Τόσο χρειάστηκε μέχρι να βρεθεί κάποιος να παρατηρήσει ή να σχολιάσει την εγκυρότητα του παρακάτω
ποστ . Ένα πρωί μετά την τακτική μου επίσκεψη σκέφτηκα ότι ίσως να έπρεπε να γίνει μια έρευνα πάνω στο θέμα αυτό. Και μετά λέω ποιος θα το έπαιρνε στα σοβαρά. Έγραψα λοιπόν την παραπάνω δημοσίευση εξ' ολοκλήρου από το μυαλό, με τραβηγμένα από τα μαλλιά ονόματα (Harshcrap, Poopshare) για να δω αν θα βρισκόταν κανεις να το σχολιάσει. Πέρα από 2 σοβαρά σχόλια στο blog μου, σήμερα ελλείψει ειδήσεων το είδα αναδημοσιευμένο κι αλλού! Γελάω ακόμη!
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
Ιατρικό ανακοινωθέν
Ενημέρωσις. Το πρωτόκολλο ορίζει 14 θεραπείες. Έχοντας κάνει κάποιες δόσεις στο Αττικό (όχι ζωολογικό πάρκο, αν και τα ζώα εκεί θα έχουν καλύτερη μεταχείριση) μου είχαν πει ότι γλυτώνω την 14η 5ημερη. Με βάση αυτά, και με μια δυο χαμένες μέρες από εδώ κι εκεί, ήξερα ότι 6-7/12 θα κάνω την τελευταία μου μονοήμερη και τέλος. Change of plans. Ξαναμετρήθηκαν οι δόσεις και οι αντιστοιχίες και προκύπτει ότι για την τελευταία πενθήμερη είμαι καλυμμένος μόνο ως προς το ένα φάρμακο. Άρα κατά τις 20/12 έχω μια πενθήμερη. Το μόνο παρήγορο είναι ότι το φάρμακο αυτό δεν απαιτεί παραμονή στο νοσοκομείο, αλλά θα πηγαίνω κάθε μέρα για 2 ώρες, θα παίρνω τη δόση μου και θα επιστρέφω για κουραμπιέδες. Ναι, δεν είναι εμετογόνο οπότε δε θέλει κορτιζόνη, οπότε επιτρέπεται ζάχαρη και αλάτι. Καλά Χριστούγεννα είπα; Δεν είπα...
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
Projections
Στο σπίτι στο Ταξίμ, υπήρχε μια πίσω βεράντα καλυμμένη με τζαμαρία και παράθυρα που άνοιγαν. Στο σπίτι εκείνο πήγαινα ως τα δώδεκά μου χρόνια για διακοπές Χριστούγεννα και Πάσχα, στον παππού και τη γιαγιά. Μουντές μέρες συνήθως, με κρύο, με την υπέροχη μυρωδιά του καυσαέριου. Ο παππούς, καλά ακόμη, έκοβε κομμάτια το μπαγιάτικο ψωμί και πηγαίναμε σε εκείνη τη βεράντα. Πετούσαμε τις μπουκιές και κατέβαιναν γλάροι κυρίως για να φάνε. Κάποτε τις έπιαναν και στον αέρα ακόμη. Όμορφες στιγμές. Κανονίζω να πάω στην Πόλη για μερικές μέρες. Κι επειδή είναι χειμώνας, δε θα πάω στο νησί αλλά στον ίδιο δρόμο που πήγαινα μικρός.
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
O κ. Καβουράκης και το ταξίδι του
Το παρακάτω είναι μια μικρή ιστορία που έγραψα και απευθύνεται σε παιδιά που πρέπει να αντιμετωπίσουν έναν καρκίνο. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτό που πέρασα εγώ τώρα στα 28 μου δεν πρέπει να το περνάει κανένα παιδί. Είναι απόδειξη ότι δεν είναι τα πάντα "εν σοφία". Για να απαλύνω κάπως την κατάσταση λοιπόν έγραψα αυτό το μικρό κειμενάκι. Πολλοί θα βαρεθείτε να το διαβάσετε. Λογικό καθώς απευθύνεται σε παιδιά και έχει συγκεκριμένο σκοπό. Προστατέυεται με άδεια Creative Commons, καθώς θεωρώ απαράδεκτο το να βγουν λεφτά από κάτι τέτοιο, αλλά απαραίτητο να κυκλοφορήσει όσο γίνεται περισσότερο. Σκέφτομαι αν βρεθεί ένας σκιτσογράφος με κέφι να το κάνουμε ένα pdf και να το στείλουμε στην κ. Βαρδινογιάννη για να το διαθέσει (αν φυσικά της αρέσει) στα παιδιά που νοσηλεύονται στην κλινική. Αυτά.
