Ιδού τι μου έμεινε από το 2010.
α)Το να μη σε καλούν για συνεντεύξεις σε δουλειές είναι άσχημο. Το να έχεις καρκίνο είναι χειρότερο.
β)Δεν πρέπει να θεωρείς τίποτα δεδομένο. Ομοίως δεν πρέπει να αφήνεις τίποτα να σε φοβίζει.
γ)Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πόσο πόνο αντέχεις. Θα αντέξεις τα πάντα. Απλώς δεν το ξέρεις.
δ)Ποτέ μην εμπιστεύεσαι γιατρούς του δημοσίου. Είναι το ίδιο δημόσιοι υπάλληλοι με εκείνους της εφορίας που βάφουν τα νύχια τους ενώ περιμένεις. Μόνο που εδώ γκρινιάζουν κι από πάνω γιατί όντως άξιζαν περισσότερα.
ε)Στα πιο απρόσωπα μέρη συναντάς μερικές φορές πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα. Βλέπε Twitter.
στ)Μου έμειναν πολλές ιατρικές πληροφορίες και μέθοδοι. Θα μπορούσα να γίνω γραμματέας ογκολόγου.
Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010
Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010
Bye bye Cancer, hello thrombosis
Ναι! Κι όμως! 3 μέρες μετά την τελευταία ΧΜΘ έπαθα θρόμβωση της έσω σφαγίτιδας, εκεί που πιάνει το port a cath. Τυχερός ε; 2 ενέσεις την ημέρα για κανένα μήνα, αντιβίωση, αντιφλεγμονώδη, αφαίρεση του πορτ. Μεγάλη ζωή.
Σάββατο 25 Δεκεμβρίου 2010
Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010
Decision support στην υγεία
Την περασμένη εβδομάδα, εντυπωσιάστηκα από το συνέδριο στο Σάλτσμπουργκ στο οποίο παρευρέθη η Kathi Apostolidis καλύπτοντας το μέσω twitter. Το θέμα ήταν Decision Support στο χώρο της υγείας. Τελειώνοντας ένα μεταπτυχιακό στα DSS αλλά και ως καρκινοπαθής είχα συνδυασμένο ενδιαφέρον! Πολλές φορές καλείσαι ως ασθενής να πάρεις μια σημαντική απόφαση σχετικά με την εξέλιξη της θεραπείας σου. Ενδεικτικά, στην περίπτωσή μου μας είχε απασχολήσει το θέμα των ακτινοθεραπειών. Είμαι βλέπετε γκρίζα ζώνη για την ιατρική. Πριν μερικούς μήνες, ζητήσαμε την άποψη των Βρετανών ογκολόγων οι οποίοι είπαν ότι με βάση τη νέκρωση του όγκου και την επιτυχία της επέμβασης (long live Mr. Cannon) δεν υπάρχει λόγος επιβάρυνσης με το ρίσκο της ακτινοβολίας. Είναι ούτως ή άλλως ήδη τόσο μικρή η πιθανότητα επανεμφάνισης με βάση τα έως τώρα στοιχεία που δεν αξίζει να ρισκάρεις ένα μελλοντικό νέο όγκο ή άλλη τοξικότητα. Με βάση αυτό είχαμε καταλήξει ότι δεν θα χρειαστούν και έτσι καλύψαμε τη μέγιστη δυνατή δόση φαρμάκων ΧΜΘ. Τώρα, μήνες αργότερα φιλοτιμήθηκε να απαντήσει και η Mayo Clinic, η οποία λέει "ήξεις αφίξεις". Λέει ότι σε άτομα με τα δικά μου στοιχεία ακτινοβολεί σήμερα με βάση ένα τυχαίο πρωτόκολλο (αυτούς ναι εκείνους όχι) ώστε σε μια 3ετία να αποδείξει κατά πόσον έχει νόημα η ακτινοθεραπεία ή όχι. Η γιατρός μου εδώ, ως αμερικανοσπουδαγμένη και με προυπηρεσία στη Mayo προτείνει να το λάβουμε υπ' όψιν. Έχεις λοιπόν εδώ 2 σχολές με τη μία (Ευρώπη) να λέει ότι δεν χρειάζεται και την άλλη (Αμερική) να λέει ότι δεν ξέρει αν βοηθάει αλλά ας το ρισκάρουμε. Το καλό είναι ότι σε αυτή τη διαδικασία συμμετέχει και ο ασθενής, αντίθετα με το Αττικό νοσοκομείο π.χ. όπου δεν μου έλεγαν καν τι πρωτόκολλο ακολουθούν, σαν να μην είχα δικαίωμα να συμμετέχω στη διαδικασία. Τώρα έχω στα χέρια μου τα δεδομένα, ποσοστά, πιθανότητες, papers και η τελική απόφαση είναι σε μένα.
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010
Σεμινάριο για σκληρά νεύρα.
Λόγω της κατάστασης μου, ειδικά λίγους μήνες πριν που ήμουν περισσότερο κλεισμένος μέσα, γράφτηκα σε ένα εξ αποστάσεως σεμινάριο με θέμα Συστήματα Οργάνωσης ERP. Με τις βασικές μου σπουδές σε Ψηφιακά Συστήματα και ένα master στα τελειώματα με αντικείμενο τα συστήματα υποστήριξης αποφάσεων. Ο οδηγός σπουδών έλεγε:
"Προς την κατεύθυνση αυτή, το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Συστήματα Οργάνωσης
ERP» αναπτύχθηκε με απώτερο σκοπό την εξοικείωση των συμμετεχόντων σχετικά με την
τεχνολογία των ERP συστημάτων. Μετά το πέρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο εκπαιδευόμενος θα είναι σε θέση να:
-γνωρίζει τη λειτουργία του βιβλίου αποθήκης, του βιβλίου παραγωγής και κοστολογίου,
καθώς και το περιεχόμενο της αναλυτικής λογιστικής, προκειμένου να έχει τη δυνατό-
τητα να προσδιορίζει το κόστος τόσο εξωλογιστικά όσο και εσωλογιστικά,
-κατανοεί τον τρόπο λειτουργίας των συστημάτων ERP, τις επιμέρους λειτουργίες τους
και τη σημασία των συστημάτων αυτών στην λειτουργία ενός σύγχρονου οργανισμού
και
-αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από την υιοθέτηση και τη χρήση
ενός συστήματος ERP."
Κάθε bullet και ένα μάθημα. Λέω λοιπόν ότι με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να ζητά από έναν απόφοιτο Λυκείου ή ένα λογιστή να υλοποιήσει ένα ERP, θα αγγίζει το ίδιο εγκυκλοπαιδικά και το κομμάτι της λογιστικής, θα προσφέρει μια βάση για τη σύνδεση μεταξύ των δύο χώρων.
Στην αρχή του μαθήματος πήραμε ένα pdf με "έντυπο υλικό" το οποίο συνόδευε η οδηγία ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό, αλλά απαιτείται η παρακολούθηση από την ηλεκτρονική πλατφόρμα. Στην πλατφόρμα αυτή υπήρχε απλώς μια δομή σαν .chm με τα κείμενα από το pdf αυτούσια. Δεν ξανά ασχολήθηκα. Διάβαζα το pdf και κάθε εβδομάδα έδινα τα τεστ. Το αντικείμενο ωστόσο ξέφυγε. Ήταν φανερό ότι είναι φτιαγμένο από λογιστή ή τέλος πάντων ΜΗ τεχνικό και θεωρούσε δεδομένες πολλές γνώσεις λογιστικής. Στην πορεία κατέληξα να απαντώ κυρίως στις θεωρητικές ερωτήσεις και κάποιες πιο απλές ασκήσεις σχετικές συνήθως με το βιβλίο αποθήκης. Το μάθημα τελείωσε και μας δόθηκε τελική εργασία η οποία αφορά αναλυτική λογιστική, όπου φυσικά δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα πέραν του τρόπου με τον οποίο δουλεύει.
Εφόσον το πρόγραμμα απευθύνεται (κατά τον οδηγό) σε:
-αποφοίτους ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της ημεδαπής και της αλλοδαπής
-αποφοίτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με συναφή στο αντικείμενο εργασιακή εμπειρία
αναρωτιέμαι αν στο επόμενο μάθημα με αντικείμενο πια τα ERP θα έπρεπε να υπάρχει ύλη σχετική με σχεδιασμό ERP, ανάλυση απαιτήσεων ή ακόμα και υλοποίηση ΑΝ θέλουμε να λέμε ότι κάνουμε κάτι σωστά και ΟΧΙ με βάση το τι ξέρουμε.
Σε γενικές γραμμές αισθάνομαι ότι τα 700 ευρώ που στοιχίζει είναι πολλά για το προσφερόμενο υλικό αλλά και ότι είναι πρόχειρα σχεδιασμένο με βάση τους διαθέσιμους καθηγητές και γνώσεις. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα ζητήσεις από έναν απόφοιτο λογιστικής να γράψει κώδικα, μη ζητάς κι από μένα να μάθω αναλυτική λογιστική.
"Προς την κατεύθυνση αυτή, το Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα «Συστήματα Οργάνωσης
ERP» αναπτύχθηκε με απώτερο σκοπό την εξοικείωση των συμμετεχόντων σχετικά με την
τεχνολογία των ERP συστημάτων. Μετά το πέρας της εκπαιδευτικής διαδικασίας, ο εκπαιδευόμενος θα είναι σε θέση να:
-γνωρίζει τη λειτουργία του βιβλίου αποθήκης, του βιβλίου παραγωγής και κοστολογίου,
καθώς και το περιεχόμενο της αναλυτικής λογιστικής, προκειμένου να έχει τη δυνατό-
τητα να προσδιορίζει το κόστος τόσο εξωλογιστικά όσο και εσωλογιστικά,
-κατανοεί τον τρόπο λειτουργίας των συστημάτων ERP, τις επιμέρους λειτουργίες τους
και τη σημασία των συστημάτων αυτών στην λειτουργία ενός σύγχρονου οργανισμού
και
-αντιλαμβάνεται τα πλεονεκτήματα που απορρέουν από την υιοθέτηση και τη χρήση
ενός συστήματος ERP."
Κάθε bullet και ένα μάθημα. Λέω λοιπόν ότι με τον ίδιο τρόπο που δεν μπορεί να ζητά από έναν απόφοιτο Λυκείου ή ένα λογιστή να υλοποιήσει ένα ERP, θα αγγίζει το ίδιο εγκυκλοπαιδικά και το κομμάτι της λογιστικής, θα προσφέρει μια βάση για τη σύνδεση μεταξύ των δύο χώρων.
Στην αρχή του μαθήματος πήραμε ένα pdf με "έντυπο υλικό" το οποίο συνόδευε η οδηγία ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι αρκετό, αλλά απαιτείται η παρακολούθηση από την ηλεκτρονική πλατφόρμα. Στην πλατφόρμα αυτή υπήρχε απλώς μια δομή σαν .chm με τα κείμενα από το pdf αυτούσια. Δεν ξανά ασχολήθηκα. Διάβαζα το pdf και κάθε εβδομάδα έδινα τα τεστ. Το αντικείμενο ωστόσο ξέφυγε. Ήταν φανερό ότι είναι φτιαγμένο από λογιστή ή τέλος πάντων ΜΗ τεχνικό και θεωρούσε δεδομένες πολλές γνώσεις λογιστικής. Στην πορεία κατέληξα να απαντώ κυρίως στις θεωρητικές ερωτήσεις και κάποιες πιο απλές ασκήσεις σχετικές συνήθως με το βιβλίο αποθήκης. Το μάθημα τελείωσε και μας δόθηκε τελική εργασία η οποία αφορά αναλυτική λογιστική, όπου φυσικά δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα πέραν του τρόπου με τον οποίο δουλεύει.
Εφόσον το πρόγραμμα απευθύνεται (κατά τον οδηγό) σε:
-αποφοίτους ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της ημεδαπής και της αλλοδαπής
-αποφοίτους δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με συναφή στο αντικείμενο εργασιακή εμπειρία
αναρωτιέμαι αν στο επόμενο μάθημα με αντικείμενο πια τα ERP θα έπρεπε να υπάρχει ύλη σχετική με σχεδιασμό ERP, ανάλυση απαιτήσεων ή ακόμα και υλοποίηση ΑΝ θέλουμε να λέμε ότι κάνουμε κάτι σωστά και ΟΧΙ με βάση το τι ξέρουμε.
