Πως αποχαρακτηρίζεται ένα σπίτι

Από το 2001 το υπνοδωμάτιό μου ήταν στη σχετικά ψηλοτάβανη σοφίτα. Ένα δωμάτιο για μένα, ένα για τον αδερφό μου και ένα κοινόχρηστο καθιστικό. Ξύλινη οροφή, τηλεόραση, υπολογιστής, 5.1 ήχος γύρω από το κρεβάτι, 2 βιβλιοθήκες με όλα τα βιβλία μου λογοτεχνικά ή απλώς τεχνικά, κάποια αγαπημένα της μητέρας μου, μια συλλογή από dvd... Ήταν ένας χώρος με όσα χρειάζεται ένας φοιτητής για να λέει ότι τα έχει όλα. Μετά την επέμβαση στο Λονδίνο, λόγω του ποδιού μεταφέρθηκα στο υπόγειο. Ένα διαμερισματάκι σα μονοκόμματο δωμάτιο με κουζίνα και μπάνιο, μετέφερα το κρεβάτι μου εκεί, το pc, την τηλεόραση, βολεύτηκα σχετικά. Σήμερα, 6 μήνες και 6 μέρες μετά την επέμβαση, ψάχνοντας για τη φωτογραφική μου μηχανή ανέβηκα για πρώτη φορά στη σοφίτα. Ανεβαίνοντας διαπίστωσα ότι δεν την είχα νοσταλγήσει. Όταν ανέβηκα και κοίταξα γύρω μου κατάλαβα ότι αντιθέτως είχα πρόβλημα. Σημάδια αναμνησιακής ναυτίας, φλας από μέρες και νύχτες πόνου και πανικού από την πρώτη επαφή με τον καρκίνο, ένα πνίξιμο. Για μένα η σοφίτα έχει τελειώσει. Κατέβηκα με μια ελαφριά ταχυκαρδία και δε σκοπεύω να ανέβω ξανά παρά για να μαζέψω τα πράγματά μου για τη μετακόμιση.