Φρίκη

Και να που τελείωσαν τα πανηγύρια και οι γιορτές και πάμε πάλι μια απ’ τα ίδια. Πάλι καλά τον πρώτο χρόνο θα είμαι φαντάρος και δεν θα με αγγίζουν ιδιαίτερα τα όσα γίνονται έξω.

Σκέψεις που κρατάω από αυτές τις εκλογές:

Η συμμετοχή στις εκλογές ήταν κάτω από 75%. Δηλαδή το ένα τέταρτο του κόσμου δεν ασχολήθηκε καθόλου με το θέμα.

Από αυτό το 75%, η ΝΔ πήρε το 42%. Άρα ούτε τους μισούς, από τα τρία τέταρτα. Πως ένα τέτοιο νούμερο βγάζει κυβέρνηση; Αλλά ακόμη κι αν το δούμε χωρίς να λάβουμε υπ’ όψιν την αποχή, το 42% σαν ποσοστό είναι ικανό να κυβερνήσει; Ή καλύτερα είναι αντιπροσωπευτικό; Δηλαδή σε μια σωστή δημοκρατία δεν πρέπει να υπερισχύει η πλειοψηφία; 50+ % χρειαζόταν κανονικά, όλα τα άλλα συστήματα είναι παραμύθια. Θα μου πεις δε θα βγάζαμε κυβέρνηση ποτέ. Λάθος. Δεν είναι ανάγκη να έχεις αυτοδυναμία για να κυβερνήσεις. Μπορείς απλώς να συνεργαστείς με αυτούς που εξέλεξαν οι υπόλοιποι πολίτες. Άλλωστε ποιος ο λόγος να τους βάζεις στη Βουλή αν έχεις αυτοδυναμία;

Αναρωτιόμουν πως γίνεται να βγαίνει πάλι η Ν.Δ. Όχι ότι ήθελα το ΠΑΣΟΚ αλλά αισθάνομαι ότι μας περνάνε για ηλίθιους. Ότι αφού έγιναν τόσα εδώ και 3μιση χρόνια και τους ξαναβγάλαμε, σημαίνει ότι έχουμε ανοχή να φάμε πολλά ακόμα στη μάπα… Ένας φίλος, φαντάρος, μου επεσήμανε ότι ο όγκος των ψηφοφόρων είναι σαν αυτούς που γνωρίζει στο στρατό. Αγράμματοι άνθρωποι, χωρίς κανένα μορφωτικό στοιχείο, με μόνα ενδιαφέροντα τα αυτοκίνητα και τη μπάλα. Η πολιτική τους θέση καθορίζεται είτε από την οικογένειά τους, είτε από κάτι που άκουσαν στο καφενείο του χωριού, δεν είχαν κάτι άλλο να το συγκρίνουν, και το ενστερνίστηκαν…

Είναι χαρακτηριστικό και ελπιδοφόρο, το γεγονός ότι στα αστικά κέντρα όπου η πληροφόρηση είναι παντού, το ίντερνετ τροφοδοτεί τις σκέψεις και αναπόφευκτα η συνείδηση ελάχιστα πιο ενεργή, τα δύο μεγάλα κόμματα από το 80% του 2004 έπεσαν στο 70-72%.