Σε γενικές γραμμές αισθάνομαι ότι τα 700 ευρώ που στοιχίζει είναι πολλά για το προσφερόμενο υλικό αλλά και ότι είναι πρόχειρα σχεδιασμένο με βάση τους διαθέσιμους καθηγητές και γνώσεις. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα ζητήσεις από έναν απόφοιτο λογιστικής να γράψει κώδικα, μη ζητάς κι από μένα να μάθω αναλυτική λογιστική.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Τι να μας πει πια ο καρκίνος;
Το 2003-4 ήταν για μένα μια πολύ άσχημη χρονιά. Είδα τη μητέρα μου, στα 44 της, να παλεύει άσκοπα ένα επιθετικό καρκίνο για να σβήσει νικημένη σε 11 μόλις μήνες. Αν και δεν ήξερα στ' αλήθεια τη σοβαρότητα της κατάστασης, υπήρξε μια στιγμή κοντά στους 6 μήνες που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Μου πήρε καιρό να συνέλθω. Ήταν πέρα από μητέρα, η καλύτερη παρέα μου σε αυτό το σπίτι. Ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Για λίγο, κάθε αρρώστια και κάθε πόνος μου έφερνε στο μυαλό καρκίνο. Θεωρούσα πια ότι είναι κάτι οικείο βλέπεις, όχι κάτι που συμβαίνει στους άλλους αλλά και σε εμάς. Έξι χρόνια μετά, καθισμένος στην καρέκλα ενός ιατρείου, άκουσα τον ορθοπεδικό-ογκολόγο να λέει ότι θέλει βιοψία στο πόδι μου γιατί μπορεί να είναι σάρκωμα, καρκίνος. Πάνιασα. Φοβήθηκα. Όλα γύρισαν πίσω στο μυαλό μου. Θεραπείες, ταλαιπωρία, θάνατος. Μου είχε πει τότε ο γιατρός "Να λες καλά να είναι κανένας όγκος να τον καθαρίσουμε να ησυχάσουμε, μην είναι καμιά μόλυνση και σε πάει χρόνια". Τι μαλακίες λέει σκεφτόμουν. Καρκίνος ρε. 11 μήνες πέρασαν. 3 θεραπείες στο Αττικό, άλλες 13 στο Ιασώ, χειρουργείο στην Αγγλία, φυσιοθεραπείες, ταλαιπωρία ναι. Αλλά είμαι εδώ. Και η λέξη καρκίνος δε με φοβίζει πια. Όπως δεν πρέπει να φοβίζει κανέναν. Παλαιότερα τα είχε πει θυμάμαι και ο αρκούδος εδώ. Ψηλά το κεφάλι και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Με τάξη, προσοχή και επιλογή γιατρών.
Περίμενα ότι θα κατέληγα στο ότι το 2010 θα ήταν η πιο άσχημη χρονιά της ζωής μου. Ήταν δύσκολη ναι, αλλά το 2003 παραμένει χειρότερο. Είναι τελικά χειρότερο να βλέπεις τον άλλο να δίνει τον αγώνα της ζωής του και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις, παρά να παλεύεις για τη δική σου.
Περίμενα ότι θα κατέληγα στο ότι το 2010 θα ήταν η πιο άσχημη χρονιά της ζωής μου. Ήταν δύσκολη ναι, αλλά το 2003 παραμένει χειρότερο. Είναι τελικά χειρότερο να βλέπεις τον άλλο να δίνει τον αγώνα της ζωής του και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις, παρά να παλεύεις για τη δική σου.
Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010
Συντεταγμένες
Σε ένα μπαλκόνι θα ήθελα απόψε να είμαι. Όχι από αυτά που μας έμαθαν οι πολυκατοικίες, τους στενούς ακάλυπτους διαδρόμους. Τα άλλα, που στόλιζαν χρόνια πριν ξύλινα σπίτια, προεξοχές τριγυρισμένες με παράθυρα και κεντημένη λευκή δαντέλα για κουρτίνα.
Το ένα μου παράθυρο να κοιτά το φωτισμένο δρόμο. Ψυχή δε θα είχε αυτή την εποχή. Κανένα αμάξι θα πέρναγε αραιά και που με τα φαναράκια του και το κουδούνι να ξυπνάει τους πεζούς. Το αριστερό παράθυρο πιο σκοτεινό, κοιτά προς το λόφο που είναι η Σχολή. Ένα δυο φώτα ξεχωρίζουν κάπου εκεί στο βάθος σημάδι πώς κάποιος είναι κι από εκεί. Το δεξί, το δυνατό χαρτί, τα φώτα της Πριγκήπου, πιο πέρα τα αντικρινά της Πόλης.
Με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι, με τη Μαρία να χαζεύει ένα περιοδικό, να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο και να περιμένω τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.
Το ένα μου παράθυρο να κοιτά το φωτισμένο δρόμο. Ψυχή δε θα είχε αυτή την εποχή. Κανένα αμάξι θα πέρναγε αραιά και που με τα φαναράκια του και το κουδούνι να ξυπνάει τους πεζούς. Το αριστερό παράθυρο πιο σκοτεινό, κοιτά προς το λόφο που είναι η Σχολή. Ένα δυο φώτα ξεχωρίζουν κάπου εκεί στο βάθος σημάδι πώς κάποιος είναι κι από εκεί. Το δεξί, το δυνατό χαρτί, τα φώτα της Πριγκήπου, πιο πέρα τα αντικρινά της Πόλης.
Με ένα ζεστό φλιτζάνι τσάι, με τη Μαρία να χαζεύει ένα περιοδικό, να ξεφυλλίζω ένα βιβλίο και να περιμένω τα πράγματα να μπούνε στη θέση τους.
Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010
Χριστούγεννα
τις τελευταίες δυο μέρες στολίστηκε το mall, η Κηφισιά, η Πολιτεία και μερικά σπίτια στη γειτονιά μου. άθελά μου δεν σκέφτηκα ευτυχισμένα χριστούγεννα, αλλά τα περυσινά σκατά. πονούσα πολύ πέρυσι στις γιορτές. παραμονή πρωτοχρονιάς την πέρασα ξαπλωμένος σε καναπέ με ένα 37.4 και να μην ξέρω τι έχω. φέτος οι πόνοι είναι χειρότεροι αλλά εγώ αντέχω περισσότερα. φέτος έχω πατερίτσα και μαλλί σκίνχεντ. αλλά και μόνο το γεγονός ότι έμαθα τι είχα και που ξέρω ότι καθάρισα με κάνει να νιώθω καλύτερα. Να ψάχνεστε παιδιά. Μην λέτε δεν είναι τίποτα, για πάνω από καμια εβδομάδα.
Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010
19 μέρες!
Τόσο χρειάστηκε μέχρι να βρεθεί κάποιος να παρατηρήσει ή να σχολιάσει την εγκυρότητα του παρακάτω
ποστ . Ένα πρωί μετά την τακτική μου επίσκεψη σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να γίνει μια έρευνα πάνω στο θέμα αυτό. Και μετά λέω ποιος θα το έπαιρνε στα σοβαρά. Έγραψα λοιπόν την παραπάνω δημοσίευση εξ' ολοκλήρου από το μυαλό, με τραβηγμένα από τα μαλλιά ονόματα (Harshcrap, Poopshare) για να δω αν θα βρισκόταν κανεις να το σχολιάσει. Πέρα από 2 σοβαρά σχόλια στο blog μου, σήμερα ελλείψει ειδήσεων το είδα αναδημοσιευμένο κι αλλού! Γελάω ακόμη!
ποστ . Ένα πρωί μετά την τακτική μου επίσκεψη σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να γίνει μια έρευνα πάνω στο θέμα αυτό. Και μετά λέω ποιος θα το έπαιρνε στα σοβαρά. Έγραψα λοιπόν την παραπάνω δημοσίευση εξ' ολοκλήρου από το μυαλό, με τραβηγμένα από τα μαλλιά ονόματα (Harshcrap, Poopshare) για να δω αν θα βρισκόταν κανεις να το σχολιάσει. Πέρα από 2 σοβαρά σχόλια στο blog μου, σήμερα ελλείψει ειδήσεων το είδα αναδημοσιευμένο κι αλλού! Γελάω ακόμη!
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Ιατρικό ανακοινωθέν
Ενημέρωσις. Το πρωτόκολλο ορίζει 14 θεραπείες. Έχοντας κάνει κάποιες δόσεις στο Αττικό (όχι ζωολογικό πάρκο, αν και τα ζώα εκεί θα έχουν καλύτερη μεταχείριση) μου είχαν πει ότι γλυτώνω την 14η 5ημερη. Με βάση αυτά, και με μια δυο χαμένες μέρες από εδώ κι εκεί, ήξερα ότι 6-7/12 θα κάνω την τελευταία μου μονοήμερη και τέλος. Change of plans. Ξαναμετρήθηκαν οι δόσεις και οι αντιστοιχίες και προκύπτει ότι για την τελευταία πενθήμερη είμαι καλυμμένος μόνο ως προς το ένα φάρμακο. Άρα κατά τις 20/12 έχω μια πενθήμερη. Το μόνο παρήγορο είναι ότι το φάρμακο αυτό δεν απαιτεί παραμονή στο νοσοκομείο, αλλά θα πηγαίνω κάθε μέρα για 2 ώρες, θα παίρνω τη δόση μου και θα επιστρέφω για κουραμπιέδες. Ναι, δεν είναι εμετογόνο οπότε δε θέλει κορτιζόνη, οπότε επιτρέπεται ζάχαρη και αλάτι. Καλά Χριστούγεννα είπα; Δεν είπα...
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Projections
Στο σπίτι στο Ταξίμ, υπήρχε μια πίσω βεράντα καλυμμένη με τζαμαρία και παράθυρα που άνοιγαν. Στο σπίτι εκείνο πήγαινα ως τα δώδεκά μου χρόνια για διακοπές Χριστούγεννα και Πάσχα, στον παππού και τη γιαγιά. Μουντές μέρες συνήθως, με κρύο, με την υπέροχη μυρωδιά του καυσαέριου. Ο παππούς, καλά ακόμη, έκοβε κομμάτια το μπαγιάτικο ψωμί και πηγαίναμε σε εκείνη τη βεράντα. Πετούσαμε τις μπουκιές και κατέβαιναν γλάροι κυρίως για να φάνε. Κάποτε τις έπιαναν και στον αέρα ακόμη. Όμορφες στιγμές. Κανονίζω να πάω στην Πόλη για μερικές μέρες. Κι επειδή είναι χειμώνας, δε θα πάω στο νησί αλλά στον ίδιο δρόμο που πήγαινα μικρός.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
O κ. Καβουράκης και το ταξίδι του
Το παρακάτω είναι μια μικρή ιστορία που έγραψα και απευθύνεται σε παιδιά που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν καρκίνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτό που πέρασα εγώ τώρα στα 28 μου δεν πρέπει να το περνάει κανένα παιδί. Είναι απόδειξη ότι δεν είναι τα πάντα "εν σοφία". Για να απαλύνω κάπως την κατάσταση λοιπόν έγραψα αυτό το μικρό κειμενάκι. Πολλοί θα βαρεθείτε να το διαβάσετε. Λογικό καθώς απευθύνεται σε παιδιά και έχει συγκεκριμένο σκοπό. Προστατέυεται με άδεια Creative Commons, καθώς θεωρώ απαράδεκτο το να βγουν λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά απαραίτητο να κυκλοφορήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σκέφτομαι αν βρεθεί ένας σκιτσογράφος με κέφι να το κάνουμε ένα pdf και να το στείλουμε στην κ. Βαρδινογιάννη για να το διαθέσει (αν φυσικά της αρέσει) στα παιδιά που νοσηλεύονται στην κλινική. Αυτά.
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Μικρές στιγμές
Σήμερα το απόγευμα βγήκα για περπάτημα, λίγο μετά που έπεσε η νύχτα. Στον πεζόδρομο του Χαλανδρίου κοντά, ο οποίος παρεμπιπτόντως μύριζε έντονα ακαθαρσίες, πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι τα μαγαζιά μέχρι πριν μερικά λεπτά δούλευαν κανονικά. Μπροστά στα Ζάρα στάθηκα και ακούμπησα στον τοίχο να ξεκουραστώ, στηριζόμενος στην πατερίτσα. Καπέλο δε φορούσα γιατί το μαλλί πονάει όταν είναι οι μέρες του να πέσει, άλλωστε το έχω ξυρίσει. Μια κυρία κοντά στα 55-60 πέρασε μπροστά μου, στάθηκε για μια στιγμή και με κοίταξε στα μάτια. Άνοιξε το στόμα σα να ήθελε κάτι να πει, να ρωτήσει, δεν έβγαλε όμως φωνή. Έστριψε το κεφάλι και προχώρησε. Τότε και μόνο πρόσεξα το αφύσικα κοντό και άβαφο μαλλί της και κατάλαβα ότι ήθελε να πει "Ξέρω".
