Στον κ. Γιώργο

Στο Αττικό, τις δυο νύχτες που έμεινα για τη βιοψία πριν ένα χρόνο, ήσουν στο απέναντι κρεβάτι. Είχες περάσει τα 70. Με τον καρκίνο να σου έχει σκεπάσει όλο το σώμα, από κεφάλι ως τα κόκκαλα, πονούσες, δεν μπορούσες να σηκωθείς. Έψαχνες κοντά σου να βρεις λίγο γλυκό ή λίγο νερό. Μόνος σου σαν ξεχασμένος παρά για λίγες ώρες την ημέρα. 50 λεπτά με το ρολόι περίμενες μια νοσοκόμα να σε αλλάξει εκείνο το πρωί. Δε σου άξιζε. Σάμπως σε ποιόν αξίζει... Σου έφεραν οι δικοί μου νερά, μπόλικα μπουκάλια, είχες ένα να βγάλεις ως το απόγευμα. Δεν είχες χρόνο μπροστά σου και το ήξερες, ήσουν πια εντάξει με αυτό. Δεν ήξερα τότε ότι είχα καρκίνο, δε μου περνούσε από το μυαλό παρά μόνο σα φόβος ή ανησυχία. Σε θαύμασα. Αν είσαι σήμερα καλά χαίρομαι για σένα. Αν έχεις φύγει, να ξέρεις ότι ένας ξένος σε θυμάται και σήμερα σε σκέφτηκε φευγαλέα, τόσο ώστε να σου πει 'καλή ξεκούραση'...