Μεταφέρω από τον Χάρη και τον ευχαριστώ...

Το πρωι δουλευω μηχανογραφηση σε ενα οργανισμο, το απογευμα δουλευω την πτυχιακη, το βραδυ γραφω για την εφημεριδα. 6 μήνες πριν ξυπνουσα το πρωι, χαζευα λίγο παρέα με τον καφέ μου. Διάβαζα 1-2 βιβλία την εβδομάδα. Τώρα δεν τα αγγίζω. Σπαταλάω συνολικά 10 ώρες την ημέρα δουλεύοντας και βγάζω γύρω στα 900. Μόλις τα παίρνω ξαμολιέμαι στα μαγαζιά να παραμυθιαστώ με κάτι. Να πω ότι έπιασε τόπο η δουλειά. Καταλήγω πολλές φορές σε βιβλία. Αφήνω τον εαυτό μου να πιστέψει ότι θα τα διαβάσει. Σύντομα να, το μεσημέρι, η το βράδυ πριν τον αγχωμένο ύπνο -πόσες ώρες ακόμη μέχρι να ξημερώσει-. Απολογισμός; Ένα βουναλάκι βιβλία που ξεκίνησα αλλά ποτέ δε συνέχισα... Και ο στρατός περιμένει. Εκεί θα τα διαβάσεις μου λένε οι φίλοι... Το μυαλό θέλει άλλα. Θέλει να κλείσει τα μάτια μπαίνοντας και να τα ανοίξει βγαίνοντας. Και όταν βγει να βρει έναν άλλο κόσμο, σαν αυτόν που ονειρεύεται ότι υπάρχει στην Ιρλανδία ή την Αγγλία... Όπου όταν διαβάζεις, οι φαντάροι δε σε ρωτάνε αν δίνεις πανελλήνιες...
Χάρη ευχαριστώ που με έβαλες λίγο μπρος, και που φιλοξένεις κάτι που ίσως έπρεπε να έβαζα στο blog μου...