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Αυτό το εργασία χορηγείται με άδεια Creative Commons Αναφορά προέλευσης-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Ελλάδα .
Ο Καβουράκης και το ταξίδι του
Μια μικρή ιστορία για τα παιδιά που με τη φαντασία τους μπορούν να νικήσουν τα πάντα.
Ο Άκης είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πάει στη γ’ τάξη του Δημοτικού σε μια όμορφη γειτονιά της Αθήνας, από εκείνες που τα παιδιά μαζεύονται μετά τα μαθήματά τους και παίζουν μπάλα και κρυφτό. Είναι αρκετά καλός μαθητής, χωρίς να διαβάζει πολύ και αυτό τον κάνει διπλά χαρούμενο όταν του λέει μπράβο η δασκάλα. Κι ο Δήμος είναι καλός μαθητής, ίσως καλύτερος από τον Άκη, αλλά δε βγαίνει ποτέ να παίξει τα απογεύματα γιατί η μαμά του τον βάζει να διαβάζει πολύ και μετά τον εξετάζει.
Μια μέρα του φθινοπώρου, ο Άκης γύριζε σπίτι από το σχολείο φορτωμένος με τα μπράβο του και χαρούμενος σκεφτόταν ότι η μητέρα του θα του είχε φτιάξει κεφτεδάκια με πατάτες που του αρέσουν. Ύστερα, θα πήγαινε μια βόλτα με τον παππού και ίσως του έπαιρνε και μια σοκολάτα να μοιραστούν στην παιδική χαρά. Ο παππούς βέβαια θα έπαιρνε ένα μικρό κομματάκι γιατί λέει ότι είναι ήδη γεμάτος ζάχαρη. Τον Άκη δε θα τον πείραζε να είναι γεμάτος ζάχαρη σκέφτηκε καθώς έφτανε σπίτι.
Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια μέχρι την πόρτα του σπιτιού ένιωσε ένα μικρό, πολύ μικρό πόνο στο πόδι του. Όπως τότε που ο Μιχάλης, εκείνο το παιδί που κάνει τη δασκάλα να τραβάει τα μαλλιά της και είναι πολύ αστεία όταν το κάνει, είχε τσιμπήσει το μπράτσο του για να του πάρει το καινούριο του μολύβι. Τι να έγινε εκείνο το μολύβι, αναρωτήθηκε και ξέχασε τον πόνο.
Οι μέρες περνούσαν άλλες όμορφες σαν εκείνη τη μέρα που πήγε με το μπαμπά και τη μαμά να δουν τα δελφίνια κι άλλες άσχημες όπως τότε που η γειτόνισσα με τις γάτες δεν του έδωσε τη μπάλα που έπεσε στον κήπο της. Αυτό που δεν άλλαζε όμως ήταν εκείνος ο περίεργος πόνος στο πόδι του, λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Ο Άκης νόμιζε ότι το είχε χτυπήσει κάποια στιγμή παίζοντας μπάλα. Βλέπετε όσοι δεν ήξεραν ποδόσφαιρο στη γειτονιά του, φαίνεται προσπαθούσαν να κλωτσήσουν τα πόδια των άλλων αντί για τη μπάλα. Δεν το κατάλαβε ποτέ του ο Άκης το γιατί. Το πιο περίεργο δε, ήταν ότι τις περισσότερες φορές ο πόνος ήταν πιο δυνατός το βράδυ, όταν έπεφτε να κοιμηθεί.
