Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Και εξηγούμαι...

Γραφικός, γκρινιάρης δεν πα να λέτε... Όταν σε μια δημοκρατική διαδικασία, βλέπεις γύρω σου τον κόσμο που έχεις ίση δύναμη, ας πιστεύουν ότι θέλουν, ας ψηφίζουν ότι τους κατέβει, είναι ένα πράγμα που δεν δέχομαι. Φτάνω έξω από την τάξη που ψηφίζω, 15 άτομα ουρά. Με το καπελάκι στο φρεσκοξυρισμένο κεφάλι και τις πατερίτσες είναι εμφανές ότι δεν διασκεδάζω όρθιος. Περιμένω αμήχανα να βρεθεί ΕΝΑΣ που να πει "Ρε παιδιά λίγο στην άκρη να περάσει ο άνθρωπος". Από 15 άτομα, δε βρέθηκε ούτε ένας. Για να μη σχολιάσω τις κλώσσες που καθόντουσαν στις 3 καρέκλες απ' έξω και έκαναν σαν να είμαι αόρατος. Τελικώς έστειλα τον αδερφό στον δικαστικό αντιπρόσωπο, ο οποίος με πέρασε μέσα ενώ οι της ουράς δεν έκαναν καν αρκετά στην άκρη, μήπως και βρεθούν κατά λάθος 1 ή 2 θέσεις πίσω. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν την ίδια εξουσία και δύναμη με μένα; Να τους βράσω.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ό,τι και να πείς έχεις δίκιο...

PETROS είπε...

1ος στην ουρα, μια κυρία μόνο πίσω μου με παιδάκι στην αγκαλιά και της είπα να περάσει...

Ανώνυμος είπε...

Απαράδεκτοι αυτοί της ουράς και αυτοί που επέβλεπαν τη διαδικασία. Ελπίζω το κέντρο που πήγες να είχε τουλάχιστον ράμπα ή πρόβλεψη ώστε να μην ανέβεις 3 ορόφους...

Moloch είπε...

Ήταν ισόγειο, αν ήταν επάνω προφανώς δεν θα ανέβαινα με τις πατερίτσες!