν διαθέσιμο από το ισόγειο, αλλά έπρεπε να ανεβαίνω κούτσα κούτσα στον 1ο για να το παίρνω. Σε ξενοδοχείο 4 * με 109 ευρώ τη βραδιά. Κάθε φορά λοιπόν που έφτανα στη σκάλα ακούγονταν οι λέξεις μαλάκες, ζώα, ασανσέρ, booking.com, κράξιμο. Έπιασαν τόπο μάλλον, γιατί αφού άνοιξε η πρόσβαση στο ασανσέρ την 3η μέρα, μας κέρασαν ότι είχαμε πάρει από το mini-bar ΚΑΙ δύο από τις 5 βραδιές. Σημαντική έκπτωση, φιλότιμη κίνηση.
Πέρασα υπέροχα με δυο λογάκια.
Κρύωσα αρκετά.

Ήπια τα καφεδάκια μου.

Έφαγα τα συκωτάκια και τα κεμπάπ μου.

Χάζεψα ψαράκια και περπάτησα με καρχαρίες πάνω από το κεφάλι μου-best time ever.

Στην επιστροφή, η Aegean τα ξεφτίλισε όλα. Μας κατέβασε μέσα στη βροχή στη μέση της πίστας να πάρουμε λεωφορείο. Ελληνική εταιρεία στην Αθήνα δεν είχε φυσούνα να δέσει. Με τη βροχή και φορτωμένος ξεκινάω να κατέβω τη βρεγμένη σκάλα και βρίζω. "Είχατε ζητήσει βοήθεια; Θέλατε καρότσι;" λέει μια κότα. Απάντησα ότι αν ήμουν σε φυσούνα δε θα χρειαζόμουν βοήθεια και σίγουρα δε χρειάζομαι καρότσι, αλλά δε μου περνούσε καν από το μυαλό ότι η aegean θα με έβαζε να κατέβω στην πίστα μέσα στην χθεσινή καταιγίδα. Αυτά τα ωραία, αλλά είναι λεπτομέρειες.

Ότι κι αν πω για το ταξίδι αυτό είναι λίγο! Κάποιοι φίλοι που με άκουσαν στο τηλέφωνο αφού γύρισα λένε ότι ακούγομαι αλλιώς. Και έτσι νιώθω! Σα να πήρα δυνάμεις, σαν να τράβηξα καζανάκι στη δύσκολη χρονιά που άφησα πίσω.