Ένα βράδυ σαν όλα τα άλλα, καληνύχτισε τους γονείς του και πήγε στο κρεβάτι του. Διάβασε μερικές σελίδες από το βιβλίο με το νεαρό μάγο που αφού μεγάλωσε έπιασε δουλειά στο τσίρκο και έσβησε το φως να κοιμηθεί. Έβλεπε πολλά και περίεργα όνειρα αλλά αυτό που θα έβλεπε απόψε δεν χώραγε στη φαντασία του! Καθώς ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δίπλα στο μαξιλάρι του ήρθε και στάθηκε ένα μικρό γυαλιστερό καβουράκι. Ο Άκης, αν και είχε δει πολλά καβουράκια στη ζωή του στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί, δυσκολεύτηκε να καταλάβει τι είναι. Βλέπετε κάτι το σκοτάδι, κάτι το κοστούμι με τη γραβάτα. Ε; Για στάσου! Από πότε τα καβουράκια φοράνε ρούχα; Και τι δουλειά είχε στο μαξιλάρι του Άκη;
Άπλωσε λοιπόν το χέρι του να το πιάσει αλλά δεν τα κατάφερε. «Είναι όνειρο», σκέφτηκε ο Άκης και χαμογέλασε έτοιμος να συνεχίσει τον ύπνο του.
-Ψίτ;
-…
-Ψίτ; Ναι εσύ ο περίεργος που δεν έχεις καν δαγκάνες. Μ’ ακούς;
Ο Άκης γύρισε σαστισμένος! Το καβούρι στον ύπνο του μιλούσε!
-Ναι. Ποιος είσαι και τι κάνεις στο κρεβάτι μου κοστουμαρισμένος;
-Αφενός δεν είμαι στο κρεβάτι σου. Επικοινωνώ μαζί σου μέσα από τα όνειρά σου. Κανονικά είμαι γατζωμένος μέσα στο δεξί σου πόδι. Όσο για το κοστούμι, οι πληροφορίες μου λένε ότι εδώ στη Γη παίρνετε περισσότερο στα σοβαρά όσους φοράνε κοστούμι και γραβάτα.
Έχει δίκιο, σκέφτηκε ο Άκης. Να για παράδειγμα ο διευθυντής στο σχολείο που φοράει πάντα κοστούμι και γραβάτα είναι πάντα σοβαρός. Και όταν μιλάει τον ακούνε όλοι με προσοχή. Ακόμη και η δασκάλα. Μα αυτό σε απασχολεί Άκη; Τι εννοεί γατζωμένος μέσα στο πόδι σου; Και από πού έρχεται αν όχι από τη θάλασσα;
Αυτά τον ρώτησε λοιπόν τον κύριο Καβουράκη κι εκείνος του εξήγησε.
Στην άλλη άκρη του γαλαξία μας, όχι πολύ μακριά από εδώ αν δεν έχει κίνηση και ξέρεις τους σύντομους δρόμους, υπάρχει ένας μικρός πλανήτης με το όνομα (ο άλλος) Ποσειδώνας. Όχι αυτός που είναι εδώ στη γειτονιά μας. Ο άλλος. Γι’ αυτό και λέγεται έτσι. Πολύ μικρός πλανήτης, ακόμη και σε σχέση με τη Γη που δεν είναι και κανένα θηρίο. Ο πλανήτης αυτός είναι καλυμμένος με νερό θαλασσινό και μέσα κατοικούν λογής λογής θαλασσινά ζωάκια. Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κάτι σαν βασιλιάς, είναι ένας κάβουρας που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και είναι έτσι όλοι χαρούμενοι. Ο κ. Καβουράκης είναι γιός του. Πρίγκηπας σα να λέμε. Επειδή η ζωή στον (άλλο) Ποσειδώνα είναι κάπως μονότονη για έναν πρίγκηπα, με όλους τους άλλους κάβουρες να τον υπηρετούν και να τον προσέχουν ο κ. Καβουράκης κάνει συχνά ταξίδια με το μίνι διαστημόπλοιό του.