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Κοινωνικά δίκτυα και τουαλέτα
Πείτε την αλήθεια. Όλοι εμείς με τα smartphones έχουμε μπει στη διαδικασία να τα χρησιμοποιήσουμε στη τουαλέτα. Μήπως όμως πρέπει να επανεξετάσουμε τη χρήση αυτή; Μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Χάρσκραπ, στην Καλιφόρνια έρχεται να μας προβληματίσει ως προς την επίδραση της χρήσης του κινητού επί το έργον στην υγεία μας. Αρχικά σε δείγμα 124 κατόχων smartphones το συντριπτικό 86% παραδέχτηκε ότι το έχει χρησιμοποιήσει στη λεκάνη, ενώ το 48% σε μόνιμη βάση. Οι κυριότερες χρήσεις είναι παιχνίδια (52%), κοινωνικά δίκτυα(39%) ενώ μόλις το 8% το χρησιμοποιεί για την πλοήγηση στον Ιστό. Το πρόβλημα είναι ότι σύμφωνα με την έρευνα, και με βάση τα λεγόμενα του καθηγητή Κοινωνικής Πληροφορικής κ. Πούπσερ ότι η χρήση αυτή επιμηκύνει την παραμονή μας στην τουαλέτα κατά 6 λεπτά μ.ο. γεγονός που οδηγεί σε προβλήματα με κυριότερο την παρουσίαση αιμορροΐδων. Σκεφτείτε το λοιπόν διπλά την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείτε να διαβάσετε τα tweet των φίλων σας στη λεκάνη!
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Με αφορμή τον αέρα
Με τον αέρα να φυσάει τις δυο τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει στο μυαλό ένα τραγούδι. Με αυτή την αφορμή σκέφτηκα ένα top 5 τραγουδιών με θέμα τον αέρα, στα πρότυπα του #twitter_playlist του αγαπητού @skoukios. Πάμε;
1. Nina Simone - Wild is the Wind
2. Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Ξυλούρης - Μέσα μου ο αέρας που φυσά
3. Jimi Hendrix - And the wind cries Mary
4. Saxon - Ride like the wind (we all love hair metal)
5. Λιζέτα Καλημέρη - Ήτανε αέρας
1. Nina Simone - Wild is the Wind
2. Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Ξυλούρης - Μέσα μου ο αέρας που φυσά
3. Jimi Hendrix - And the wind cries Mary
4. Saxon - Ride like the wind (we all love hair metal)
5. Λιζέτα Καλημέρη - Ήτανε αέρας
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Και εξηγούμαι...
Γραφικός, γκρινιάρης δεν πα να λέτε... Όταν σε μια δημοκρατική διαδικασία, βλέπεις γύρω σου τον κόσμο που έχεις ίση δύναμη, ας πιστεύουν ότι θέλουν, ας ψηφίζουν ότι τους κατέβει, είναι ένα πράγμα που δεν δέχομαι. Φτάνω έξω από την τάξη που ψηφίζω, 15 άτομα ουρά. Με το καπελάκι στο φρεσκοξυρισμένο κεφάλι και τις πατερίτσες είναι εμφανές ότι δεν διασκεδάζω όρθιος. Περιμένω αμήχανα να βρεθεί ΕΝΑΣ που να πει "Ρε παιδιά λίγο στην άκρη να περάσει ο άνθρωπος". Από 15 άτομα, δε βρέθηκε ούτε ένας. Για να μη σχολιάσω τις κλώσσες που καθόντουσαν στις 3 καρέκλες απ' έξω και έκαναν σαν να είμαι αόρατος. Τελικώς έστειλα τον αδερφό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, ο οποίος με πέρασε μέσα ενώ οι της ουράς δεν έκαναν καν αρκετά στην άκρη, μήπως και βρεθούν κατά λάθος 1 ή 2 θέσεις πίσω. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια εξουσία και δύναμη με μένα; Να τους βράσω.
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
Εντυπώσεις από μια εμπορική βόλτα
Χθές πήγα μια βόλτα στο The Mall.
Είδα μια μητέρα να ταΐζει το μικρό μωράκι της με το μπιμπερό. Σκέφτηκα ότι αν ήμουν μωράκι θα εκνευριζόμουν αν με εβγαζαν βόλτα και με τάιζαν στο δρόμο ή έστω σε ένα παγκάκι.
Είδα δύο παππούδες να πίνουν καφεδάκι από τα Starbucks. Φορούσαν το κλασικό μπερέ παππού. Κάποια στιγμή μιλούσαν ταυτόχρονα στο κινητό. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσαν μεταξύ τους. Τους χάρηκα ξέρεις...
Πήγα στο Via Espresso. Πήρα ένα πανέμορφο μπρικάκι espresso Bialetti. Ο κύριος που εργάζεται εκεί ήταν εξυπηρετικότατος, είχαμε μια ευχάριστη κουβέντα, κέρασε και καφεδάκι. Το προτείνω.
Εκνευρίστηκα στα Marks and Spencer, το μόνο μαγαζί που μπήκα μέσα κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Είχαν προσπαθήσει να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα ρόυχα μέσα στο κατάστημα, δεν ειχαν αφήσει πρακτικά διαδρόμους. Παρατήρησα ότι τα περισσότερα μαγαζιά είναι μη προσβάσιμα για ΑΜΕΑ. Εγώ με τις πατερίτσες ζόρικα χώραγα, πόσο μάλλον ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Α και έτσι για να γελάσετε! Στο Golden Hall υπάρχουν θέσεις αναπήρων κόντά στις κυλιόμενες, όπου δεν υπάρχει ασανσέρ. Οι άλλες θέσεις αναπήρων, έχουν δίπλα ασανσέρ αλλά όχι ταμείο για να πληρώσεις το πάρκινγκ. #fail?
Είδα μια μητέρα να ταΐζει το μικρό μωράκι της με το μπιμπερό. Σκέφτηκα ότι αν ήμουν μωράκι θα εκνευριζόμουν αν με εβγαζαν βόλτα και με τάιζαν στο δρόμο ή έστω σε ένα παγκάκι.
Είδα δύο παππούδες να πίνουν καφεδάκι από τα Starbucks. Φορούσαν το κλασικό μπερέ παππού. Κάποια στιγμή μιλούσαν ταυτόχρονα στο κινητό. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσαν μεταξύ τους. Τους χάρηκα ξέρεις...
Πήγα στο Via Espresso. Πήρα ένα πανέμορφο μπρικάκι espresso Bialetti. Ο κύριος που εργάζεται εκεί ήταν εξυπηρετικότατος, είχαμε μια ευχάριστη κουβέντα, κέρασε και καφεδάκι. Το προτείνω.
Εκνευρίστηκα στα Marks and Spencer, το μόνο μαγαζί που μπήκα μέσα κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Είχαν προσπαθήσει να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα ρόυχα μέσα στο κατάστημα, δεν ειχαν αφήσει πρακτικά διαδρόμους. Παρατήρησα ότι τα περισσότερα μαγαζιά είναι μη προσβάσιμα για ΑΜΕΑ. Εγώ με τις πατερίτσες ζόρικα χώραγα, πόσο μάλλον ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Α και έτσι για να γελάσετε! Στο Golden Hall υπάρχουν θέσεις αναπήρων κόντά στις κυλιόμενες, όπου δεν υπάρχει ασανσέρ. Οι άλλες θέσεις αναπήρων, έχουν δίπλα ασανσέρ αλλά όχι ταμείο για να πληρώσεις το πάρκινγκ. #fail?
Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010
Ευτυχία, η υποκειμενική
Η ζωή χωρίζεται σε περιόδους μεταβλητού μεγέθους και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Που, πώς, γιατί, για πόσο, με ποιόν, είναι λίγα από τα ερωτήματα που αφορούν την κάθε περίοδο. Ανεξαρτήτως των απαντήσεων μέσα μας στήνεται μια διαμόρφωση αποθήκευσης τους μαζί με τα χαρακτηριστικά τους. Και ενώ οι απαντήσεις στα περισσότερα ερωτήματα είναι σαφείς και αντικειμενικές, το πώς, δηλαδή η ποιότητα της περιόδου αλλάζει ανάλογα με τη ματιά σου όταν κάνεις την ανάκληση. Να, τώρα που έχω μετακομίσει στο ημιυπόγειο του σπιτιού ας πούμε είναι μέρες που αγανακτώ με το χάλι μου, με τις πατερίτσες που κουβαλάω, με την κάλτσα που δεν μπορώ να βάλω. Στιγμές όμως, και όχι παραπάνω, κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω τα γιασεμιά, τους ιβίσκους, τις τριανταφυλλιές, το γάτο να κοιμάται και καταλαβαίνω ότι είναι μια πλευρά του σπιτιού που δεν είχα ποτέ προσέξει. Δεν είναι αρκετή για να με κρατήσει όμως. Μέρες τώρα ετοιμάζομαι να φύγω. Περιμένω να ανακτήσω πλήρως το πόδι, να τελειώσω τις θεραπείες και να επιστρέψω στα Εξάρχεια. Δεν έχω άσχημες αναμνήσεις από εκεί βλέπεις. Καμία. Σαν όλα τα στραβά να μου συνέβησαν απ' όταν ήρθα εδώ πάνω. Αρρώστιες, θάνατοι, ταλαιπωρία, όλα εδώ. Και βλέπω την επιστροφή μου στη Βαλτετσίου σαν κάθαρση. Σαν το σάρκωμα να ήταν το τελευταίο χαρτί της δυστυχίας και ότι τώρα είναι σειρά μου να παίξω. Να πάρω μαζί μου τη Μ. και να ηρεμήσω για ένα εξάμηνο μέχρι να ξαναβρώ τους ρυθμούς μου. Άλλοι λένε μετά την αρρώστια θα κάνω ένα ταξίδι. Εγώ θέλω να πάω σπίτι.
Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010
Νέα και ελευθερίες
Πρώτα τα νέα! Ότι εξετάσεις έκανα ήταν πεντακάθαρες, I am strong as an ox! Απομένουν 4 θεραπείες, οι οποίες ενδεχομένως να γίνουν 3! Έφτασα στην μέγιστη δόση ενός φαρμάκου που με ταλαιπωρούσε πολύ με τη 48ωρη αντλία και την 2η φλέβα, οπότε οι μικρές μου θεραπείες θα κρατάνε πλέον 1 νύχτα και οι μεγάλες κανονικά 5. Τελειώνω και πλέον το νιώθω μέσα μου πιο έντονα από ποτέ. Πρέπει να εντείνω την αποκατάσταση του ποδιού με περισσότερες ασκήσεις.
Στα πιο βαριά τώρα.
Όταν σου λένε ότι έχεις καρκίνο ασπρίζεις. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Φοβάσαι και αν πεις ότι δε φοβάσαι είσαι ψεύτης. Στην πορεία βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων, αν πάει καλά και βρεις μια σχετική διαύγεια σταματάς να φοβάσαι και ασχολείσαι με άλλα πράγματα και μια πιο φιλοσοφική θεώρηση της κατάστασής σου. Αν εξαιρέσουμε το φρικτό πόνο που περνάς κατά καιρούς, είτε από το ίδιο το σάρκωμα, είτε από το χειρουργείο, είτε από τα ενεσάκια το μεγαλύτερο κακό του καρκίνου για μένα ήταν η έλλειψη επιλογών. Και ζητώ συγγνώμη από όσους περνάνε μια νόσο με κακά προγνωστικά και προσβάλλω με τα προβλήματά μου.
Αφενός στο ιατρικό κομμάτι. Δεν έχεις επιλογές πέρα από το ποιόν γιατρό θα εμπιστευτείς. Ακόμη κι αυτό όμως καθορίζεται σχεδόν αυτόματα. Δεν μπορείς να πεις ότι δε θα κάνεις χημειοθεραπείες ή επέμβαση ή ενεσάκια. Αλλά αυτά εμπίπτουν και στο ποστ περί ηρωισμού.
Στην καθημερινότητα τα πράγματα είναι χειρότερα. Το πρόγραμμά σου διαμορφώνεται από το πρόγραμμα των θεραπειών. Δεν μπορείς να μπεις σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο γιατί έχεις χαμηλά λευκά. Έπρεπε να περιμένω να ανοίξουν οι θερινοί για να πάω σινεμά και τώρα το έκοψα.
Μικρές απολαύσεις της ζωής, απλές κλασικές δεν μπορείς πια να τις έχεις. Το έχω πει πολλές φορές. Να οδηγήσεις, να καπνίσεις ένα πούρο, να κολυμπήσεις, να πιεις ένα τζίν, να κάνεις έρωτα δεν είναι επιλογές σου. Να πάρεις το αυτοκίνητο ότι ώρα να 'ναι και να πας να πιεις ένα ποτό. Να φοβάσαι τη βροχή μην σε κλείσει στο σπίτι. Ειδικά όταν γύρισα από την Αγγλία και είχα ανάγκη άλλους για τα πιο βασικά πράγματα πήγαινα να τρελαθώ. Και τώρα ακόμη το μπάνιο π.χ. με δυσκολεύει.
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ! Από το Γενάρη ήταν 9 μήνες γκάστρωμα και μέχρι τις 30/11 που θα τελειώσω είναι ουκ ολίγες ημέρες αλλά τουλάχιστον είναι εκεί. Βλέπω την ημερομηνία στον ορίζοντα και μπορώ πια και προχωράω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί τελευταία είχα λυγίσει κάπως.
Στα πιο βαριά τώρα.
Όταν σου λένε ότι έχεις καρκίνο ασπρίζεις. Σε λούζει κρύος ιδρώτας. Φοβάσαι και αν πεις ότι δε φοβάσαι είσαι ψεύτης. Στην πορεία βλέπεις την εξέλιξη των πραγμάτων, αν πάει καλά και βρεις μια σχετική διαύγεια σταματάς να φοβάσαι και ασχολείσαι με άλλα πράγματα και μια πιο φιλοσοφική θεώρηση της κατάστασής σου. Αν εξαιρέσουμε το φρικτό πόνο που περνάς κατά καιρούς, είτε από το ίδιο το σάρκωμα, είτε από το χειρουργείο, είτε από τα ενεσάκια το μεγαλύτερο κακό του καρκίνου για μένα ήταν η έλλειψη επιλογών. Και ζητώ συγγνώμη από όσους περνάνε μια νόσο με κακά προγνωστικά και προσβάλλω με τα προβλήματά μου.
Αφενός στο ιατρικό κομμάτι. Δεν έχεις επιλογές πέρα από το ποιόν γιατρό θα εμπιστευτείς. Ακόμη κι αυτό όμως καθορίζεται σχεδόν αυτόματα. Δεν μπορείς να πεις ότι δε θα κάνεις χημειοθεραπείες ή επέμβαση ή ενεσάκια. Αλλά αυτά εμπίπτουν και στο ποστ περί ηρωισμού.
Στην καθημερινότητα τα πράγματα είναι χειρότερα. Το πρόγραμμά σου διαμορφώνεται από το πρόγραμμα των θεραπειών. Δεν μπορείς να μπεις σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο γιατί έχεις χαμηλά λευκά. Έπρεπε να περιμένω να ανοίξουν οι θερινοί για να πάω σινεμά και τώρα το έκοψα.
Μικρές απολαύσεις της ζωής, απλές κλασικές δεν μπορείς πια να τις έχεις. Το έχω πει πολλές φορές. Να οδηγήσεις, να καπνίσεις ένα πούρο, να κολυμπήσεις, να πιεις ένα τζίν, να κάνεις έρωτα δεν είναι επιλογές σου. Να πάρεις το αυτοκίνητο ότι ώρα να 'ναι και να πας να πιεις ένα ποτό. Να φοβάσαι τη βροχή μην σε κλείσει στο σπίτι. Ειδικά όταν γύρισα από την Αγγλία και είχα ανάγκη άλλους για τα πιο βασικά πράγματα πήγαινα να τρελαθώ. Και τώρα ακόμη το μπάνιο π.χ. με δυσκολεύει.
ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ! Από το Γενάρη ήταν 9 μήνες γκάστρωμα και μέχρι τις 30/11 που θα τελειώσω είναι ουκ ολίγες ημέρες αλλά τουλάχιστον είναι εκεί. Βλέπω την ημερομηνία στον ορίζοντα και μπορώ πια και προχωράω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί τελευταία είχα λυγίσει κάπως.
Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010
Ψήφος χωρίς εμπιστοσύνη
Στο στρατό περνάς το σοκ πρώτη φορά. Βλέπεις γύρω σου νέα παιδιά να πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι το κέντρο του κόσμου και απειλείται από παντού. Βλέπεις άλλους να τους είναι πιο εύκολο να πιστεύουν σε μια οποιαδήποτε ανώτερη δύναμη παρά στη θεωρία του Δαρβίνου. Το χειρότερο, βλέπεις άτομα να λένε ότι τα ΜΑΤ έκαναν καλά που έδερναν συνταξιούχους γιατί α) ήταν η δουλειά τους β) έπρεπε να προστατευθούν. Για λόγους σαν κι αυτούς δεν αισθάνομαι καλά όταν πάω να ψηφίσω. Αισθάνομαι μαλάκας όταν καταλαβαίνω ότι με την ψήφο μου πρέπει να σταθώ απέναντι σε αυτούς, στις γιαγιάδες με τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια, σε αυτούς που πήραν μετάταξη και ο βουλευτής τους πλήρωσε τα εισιτήρια για να πάνε να τον ψηφίσουν, σε εκείνους που περιμένουν μια θέση στο δημόσιο.
Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010
Αφυπνιστική εμπειρία
Έτσι το λέει ο Γιάλομ. Ένας περαστικός καρκίνος είναι κλασικό παράδειγμα. Σε μαθαίνει να ζεις τη ζωή σε επίπεδο πέρα από το καθημερινό. Φιλοσοφείς περισσότερο τα πράγματα. Εκλογές, καβγάδες, παρεξηγήσεις, φίλοι που γίνονται γνωστοί, εργασίες. Μετά την αφυπνιστική σου εμπειρία αρχικά τα παραπάνω σε αφήνουν αδιάφορο αυτομάτως. Έχεις άλλα πιο σημαντικά πράγματα να ασχοληθείς. Μόλις η εμπειρία αρχίσει να σβήνει, να απομακρύνεται, απλώς σκέφτεσαι πια σε δύο βήματα. Αρχικά λειτουργείς όπως παλιά. Εκνευρίζεσαι, στενοχωριέσαι, αγχώνεσαι. Μερικά λεπτά αργότερα όμως σαν αναμνησιακά χτυπάει μέσα σου η εμπειρία. Και όλα σβήνονται πίσω από το σύννεφο που σηκώνει. Στο βιβλίο του ΓΙάλομ μια γυναίκα λέει "Γιατί έπρεπε να μάθω να ζω τώρα που το σώμα μου είναι γεμάτο καρκίνο". Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά εμείς που βιώνουμε την εμπειρία και we live to tell the story και να απολαύσουμε τη νέα πραγματικότητα. Αυτή τη νέα ζωή περιμένω γι' αυτό και ανυπομονώ. Ακούω μέσα κραυγές μέσα στο μυαλό μου να φωνάζουν "τελείωνεεε", σαν να εξαρτάται από εμένα. Έχω σχεδιάσει όμορφα πράγματα για το χρόνο που έρχεται. Όχι όλα χρήσιμα ή λογικά, αλλά ποιός τη χέζει πια τη λογική με το συμπάθειο;
Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010
Περί θανάτου, μνήμης,
Να μια νύχτα σαν κι αυτή έρχεται να σβήσει τα περί γαιδάρου και υπομονής. Ξύπνιος από τις 3 με πόνους σε όλους το σώμα από τον αυξητικό παράγοντα, να μην μπορεις να ησυχάσεις ούτε με Lonalgal.
Διαβαζω το "Στον κήπο του Επίκουρου, αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Χωρίς ακόμη να μου έχει αγγίξει την ανησυχία περί θανάτου, με οδήγησε σε μια απλή σκέψη που μοιράστηκα και στο twitter. Αφήνοντας κάτω το βιβλίο και πιάνοντας τη συσκευή του κινητού αυθόρμητα θέλησα να καλέσω τον νεκρό παππού μου και σε δεύτερη σκέψη τη μητέρα μου. Τελικώς η έννοια της ανυπαρξίας του εαυτού μας ή ενός αγαπημένου ατόμου ίσως δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο. Με πόση φυσικότητα έψαξα στις επαφές για 1-2 δεύτερα μέχρι να αναλογιστώ το μάταιο της πράξης...
Λες κι αν τους τα πεις θα αλλάξει κάτι. "Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονούν την πίκρια της ζωής...τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν." Μαβίλης.
Και θυμήθηκα τη Χάλκη και τα καλοκαίρια εκεί, αλλά και τις άλλες γιορτές στην Πόλη. Ο παππούς πριν τον καθίσει το Πάρκινσον στην καρέκλα, με σιδερωμένα κοστούμια να ανεβοκατεβαίνει στο Πατριαρχείο, φέρνοντας πάντα μια σοκολάτα. Και όλες οι καλές κυρίες του νησιού, κατά τις έξι, λίγο μετά το κάλεσμα του χότζα, έβαζαν τα καλά τους και κατέβαιναν να υποδεχτούν τους συζύγους στη βαπορόσκαλα, να πιούν ένα τσάι στο λιμάνι παρέα με τους γλάρους και το σούρουπο να ανηφορίσουν προς το σπίτι. Το σπίτι συνήθως ξύλινο, ίσως αναπαλαιωμένο, σαν αυτά που βλέπετε στο Κισμέτ, με τη μυρωδιά του παλιού, του ζεστού.
Πριν ένα χρόνο, όταν νόμιζα ότι είμαι καλά είχα γράψει αυτό:
Κάτω από πεύκα μεγαλώσαν οι ψυχές μας
κι εμείς ψηλώσαμε πιο γρήγορα από αυτά.
Γλιστρώντας στη θάλασσα με τις βελόνες
ρουφήξαμε την αύρα απ' το ρετσίνι σαν να ήταν αγριεμένο κύμα.
Και δε σκεφτήκαμε στιγμή ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει.
Σε δεκαπέντε χρόνια.
Ότι θα φτάναμε να θυμηθούμε με νοσταλγία τις απλές εκείνες μέρες
που παίζαμε με τις σανίδες στο νησί.
Κάτω από τα πεύκα.
Είχαμε και το χειμώνα πεύκα γύρω μας
μα δεν τα αγγίξαμε ποτέ. Σα να μην ήταν τα ίδια δέντρα,
σαν να μύριζαν πόλη και ξένο.
Και περιμένουμε το χρόνο να κυλήσει για να επιστρέψουμε.
Θα 'ρθει ο καιρός. Αρκεί να κρατήσουμε άκόμα έναν χειμώνα.
Πόσο μέσα έπεσα...
Διαβαζω το "Στον κήπο του Επίκουρου, αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου". Χωρίς ακόμη να μου έχει αγγίξει την ανησυχία περί θανάτου, με οδήγησε σε μια απλή σκέψη που μοιράστηκα και στο twitter. Αφήνοντας κάτω το βιβλίο και πιάνοντας τη συσκευή του κινητού αυθόρμητα θέλησα να καλέσω τον νεκρό παππού μου και σε δεύτερη σκέψη τη μητέρα μου. Τελικώς η έννοια της ανυπαρξίας του εαυτού μας ή ενός αγαπημένου ατόμου ίσως δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο. Με πόση φυσικότητα έψαξα στις επαφές για 1-2 δεύτερα μέχρι να αναλογιστώ το μάταιο της πράξης...
Λες κι αν τους τα πεις θα αλλάξει κάτι. "Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονούν την πίκρια της ζωής...τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν: θέλουν – μα δε βολεί να λησμονήσουν." Μαβίλης.
Και θυμήθηκα τη Χάλκη και τα καλοκαίρια εκεί, αλλά και τις άλλες γιορτές στην Πόλη. Ο παππούς πριν τον καθίσει το Πάρκινσον στην καρέκλα, με σιδερωμένα κοστούμια να ανεβοκατεβαίνει στο Πατριαρχείο, φέρνοντας πάντα μια σοκολάτα. Και όλες οι καλές κυρίες του νησιού, κατά τις έξι, λίγο μετά το κάλεσμα του χότζα, έβαζαν τα καλά τους και κατέβαιναν να υποδεχτούν τους συζύγους στη βαπορόσκαλα, να πιούν ένα τσάι στο λιμάνι παρέα με τους γλάρους και το σούρουπο να ανηφορίσουν προς το σπίτι. Το σπίτι συνήθως ξύλινο, ίσως αναπαλαιωμένο, σαν αυτά που βλέπετε στο Κισμέτ, με τη μυρωδιά του παλιού, του ζεστού.
Πριν ένα χρόνο, όταν νόμιζα ότι είμαι καλά είχα γράψει αυτό:
Κάτω από πεύκα μεγαλώσαν οι ψυχές μας
κι εμείς ψηλώσαμε πιο γρήγορα από αυτά.
Γλιστρώντας στη θάλασσα με τις βελόνες
ρουφήξαμε την αύρα απ' το ρετσίνι σαν να ήταν αγριεμένο κύμα.
Και δε σκεφτήκαμε στιγμή ότι το καλοκαίρι θα τελειώσει.
Σε δεκαπέντε χρόνια.
Ότι θα φτάναμε να θυμηθούμε με νοσταλγία τις απλές εκείνες μέρες
που παίζαμε με τις σανίδες στο νησί.
Κάτω από τα πεύκα.