Όλα πήγαιναν μια χαρά, μέχρι που κατέβηκε στη Γη να δει τις παραλίες μας και να χαιρετήσει κάτι ξαδέρφια του που είχαν έρθει χρόνια πριν μετανάστες να γνωρίσουν τον κόσμο. Το διαστημόπλοιό του φαίνεται να μάζεψε βρώμα από μια παραλία που δεν καθάρισε κανένας και δεν κατάφερνε να απογειωθεί μέχρι το διάστημα. Την τελευταία φορά που δοκίμασε, έπεσε και καρφώθηκε μέσα στο πόδι του Άκη.
-Έτσι που λες Άκη μου. Και τώρα έχω μπλέξει εδώ και δεν μπορώ να φύγω.
-Ναι αλλά εγώ πονάω! Σκέφτομαι μάλιστα να πω στη μαμά να με πάει στο γιατρό. Αν και αυτός συνήθως με κυνηγάει με τα εμβόλια.
-Γι’ αυτό κι εγώ επικοινώνησα μαζί σου Άκη. Πρέπει να πας στο γιατρό για να βολευτούμε και οι δυο.
-Δηλαδή;
-Δηλαδή εσύ θα σταματήσεις να πονάς κι εγώ θα μπορέσω να πάω σπίτι μου. Ίσως δεν ήταν τελικά και τόσο βαρετά…
-Καλά, εμένα θα με κάνει καλά ο γιατρός. Εσύ πως θα πας σπίτι;
-Θυμάμαι από το Πανεπιστήμιο της Ατλαντίδας, όπου σπούδαζα διαστημική της θάλασσας ότι τα ανθρώπινα φάρμακα μπορούν να δουλέψουν ως καύσιμα για το διαστημόπλοιό μου! Οπότε αν πάρεις αρκετά θα μπορέσω να το ξεκινήσω και αν πατήσω αρκετό γκάζι να ξεσφηνώσω από το πόδι σου!
Αφού χαιρετήθηκαν, ο Άκης ξύπνησε και περίμενε μέχρι το πρωί. Σκεφτόταν τι να κάνει. Από τη μια φοβόταν το γιατρό. Όχι τον ίδιο δηλαδή αλλά τις βελόνες του. Δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε τσιμπάνε με βελόνες! Αν ήταν θα το είχαν και στο λούνα Παρκ! Από την άλλη όμως λυπόταν τον κ. Καβουράκη με το μπλέξιμό του και είχε κουραστεί κι εκείνος να πονάει. Αποφάσισε λοιπόν να πει στη μαμά του να τον πάει στο γιατρό αλλά να μην πει τίποτε για το νέο φίλο του.
Από την άλλη μέρα κιόλας, ο Άκης άρχισε να πηγαίνει στο νοσοκομείο. Είχε πολλές βελόνες και πολλά τσιμπήματα. Από την πρώτη μέρα κιόλας άρχισε να φεύγει ο πολύς πόνος. Ο κ. Καβουράκης ερχόταν κάθε βράδυ, του έλεγε πόσα ακόμη καύσιμα χρειάζεται και για να τον ευχαριστήσει που άντεχε όλες αυτές τις βελόνες και την κούραση από τα φάρμακα του έλεγε ιστορίες από τον πλανήτη του αλλά και από τα ταξίδια του. Για εκείνη τη φορά που ένα περαστικό διαστημόπλοιο έχυσε λάδια στον (άλλο) Ποσειδώνα και τρίβανε με τα σφουγγάρια όλο το βυθό, για τον περίεργο πλανήτη με τα ηφαίστεια όπου συνάντησε κάποτε με ένα τριαντάφυλλο μέσα σε μια γυάλα και τον ρωτούσε μήπως είδε πουθενά κάποιο Πρίγκηπα. Είπε στο τριαντάφυλλο ότι κι εκείνος είναι πρίγκηπας, αλλά εκείνο έψαχνε έναν άλλο πιο μικρό και πιο ξανθό. Ακούστηκε ενδιαφέρον τύπος…
Όταν τα καύσιμα ήταν πια αρκετά ο κ. Καβουράκης χαιρέτησε τον Άκη και ετοιμάστηκε για αναχώρηση. Έλα όμως που δεν υπολόγισε κάτι ακόμα!