Είχαμε και το χειμώνα πεύκα γύρω μας
μα δεν τα αγγίξαμε ποτέ. Σα να μην ήταν τα ίδια δέντρα,
σαν να μύριζαν πόλη και ξένο.
Και περιμένουμε το χρόνο να κυλήσει για να επιστρέψουμε.
Θα 'ρθει ο καιρός. Αρκεί να κρατήσουμε άκόμα έναν χειμώνα.
Πόσο μέσα έπεσα...
Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010
Τικ τακ
Ξεκίνησα το Φλεβάρη και έλεγα το καλοκαίρι η επέμβαση και από το φθινόπωρο καλά. 8-12 κύκλους κάνεις λένε. Έχω κάνει 9. Ρωτάω πόσους ακόμη; Απ' την Τρίτη περιμένω υπομονετικά να μάθω το μαγικό νούμερο. Να δω πότε θα μπω για τελευταία φορά για χημειοθεραπεία, πότε θα γυρίσει η ζωή μου στους ρυθμούς της. Χωρίς να μετράω λευκά, να κάνω ενεσάκια που με ξαγρυπνούν στους πόνους, με μαλλιά, να έχω πια μόνο την αποκατάσταση του ποδιού σαν να πέρασα ένα ελαφρύ ατύχημα, να λέω ότι έπεσα απ' τη σκάλα. Είμαστε υποχρεωμένοι να σου πούμε, είναι θέμα πρωτοκόλλου και δεν αλλάζει. Έτσι μου είπαν. Και σήμερα; "Υπολόγισε μέχρι Δεκέμβρη". Μετράω από δω, μετράω από εκεί. Λέω άντε να είναι άλλες τρεις. Μετράω τις μέρες, τελειώνω αρχές Νοέμβρη. Που είναι ο ένας μήνας; Ξαφνικά δε το θέμα ακτινοθεραπεία επηρεάζει το θέμα χημειοθεραπεία, κι ας έλεγαν ότι δεν παίζει ρόλο και δεν υπάρχει πίεση χρόνου για να ζητήσουμε άποψη από τους ξένους. Και να εγώ που σήμερα περίμενα να ακούσω 2-3,-4 ένα νούμερο, να βάλω μια ημερομηνία ορόσημο στην κωλοκατάσταση που έχω μπλέξει, όπως είχα πριν την 7/7, πάλι βρέθηκα στο κενό. Και έχω βαρεθεί να ακούω ατάκες του στιλ:
"έφαγες το γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσεις;"
Φάε κι εσύ ένα γάιδαρο και μετά μιλάμε.
"δεν κοιτάς που όλα πάνε μια χαρά;"
Αυτό έλειπε κιόλας. Δε φοβάμαι και γι' αυτό εκνευρίζομαι.
"Ε τώρα για 1 μήνα πάνω ένα κάτω, μετά θα ξεγνοιάσεις".
Δεν είχα έγνοια ποτέ, παρά μόνο τους τελευταίους 7 μήνες. Πλέον κάθε μέρα με βαραίνει. Αισθάνομαι ότι σπατάλησα πολύ χρόνο για κάτι που δεν επέλεξα.
Το να γίνεις καλά είναι το 99% της δουλειάς του γιατρού. Το να νιώθεις καλά είναι το άλλο 1. Και εγώ δε νιώθω καλά.
"έφαγες το γάιδαρο, στην ουρά θα κολλήσεις;"
Φάε κι εσύ ένα γάιδαρο και μετά μιλάμε.
"δεν κοιτάς που όλα πάνε μια χαρά;"
Αυτό έλειπε κιόλας. Δε φοβάμαι και γι' αυτό εκνευρίζομαι.
"Ε τώρα για 1 μήνα πάνω ένα κάτω, μετά θα ξεγνοιάσεις".
Δεν είχα έγνοια ποτέ, παρά μόνο τους τελευταίους 7 μήνες. Πλέον κάθε μέρα με βαραίνει. Αισθάνομαι ότι σπατάλησα πολύ χρόνο για κάτι που δεν επέλεξα.
Το να γίνεις καλά είναι το 99% της δουλειάς του γιατρού. Το να νιώθεις καλά είναι το άλλο 1. Και εγώ δε νιώθω καλά.
Παρασκευή 17 Σεπτεμβρίου 2010
Ανταπόκριση από το Ιασώ
Απευθείας ανταπόκριση από Ιασώ αυτή τη φορά. Η θεραπεία κυλά ομαλά όπως πάντα. Περιμένω μέχρι την Κυριακή να γνωρίζω τον ακριβή αιρθμό των θεραπειών που θα χρειαστώ ακόμη και συνεπώς πότε θα ξενοιασω προσωρινώς έστω. Στο κομμάτι του Ιασώ και χάος, μεγάλη πρόοδος. Το φαγητό μου έπαψε να έρχεται στην πλαστική καραβάνα, ενώ πλέον μου λένε τι φαγητό έχει και αναλόγως μπορώ να ζητήσω κάτι άλλο. Καταπληκτική η πατατοσαλάτα σήμερα. Ωστόσο ως σωστός σπασαρχίδας ενημέρωσα τη γιατρό μου ώστε να ζητήσει να καθιερωθεί το ίδιο σύστημα για όλους τους ασθενείς που κάνουν χημειοθεραπείες. Είναι ιδιαίτερη κατάσταση, δεν ξέρω αν διαβάσατε και την επιστολή του κ.Μαμαλάκη, αλλά πραγματικά μπορεί να σε ενοχλούν τα πιο περίεργα πράγματα, οι πιο απλές οσμές.
Μου ζήτησαν να βγάλω ένα μενού με φαγητά για να προτείνουν, ωστόσο καταλαβαίνω ότι στον κάθε ασθενή είναι διαφορετικά αυτά που τον ενοχλούν γιατί λειτουργούν αναμνησιακά. Εμένα π.χ. με ενοχλεί πλέον η μυρωδιά του κάρυ και της μπριζόλας στο τηγάνι, γιατί τα έφαγα 2 φορές γυρνώντας από θεραπείες. Να τώρα τα σκέφτηκα και αηδίασα.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Ακούω για άτομα που τους έρχεται ναυτία απλώς περνώντας έξω από το Ιασώ... Καλά είμαι λοιπόν.
Μου ζήτησαν να βγάλω ένα μενού με φαγητά για να προτείνουν, ωστόσο καταλαβαίνω ότι στον κάθε ασθενή είναι διαφορετικά αυτά που τον ενοχλούν γιατί λειτουργούν αναμνησιακά. Εμένα π.χ. με ενοχλεί πλέον η μυρωδιά του κάρυ και της μπριζόλας στο τηγάνι, γιατί τα έφαγα 2 φορές γυρνώντας από θεραπείες. Να τώρα τα σκέφτηκα και αηδίασα.
Κι αυτό δεν είναι τίποτα. Ακούω για άτομα που τους έρχεται ναυτία απλώς περνώντας έξω από το Ιασώ... Καλά είμαι λοιπόν.
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
Προς φίλους οδηγούς
Οδηγώ από το 2005. Δεν έχω παρκάρει ποτέ, μα ποτέ μου παράνομα. Έλεγα πάντα ότι δεν θέλω να δυσκολέψω τη ζωή κανενός. Εδώ και δύο μήνες είμαι με πατερίτσες. Η κυκλοφορία μου στο δρόμο είναι ένας δρόμος μετ' εμποδίων. Σα να μη φτάνουν οι κακοτεχνίες, οι λακούβες, η γλίτσα, τα σπασμένα πεζοδρόμια, έχω και τους οδηγούς. Στην καλύτερη περίπτωση παρκάρουν στις γωνίες μπροστά στις ράμπες αναπήρων. Στη χειρότερη παρκάρουν κάθετα επάνω στο πεζοδρόμιο. Υπάρχουν δε σημεία στα οποία μονίμως υπάρχουν αμάξια παρακαρισμένα παράνομα. Μπροστά στον κινηματογράφο Αβάνα στο Χαλάνδρι π.χ., παρκάρει πάντα το ίδιο αμάξι από το απόγευμα και μετά. Και οι Δελτάδες πίνουν τον καφέ τους δίπλα στο Γρηγόρη. Αυτός ο διαχωρισμός τροχαίας και αστυνομίας είναι κάτι που δεν κατάλαβα ποτε... Παρανομία δεν είναι ούτως ή άλλως;
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αν περνώντας από το πεζοδρόμιο -όσο απομένει- γδαρω το αμάξι με την πατερίτσα ή "σκοντάψω" πάνω στο καπώ του, φταίω; Οφείλω να τον αποζημιώσω;
Μακάρι να μη βρεθείτε στη θέση μου αγαπητοί οδηγοί.
Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, αν περνώντας από το πεζοδρόμιο -όσο απομένει- γδαρω το αμάξι με την πατερίτσα ή "σκοντάψω" πάνω στο καπώ του, φταίω; Οφείλω να τον αποζημιώσω;
Μακάρι να μη βρεθείτε στη θέση μου αγαπητοί οδηγοί.
Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010
Περι ηρωισμού
Με αφορμή 2 tweets αυτές τις μέρες, μπήκα στον προβληματισμό του τι είναι ήρωας. Στη δική μου θεώρηση, ήρωας είναι εκείνος που σε μια κρίσιμη κατάσταση επιλέγει να φερθει ηρωικά, δεν δειλιάζει αλλά μένει και παλεύει. Δείχνει έτσι τη γενναιότητα του που τον διαχωρίζει από τους άλλους. Κάποιος είχε πει ότι ήρωας δεν είναι εκείνος που δεν δειλιάζει, αλλά εκείνος που δειλιάζει πέντε λεπτά αργότερα από τους υπόλοιπους.
Στη δική μου περίπτωση δε νομίζω ότι είναι θέμα ηρωισμού. Δεν επέλεξα να πολεμήσω με έναν καρκίνο. Πολεμάω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Αν σου πουν ότι έχεις μια οποιαδήποτε επιλογή ή το να πεθάνεις δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να επιλέξεις την άλλη. Απλή λογική θέλει.
Ίσως πρέπει να έχεις βρεθεί στη θέση μου για να καταλάβεις την ψυχολογία μου. Ίσως απ΄έξω να φαίνομαι σαν ένα άτομο που έχει ένα δύσκολο αγώνα και συνεχίζει να γελάει και να χαζολογάει ανέμελα στο twitter. Μα δεν είναι έτσι. Απλώς δεν έχω επιλογές. Και αυτό από μόνο του μου έχει στοιχίσει πολύ.
Σου λένε χημειοθεραπείες, επέμβαση, πατερίτσες, πάλι χημειοθεραπείες, φυσιοθεραπείες, όχι θάλασσα, όχι πούρο, όχι αλκοολ, όχι χαμηλές καρέκλες, όχι... Όλες οι επιλογές σου είναι κομμένες. Ακολουθείς γραμμικά αυτό που πρέπει γιατί μόνο έτσι θα είσαι εδώ σε 5 χρόνια.
Στη δική μου περίπτωση δε νομίζω ότι είναι θέμα ηρωισμού. Δεν επέλεξα να πολεμήσω με έναν καρκίνο. Πολεμάω γιατί δεν έχω άλλη επιλογή. Αν σου πουν ότι έχεις μια οποιαδήποτε επιλογή ή το να πεθάνεις δεν χρειάζεται να είσαι ήρωας για να επιλέξεις την άλλη. Απλή λογική θέλει.
Ίσως πρέπει να έχεις βρεθεί στη θέση μου για να καταλάβεις την ψυχολογία μου. Ίσως απ΄έξω να φαίνομαι σαν ένα άτομο που έχει ένα δύσκολο αγώνα και συνεχίζει να γελάει και να χαζολογάει ανέμελα στο twitter. Μα δεν είναι έτσι. Απλώς δεν έχω επιλογές. Και αυτό από μόνο του μου έχει στοιχίσει πολύ.
Σου λένε χημειοθεραπείες, επέμβαση, πατερίτσες, πάλι χημειοθεραπείες, φυσιοθεραπείες, όχι θάλασσα, όχι πούρο, όχι αλκοολ, όχι χαμηλές καρέκλες, όχι... Όλες οι επιλογές σου είναι κομμένες. Ακολουθείς γραμμικά αυτό που πρέπει γιατί μόνο έτσι θα είσαι εδώ σε 5 χρόνια.
Μας δουλεύει η Digea?
Με αφορμή την έναρξη εκπομπής των νέων καναλιών από την Αίγινα, έστειλα ένα mail στη Digea για να ρωτήσω πότε θα προστεθούν και στον Υμηττό. Συγκεκριμένα:
" Προσθτέθηκαν χθες νεα κανάλια τα οποία εκπέμπονται από Αίγινα. Εμείς που πιάνουμε από Υμηττό πότε θα τα απολαύσουμε; "
Δυο μέρες μετά πήρα την παρακάτω απάντηση:
"Αγαπητέ κύριε Λαλά, καλησπέρα σας.
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για το ενδιαφέρον σας.
Σχετικά με το ερώτημα που μας θέσατε σας ενημερώνουμε ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί περιφερειακής εμβέλειας (0-6 TV, ATTICA TV, EXTRA CHANNEL-3, HIGH TV, MAD TV, MTV GREECE, NICKELODEON και SPORT TV) με βάση το νομικό πλαίσιο εκπέμπονται ψηφιακά μέσω της Digea μόνο από το κέντρο εκπομπής της Αίγινας.
Η συχνότητα και το κέντρο εκπομπής περιγράφονται στις σχετικές για τον κάθε τηλεοπτικό σταθμό αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), ενώ οι τεχνικές παράμετροι της ψηφιακής εκπομπής (συντεταγμένες, υψόμετρο, ισχύς εκπομπής) προδιαγράφονται στο άρθρο 14, του Νόμου 3592/2007, σε συνδυασμό με την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161/2008.
Σας γνωρίζουμε ότι στο site μας www.digea.gr, στην κατηγορία «Είμαι Ιδιώτης», υπάρχει ενότητα «Συχνές Ερωτήσεις», η οποία εμπλουτίζεται συνεχώς και μπορείτε να ανατρέξετε για περισσότερες πληροφορίες. "
Λέω εγώ είμαι βλάκας, και πάω στο FAQ. Εκεί αναφέρεται ότι συνιστάται να στρίψεις την κεραία προς Αίγινα για να τα πιάσεις. Εφόσον εκπέμπονται ΜΟΝΟ από Αίγινα γιατί συνιστάται; Είναι υποχρεωτικό και παράλογο εάν μένεις στο Γέρακα γιατί έχεις ένα βουνό στη μέση.
Είναι απαράδεκτη η στάση της εταιρίας και δημοσιουπαλληλική η απάντησή τους.
" Προσθτέθηκαν χθες νεα κανάλια τα οποία εκπέμπονται από Αίγινα. Εμείς που πιάνουμε από Υμηττό πότε θα τα απολαύσουμε; "
Δυο μέρες μετά πήρα την παρακάτω απάντηση:
"Αγαπητέ κύριε Λαλά, καλησπέρα σας.
Θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε για το ενδιαφέρον σας.
Σχετικά με το ερώτημα που μας θέσατε σας ενημερώνουμε ότι οι τηλεοπτικοί σταθμοί περιφερειακής εμβέλειας (0-6 TV, ATTICA TV, EXTRA CHANNEL-3, HIGH TV, MAD TV, MTV GREECE, NICKELODEON και SPORT TV) με βάση το νομικό πλαίσιο εκπέμπονται ψηφιακά μέσω της Digea μόνο από το κέντρο εκπομπής της Αίγινας.
Η συχνότητα και το κέντρο εκπομπής περιγράφονται στις σχετικές για τον κάθε τηλεοπτικό σταθμό αποφάσεις του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), ενώ οι τεχνικές παράμετροι της ψηφιακής εκπομπής (συντεταγμένες, υψόμετρο, ισχύς εκπομπής) προδιαγράφονται στο άρθρο 14, του Νόμου 3592/2007, σε συνδυασμό με την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) 21161/2008.
Σας γνωρίζουμε ότι στο site μας www.digea.gr, στην κατηγορία «Είμαι Ιδιώτης», υπάρχει ενότητα «Συχνές Ερωτήσεις», η οποία εμπλουτίζεται συνεχώς και μπορείτε να ανατρέξετε για περισσότερες πληροφορίες. "
Λέω εγώ είμαι βλάκας, και πάω στο FAQ. Εκεί αναφέρεται ότι συνιστάται να στρίψεις την κεραία προς Αίγινα για να τα πιάσεις. Εφόσον εκπέμπονται ΜΟΝΟ από Αίγινα γιατί συνιστάται; Είναι υποχρεωτικό και παράλογο εάν μένεις στο Γέρακα γιατί έχεις ένα βουνό στη μέση.
Είναι απαράδεκτη η στάση της εταιρίας και δημοσιουπαλληλική η απάντησή τους.
Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010
Το βάρος μιας γραμμής.
4 deep tension ράμματα και 60 clips. Τόσα χρειάστηκαν εξωτερικά για να κλείσει το χειρουργείο στο πόδι μου. Παραμέσα δεν ξέρω τι έγινε. Είδα μόνο την απόδειξη με τα ανταλλακτικά και ξέρω ότι κουβαλάω πλέον ένα κομμάτι μέταλλο. Η γραμμή ωστόσο που ξεκινά από τη μέση και φτάνει λίγο πάνω από το γόνατο είναι πιο βαριά από το τιτάνιο. Να, είναι που πρώτη φορά με την αρρώστια αυτή κατάλαβα τη φθαρτότητα του ανθρώπου. Την προσωρινότητα των πάντων. Και η γραμμή αυτή θα μείνει μέχρι να σβήσω για να κάνει μια σημαντική δουλειά, εξίσου με εκείνη του μετάλλου. Να με στηρίζει.
Σε κάθε κρίσιμη μέρα της ζωής μου από εδώ και εμπρός, πριν από μια συνεντευξη για δουλειά, πριν από μια παρουσίαση, θα αρκεί μια ματιά στον καθρέφτη βγαίνοντας από το μπάνιο για να θυμηθώ ότι τίποτα δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα. Να μου θυμίζει ότι στη ζωή μου έφτασα κοντά στο να χαθώ -αν ειχε κανει μετάσταση ο Ewing, θα ειχα 20% πιθανότητα να ζήσω-, ότι πέρασα 1 χρόνο με πόνο που δε φανταζόμουν οτι υπάρχει, ότι σπατάλησα ώρες και μέρες σε κρεβάτια νοσοκομείων.
Ο χρόνος σε κάνει βλέπεις να τα ξεχνάς όλα αυτά. Παρασύρεσαι πάλι στην καθημερινότητα. Η γραμμή όμως θα είναι εκεί, σα λάφυρο, να σου θυμίζει γιατί είσαι ακόμα εδώ στα αλήθεια. Και δεν είναι άλλο από το να ζεις.
Σε κάθε κρίσιμη μέρα της ζωής μου από εδώ και εμπρός, πριν από μια συνεντευξη για δουλειά, πριν από μια παρουσίαση, θα αρκεί μια ματιά στον καθρέφτη βγαίνοντας από το μπάνιο για να θυμηθώ ότι τίποτα δεν έχει σημασία στην πραγματικότητα. Να μου θυμίζει ότι στη ζωή μου έφτασα κοντά στο να χαθώ -αν ειχε κανει μετάσταση ο Ewing, θα ειχα 20% πιθανότητα να ζήσω-, ότι πέρασα 1 χρόνο με πόνο που δε φανταζόμουν οτι υπάρχει, ότι σπατάλησα ώρες και μέρες σε κρεβάτια νοσοκομείων.
Ο χρόνος σε κάνει βλέπεις να τα ξεχνάς όλα αυτά. Παρασύρεσαι πάλι στην καθημερινότητα. Η γραμμή όμως θα είναι εκεί, σα λάφυρο, να σου θυμίζει γιατί είσαι ακόμα εδώ στα αλήθεια. Και δεν είναι άλλο από το να ζεις.
Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Ιασω και χάος.
Να 'μαι πάλι στο Ιασώ. Μου έφεραν το βραχιολάκι με τα στοιχεία μου το οποίο ευγενικα δεν φορεσα αλλα αφησα δίπλα μου, σε περιπτωση που χρειαστει να παω για καποια εξεταση να το βαλω. Ερχεται η διευθυνουσα λοιπον με υφακι και λεει οτι ειναι στις υποχρεωσεις του νοσηλευομενου για την ασφαλεια του να το φοραει. Και παλι της λεω οτι καταλαβαινω τη χρηση του αλλα δεν το θελω. Επιμενει. Της απαντω λοιπον οτι αντι να ασχολειται με το γελοιο βραχιολακι της ας κοιταξει να φτιαξει ενα μπανιο που να χωραει μεσα ενα αναπηρικο καροτσι ή ενας ανθρωπος με πατεριτσες! Απανταει: Δεν μπορω να ριξω τα ντουβαρια τωρα κυριε, ενω εσεις μπορειτε να βαλετε το βραχιολακι. Δεν εχετε διαθεση για συζητηση, οποτε δεν σας πιεζω. Και φευγει.
Σε λιγο την ξαναφωναζω. Και της θυμιζω οτι για 700 ευρω υπαρχουν ενα σωρο πραγματα που θα πρεπει να προστεθουν στο ξενοδοχειακο κομματι του νοσοκομειου. Της ανεφερα το πετσοκομμενο ενσυρματο ιντερνετ (προσπαθω να κατεβασω ενα pdf και δεν παιζει γτ ειναι πάνω απο 15μβ), την προσθηκη π.χ. νοβα, το νερο της βρυσης (οι εγγλεζοι εφερναν το πανακριβο εμφιαλωμενο τους καθε πρωι), την βρωμερη τους καραβανα, το γεγονος οτι απο την τελευταια μας συζητηση (δες παλαιοτερο ποστ) δεν αλλαξε τιποτα στο μενου/μαγειρικη αλλά ο σεφ ειπε να μου φτιαχνει προσωπικα οτι ζητησω. Της ειπα οτι το θεμα ειναι να φτιαξει το νοσοκομειο και οχι να βολεψει εμενα. Και τοτε ηρθε ο παρακατω διαλογος:
-Έλληνας δεν είστε;
-Όχι.
-Από που είστε;
-Είμαι πολίτης του κόσμου και περιμενω τις ίδιες υπηρεσίες παντού.
Μετά από αυτό έφυγε. Δηλαδή επειδή είμαι Έλληνας πρέπει να είμαι και μαλάκας;
Σε λιγο την ξαναφωναζω. Και της θυμιζω οτι για 700 ευρω υπαρχουν ενα σωρο πραγματα που θα πρεπει να προστεθουν στο ξενοδοχειακο κομματι του νοσοκομειου. Της ανεφερα το πετσοκομμενο ενσυρματο ιντερνετ (προσπαθω να κατεβασω ενα pdf και δεν παιζει γτ ειναι πάνω απο 15μβ), την προσθηκη π.χ. νοβα, το νερο της βρυσης (οι εγγλεζοι εφερναν το πανακριβο εμφιαλωμενο τους καθε πρωι), την βρωμερη τους καραβανα, το γεγονος οτι απο την τελευταια μας συζητηση (δες παλαιοτερο ποστ) δεν αλλαξε τιποτα στο μενου/μαγειρικη αλλά ο σεφ ειπε να μου φτιαχνει προσωπικα οτι ζητησω. Της ειπα οτι το θεμα ειναι να φτιαξει το νοσοκομειο και οχι να βολεψει εμενα. Και τοτε ηρθε ο παρακατω διαλογος:
-Έλληνας δεν είστε;
-Όχι.
-Από που είστε;
-Είμαι πολίτης του κόσμου και περιμενω τις ίδιες υπηρεσίες παντού.
Μετά από αυτό έφυγε. Δηλαδή επειδή είμαι Έλληνας πρέπει να είμαι και μαλάκας;
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
Θέμα νοοτροπίας ή ιδιοτροπίας;
Τις τελευταίες μέρες άρχισα σιγά σιγά να βγαίνω έξω. Με αρκετή ταλαιπωρία των δικών μου ανθρώπων αλλά και δική μου, σέρνομαι στις πατερίτσες μου με αρκετή επιτυχία. Μέχρι και σινεμά πήγα.
Απόψε πήγα σε μια ταβέρνα κλασική σε μια πλατεία. Καλοκαιρινό τοπίο. Στο διπλανό μεγάλο τραπέζι 2 φαμίλιες με τα παιδιά τους. Τα παιδιά κλασικά φασαριόζικα, να σπρώχνουν τις καρέκλες και να φωνάζουν.
-Θέλω παγωτό.
-Να φάει το φαγητό του πρώτα ο Κωστάκης γιατί θα ζηλέψει.
-Ναι αλλά εγώ θέλω τωρααααα.
Υποφερτά. Μετά άρχισαν να γαυγίζουν μεταξύ τους και ο πατέρας τα κοιτούσε με θαυμασμό. Ο άλλος πατέρας λέει -Σε παρακαλώ παιδί μου, μη φωνάζεις ενοχλεις τον κόσμο.
Ο περήφανος λεει -Δεν πειράζει, ας ενοχλήσουμε και λίγο δεν είναι κακό.