-Άκη! Έχουμε πρόβλημα!
-Μα τι λες; Όλα πάνε μια χαρά! Εγώ είμαι καλύτερα, το σκάφος σου είναι σχεδόν γεμάτο καύσιμα, η μαμά θα φτιάξει αύριο κέικ με σοκολάτα!
-Τα μαλλιά σου.
-Τα μαλλιά μου είναι μια χαρά. Τα χτενίζω μόνος μου και μερικές φορές βάζω και ζελέ για να στέκονται όπως του μπαμπά.
-Ναι αλλά… προκαλούν παρεμβολές.
-Παρε..τι;
-Παρεμβολές. Να πώς να σου πω, πως είναι στην τηλεόραση που μερικές φορές δεν πιάνει καλά το κανάλι; Έ απ’ αυτό μόνο που τώρα δεν πιάνει καλά το τιμόνι. Αριστερά πατάω εγώ, δεξιά στρίβει το σκάφος μου.
-Κι όλα αυτά από τα μαλλιά μου;
-Ναι! Τα μαλλιά είναι στους ανθρώπους σαν τις κεραίες!
-Ωραία και τι προτείνεις; Να τα κόψω;
-Βασικά όσο κοντά και να τα κόψεις δεν λύνεται το πρόβλημα. Πρέπει να τα ρίξουμε. Για λίγο! Μέχρι να απογειωθώ και να απομακρυνθώ! Μετά θα ξαναβγούν στ’ ορκίζομαι!
-Μα θα γίνω σαν τον παππού που όταν περνάει κάτω από λάμπα γυαλίζει το κεφάλι του!
-Ναι αλλά εσένα θα είναι για λίγες μέρες μόνο! Άντε ένα δυο μήνες το πολύ. Σε παρακαλώ! Μην με ταλαιπωρείς για τρίχες κατσαρές!
Ο Άκης το σκέφτηκε λίγο και τελικά συμφώνησε. Δεν ήταν δα και τόσο τραγικό! Θα έβαζε τη γιαγιά να του φτιάξει έναν όμορφο σκούφο, ίσως με τα χρώματα της ομάδας του! Δε θα χρειαζόταν και να χτενίζεται, που το βαριόταν λίγο. Ειδικά όταν τον χτένιζε η μαμά ίσως ακόμη και να πονούσε!
Την άλλη μέρα τα μαλλιά του άρχισαν να πέφτουν. Οι γονείς του και οι συγγενείς του τον κοιτούσαν σα να στενοχωριόντουσαν αλλά εκείνος ήξερε το λόγο και ήταν σχεδόν χαρούμενος που όλα πήγαιναν μια χαρά.
Όταν τελικά έπεσαν όλα, ο κ. Καβουράκης ξεκίνησε το ταξίδι του! Ο Άκης σταμάτησε να πηγαίνει στα νοσοκομεία και γύρισε στο σχολείο του, τη μπάλα του, τις βόλτες με το ζαχαρένιο του παππού. Πολλές φορές θυμάται πόσο κουράστηκε για να βοηθήσει το φίλο του αλλά δεν έχει σημασία πια. Περιμένει το καλοκαίρι να πάει στην παραλία κάτω από το σπίτι στο νησί για να μάθει νέα από τα ξαδέρφια του κ. Καβουράκη!
Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010
Μικρές στιγμές
Σήμερα το απόγευμα βγήκα για περπάτημα, λίγο μετά που έπεσε η νύχτα. Στον πεζόδρομο του Χαλανδρίου κοντά, ο οποίος παρεμπιπτόντως μύριζε έντονα ακαθαρσίες, πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι τα μαγαζιά μέχρι πριν μερικά λεπτά δούλευαν κανονικά. Μπροστά στα Ζάρα στάθηκα και ακούμπησα στον τοίχο να ξεκουραστώ, στηριζόμενος στην πατερίτσα. Καπέλο δε φορούσα γιατί το μαλλί πονάει όταν είναι οι μέρες του να πέσει, άλλωστε το έχω ξυρίσει. Μια κυρία κοντά στα 55-60 πέρασε μπροστά μου, στάθηκε για μια στιγμή και με κοίταξε στα μάτια. Άνοιξε το στόμα σα να ήθελε κάτι να πει, να ρωτήσει, δεν έβγαλε όμως φωνή. Έστριψε το κεφάλι και προχώρησε. Τότε και μόνο πρόσεξα το αφύσικα κοντό και άβαφο μαλλί της και κατάλαβα ότι ήθελε να πει "Ξέρω".
Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010
Κοινωνικά δίκτυα και τουαλέτα
Πείτε την αλήθεια. Όλοι εμείς με τα smartphones έχουμε μπει στη διαδικασία να τα χρησιμοποιήσουμε στη τουαλέτα. Μήπως όμως πρέπει να επανεξετάσουμε τη χρήση αυτή; Μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Χάρσκραπ, στην Καλιφόρνια έρχεται να μας προβληματίσει ως προς την επίδραση της χρήσης του κινητού επί το έργον στην υγεία μας. Αρχικά σε δείγμα 124 κατόχων smartphones το συντριπτικό 86% παραδέχτηκε ότι το έχει χρησιμοποιήσει στη λεκάνη, ενώ το 48% σε μόνιμη βάση. Οι κυριότερες χρήσεις είναι παιχνίδια (52%), κοινωνικά δίκτυα(39%) ενώ μόλις το 8% το χρησιμοποιεί για την πλοήγηση στον Ιστό. Το πρόβλημα είναι ότι σύμφωνα με την έρευνα, και με βάση τα λεγόμενα του καθηγητή Κοινωνικής Πληροφορικής κ. Πούπσερ ότι η χρήση αυτή επιμηκύνει την παραμονή μας στην τουαλέτα κατά 6 λεπτά μ.ο. γεγονός που οδηγεί σε προβλήματα με κυριότερο την παρουσίαση αιμορροΐδων. Σκεφτείτε το λοιπόν διπλά την επόμενη φορά που θα ετοιμαστείτε να διαβάσετε τα tweet των φίλων σας στη λεκάνη!
Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010
Με αφορμή τον αέρα
Με τον αέρα να φυσάει τις δυο τελευταίες μέρες μου έχει κολλήσει στο μυαλό ένα τραγούδι. Με αυτή την αφορμή σκέφτηκα ένα top 5 τραγουδιών με θέμα τον αέρα, στα πρότυπα του #twitter_playlist του αγαπητού @skoukios. Πάμε;
1. Nina Simone - Wild is the Wind
2. Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Ξυλούρης - Μέσα μου ο αέρας που φυσά
3. Jimi Hendrix - And the wind cries Mary
4. Saxon - Ride like the wind (we all love hair metal)
5. Λιζέτα Καλημέρη - Ήτανε αέρας
1. Nina Simone - Wild is the Wind
2. Γιάννης Αγγελάκας, Γιώργος Ξυλούρης - Μέσα μου ο αέρας που φυσά
3. Jimi Hendrix - And the wind cries Mary
4. Saxon - Ride like the wind (we all love hair metal)
5. Λιζέτα Καλημέρη - Ήτανε αέρας
Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010
Και εξηγούμαι...
Γραφικός, γκρινιάρης δεν πα να λέτε... Όταν σε μια δημοκρατική διαδικασία, βλέπεις γύρω σου τον κόσμο που έχεις ίση δύναμη, ας πιστεύουν ότι θέλουν, ας ψηφίζουν ότι τους κατέβει, είναι ένα πράγμα που δεν δέχομαι. Φτάνω έξω από την τάξη που ψηφίζω, 15 άτομα ουρά. Με το καπελάκι στο φρεσκοξυρισμένο κεφάλι και τις πατερίτσες είναι εμφανές ότι δεν διασκεδάζω όρθιος. Περιμένω αμήχανα να βρεθεί ΕΝΑΣ που να πει "Ρε παιδιά λίγο στην άκρη να περάσει ο άνθρωπος". Από 15 άτομα, δε βρέθηκε ούτε ένας. Για να μη σχολιάσω τις κλώσσες που καθόντουσαν στις 3 καρέκλες απ' έξω και έκαναν σαν να είμαι αόρατος. Τελικώς έστειλα τον αδερφό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, ο οποίος με πέρασε μέσα ενώ οι της ουράς δεν έκαναν καν αρκετά στην άκρη, μήπως και βρεθούν κατά λάθος 1 ή 2 θέσεις πίσω. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια εξουσία και δύναμη με μένα; Να τους βράσω.
Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010
Εντυπώσεις από μια εμπορική βόλτα
Χθές πήγα μια βόλτα στο The Mall.
Είδα μια μητέρα να ταΐζει το μικρό μωράκι της με το μπιμπερό. Σκέφτηκα ότι αν ήμουν μωράκι θα εκνευριζόμουν αν με εβγαζαν βόλτα και με τάιζαν στο δρόμο ή έστω σε ένα παγκάκι.
Είδα δύο παππούδες να πίνουν καφεδάκι από τα Starbucks. Φορούσαν το κλασικό μπερέ παππού. Κάποια στιγμή μιλούσαν ταυτόχρονα στο κινητό. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσαν μεταξύ τους. Τους χάρηκα ξέρεις...
Πήγα στο Via Espresso. Πήρα ένα πανέμορφο μπρικάκι espresso Bialetti. Ο κύριος που εργάζεται εκεί ήταν εξυπηρετικότατος, είχαμε μια ευχάριστη κουβέντα, κέρασε και καφεδάκι. Το προτείνω.
Εκνευρίστηκα στα Marks and Spencer, το μόνο μαγαζί που μπήκα μέσα κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Είχαν προσπαθήσει να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα ρόυχα μέσα στο κατάστημα, δεν ειχαν αφήσει πρακτικά διαδρόμους. Παρατήρησα ότι τα περισσότερα μαγαζιά είναι μη προσβάσιμα για ΑΜΕΑ. Εγώ με τις πατερίτσες ζόρικα χώραγα, πόσο μάλλον ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Α και έτσι για να γελάσετε! Στο Golden Hall υπάρχουν θέσεις αναπήρων κόντά στις κυλιόμενες, όπου δεν υπάρχει ασανσέρ. Οι άλλες θέσεις αναπήρων, έχουν δίπλα ασανσέρ αλλά όχι ταμείο για να πληρώσεις το πάρκινγκ. #fail?
Είδα μια μητέρα να ταΐζει το μικρό μωράκι της με το μπιμπερό. Σκέφτηκα ότι αν ήμουν μωράκι θα εκνευριζόμουν αν με εβγαζαν βόλτα και με τάιζαν στο δρόμο ή έστω σε ένα παγκάκι.
Είδα δύο παππούδες να πίνουν καφεδάκι από τα Starbucks. Φορούσαν το κλασικό μπερέ παππού. Κάποια στιγμή μιλούσαν ταυτόχρονα στο κινητό. Σκέφτηκα ότι μπορεί να μιλούσαν μεταξύ τους. Τους χάρηκα ξέρεις...
Πήγα στο Via Espresso. Πήρα ένα πανέμορφο μπρικάκι espresso Bialetti. Ο κύριος που εργάζεται εκεί ήταν εξυπηρετικότατος, είχαμε μια ευχάριστη κουβέντα, κέρασε και καφεδάκι. Το προτείνω.
Εκνευρίστηκα στα Marks and Spencer, το μόνο μαγαζί που μπήκα μέσα κατά τη διάρκεια της βόλτας μου. Είχαν προσπαθήσει να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα ρόυχα μέσα στο κατάστημα, δεν ειχαν αφήσει πρακτικά διαδρόμους. Παρατήρησα ότι τα περισσότερα μαγαζιά είναι μη προσβάσιμα για ΑΜΕΑ. Εγώ με τις πατερίτσες ζόρικα χώραγα, πόσο μάλλον ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Α και έτσι για να γελάσετε! Στο Golden Hall υπάρχουν θέσεις αναπήρων κόντά στις κυλιόμενες, όπου δεν υπάρχει ασανσέρ. Οι άλλες θέσεις αναπήρων, έχουν δίπλα ασανσέρ αλλά όχι ταμείο για να πληρώσεις το πάρκινγκ. #fail?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)