Κάφρε πατέρα που δε σε πειράζει αν το παιδί σου γαυγίζει, που αυριο μεθαυριο θα το στείλεις στο ΤΕΙ Κοζάνης με 0.9, που θα το στείλεις να υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις για να πάρει μόρια για να ξύνεται σε ένα γκισέ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ! Γιατί ένας καρκινοπαθής που παρά τον πόνο του, τα χάπια του, τις πατερίτσες του βρίσκει τις δυνάμεις να βγει έξω δεν το κάνει για να ακούει το παιδί σου που κι αυτό δε φταίει που εσυ είσαι ένα ζώον και μισό.
Αυτά. Τα είπα, ξεθύμανα. Καληνύχτα.
Απόψε πήγα σε μια ταβέρνα κλασική σε μια πλατεία. Καλοκαιρινό τοπίο. Στο διπλανό μεγάλο τραπέζι 2 φαμίλιες με τα παιδιά τους. Τα παιδιά κλασικά φασαριόζικα, να σπρώχνουν τις καρέκλες και να φωνάζουν.
-Θέλω παγωτό.
-Να φάει το φαγητό του πρώτα ο Κωστάκης γιατί θα ζηλέψει.
-Ναι αλλά εγώ θέλω τωρααααα.
Υποφερτά. Μετά άρχισαν να γαυγίζουν μεταξύ τους και ο πατέρας τα κοιτούσε με θαυμασμό. Ο άλλος πατέρας λέει -Σε παρακαλώ παιδί μου, μη φωνάζεις ενοχλεις τον κόσμο.
Ο περήφανος λεει -Δεν πειράζει, ας ενοχλήσουμε και λίγο δεν είναι κακό.
Κάφρε πατέρα που δε σε πειράζει αν το παιδί σου γαυγίζει, που αυριο μεθαυριο θα το στείλεις στο ΤΕΙ Κοζάνης με 0.9, που θα το στείλεις να υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις για να πάρει μόρια για να ξύνεται σε ένα γκισέ. ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ! Γιατί ένας καρκινοπαθής που παρά τον πόνο του, τα χάπια του, τις πατερίτσες του βρίσκει τις δυνάμεις να βγει έξω δεν το κάνει για να ακούει το παιδί σου που κι αυτό δε φταίει που εσυ είσαι ένα ζώον και μισό.
Αυτά. Τα είπα, ξεθύμανα. Καληνύχτα.
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
Καλοκαιρινή ραστώνη
Βγήκα σήμερα μετά την 2η μετεγχειρητική μου χημειοθεραπεία. Κύλησε ομαλά όπως πάντα, το μαλλί με εγκατέλειψε οπως πάντα, θέλω 2 μερούλες να συνέλθω όπως πάντα.
Πρέπει σιγά σιγά να βάλω μπρος τη διπλωματική. Να βάλω το κεφάλι μου να σκεφτεί για κάτι παραγωγικότερο από το Wii, το βραδινό φαγητό, τις σειρές. Έτσι ίσως νιώσω πάλι ότι έχω μια φυσιολογική ζωή. Βέβαια δεν είναι εύκολο. Αφενός έχω ψιλοχάσει την επαφή με το αντικείμενο και θα πρέπει να το πιάσω από την αρχή και αφετέρου δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα. Στα δέκα λεπτά μελέτης αρχίζω να δυσανασχετώ. Αδυνατώ να πιέσω τον εαυτό μου να συνεχίσει. Ίσως χρειαστώ μια αναβολή τελικά.
Κατά τα άλλα όλα καλά.
Πρέπει σιγά σιγά να βάλω μπρος τη διπλωματική. Να βάλω το κεφάλι μου να σκεφτεί για κάτι παραγωγικότερο από το Wii, το βραδινό φαγητό, τις σειρές. Έτσι ίσως νιώσω πάλι ότι έχω μια φυσιολογική ζωή. Βέβαια δεν είναι εύκολο. Αφενός έχω ψιλοχάσει την επαφή με το αντικείμενο και θα πρέπει να το πιάσω από την αρχή και αφετέρου δεν μπορώ να συγκεντρωθώ εύκολα. Στα δέκα λεπτά μελέτης αρχίζω να δυσανασχετώ. Αδυνατώ να πιέσω τον εαυτό μου να συνεχίσει. Ίσως χρειαστώ μια αναβολή τελικά.
Κατά τα άλλα όλα καλά.
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Τους λέω ότι δεν είμαι καλά. Όταν τους ρωτάνε πως παω να λένε χάλια. Δεν είμαι καλά! Τι κι αν βγάλαμε τον όγκο, τι κι αν κάνουμε προληπτικές και μόνο θεραπείες. Συζητάνε και για ακτινοθεραπείες. Περπατάω (lol) με τις πατερίτσες, δεν οδηγώ, δεν μπορω να πάω θάλασσα, δεν μπορώ να πάω για καφέ γιατί δεν ξέρω αν θα βρω αρκετά ψηλή καρέκλα για να καθίσω. Και όταν λένε σε 6 μήνες θα μπορείς να τα κάνεις όλα, απαντώ ότι μπορούσα και πριν 1 χρόνο. Δεν το είχα ανάγκη αυτό. Τρελαίνομαι όταν θέλω 10 λεπτά για να φτάσω στη γωνία. Δε βρίσκω το λόγο να σηκωθώ από το κρεβάτι...
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Συγκρίσεις
Όταν πήγα από το Αττικό στο Ιασώ ένιωσα ότι η διαφορά ήταν τεράστια. Σε κάθε επίπεδο, από εξυπηρέτηση νοσηλευτικού προσωπικού μέχρι καθαριότητα και φαγητό. Το ίδιο έπαθα όταν από το Ιασώ πήγα στο φτηνότερο παρακαλώ Clementine Churchill. Ιδιαίτερα στο κομμάτι του φαγητού, που όπως καταλαβαίνετε από προηγούμενα ποστ με ενδιαφέρει αρκετά, η διαφορά ήταν στο ταΐζω άνθρωπο με το ταΐζω γουρούνια. Κάθε πρωί μαζί με τις ζεστές φρυγανιές, τσάι, βούτυρα, μαρμελάδες ερχόταν και ένας κατάλογος με τα πιάτα ημέρας. Ενδεικτικά: σολωμός ποσέ με λευκή σως με εστραγκόν, ψητή πάπια με πουρέ σελινόριζας, φιλέτο γαλοπούλας με cranberry sauce, λαζάνια, τορτελίνια με ρικότα και σως τυριών, παέγια, αρνάκι tandoori. κάθε πιάτο μπορούσε να συνοδευτεί από new potatoes, roast potatoes, mashed potatoes, chips, steamed basmati rice, green beans, broccoli, carrots, cauliflower. Πέρα της τηγανιτής πατάτας όλα τα άλλα ήταν φρέσκα προιόντα. Κάθε μέρα υπήρχε επιπλέον φρέσκια φρουτοσαλάτα, γλυκό, παγωτά αλλά και ορεκτικά όπως χουμους ή καπνιστό σολωμό. Ο σεφ είχε αστέρι μισελέν.
Τους έλεγες τι ώρα θέλεις το φαγητό σου και ερχόταν σε δίσκο εστιατορίου, με τα ζεστά πιάτα καλυμμένα με μεταλλικό καπάκι και τα κρύα με διαφανή ζελατίνα.
Επιστρέφοντας στο Ιασώ, με την αναμνησιακή ναυτία -μη σας τύχει-, μου φέρνουν τον πλαστικό κλεισμένο δίσκο ο οποίος ανοίγει και πέρα από τη βρωμερή μυρωδιά του κατεψυγμένου κρεμμυδιού, βλέπω ένα πιάτο μπάμιες και μια χοιρινή μπριζόλα βρασμένη και μετά ψημένη για 2-3 λεπτά να πάρει χρώμα. Ακολούθησαν κατεψυγμένο τηγανητό σνίτσελ με πουρε σκόνη, χοιρινά φιλετάκια ομοίως βρασμένα και ψημένα. Μόνο μια κρέπα με ανθότυρο έσωσε κάπως την κατάσταση. Έδειξα στη γιατρό και φίλη μου, μια φώτο από ένα δείπνο στο Λονδίνο με σολωμό ποσέ, γαρίδες κοκτέιλ και μους φράουλας. Με τα πολλά, εχθες ήρθε στο δωμάτιο η διευθύνουσα με τον σεφ να τους πω τις προτάσεις μου για βελτίωση. Τελικώς αντί να ακούσουν τα όσα είχα να μεταφέρω, αρκέστηκαν στο "Όποτε έρχεσαι θα ζητάς από το πρωι τι φαι θες και εγω θα στο φτιάχνω". Όσο κι αν επεμεινα ότι το ζήτημα δεν είναι αυτό αλλά η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών για όλους τους ασθενείς, δεν νομίζω ότι νοιάστηκαν και πολύ. Έμειναν στο ότι ένας πελάτης την είδε Μποτρίνι. "Αυτό είναι σκατά"! Θα αρχίσω λοιπόν να ζητάω πουρέ από φρέσκες πατάτες και μπριζόλα ψημένη εξ' αρχής στη σχάρα, και να στέλνω πίσω τους πλαστικούς στρατιωτικούς τους δίσκους.
Τους έλεγες τι ώρα θέλεις το φαγητό σου και ερχόταν σε δίσκο εστιατορίου, με τα ζεστά πιάτα καλυμμένα με μεταλλικό καπάκι και τα κρύα με διαφανή ζελατίνα.
Επιστρέφοντας στο Ιασώ, με την αναμνησιακή ναυτία -μη σας τύχει-, μου φέρνουν τον πλαστικό κλεισμένο δίσκο ο οποίος ανοίγει και πέρα από τη βρωμερή μυρωδιά του κατεψυγμένου κρεμμυδιού, βλέπω ένα πιάτο μπάμιες και μια χοιρινή μπριζόλα βρασμένη και μετά ψημένη για 2-3 λεπτά να πάρει χρώμα. Ακολούθησαν κατεψυγμένο τηγανητό σνίτσελ με πουρε σκόνη, χοιρινά φιλετάκια ομοίως βρασμένα και ψημένα. Μόνο μια κρέπα με ανθότυρο έσωσε κάπως την κατάσταση. Έδειξα στη γιατρό και φίλη μου, μια φώτο από ένα δείπνο στο Λονδίνο με σολωμό ποσέ, γαρίδες κοκτέιλ και μους φράουλας. Με τα πολλά, εχθες ήρθε στο δωμάτιο η διευθύνουσα με τον σεφ να τους πω τις προτάσεις μου για βελτίωση. Τελικώς αντί να ακούσουν τα όσα είχα να μεταφέρω, αρκέστηκαν στο "Όποτε έρχεσαι θα ζητάς από το πρωι τι φαι θες και εγω θα στο φτιάχνω". Όσο κι αν επεμεινα ότι το ζήτημα δεν είναι αυτό αλλά η βελτίωση της ποιότητας των υπηρεσιών για όλους τους ασθενείς, δεν νομίζω ότι νοιάστηκαν και πολύ. Έμειναν στο ότι ένας πελάτης την είδε Μποτρίνι. "Αυτό είναι σκατά"! Θα αρχίσω λοιπόν να ζητάω πουρέ από φρέσκες πατάτες και μπριζόλα ψημένη εξ' αρχής στη σχάρα, και να στέλνω πίσω τους πλαστικούς στρατιωτικούς τους δίσκους.
Ενημέρωση
Λοιπόοον! Μετά τις 4 χημειοθεραπείες, έκανα μια βόλτα στο Λονδίνο, όπου ο φανταστικός Mr. Cannon μου έβγαλε τον όγκο και τον αντικατέστησε με πρώτης ποιότητος ανταλλακτικά. Μαζί του έφυγαν και λίγοι μυς οπότε τώρα παιδεύομαι λίγο με πόνο, φυσικοθεραπείες, πατερίτσες. Το μενού έχει ακόμη μερικές χημειοθεραπείες (7-8 έκανα ήδη 1) και ίσως και ακτινοθεραπεία, αλλά θα δουμε...
Στο Λονδίνο δεν είχα ξαναπάει, από το λίγο που το είδα όμως πρέπει να είναι μια ωραία πόλη για να ζει κανείς. Πολυπολιτισμική πόλη με υπέροχο καιρό και κτίρια.
Έχουμε ακόμα δρόμο, με άλλη ψυχολογία πλέον...
Στο Λονδίνο δεν είχα ξαναπάει, από το λίγο που το είδα όμως πρέπει να είναι μια ωραία πόλη για να ζει κανείς. Πολυπολιτισμική πόλη με υπέροχο καιρό και κτίρια.
Έχουμε ακόμα δρόμο, με άλλη ψυχολογία πλέον...
Σάββατο 19 Ιουνίου 2010
Κοκορίκο
Στη Μεσογείων είχε παλιά ένα La Pasteria, στο ύψος του Χολαργού. Μετά έγινε Il Gallo Nero. Ο μαύρος κόκκορας. Ένα τίμιο ιταλικό εστιατόριο με κλασική καρμπονάρα, σπαγγέτι με σολωμό και λεμόνι, κεφτεδάκια σε μέγεθος ρεβυθιού με σπαγγέτι. Ωραίο φαγητό και καλές τιμές. Είχαμε πάει αρκετές φορές, σε ευχάριστες και δυσάρεστες φάσεις, σίγουρα σε κάποια επέτειο. Είχα αναμνήσεις από αυτό το εστιατόριο! Μια φορά είχα κλειδωθεί στην τουαλέτα, στον επάνω όροφο, και δεν με άκουγε κανεις! Ωραία. Γελάσατε. Το μαγαζί έκλεισε τον περασμένο χειμώνα. Και το δωμάτιό μου στο Ιασώ κοιτάζει την σκονισμένη του ταμπέλα, και συναγωνιζόμαστε σε μαυρίλα και απογοήτευση για το που είμαστε σήμερα εγώ και ο μαύρος κόκκορας. Απλώς εγώ μέσα μου ξέρω ότι ένα πρωι θα σηκωθώ γερά στα πόδια μου και θα κακκαρίσω δυνατά να ξυπνήσω όσους μπορώ...
Σάββατο 15 Μαΐου 2010
Είναι ώρες που χάνω το κέφι μου.
Hope there's someone
Who'll take care of me
When I die, will I go
Hope there's someone
Who'll set my heart free
Nice to hold when I'm tired
There's a ghost on the horizon
When I go to bed
How can I fall asleep at night
How will I rest my head
Oh I'm scared of the middle place
Between light and nowhere
I don't want to be the one
Left in there, left in there
There's a man on the horizon
Wish that I'd go to bed
If I fall to his feet tonight
Will allow rest my head
So here's hoping I will not drown
Or paralyze in light
And godsend I don't want to go
To the seal's watershed
Hope there's someone
Who'll take care of me
When I die, Will I go
Hope there's someone
Who'll set my heart free
Nice to hold when I'm tired
Δευτέρα 10 Μαΐου 2010
Παράδειγμα 2ο
Όταν έμενα στα Εξάρχεια, πολλές φορές ξεκινούσα από το σπίτι και περπατούσα είτε μέχρι το Θησείο είτε μέχρι το Ζάππειο, από κέντρο ή Κολωνάκι. Απ' όταν μετακομίσαμε, πολλές φορές κατεβαίνω στο κέντρο και κάνω τις ίδιες διαδρομές, πάντα με το κορίτσι μου αγκαλιά. Είναι κι αυτό για μένα μια από τις χαρές της ζωής. Ένας βραδινός περίπατος στη σκασμένη από τη ζέστη καλοκαιρινή Αθήνα, στάση για μπύρα στα μισά, βιτρίνες, κόσμος να πηγαινοέρχεται. Χάζι στην τελική. Ακόμα και ο αέρας που μπαίνει από το παράθυρο του αυτοκινήτου όπως φεύγεις από το κέντρο και ανεβαίνεις είναι μια στιγμή ευτυχίας.
Τα κυκλικά ερείπια
Πριν μερικά χρόνια κουβάλαγα στις διακοπές ένα βιβλίο-τούβλο. Χόρχε Λουις Μπόρχες, Άπαντα Πεζά. Δεν το είχα διαβάσει όλο. Ένα διήγημα ωστόσο μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Μου είχε ανοίξει το μυαλό σαν να κοιτάζα ένα πίνακα του Escher.
Το κείμενο λέγεται The Circular ruins, και είναι διαθέσιμο εδώ. Αφιερώστε λίγο χρόνο να πλάσετε την εικόνα των όσων διαβάζετε.
Το κείμενο λέγεται The Circular ruins, και είναι διαθέσιμο εδώ. Αφιερώστε λίγο χρόνο να πλάσετε την εικόνα των όσων διαβάζετε.
Κυριακή 2 Μαΐου 2010
Τρίτη 27 Απριλίου 2010
Διακοπές
Από αυριο θα ειμαι σε διακοπές στο Ιασώ. Θα επιστρέψω από κυριακή-δευτέρα. Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα.
Δευτέρα 26 Απριλίου 2010
Κυριακή 25 Απριλίου 2010
Παράδειγμα πρώτο
Μου αρέσει πολύ η οδήγηση. Και δεν εννοώ να τρέχω ή να κάνω επικίνδυνα πράγματα αλλά απλώς να μπαίνω στο αυτοκίνητο και να οδηγώ ακόμα και άσκοπα. Ειδικά με τη Μ δίπλα μου. Έτσι, πολλές Κύριακές ξεκινώντας το πρωί κάναμε μίνι εκδρομές συνήθως προς την αγαπημένη μου θάλασσα, περπατούσαμε στην παραλία και μετά από ένα ουζάκι επιστρέφαμε αργά το απόγευμα ανανεωμένοι σαν να λείπαμε χρόνια. Παλαιά Φώκαια, Λίμνη Ηραίου, Νέα Αρτάκη βότσαλα που με έχουν κατα καιρούς ηρεμήσει.
Τετάρτη 21 Απριλίου 2010
Δεν ειναι απλό
Ας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Μου έχουν πει ότι έχω σάρκωμα Ewing. Όγκο. Καρκίνο. Το πήρα χαμπάρι νωρίς γιατί είχα την τύχη να πιέσω το πόδι λίγο παραπάνω και να κάνει φλεγμονή. Συνήθως το παίρνεις χαμπάρι όταν πας να σηκωθείς και σπάει το κόκκαλο. Μου έχουν πει να μην ανησυχώ. Ανήκω στην κατηγορία ασθενών με υψηλή πιθανότητα μόνιμης ίασης. Κατά >90% όταν τελειώσω θα έχω καθαρίσει μια και καλή. Ταλαιπωρούμαι. Αρκετά. Χημειοθεραπείες μέχρι τον Ιούνιο, απομόνωση για να μην αρρωστήσω, τρυπήματα κάθε μέρα, επέμβαση, και μετά βλέπουμε τι άλλο. Και με όλα αυτά πρέπει να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έχει κάνει μεταστάσεις, που το κατάλαβα εγκαίρως, που τελικά θα καθαρίσω.
Όπως και να έχει τελευταία έχω προσέξει 2 πράγματα που μάλλον έχουν όλοι όσοι έχουν καρκίνο. Τα πρωινά που ξυπνάω, πριν κινηθώ, πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη σκέφτομαι ότι είδα ένα περίεργο όνειρο, ότι έχω λέει καρκίνο. Σχεδόν κάθε πρωί το συνειδητοποιώ από την αρχή. Μέσα στην ημέρα από την άλλη μελαγχολώ. Δεν υπήρξα ποτέ δραστήριο άτομο και οι φίλοι μου το ξέρουν. Έκανα πάντα τα ίδια πράγματα και συνήθως με τον ίδιο τρόπο. Με έκαναν ευτυχισμένο όμως. Απίστευτα ευτυχισμένο. Θα προσπαθήσω με επόμενα ποστ και φωτογραφίες να εξηγήσω τι εννοώ. Απλώς να θυμάστε ότι, οι καθημερινές δραστηριότητες σας είναι τελικά η ζωή σας και πρέπει να την απολαμβάνετε. Δεν είναι ποτέ άσχημη, όσο στραβά κι αν φαίνεται να πηγαίνει.
Όπως και να έχει τελευταία έχω προσέξει 2 πράγματα που μάλλον έχουν όλοι όσοι έχουν καρκίνο. Τα πρωινά που ξυπνάω, πριν κινηθώ, πριν κοιταχτώ στον καθρέφτη σκέφτομαι ότι είδα ένα περίεργο όνειρο, ότι έχω λέει καρκίνο. Σχεδόν κάθε πρωί το συνειδητοποιώ από την αρχή. Μέσα στην ημέρα από την άλλη μελαγχολώ. Δεν υπήρξα ποτέ δραστήριο άτομο και οι φίλοι μου το ξέρουν. Έκανα πάντα τα ίδια πράγματα και συνήθως με τον ίδιο τρόπο. Με έκαναν ευτυχισμένο όμως. Απίστευτα ευτυχισμένο. Θα προσπαθήσω με επόμενα ποστ και φωτογραφίες να εξηγήσω τι εννοώ. Απλώς να θυμάστε ότι, οι καθημερινές δραστηριότητες σας είναι τελικά η ζωή σας και πρέπει να την απολαμβάνετε. Δεν είναι ποτέ άσχημη, όσο στραβά κι αν φαίνεται να πηγαίνει.
Τετάρτη 14 Απριλίου 2010
Απορία
Θα μου πεις τοσο καιρό δεν το σκέφτηκες... Ειδα στην τηλεόραση ότι η αστυνομία έχει τους διαλογους απο τις συνομιλιες των φερομενων ως τρομοκράτες. Τους οποιους πηρε με εισαγγελικη παρεμβαση υποθετω και αρση απορρητου. Και ενω καταλαβαινω το να κρατανε οι εταιρειες καταλογο με τις κλησεις δεν καταλαβαινω γιατι μπορει να ειχαν και μαγνητοφωνημενο το περιεχομενο τους. Δηλαδη εχουν ολα μας τα τηλεφωνηματα σε αρχειο; Και εμεις υπογραψαμε καπου για αυτο;
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Δεν την παλευω
α)Εχω χαμηλα λευκα. Θα κανω ενεσουλα για αυτο.
β) Ισως κανω περισσότερες θεραπειες.
γ) Η επέμβαση θα γινει μαλλον στο Λονδίνο.
Μετα την επέμβαση θα κανω κι αλλες θεραπειες...
Και μετα από αυτά τακτικές εξετάσεις, ανα τρίμηνο ίσως, και καθε φορα να περιμενεις να δεις αν θα αρχισεις απο την αρχη. Αντιπαλευόν κανείς;
β) Ισως κανω περισσότερες θεραπειες.
γ) Η επέμβαση θα γινει μαλλον στο Λονδίνο.
Μετα την επέμβαση θα κανω κι αλλες θεραπειες...
Και μετα από αυτά τακτικές εξετάσεις, ανα τρίμηνο ίσως, και καθε φορα να περιμενεις να δεις αν θα αρχισεις απο την αρχη. Αντιπαλευόν κανείς;
Παρασκευή 2 Απριλίου 2010
Ανακάλυψη
Η μουσική από τις σειρές 10η εντολή, Κόκκινος κύκλος, 3ος νόμος είναι πολύ ψαγμένη τελικά. Πέρα από ατμοσφαιρική και ωραία είναι και αρκετά δυσεύρετη! Ενδεικτικά:
Midnight Choir, Walkabouts, The black heart procession, 16 Horsepower, και από πιο mainstream Anathema, Madrugada...
Σάββατο 27 Μαρτίου 2010
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
Scenes from a chemotherapy
Η χημειοθεραπεία ως διαδικασία είναι απλή. Απλά αλλάζεις μπουκαλάκια με πολύχρωμους ορούς. Μετά για μερικες μέρες νομίζεις ότι είσαι σε καράβι. Ειδικά μετά το φαγητό είναι σαν να σε ξεχάσανε στη μπαλαρίνα του λούνα πάρκ. για το μαλλί δεν το συζητώ! εγκαταλείπει σαν ποντικια το πλοιο που βουλιάζει...
Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010
Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010
Ταινίες
Η τροχαντερίτις θέλει ανάπαυση σε επίπεδο κρεβατιού σχεδόν.
Οπότε χτες μόνο είδα 3 ταινίες :)
Jennifer's Body - Μετριότατο. Μόνο η Fox σώζει κάπως την κατάσταση.
Law Abiding citizen - πολύ δυνατό σεναριακά και γενικότερα σε ερμηνείες ΑΛΛΑ τι ξενέρωτο φινάλε ήταν αυτό! Ίσως βλέπω όντως πολλά Dexter και δεν μπορώ τα ελαφρά...
Zombieland - Πολλά LOL! Κάτι σε στύλ Shaun of the Dead, στο οποίο κάνει πέρασμα μέχρι και ο... δε λέω, δείτε τη.
Σήμερα έχει
Armoured
The Lovely Bones
και ίσως και τον Πολίτη Κέην.
Οπότε χτες μόνο είδα 3 ταινίες :)
Jennifer's Body - Μετριότατο. Μόνο η Fox σώζει κάπως την κατάσταση.
Law Abiding citizen - πολύ δυνατό σεναριακά και γενικότερα σε ερμηνείες ΑΛΛΑ τι ξενέρωτο φινάλε ήταν αυτό! Ίσως βλέπω όντως πολλά Dexter και δεν μπορώ τα ελαφρά...
Zombieland - Πολλά LOL! Κάτι σε στύλ Shaun of the Dead, στο οποίο κάνει πέρασμα μέχρι και ο... δε λέω, δείτε τη.
Σήμερα έχει
Armoured
The Lovely Bones
και ίσως και τον Πολίτη Κέην.